Monday, August 30, 2021

රෙසිපිය

 නිදහස්, පජාචාන්තික හා සංවර්ධිත රටක් බිහිකරලීම සඳහා ඇවැසි උපදේශ

================================


අවශ්‍ය දෑ:= 

ගිරා අඹ ගෙඩියක  හැඩෙි ඇති  රටක්

අයිටී ඩිප්ලෝමාධාරීයෙක් 

වයසක ඇමති අයියලා දෙන්නෙක්

මල්ලියෙක්

අයියගෙ පුතෙක්

අට සමත් මන්ත්‍රී සෙට් එකක්

සාපෙළ දක්වා උගත් මන්ත්‍රී සෙට් එකක්

උසස් පෙළ දක්වා උගත් මන්ත්‍රී සෙට් එකක්

ඇට්ටකුණා වුනු වයස 70ට වැඩි මැති ඇමති පවිටු දනන් 54 දෙනෙක්.

ගොන් බඳින කණු ආකාරයේ විපක්ෂයක්. සැ:යු:- ජනසන්නිපාතය අඩුවන තරමට ඇමති පරාණ ටික වැඩිවිය යුතුයි. 

( මොවුන් රටෙි දියුණුව  16 දිසාවකට අදින බවට තහවුරු කරගත් කට්ට කපටි කෛරාටික හොරු වන චාරයක් රහිත වුන් වන තරමට රට සුන්දර වෙි )

අපි වැව්වොත් අපි කනවා ජාතියේ මිලියන 22 ක යක්ඛ පුත්තු සහ උන්ගේ මව් පිය වූ ජනතාවක්


සාදා ගන්නා පිළිවෙල:-

පළමුව අයිටී ඩිප්ලෝමාධාරී තුමා ජනාධිපතිවරණයකින් මනාප 69 ලස්සයක් දී නායකයා බවට පත් කරගන්න. ඉන්පසු තට්ටු ක්‍රමයට ප්‍රාග් ඓතිහාසික යුගයේ පටන් පාර්ලිමෙින්තුවට පත්වෙන ඉහත සෙට් ටිකම නැවත මහ  මැතිවරණයකින් පාරිලිමෙින්තුවට පත් කර ගන්න. ව්‍යාපාර සංස්ථාවෙි කළමණාකරණයත් ඔවුන්ටම භාරදීමට බල කරන්න.  (මොවුන් ඉහත දැක්වූ සුදුසුකම්ලාභීන් බවට සහතික කර දැනගත යුතුයි). සැ:යු:- මෙි සියළු දෑ සිදුවෙන විට අත්පොලසන් දී හුරේ දැමීමට ඔබ වග බලාගත යුතුයි.


දැන් කියත් මගේ නායකත්වයත් අට සමතෙකුට භාරදී ඔවුන්ගේ උවමනා එපා කම් අනුව නුසුදුස්සාට ඇමතිකම් පවරන්න. උදා:- එයාට අරක හොඳයි,ඒක එයාට දෙමු. මෙයාට මෙික හොඳයි, මෙික මෙයාට දෙන්න ආදී වශයෙන්.

 ඉන්පසු මෙික හොඳට අනාගන්න උදව් කරන්න. මෙහි රසය තවත් වැඩි කරගන්න උවමනානම් පාතාල කණ්ඩායමකුත් ලංකර ගැනීමට ඉඩ දෙන්න. නැතහොත් කොරෝනා ආදී වසංගත බිංදු කිහිපයක් එකතු කරගන්න. ඉන්පසු නැවතත් මෙික අනන්න ඉඩ හරින්න. ඔවුන්ට දිවිය ලෝකේ සැපසම්පත් ලබාගැනීමට උදව් කරන්න. ඉන්පසු අවුරුදු පහක් යනතෙක් මෙික ⁣පිපෙන්න ඉඩ හරින්න. අව්ව, වැස්ස, ආදී ස්වාභාවික විපත් කැඳවීමෙි වගකීම ස්වභාව ධර්මයාට පවරන්න. වසර පහක් අවසානයේ  නැවත පරාජිත වුනු විපක්ෂය ජයමාවතට කැඳවා මහ පළවෙනියෙන් අරුන්දැලා අනා අවසන් කල තැනින් මොවුන්ටත් අනාගැනීමට ආරම්භ කිරීමට  උදව් කරන්න. 

දැන් රට හොඳ තත්ත්වයකට පත්ව ඇත. ඉන්පසු ඔබ වවාගෙන ඔබ කන්න.හැමදාම බස්එකේ දුම්රියේ තෙරපී තෙරපී වැඩට යන්න. බඩු මිලට බනින්න. අය පක්ෂයට වඩා වැය පක්ෂය වැඩි වූ පසු සුරංගනා කතා අසමින් සිත පහන් කර ගන්න. කලින් කල කරළියට එන නිරූපිකාවන්ගේ විකාර පස්සේ දුවන්න. නැතිනම් වැලක් බලන්න පුරුදු වෙන්න. "කන්න නැතත් ඉන්න රටක් තියනවානේ" කියා සිතා කුස ගින්⁣න ඉවසා සිටින්න පුරුදුවන්න.  ජාතියන්තරයට යෑමෙන් ඇතිවන පළවිපාක නොඑන පරිදි ඔබ ටක් ගාල පැත්ත මාරු කරගන්න. හම්බකරන හැම සතේම 157/= ට හාලුත් 220/= සීනිත් ආදී වශයෙන් තත්පරයෙන් තත්පරේ වැඩිවෙන බඩු මිළට සාපේක්ෂව වියදම් කරන්න. ඔබ ඉහලට ඉගෙනගත් කෙනෙක්නම් රට අතහැර යන්න. (හැබැයි අරුන්දැලා මාරුවෙන් මාරුවට පත් කිරීමට ඡන්දය දුන් කෙනෙක්නම් අනිවාරයෙන්ම එහි අග්‍රඵලය භුක්ති විඳීමට ඔබ මෙි රටෙි සිටිය යුතුයි. ) අන්තිමෙිටම ෆේස් බුකී ට්විටර් ආදී ගිණුමක් හදාගෙන රට හැදීමට අවශ්‍ය උපදෙස් පෝස්ටු වශයෙන් එහි පල කර එයට වැටෙන කමෙන්ට් කියවමින් තෘප්තිමත් වන්න. ඒ ලෙස අනාගත් රටෙි සිදුවෙන දෑ නොදැක්කාසේ පැත්තකට වී බලා සිටින්න පුරුදු වෙන්න. ඔවුන්ගෙන් එකෙක් මළොත් කවි ගීත නිසඳැස් ලියන්න. සිංගප්පූරුව,ඉතියෝපියාව,බංග්ලාදේශය ආදී රටවල් දියුණුවුන සහ දියුණු වෙන විදිය බලාගෙන සුසුම්ලන්න. 


රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2021.08.30

Saturday, August 28, 2021

ඇනිවර්සරි එකේ රැප

 මෙි අපේ ඇනිවර්සරි එකක සිදුවෙච්චි සිදුවීමක්. 


හමුදාවෙ ඒකකයකට ඇනිවර්සරි එකක් ලබනව කියන්නෙ හරිම කාර්‍ය බහුල තත්ත්වයක් උදාවෙන්නෙ. අපේ ඒකකයේ ඇනිවර්සරි එක තියෙන්නෙ ජනවාරි 2 වෙනිදා. සිරාවටම අපට ජනවාරි පළවෙනිදාවක් ගෙදර ඉන්න ලැබෙනව කියන්නෙ රනිල් මැතිවරණයක් දිනනව වගේ දෙයක්. රනිල්ට මැතිවරණයක් දිනන්න පුලුවන්,ඒත් අපිටනම් ජනවාරි පළවෙනිදාවක් ගෙදර ඉන්න ලැබුනෙම නෑ. මෙි කටයුත්තට අපි පෙළ ගැසෙන්නෙ නොවැම්බර් මුල විතර වගේ ඉඳලා. මණ්ඩල පත්කරලා ඒවාට කාර්ය සභිකයින් (වැඩිපුර) ලබාදීල කරන්න තියෙන වැඩ කොටස කරලා හැම සතියකම  සෙනසුරාදා හවස 4ට කොන්ෆරන්ස් එකෙදි ඒකෙ ෆීඩ් බෑක් එකත් දෙන්න ඔින. දෙසැම්බර් මැද විතර ඉඳලා ජීවත් වෙන්න හරිම අමාරුයි.සෙනසුරාදා හවස රැස්වෙන වියත් මගේ ඈයො අනි තුමා ඉස්සරහ ලකුණු දාගන්න දෙන පොර ටෝක් සහ ඒවා ගෙන් ඉල්ලල තියාගන්න වැඩ කරවන්න තවත් හමුදාවක් හිටියත් මදි. ලයින් අප් එකට පාරෙ ගල් තියලා සුදු හුනු ගාල ලනු ඇදල වැඩි තණකොල කපල බිල්ඩිං වල හුණු ගාල මල් වවල මල් පෝච්චි තියල ඒවගෙත් හුනු ගාල වහලෙත් ගොම ගාල එකී මෙකී නොකී හැම දෙයක්ම කරන්න තියෙනව. ඊට අමතරව යෙදෙන පෙරඩ් රිහර්සල් එක. පෙරඩ් එක දෙන්නෙ අනි තුමාට. උසේ පිළිවෙලට කණ්ඩායම් හතරෙන් ප්ලැටූන් හතරක් හදල මූලස්ථාන කණ්ඩායමෙනුත් ප්ලැටුන් එකක් දාල උදේ අටෙි ඉඳන් 12 වෙනකං ග්‍රවුන්ඩ් එකේ දාල මඩවන එක තමා ඉවසන්නම බැරි.  සම්මාන මුරය වෙනමත් පෙරඩ් එක වෙනමත්,නමුත් එකිනෙකට සමබන්ධව තමා මෙික වෙන්නෙ. ඒ දවස්වලට මමනං ඉල්ලල ඩියුටි යන්නෙ.

ඇනිවර්සරි එකේ ඒ දවසේ වැඩ කටයුතු අහවර වෙන්නෙ දවල් සියළු නිළ ලන්ච් එකෙන්. ඊට කලින් 8.8 බියර් දෙක ගානෙ ලැබෙන අවුරුදුත් තිබුනා. මං ආසමඅංගය තමා ඒ. කාටත් හොරා කාලක් භාගයක් සාක්කුවෙි දාගෙන කසපැන් සංග්‍රහයට එකතුවෙන වඳ වස්සන්, පොල් කොට්ටෝරුවන්, අල්පදයනු ගොළු බෙල්ලන්, විලම්බීත වැල් පණුවන්, ගස් භූතයන් සහ හොඹුටු කැහිබෙල්ලන් අතරේ මාත් ඔිවැන් එකක් ඉනේ ගහගෙන හරි මග හංගලා හරි තමා සහභාගි වෙන්නෙ. එක අවුරුද්දක එහෙම ගහල ඉහල උසාවියටත් යන්න වුනානෙ. ඒ දෙක කලවම් වෙලා බඩු වැඩිවෙලා.  ඔය අස්සෙ අපේ ඒකකයට පිට ඒකක තුන හතරකින් යා කරපු කීප දෙනෙක් හිටියා. ඒ අතරින් සන්නාලි වෘත්තීයට යා කරපු කෝප්‍රල් සිල්වා චරිතයක්. පොරට හයියෙන් කෑ ගහන්න බෑ,සිංදු කියන්න බෑ,ඈනුම් අරින්න බෑ හක්ක පනිනවා. පොරට කල්ලාර් වලදි එහෙම එකක් වෙලා පපු දනහිස් ලඟට පාත් වෙනකම් හිනාවෙලා තමා නැවතුනේ. ඒත් පොර නැවතුනේ කන්තලේ රෝහලේ. 


*ඒ හුහ්හෝ... හහ්හ හැහ්හා හහ්හ හැහ්හා කියල කෑ ගහද්දි තමා අපිත් දැක්කෙ පොරගෙ කට කනේ කියල. ඒ බොක්ෂින් ක්‍රිඩකයෙක්. ප්‍රතිවාදියාගෙන් ගුටි කාල කාල පදම් වෙලා ඇති වෙලා ඒ ක්‍රීඩාවෙන් අයින් වෙලා හිටියෙ. ඒත් පොර හෙන චරිතෙ. පොරත් එක්ක හොඳින් ඉන්න අයට වඩා පොරත් එක්ක තරහ අය තමා වැඩිපුරම අපේ ඒකකයෙ හිටියෙ. වාසනාව කියන්නෙ පොරට මාව පේන්නම බෑ. මං ඈත එනව දැක්කොත් පොර මැෂිමට ඇස් දෙක තියාගෙන තමා ඉන්නෙ. 

මම ගුඩ් මෝනින් කිව්වත් "මෝනිං ඇයි? කියල තමා පිළිතුරු දෙන්නෙ. වැඩි කතාවට එන්නෙත් නෑ. මං ඇවිත් ආව වැඩෙි කරගෙන යනකම් පොරගෙ ඇස්දෙක මට හොරෙන් මාරුවෙන් මාරුවට මගේ අත පය දිහාත් මං පොර දිහා බලනකොට මැෂිම දිහාත් තමා තියෙන්නෙ. ඒ මං එක දවසක් මෙතනට ඇවිත් අපේ කට්ටිය මහන්න දීපු යුනිෆෝම් වගේක නම් මාරු කරල මාට්ටුවෙලා. කෙට්ටු එකාගෙ ඒව මහතට මහල,මහත එවුන්ගෙ ඒව කෙට්ටුවට මහල, කෙට්ටු එවුන් ගෙනත් දුන්නු පොඩි යුනිෆෝම් මහත එවුන්ට මහන්න ගිහින් මදිවෙලා මහත එවුන්ගෙ ඒව කෙට්ටු එවුන්ට මහන්න ගිහින් පොර වහක් කාල හිටියෙ. ඒකට ගොඩක් කට්ටියගෙන් ඒ කෝප්‍රල් බැනුම් අහලත් හිටියෙ. පව් ඉතින්. සමහරු තමන්ගෙ යුනිෆෝම් මහල තියෙන විදිය දැකල "තෝම තියාගං" කියල දමල ගහල ගිහිල්ලත් තිබුනා. මට පොඩි අප්සට් එකක් ගියේ ලුතිතන් ජයලත්ගෙ එකක් කපිතන් බංඩාරට මාරුකරපු එක. දෙන්නටම මම ගොඩක් කැමතියි. ඒත් එදා අර වැඩෙි මගෙන් සිද්දවුනා. ඒ දෙන්නා හරියට අලගුඩුවයි පියාමැස්සයි වගේ ශරීරාංග තිබුනු දෙන්නෙක්. මාත් ඒ කාලෙ පොර කයියට අල්ලගෙන බොත්තම් ගලවල දෙන වැඩෙයි, ලොකු පොඩි  යුනිෆෝම් ලිහල දෙන වැඩෙයි කර කර ඉන්න ගමන් තමා ඔික කලේ. ඉතිං පොරට එදා ඉඳන් මාව පෙන්නන්න බෑ, මගේ නිළ ඇඳුමක් මැහුනං මැහුවෙත් ඔක්කෝම මහල ඉවරත් වෙලා අන්තිමෙිටමයි. කතාවට යමුකො.


මෙි ඇනිවර්සරි එකේ අපිට ඉස්පාසුවක් ලැබෙන්නෙම නෑ. සමහර දවස්වලට රෑ වෙනකං සහ සමහර දවස්වලට රෑත් අපි වැඩ. වැඩ,වැඩ,වැඩ. අවසානෙදි අපිට ඉතිරි වෙන්නෙ නෙත් සිත් පිනා යන හුදී සිත් සතන් නිවී සැනසෙන දුටු දුටුවන්ගෙ මන බඳිනා ලස්සන කඳවුරක්. දැන් පෙරඩ් දීලා අනි දේශනයත් ඉවරයි. පහුවදාට තමා බියර් පාටිය සහ ලන්ච් එක. පහුවදා උදේ නවයට සැදැහැසිතින් පෙළ ගැසිලා සීඑස්එම්ගේ සුවච කීකරු ගෝලයො වගේ අපිත් ස්පොට් එකට ඇදුනා. එදා අපි කතාවෙලා හිටියෙ සිංදුවක් කියමු කියලා. මොකද අපේ බීට් බෑන්ඩ් එක ඒ අවුරුද්දෙ අපිට ලැබුනෙ නෑ. ඒ ගොල්ලො යාපනේ ගිහින් හිටියෙ. කල්වෙිලා වෙන්කර ගන්න හැදුවත් "ෂෙහ්!! බැරිවුනානෙ අඩෙි" කියල සීඑස්එම් ගස් ගල්වලටත් කිය කියා ගියා. අනේ බීට් බෑන්ඩ් නම් මොකටෑ, සුපිරි ගායකයො අපි අතර ඉන්නවා. ටිං බෙලෙක්ක පරන පාල්දි ඩිකිස් පියන් ටොයිලට් බාල්දි ටිකක් ලං කරගෙන කෝටු කෑලි දෙකක් කඩා ගත්තනං බීට් බෑන්ඩ් කැලේ. නටන එකත් අපිටම කරගන්ඩ පුලුවන්. සෙට් එක සෙට්වුනොත් නටනව විතරක් නෙමෙයි හාලත් තමා නවතින්නෙ. මෙදත් අපි හෑවා. 


බියර් පාටිය පටන් ගත්තා. බියර් දෙකට තියා පහකටවත් වැටෙන්නැති සමහරු බියර් බාගෙනුත් වැටුනා. ඒ කලවං කරල ගහල. මං ගල් ⁣බාගයක් ගෙනාව මදිවට රෑට බොන්න කියල කුස්සියෙ පොල්වතුර දවස් දෙකක් තිස්සෙ එකතු කරල කරිඤ්ඤං වඩියකුත් දාල ඒක ඩිෆෙන්ස් එකෙන් එලියෙ හංගලත් තිබුනෙ. ඒක කලේ මම,රනිල් සිල්වා,සාසෙ සිල්වා,සහ කෝප්‍රල් කුමාර. 

බියර් පාටියෙදි ස්පොට් එකෙන් ස්පොට් එකට එන නිළධාරින්ට අපි කිව්වා "සර්, සිංදුවක් නැතුවනං මෙිවා උගුරෙන් බහින්නෑ, සිංදුවක් කියන්න අවසරේ ඉල්ලල දෙන්නකො" කියලා. අපි ඒක ඔිසීටත් කිව්වා. ඔිසීත් "හා, ඉඳහල්,මං ගිහිල් සීඔිගෙල් අහල එල්ලං" කියල ගියා. අවසරෙත් හම්බුනා. පැයක් සිංදු කියන්න අවසරේ ලැබුනත් පැය දෙකහමාරක් අපි සිංදු කිව්වා. දවල් දෙකට මෙික ඉවර කරලා කෑමට යන්න ඔිනි. සංගීතේ මැද හරියක් යද්දි සීඔි ඇතුලු නිළධාරිත් එතනට ආවා. සීඑස්එම් කලින්ම අපිට සෙට්වෙලා හිටියෙ. ඒ අපි කේස් දාගනියි කියල බයේ මිසක්, අපිට ආතල් දෙන්නවත් ආතල් ගන්නවත් නෙමෙි .ඒ කෝප්‍රල් කුමාර,කෝප්‍රල් මලවිගේ, සාජන් හපු, සරත් කුමාර ආදී චරිත ටිකක් ඇරියස් එකකින් ඒ දවස්වල හිටියෙ.  සීඔිත් ග්ලාස් එක අරගෙන ලඟට ආවට පස්සෙ කෝපල්ලා කෝපල්ලා එකතු වෙලා සීඔිව උස්සන් නටන්න පටන් ගත්තා. කොල්ලො තම තමන්ගෙ ඔිසීලාත් කරේ තියාගෙන නටන්න පටන් ගත්තා. ආර්එස්එම් මගින්ම කැපිල ගියා "බෙල්ල කඩාගන්ඩ බෑ" කියලා. සිරාවටම පට්ටම ආතල් එකක් ගත්තා.අතර මැද්දෙ යන සිංදුත් නැගලම යන ඒවා. එකෙක් "විසි තිස්දහ විසි තිස් දහ" ගගා ඩ්‍රම් සෙට් එක තලනව. තව එකෙක් හැන්දක් අරන් ටලං ටිලිං ටුලුං ටිකිස් ටිකිස්" සද්දෙට බෝතලේකට පහර දෙනවා. තව එකෙක් නාහෙ එක හිලක් වහගෙන අනික් හිලට දකුණු අතේ ඇඟිල්ලෙන් ඇන ඇන ලීඩ් ගිටාර් එක ගහනවා. ඩ්‍රම ගැහුවෙ ලාකෝ රාජපක්ෂ. තව එකෙක් ඩිකිස් පියං දෙකක් අත් දෙකෙන් අල්ලගෙන සිම්බලේ ගහනව. ඒක ගහනකොට කන් දෙක "කූං" ගාගෙන යනවා. අපේ බෑන්ඩ් එක ඈතින් ඉන්න එකෙකුට ඇහුනනං එහෙම උං හිතන්නෙ කෑම්ප් එකේ වලියක් කියලා. නැත්තං කොටි ගහනවා කියලා. මමයි ජෙනි ජයයි සිංදුවලට රැප් කරනවා. ඒක ඉතින් සිංදුවෙන් සිංදුවට වෙනස්. ටී පනස් හයේ පාඩම් පහමත් රැප් කරලා, තව සිංදුවල කෑලි කෑලිත් අරං රැප් කරලා ආයෙ තව තව දේවලුත් කියලා, තුනු හරපත් කියි කිය රැප් කර කර හිටපු මට පට්ටම ආතල් එකක් ගේන සිංදුවක් සෙට්වුනා. ඒ අවසන් භාගෙ. ඒ කියන්නෙ මෙි වෙද්දි සීඔි දහදෙනෙක්ගෙ විතර කරේ ඉඳලා ඉඳලා බිමට බැහැලා. ටූඅයිසී තව කට්ටියකගෙ කරේ ඉඳල බැහැල හිටියෙ. කපිතන් බංඩාර (ඒ දවස්වල ලුතිතන්. පුරුද්දට තමා කපිතන් කියන්නෙ)  අත්වල ඉන්නවට වඩා හිටියෙ ගුවනෙ මයි. "ඒහ් කොල්ලලේ මාව මලල්ලද හදල්ලේ" කියල පොර කෑ ගහන ගහන ලාරට කොල්ලො පොරව උඩ විසික්ක කරනව. .දැන් පාටිය ඉවර වෙන්න ආසන්නයි. පස්වෙනි වතාවට විතර ගත්තු අවසාන විනාඩි දහයත් දැන් අවසන් වෙමින් යන්නෙ. වෙලාව දෙක හමාරයි.

  එකෙක් සිංදුව පටන් ගත්තා.මාත් ඒ සිංදුවට රැප පටන් ගත්තා


"ගෝවෙි....ගෝවෙි ගෑනු පරාදයි, රූපේ...හේ රූපේ මහද පිනායයි....


"පංසි ලකට,පමල දෙකට,පම්බි තකට,පරක් හකට,පාන ගොකට, පලල් බකට,පාස් පුකට,පරක් හකට,පඳුරු වකට පලව් රිකට".......ටඟ ටඟ ආ..ආ..ටඟ ටඟ....ටඟර ටඟර


 මං දැක්කා බිමට බැහැලැ බියර් ග්ලාස් එකත් අතේ තියාගෙන දෙවන අනි තුමා සමග කතාවක හිටපු සීඔි වපරැහෙන් ඇස් කොනෙන් මං දිහා බලාගෙන ඉන්නවා ,  ඔිසී කටත් ඇරගෙන කටින් හුස්ම ගන්න ගමන් මා දිහා බලා හිටියා. සමහරෙක් කියන්නෙ මොකද්ද කියලවත් තේරෙන්නැතුව අත්පුඩි ගහ ගහා ඒ රැපටත් පොලව හෑවා. තේරුච්චි උං වන් මෝ ආරා...වන් මෝ ආරා කියල කෑ ගහන්න ගත්තා...

ඒ රැපෙන්ම සංගීතේ ඉවරවෙලා කෑම කන්න ගියා. ටෙිබල් එකේදි සීඔි


"ආරච්චි මාර රැප් කාරයානේහ්?? මං අහගෙන රැප් එක" කියලා නෝන්ඩියටත් එක්ක කිව්වා. මං නෑහුනා වාගෙ පිඟාන දිහා බලාගෙන දවල් ලන්ච් එක කාගෙන කාගෙන ගියා.


පහුවදාට එළිවෙනකොට තමා කෝප්‍රල් සිල්වාට "හීග්" ගෑවෙන්න ඇත්තෙ. ඒ කතාව පස්සෙ දවසකට කියන්නං. වෙරි පිට වෙන දේවල් නේ..


රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2021.08.28

Wednesday, August 18, 2021

ආලංකුලම ඇම්බුෂ් එක

 අඳුරු වනයේ දවස පුරාම  තොරතෝංචියක් නැතුව ඇහෙන කන්ගැට්ට පාරවන  රැහැයි නාදයත් ඉඳහිට ඈතින් ඇහෙන නිශාචර පක්ෂියෙකුගේ කොක් කොක් කෝ බං- කොක් කොක් කෝ බං" නාදයත්  හැරෙන්න එදා රෑ අපිට වෙන කිසිම ශබ්දයක් ඇහෙන්න තිබුනෙ නෑ. හිමින් සැරේ සැරෙන් සැරේ ගලා එන මදනල රැහැයි නාදයත් එක්ක කලවම් වෙලා දෙසවන්වල හැපී හැපී කෙඳිරිගගා කිව්වෙම "පරිස්සමින්" කියලා. 

හවස හතරට විතර කඳවුරෙන් පිටත්වෙලා ඇඳිරි වැටෙනකම් නියමිත ගමන් මගේ හෙමින් හෙමින් ඇවිත්, ඒ එන පාරේම හමුවෙන හමුදාවෙි මෝටාර් ප්‍රහාරයකින් කැඩී ගොස් අඩක් ගරා වැටිච්චි පාලු ගේකට රිංගලා රෑ කෑමත් එතනම තියාගෙන කාල, නැවත හවස හතට විතර අරඹපු මෙි ගමනේ අවසානය මෙතන ඉඳල හරියටම කිලෝමීටර් හතරක විතර දුරක්. 

අපි තාවකාලිකව නැවතී සිටි තැන ඉඳන් මීටර් පන්සියයක් වගේ දුරකින් පිහිටි නාවල්අඩි වැවෙි ප්‍රමාණයේ වතුර හිඳිලා පොලව අලුවා, කිරිබත් කැට ගානට ඉරිතලල පැලිල තියෙන වැව් පිටිය හරහා මෙි යන්නෙ පාන්දර ජාමෙ සතුරා එනව කියන ආරංචියකට දෙකෙන් එකක් විසඳගන්ඩ. ඒ ආවොත් සෙන්ට්, ගියොත් ඔිඩි කොලොන් ගේම් එකක්. මෙි ක්‍රොසින් එක දවස් කීපයක්ම වෙලා සහ ඉදිරියටත් වෙනවා සහ වියයුතුමයි කියලා හමුදාවෙ කේළාම් කාරයොම තමා ඒකක කීපයකට මෙි කේළම කියල තිබුනෙ, "මොනාහරි කරන්ඩ ඒයිලා" කියල. කේළාම් කාරයො කිව්වෙ අපේ බුද්ධි අංශය. සතියක් නිදාගත්තොත් මෙයැයිල අපිට මාසයක් යනකම් හරීයට වද දෙන ජාතියක්. එහෙම කිව්වට මාත් ඉතින් ඒ කාලෙ එහෙම තමා. කාලයක් මමත් EPRLF කාරයො එක්ක කර්නල් කුලතුංග කියල පොරක් පස්සෙ ගියා. ඊටත් පස්සෙදි ආරංචිවුනා අපෙන් බෙිරෙන්න බැරිම තැන පොර ඉංදියාවට පැනල කියල. කුලතුංග කියන්නෙ සිංහල කොටියෙක්.( ඒ කතාව පස්සට ➡️)


ක්ලේමෝ බෝම්බ 4කුත් අරගෙන යන නව දෙනෙකුගෙන් සමන්විත අපේ කණ්ඩායම වැව් පිටියේ තැනින් තැන වැවිල වෙිලිලා, පරඬැල් වෙච්චි තෝම්බු පං පඳුරු අස්සෙන්, ඒත් තමන්ගේ කනටවත් නොඇසෙන තරමෙි ශබ්දයක්වත් නැතුව යන මෙි ගමන සාර්ථක වෙිවා හෝ නොවෙිවා මෙච්චර පරිස්සමින් යන පාරේ අපි ආපහු එන්නේ පිඹගෙන, හූ කියාගෙන. අපේ ආර්වී එකත් අර පාලු ගරාවැටිච්චි නිවසමයි. පුහුණුවෙන් ලබන ඉවසීමත්,විනයත්, හා කැපවීමත් එක්ක කලවම් වෙච්චි තරුණකම, කොළුකම සහ ඒ අතරින් ඉපදිච්චි නිර්භීතකමත් එක්ක ත්‍රස්තවාදය නැමැති  මාංශ භක්ෂක, අතු පතර විහිදා මහා පලාතක් වියනක් වගේ වෙලාගත් ශාකයේ අතු ඉති රිකිලි කඩා බිඳ දමා මහා ගහක් වනසන්න තතනන සටනක් මෙි. මෙි  වැනි සටන්, සටන් බිමෙි බොහෝ දුරට සාර්ථක වුනා. ඒකත් පරිස්සමට ගහේ කොලයකටවත් නොහැඟෙන්න කරන්න ඔින දෙයක්. පැලේ කාලෙම නිය පොත්තෙන් කඩලා විනාශ කරලා දාන්න තිබුනු මෙි ගහ, දේශපාලනය නැමැති මඩ ගොහොරුවෙි පෝෂනය වෙමින් හා ඔවුන්ම මෙි ගසේ වැඩීමට නොමිලේ දුන්  පොහොරවලින් පෝෂනය ලබා, අතු පතර විහිදී ගිහින් පලාතක්ම තම වියනෙන් වසාගෙන හිටියෙ කිසිම බයක් සැකක් නැතුව. පස්සෙ කාලෙක හරි මෙි ගසේ මුදුන් මුල  කපා විනාශ කර දැම්මෙි, මෙි ගහ කපන්න මෙි විදියට ලං වෙලා විනාශ වූ ජීවිත කීයක්නම් උඩින්ද. අපේ බුද්ධි අංශ නැමැති විලෝපිකයා ගහේ කරටියේ දල්⁣ලකින් කඳ ඇතුලට රිංගගෙන  පිළිවෙලින් කක කකා පල්ලෙහාට එන ගමන් මග නැවතී නැවතී දෙන කඳේ රස පිළිබඳ රහස් නිසා ගහේ විහිදී ගිය ප්‍රධාන අතු උනත් මුලින්ම කපා දමන්න තරම් මෙි පුංචි පුංචි කණ්ඩායම් වලට හොඳට හැකිවුනා. පස්සෙ කාලෙක 8 MAN TEAM සහ 4 MAN TEAM සංකල්පය ආවත් ඒ දවස්වල සීයක් ආවත් බහින්නෙ නවයයි. ඒ නවයට අර සීයම උනත් පදිරි තමා. වැරදුනත් වැරදුනේ සීමිත අවස්ථාවන් කිහිපයකදි පමණයි.


එදා අපේ පෙළ අණදෙන්නා වුනේ කෝප්‍රල්  හේරත් (විටා). එල්එම්ජී එකේ හිටියෙ ලා/කෝ හේරත් (බතා). බ්‍රාවො කම්පැනි එකේ කෝප්‍රල් චන්ඳුපාල (සූකිරි සුද්දා)  එම්පීඑම්ජී එක අරන් පස්සෙන්ම එන්නෙ අවියෙ ලින්ක්ස් එකත් හතර පස් පොලකින් වකුටු කරලා අතකින් තද කරගෙන කරේ තියාගෙන. නැත්තං ඒ දෙපරහැන්දෙ සද්දෙ ඇහෙන්නෙ හවස පේපර් මිල් එකේ ගහන බෙල් හූටරේ වගේ.  ඒවා හරි සරළ නම් ඒයි. සූකිරි සුද්ද කියන්නෙ ඒ තරමට සුදු හිංද නෙමෙි. හරි හැදියාවක් තියෙන, කාගෙවත් කනකට ඇහෙන්න තරම්වත් හයියෙන් කතා නොකරන, දහ අටෙි කෑල්ලක් පතිවත බිඳෙයි කියා බයේ ළඟින් ළඟින් අඩිය තියන්නා වාගෙ හිමීට ගමනෙ යෙදෙන නිසා. කාගෙවත් හිත රිදෙන්න එයා කතා කරන්නෑ. ඒ තරම් හැදියාවක් ඒ කොප්‍රල්ට තිබුනා, නෙමෙයි අනේ, ජුන්නෙක් වුනත් බොන සිගා එකෙන් බාගෙ නැතිවෙයි කියල බයේ තමා කාගෙත් හිත රිද්දන් නැතුව ජීවන චරියාව අරන් යන්නෙ. නැත්තං මීටර් 200 රේන්ජ් එකේදි ටාගට් එකේ වදින උණ්ඩ ගාන පොර හිමීට කිව්වත් කෙලවරටම ඉතා පැහැදිලිව ඇහෙනවා. පොර බිලට් එකේ හිටියත් ඇති,බිලට් එක පට්ට සුවඳයි, නෙමෙි අනේ තනිකර ගස් ගඳයි, තල් රා ගඳයි එන්නෙ.රෑට එලියට ගිය දවස්වලදි උදේට ඇතුලට ආපුවම වහනය වෙන්නෙ තනිකර පැලවත්තෙ බඩුවල සුවඳ.  


කතාවට යමුකො. ආලංකුලම ගම හරහා නිශාචරයේ තැනින් තැන සැරිසරන ලොං හැලිච්චි බුල්ටො වෙච්චි තැරි ගැහිච්චි පසික්කාඩු බල්ලෙකුටවත් ඉවක් නොවැටෙන්න ගියපු මෙි ගමනේ අපිට බාධාවක් වුනේ රන්වන් කරල් පැහිලා නැමිල බිමට බරවෙලා මද සුළඟින් "සිලි - සිලි" ගාල ලෙලදෙන කුඹුරු යායක්. මෙි කුඹුරු යාය පහු කරගන්න අපිට පැයක් විතර ගියා. ක්ෂිතිජය නොකැඩෙන පරිදි සමහර තැන්වල දනගාමින්, තවත් සමහර තැන්වල බඩ ගාමින්,නැවෙමින් ඒ ආ ගමනේ අවසානය මෙි කුඹුරු යායේ අවසානයේ සිට ඊලඟට හමුවෙන තවත් වැව් බන්ට් එකක් දිගේ ගිහින් ඒ වැවෙි ඉහත්තාවෙන් වැටී තියෙන උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකං දර කරත්තයි පස් වැලි අදින ට්‍රැක්ටරුයි යන එන මැටි පාරක්. අපේ අරමුණ වුනේ ඒ කරත්ත පාරේ කැලේ ඇතුලෙ ඉඳගෙන බඩු කෑලි ටික එන පැත්ත අනුව වැව පැත්තට මුහුන දාලා උන්ව කොටු කරගෙන සටනක් දීම. මෙි යන්නෙ දින දෙකක රැකසිට පහරදීමෙි ක්‍රියාන්විතයක්. ඒ පළවෙනි දවසේ සටනක් ඇති නූනොත් පහුවදාට තවත් පාරක තැනක් කොටු කරන්න. සටනක් ඇති වුවහොත් කෙලින්ම මඩකලපුව කොළඹ පාරේ 126 කඳවුරට ටිකක් මෙහායින් තියෙන අපේම රෝඩ් බ්ලොක් එකකට එන්න තමා ප්ලෑන. අපි රෑ ගත කරලා සටනක් නූනොත් පහුවදාට රෑ වෙනකම් ඉන්නෙත් මෙි රෝඩ් බ්ලොක් එකේ. ඒවා පෙර දැනුම් දීම් අනුව තමා වෙන්නෙ. ආවට ගියාට අපේ තැන්වල⁣ටවත් රෑක යන්න එන්න බෑ. 


අපි කුඹුරුයායත් පහුකරලා වැව් බන්ට් එක දිගේත් (වැව් බන්ට් එක දිගේ කිව්වට බන්ට් එකට පහලින්) කැලේට ඇතුල් වුනා. ළඟ ඉන්න එකාගෙ ඇහැට ඇන්නත් පේන්නැති පාං පිටි දොදොල් වගේ කට්ට කලු කෑලි කැපිය හැකි ගන අඳුරේ එක කෝටු කෑල්ලක් නොකැඩෙන්න, ගහක කොලයක් හෙලවෙන්නැති වෙන්න ගහක වහල හිටියොත් මොනරෙකුටවත් සද්දයක් නොඇසෙන්න ඒ තරම් හෙමින් ගමන් කලේ ඉතාමත් ඉවසීමෙන් සහ පරිස්සමින් වගේම සූදානමකින්. මොකද අපි සතුරා හොයාගෙන උන්ගෙ ඒරියා එකට ගිහින් උන්ට ගහල එනවා වගේම, උනුත් තමන්ගෙ ඒරියා එකට එන මෙි වගේ කණ්ඩායම් ගැන ඉතාමත් සෝදිසියෙන් ඉන්නෙ. උන් ඉන්න තැනක් අපි දන්නෙත් නෑ, අපි එන තැනක් උන් දන්නෙත් නෑ. බැරිවෙලාවක්වත් අපි එනවා කියල ඒ වගේ නිරීක්ෂණ කණ්ඩායමකට අහුවුනොත් අපි උන්දැලට ගහනවට වඩා වෙිගයෙන් උන් අපිට ගහල එළවනවා. එහෙම වුනොත් ගොඩක් අමාරු හිංද තමා මෙච්චර පරිස්සමට යන්නෙ. එක දවසක් එහෙම වෙලා අනූනවයයි තුන්කාලෙන් තමා අපේ වෙනත් ටීම් එකක් බෙිරුනේ. 


අපි අපේ නියම තැනට ආව. මෙතන හරියටම තුන් මං හංදියක්. අපි ඒ හංදියම ආවරනය වෙන විදියට අපිට අවුලක් නොවෙන ආකාරයට ක්ලේමෝ බෝම්බ හතරම ඇටෙව්වා. පාර හරහා වැල්ලට යට කරලා ⁣වයර් ටිකත් ඇදගෙන ඒවා පත්තු කරන ෆයරින් ඩිවයිස් ඒවා කලින්ම නම් කරපු අයටත් බෙදා දීලා මාත් එකක් ගත්තා. මගෙ ක්ලේමෝ බෝම්බය දාල තිබුනෙ කරත්ත පාරෙ මගෙ කෙලින්මයි. ක්ලේමෝ දාපු අටවපු කෝප්‍රල් හේරතුත් සාසෙ බංඩාරත් බූට් අඩි අතු කොලේකින් මකාගෙන මකාගෙන පාරෙ මෙහා පැත්තට ඇවිත් නියමිත ස්ථානය ගත්තා. මෙතැන අපිට වාසියක් තිබුනා. අපි පාර අයිනට මීටර් දෙක තුනක් විතර කැලේ ඇතුලෙ ඉඳගෙන බිම දිගාවෙලා වැව දිහා බලාගෙන ඉන්න තිබුනෙ. වැව පේන්නෑ, ඒත් පාරෙ ⁣සතෙක් ගියත් අපිට පැහැදිලිව ක්ෂිතිජය කැඩිල පේනවා. මෙි වැඩ ඉවර වෙනකොට  රෑ 10 ට ආසන්නයි. අපි රේඩියෝ සෙට් එකත් උපරිම අඩු කරලා හුස්ම ගන්න සද්දෙවත් පිටට ⁣නොඇහෙන්න  බලාගෙන හිටියා. වෙිලාව රෑ 12ත් පැන්නා. කෝප්‍රල් හේරත් පනිවිඩයක් එවා තිබුනා, දෙන්නෙක් ඇර එක්කෙනෙකුට රෙස්ට් කරන්න. රෙස්ට් කරනවා කියන්නෙ ඉන්න විදියටම ඇස් දෙක ටිකක් පියවා ගන්න එක විතරයි. මමයි සරත් කුමාරයි හිටියෙ සෙක්ෂන් කමාන්ඩර්ට දකුණු පැත්තෙන් EARLY WARNING TEAM එකේ. ඒ කියන්නෙ පෙරදැනුම් දීමෙි කණ්ඩයේ.  සතුරා පිළිබඳ මොකක් හරි දෙයක් දැනුනොත් කිසිම දෙයක් දැනුම් දෙන්නෑ, අපේ පැත්තෙන් ආවොත් හොඳ හුස්මක් අරන් මැද ඉන්න කෝප්‍රල් ඇතුළු වෙඩි තබන ඛණ්ඩය ඉස්සරහට සතුරා ආහම දෙන ප්‍රහාරයට අනුගත වෙන්න බලාගෙන සූදානම් වෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් ආවත් ඒ ටිකමයි. 


එලෙස  පාන්දර දෙක හමාර විතර වෙනකම් පැය බාගෙ බාගෙ මාරුවෙන් මාරුවට රෙස්ට් කර කර හිටපු අපිට ටිකක් දුරින් "සලං බලං, සකල බලං"  වගේ මැෂින් ගන් එකක ලින්ක්ස් වදින සද්දයක් ඇහුනා. එතකොට සියල්ලෝම සූදානම් වුනා. මායි සරතයි රහසින් මාරුවෙන් මාරුවට කුණු හරප කවි කිය කිය හිටියෙ. අම්මහ්, ඒවට සරත් කුමාරය සුපිරි බාන්ඩෙි. ගෑනියෙක් කෙල්ලෙක් ගැන කියනවනං සතියක් නොකා අහං ඉඳී. ඌට නම දාල තියෙන්නෙත් "සිඹා" කියල. මොකද අපි අවයව වලින් කරන දේවල් මූට ඇස් දෙකෙනුත් හරි ලස්සනට කරන්න පුලුවන් පුදුම හැකියාවක් තිබුනෙ.  අපි දෙන්නම ඔය විදියට තමා හිටියෙ. තවත් විනාඩි කිහිපයක් යද්දි අර සද්දය නැවතුනා. විනාඩි පහකින් විතර ආයෙත් සද්දය ඇහුනා. ආයෙත් නැවතුනා. ඒ සද්දෙ ආයෙත් ඇහෙද්දි අපිට බඩු ටික කිට්ටු කරලා. ඒ එන්නෙ අපිට වමෙන්. ඒ කියන්නෙ වාකරේ පැත්තෙ ඉඳන් වාකනේරි පැත්තට ක්‍රොසින් එකක්. එතකොට මමත් සරත් කුමාරත් හිටියෙ දකුණු කෙලවරේම. මට එහා පැත්තෙන් සරත් කුමාර. මතකනෙ කඩල කතාව. ඒ සරත් කුමාර. මං ඌට කිව්වෙ "මට බයයි බං, උඹ එහා පැත්තෙන් දාගනින්" කියල. ඇත්තටම බය කට නෙමෙි,  එතකොට සර්පයෙක් ආවත් ඉස්සෙල්ලා කන්නෙ ඌටනෙ. ඒකයි. තවත් විනාඩියක්  යද්දි මං ෆයරින් ඩිවයිස් එකේ සේෆ්ටියත් පන්නලා, අතින් හොඳට බදලා අල්ලගෙන හිටියෙ. වෙඩි තියන මැද කණ්ඩායම වෙඩි තියනවත් එක්කම, ඒකෙන් අඤ්ඤකොරොස් වෙන උන්දැලා සීසීකඩ දුවනවා. එතකොට මගේ ඉස්සරහින් මොකෙක් හරි දුවන්න ආවොත් මාත් කෝචොක් එකට වගේ මෙිකත් මිරිකනවා. එතකොට බඩු බනිස් වෙනවා.  මං වෙනුවට සරත් තුවක්කුව ඉස්සරහට මානාගෙන නුහුරු ඇස වසා හුරු ඇස ඇරගෙන ඉදිරිය බලාගෙන. ඊලඟ නිමෙිෂයේදි වුනේ අර සද්ද ඔක්කොම එකපාරටම නැවතුනු එක. අපි පැහැදිලිව දැක්කා,උං ටෝච් එකක් පත්තු කරගෙන අතින් වහගෙන ඇඟිලි කරු අස්සෙන් චූටි එළියක් විහිදෙන්න අතින් වහගෙන ආවෙ. උං එහෙම එන්නෙ, පරිස්සමින්. මොකද හමුදාවෙන් මෙි ඒරියා එකේ ඇම්බුෂ් එකක් දාන්න වැඩි ඉඩකඩක් තියෙනවා කියල උං දන්න නිසා.  ඒ සද්දෙ නැවතුනාම, මට එක පාරටම චූ බරක් වගේ එකක් හැදුනා. ප්‍රෙෂර් එක වැඩිවුනා වගේ ඇඟ කිළිපොලා ගියා. හිත සලිත වුනා. මට හිතුනෙම ක්ලේමෝ එකක කෝඩ් එකක්වත් මතුවෙලා, ඒක දැකල " බඩු නැවතුනා වද්දෝ " කියල. එහෙම වුනොත් වැඩෙි ඉවරයි. අපිට ජීවිතවලිනුත් වන්දි ගෙවන්න තමා වෙන්නෙ. 


තවත් චූට්ටං වෙලාවක් යද්දි ආයෙත් අර ටෝච් එලිය පත්තුවුනා දැක්කා. එතකොට  ඩිංගක් පන ආවා. අපිව කොහොමටවත් උන්ට පේන්නෑ. ඒත් එක බූට් අඩියක් හරි නොමැකී තිබිල අර කණා එලියෙන් දැක්කොත් මහ විනාශයක් වෙන්නෙ. මෙි වෙද්දි උං හිටියෙ අපේ ටීම් එකට මීටර් තිහක් හෝ ආසන්න දුරකින්. මට මෙහා කෙලවරේ ඉඳන් මෙච්චර හීන් දාඩිය දැම්මනං එහා කෙලවරේ ඉන්න එකාට කොහොම දාඩිය දාන්න ඇද්ද. මයෙ අප්පෙ හිතෙනකොටත් හිත මෙව්ව වෙනවා. 


උං ඒ දුරත් ඇවිත් හරියටම කෝප්‍රල් හේරත්ගෙ ටීම් එක ඉස්සරහට එනකොට එක පාරටම ⁣දෙකන් බිහිරි කරවන සද්දෙන් ක්ලේමෝ දෙකක් පුපුරා ගියා. අපි කලින්ම කතාවෙලා හිටියෙ පිටු පස්සෙන් පන්සීයක් ආවත් කමක් නෑ, ඉස්සෙල්ලාම එන ටීම් එකට ගහමු  කියලා. ඒකට හේතුව, අපේ මෙි වගේ ඇම්බුෂ් නිසාම උන්ගෙ පොඩි පොඩි ටීම් තමා මූ වෙන්නෙ. බැරිවෙලාවක්වත් පස්සෙන් කව්රුවත් ආවෙ නැතොත් ගියපු වුනුත් නෑ,ආපු වුනුත් නෑ වගේ එකක් වෙන්නෙ. ඒ විදියටම වැඩෙි ඇරඹුනා. ඒ ක්ලෝමෝ සද්දෙත් එක්කම ක්ෂණිකව ෆයර් එක පටන්ගත්තා. ඒක හරියට රතිඤ්ඤා වැල් ගානකට එකවර ගින්දර තිබ්බා වගෙ සද්දයක්. 

ඒ අස්සෙ එකෙක් දුවනවා දැකල සරත්කුමාරය දත්මිටි කාගෙන ඌව බිම දාගන්න දැඟලුවා.. මාත් ක්ෂණිකව ඇස් දෙක පියාගෙනම ඇඟේ හයිය දකුණු අතට දීලා එක පාරටම ෆයරින් ඩිවයිස් එක මිරිකුවා.  ඒකත් "ගිඩ්ඩීඩිඩීඩීර්ර්ර්රියාාාංංං"  ගාල පොලවත් හොල්ලගෙනම පුපුරා යද්දි දුවපු එකෙකුත් නෑ, දුවපු පාරකුත් නෑ වගේ එකක් වුනා. නැත්තං ආයෙ උස්සං පලයල්ලකො ඔිව මෙි වෙඩි කන අස්සෙ.එකෙක් හරි බාව ගත්තා මදෑ ඒකෙන් කියල හිතුනා. ඒ ෆයර් එක විනාඩි පහකටත් වඩා අඩු කාලයක් තිබුනෙ. ඊලඟට ක්ෂණිකව පටන් ගත්තෙ ආයෙ මීටර් විස්සකින් තිහකින් වගේ දුරකින් අපිට තව ටීම් එකක් අම්බානකට වෙඩි තියන්න. අනික් පෙර දැනුම් දීම් කණ්ඩයෙන් ඒ සද්දෙ එන දිසාව භාරගත්තම මැද ටීම් එකත් ඒ පැත්තට හැරිලා වෙඩි තියන්න පටන් ගත්තා. අපි දෙන්නත් ඇරියෙ නෑ. රවුම් බාගයක් කැරකිලා ඇවිත් ඒකට මුහුන දුන්නා. ඒ වෙලාවෙ හිතුන විදියට මට හිතුනෙ 15 හෝ 20ක් විතර එතන ඉන්න ඇති  කියල. අපි දෙගොල්ල ඔිසෙට මරා ගද්දි කෝප්‍රල් චන්දුපාල තමන්ගෙ වගකීම ඔිනෑවටත් වඩා තමන්ගෙ කරට අරගෙන අපිට වැව් පිටිය පැත්තට පසු බහින්න වෙඩි ආවරණයක් හදල දුන්නා. ඒ කෙලවරේම පාරේ අර වෙඩි තියන පැත්තට මුහුනදාලා වීර පඳුරක් පාමුල දාල තිබ්බ අවසන් ක්ලේමෝ බෝම්බයත් පිපිරෙව්වට පස්සෙ. ඒක ලුපුරනවත් එක්කම අර සද්දෙ මොහොතකට නැවතුනා. එතකොට ඇහුනෙ වැලි කැටයි ගල් කැටයි ක්ලේමෝ එකෙන් විහිදී ගිය බයිසිකල් බෝලයි බිමට වැටෙන සද්දෙ. ඒ අවසරෙන් තමා කෝප්‍රල් චන්ද්‍රපාල ආයෙත් වැඩෙි පටන් ගත්තෙ. ඒ ආවරණය ඔස්සේ අපිත් පාර පැනල ආයෙත් ඉතුරු වෙච්චි අරුන්දැලත් එක්ක ගේම ඉල්ලුවා. මෙි ෆයර් එකත් ඔන්නං විනාඩි දහයක් තියෙන්න ඇති. සෙට් එකේ "මෝටාර් ඔිනැද මොටාර් ඔිනැද" කියල අහනවත් වගේ එකක් ඇහුවලු. හැබැයි කෝපල් හේරත් මෝටාර්  ඉල්ලුවෙත් නෑ. ඉල්ලන්න වෙලාවක් තිබුනෙත් නෑ. ඒ ෆයර් එක පටන් ගන්න කලින් ඇජුටන් අපේ ප්‍රධාන කඳවුරේ රේඩියෝ රූම් එකට එනවා. මොකද  සෙට් එකේ හිටපු කෙනා ටෙරා එනව කියල දැනගත්තම ඒක ක්‍රම සහ විධි අනුව රහසින් ඇතුලට කියනවා. අපිට නියෝග සහ උපදෙස් ලබාදුන්නෙ ඇජුටන්ට්. එතුමා පහුවදාට එළිවෙනකම් අපේ ඔිනෑම  වගකීමක් භාර අරගෙන ඉන්නෙ. රැකසිට පහරදීමක් වුනත් මෙික විශේෂ ක්‍රියාන්විතයක්. ඒ නිසා ඇතුලට සෙට් එකේ කිව්ව ගමන්, එහෙ ඔපරේටර් ඒක ඇජුටන්ට දැනුම් දෙනවා. එසැනින් එතුමා රේඩියෝ රූම් එකේ. 


අපිත් ඔවුන්ට වෙඩි තියන ගමන් මීටර් තිහ හතලිහක් පසු බැස්සා. ඔවුනුත් පස්සෙන් එළවන ගතියක් තිබුන නිසා අපිත් තැනින් තැන නැවති නැවති තමා පසු බසින්නෙ. ඒ වෙඩි වරුසාව මැද්දෙ අපි වැව් බන්ට් එක ගාවට එනකම් ආවා. උනුත් වැව් පිටියෙ මැද්දක් වෙනකම් ආව. ඊට පස්සෙ කෝප්‍රල් හේරත් මෝටාර් ඉල්ලුවා. ඉල්ලල අපිත් වැව් බන්ට් එක ආවරණයට අරගෙන අරුන්දැලට ටොක් බබා හිටියා එන්න දෙන්නැතිව. තව විනාඩියක් යද්දි මෝටාර් එක දෙක පතිත වෙන්න පටන් ගත්තා. කෝප්‍රල් හේරත් ඒවාටත් කරෙක්ෂන් දිදී ඉද්දි 232 බසේමු ගානෙ එවපු 120 මිමී පැරා එකකුත් ගුවන් තලේ මැද හැඩ කරමින් පුපුරා ඇවිලී පාව යන්න පටන් ගත්තා. ඒ එලියෙන් ආවරණය වෙන්න උන් එක්කෝ කැලේට පැන්නා, නැත්තං බිම දිගාවෙලා හැංගිලා. කොහොම හරි මෝටාර් දහයක් විතර වැටෙද්දි ඒකත් හෝල්ට් කරල අපි හිමීට හිමීට පස්සට ඇදුනා. මෙි හරියෙ වැඩි වෙලාවක් සෙල්ලම් දාන්න බෑ. මොකද ඊලඟට ආලංකුලම ගමෙි සිවිල් මිනිස්සු වගේ ඉන්න කොටි ටික ආවොත් බඩු බනිස් වෙන්න පටන් ගන්නවා. ඊට කලින් අපි පසු බැස්සා. ඒ ආපු පාරෙන්ම නෙමෙි. සැළසුමට අනුව වෙන පාරකින්. එහෙම ඇවිත් අර ගේ ගාව නැවතුනා. කිසිම අවුලක් වුනේ නෑ. වැඩෙි නියමෙට ගියා. ඒක හරියට කෝස් එකක පුහුණුවක් කලා වගේ හැඟීමක් අපිට දැනුනෙ. කිසිම කෙනෙකුට කිසි අවුලක් නෑ. ගියපු නවයම ආපහු ආව. පුදුමෙ කියන්නෙ වෙනද නම් ගහක හැප්පිලා හරි වලක වැටිල හරි එකෙක් මොකක් හරි එකක් කරගන්නවා. එදා ඒකවත් නෑ. ඒකෙන් මටයි පාඩු. කාඩ් එකක් ගහන්නවත් කව්රුවත් නෑනෙ. 


පහුවදා හවස පහට රාත්‍රී මුරය පෙළ ගස්වලා ඒකට නියෝග දෙන්න ආපු තුන්වැනි කණ්ඩය භාර නිළධාරි කිව්වා අපේ ක්‍රියාන්විතයෙන් හතර දෙනෙක් මැරිලා තියෙනවා, එක්කෙනෙක් තුවාල වෙලා තියෙනවා කියල. ආයෙ කිව්වා 

*ඔයාලා ගහල තියෙන්නෙ සල්ලිවගයක් අරන් යන ටීම් එකකට.. ඒකත් සෙට් එකේ මොනිටර් වෙලා තියෙනවා

කියල. ඒක  කිව්වට පස්සෙ ඔක්කෝටම පේන්න මම "ෂයියෝ" කියල ඔලුවෙ අතගහ ගත්තා. එතකොට ලුතිතන් කුමාර ඇහුවෙ "ඇයි බැටරි වගේ ඒවත් උස්සන්නද" කියල. එතකොට කෝප්‍රල් හේරත් බිම බලාගත්තා. එයා එදා සහායක මුරපති හිටියෙ. එයා තමා අපිව පෝලිම් කලේ. සරත් කුමාරත් හයියෙන්ම "මයෙ අප්පේ" කියල හයියෙන්ම හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා. ඊලඟට අපෙන් එලියට පනින්නට නියමිත  වචන සෙට් එක එලියට පනින්න කලින් එතුමා "කට්ටියම කල්පනාවෙන් රාජකාරි කරන්න ලමායි" කියල නිවාඩු ගිහින් එද්දි අලුතෙන් හදාගෙන ආපු නවරත්න මුද්දත් දෙපාරක් ඉඹල ශේප් එකේ කැපුනා.  නැත්තං එහෙම එතුමට රෑ අට වෙනකම්වත් ඔතනින් යන්න හම්බවෙන්නෑ. මොකද අපි හරි ආසයි එතුමා මුද්ද ඉඹින ඉඹිල්ල බලා ඉන්න. 


 




රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2021.08.18

Thursday, August 12, 2021

යුනි බෆල් අනතුර

 මෙි මං නාවල්අඩි ඉන්නැද්දි වෙච්චි දෙයක්.


ඒ කාලෙ හරි පුදුම කාලයක්. අපි සීනියර් වෙලා,පිට පිටම අළුත් බැච් දෙකක්ම ඇවිත් තිබුනු අති සුන්දර කාලයක්. මෙි දවස්වල මෙහෙට මාර වැස්ස. 


නැගෙනහිර පැත්තට වහින්නෙ අවුරුද්දෙ සීමිත කාලයක් විතරයි. ඒ වහින එකත් වහිනව උතුරන්න වගේම පලාතම යට වෙන්නත්. ඊට කලින් වැස්ස නැති දවස්වල අපිට නාන්නවත් වතුර තිබුනෙ නෑ. නාන්න තිබුනෙ අදත් නාවල්අඩි පහුකරල මඩකලපු පැත්තට යනකොට නාවල්අඩි හංදියට වමෙන් පේන්න තියෙන පුංචි වැව් කෑල්ල විතරයි. මෙික වැවක් කිව්වට වලක් වගේ.

මෙික අක්කර දෙක තුනකට වඩා  ලොකුත් නෑ. මෙි වැවෙි පායන කාලෙට වතුර සාමාන්‍ය මට්ටමක් හිඳෙනව. වැවට වතුර එන්න ඇලක් නෑ. වැව පිරෙන්නෙ සම්පූර්ණයෙන්ම අහස් දියෙන්. මෙි පායන කාලෙ අපිට නාන්න නැතිවුනාම අපි තුන හතර වෙද්දි ටවල් එකයි සබන් කෑල්ලයි වෙපන් එකයි අරං යනව ඔය වැවට නාන්න. මෙි වැවෙි උදේ ඉඳන් මී හරක් නානවා. උං දෙක තුන වෙනකොට පට්ටිවලට යන්න පෝලිම් වෙලා යන්න යනව. එහෙ හරක් එහෙමයි. ඒකත් අපේ පාරිලිමෙින්තුව වගේමයි. උදේ ඉඳන් වැවෙි ලැගල ලැගල තපුල්ලල තපුල්ලල  වැවෙිම ගොමත් දාල තමා මුං යන්නෙ. අපි ඒ වැවට නාන්න ගියාම උඩ පාවෙන ගොම්බෙටි අතින් ඈත් මෑත් කරල තමා නාන්නෙ. හීට් එක හිංද නොන නොනා හෝ ඇඟ තෙමන්නෙ නැතුව ඉන්න බෑ. ඉස්සර ළිඳෙන් බව්සරේට වතුර ගැහුවත්,  මෙි කාලෙ බව්සරෙන් තමා ලිඳට වතුර ගැහුවෙ.  ඒ බව්සරෙන් වතුර ගැහුවත් ඒක ගෑවෙන්නවත් මදි. 232 බසේමු අයත් ඒකක තුනකටත්, ඒ ඒ කණ්ඩායම් වලටත් වතුර ගහන්න තිබ්බෙ එකම එක බව්සරයක් විතරයි. පාන්දර පහේ ඉඳල වතුර ගහන්න පටන් අරන් රෑ 8 වෙනකම් ගැහුවත් හැම කඳවුරක්ම ආවරණය කරන්න ඒකට බෑ. ඒ පායන කාලෙ නැගෙනහිර අපි පට්ට දුකක් වින්දා. විශේෂයෙන්ම 232 බසේමු අයත් නාවල්අඩි,127,126,119 කඳවුරු, කායංකේනි, නයි හංදිය, මීයන්කුළම් කල්කුඩා, කල්මාඩු,කුඹුරුමුල්ල යන කඳවුරු.ඒ කාලෙට පිටවල් වන වෙනවා දාඩිය කුෂ්ඨ වලට. තොල් පවා පුපුරනවා. ඒ කාලෙට අපේ නිළ ඇඳුම වුනෙත් රට වෙරළු පැහැ කපු නිළ ඇඳුමෙි කලිසමයි, ඒ ටීෂර්ට් එකයි,කැප් එකයි විතරයි. කොටි ගැහුවොත් විතරයි හෙල්මට් දාන්නෙ.  ජැකට් නෑ.  සෙබළ ජීවිතේ අපි එහෙමත් දුක් වින්දා.

ඒ කාලෙ දවසක් අපේ සංඥා කොමළිත් දාගෙන වාකනේරි පැත්තට වෙන්න ළිඳක් තියෙනවා කියන ආරංචියකට ඒක හොයාගෙන ගියා. ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම අපේ පාලන ප්‍රදේශයෙන් පිට තිබුනෙ. ඒ කියන්නෙ කොටි ප්‍රදේශය. මෙිකෙ වතුර ටිකක් තිබුනා, ඒක තිස් දෙනෙකුට  විතර ඇති. මෙි ළිඳේ නානකොට අපේ හතර දෙනෙක් ගාඩ් එකේ ඉන්න ඔින. එක දවසක් කට්ටිය නාන්න පටන් ගත්තම එක පාරටම කොටි ගහලා. සෙන්ට්‍රි හිටපු අයත් එක්ක නන නනා හිටපු අයත් ජොක්කු ජොක්කු පිටින් ටවල් ටවල් පිටින් ගේමට එන්ටර් වුනාම පැය බාගයක් විතර සටන ගියා. ඒ අයගේ සහායට අපේ ට්‍රැක්ටරෙයි සීඔිගෙ වාහනෙයි කට්ටිය නැගල ක්ෂණිකව එතනට එනකොට ගේමෙන් තුන් කාලක් විතර ඉවර වෙලා. සමහරු ටවල් පිටින්, ෂෝට් පිටින්,ජොක්කු පිටින් ඩවුන් යනවා,නැගිටිනවා,ඉස්සරහට දුවනවා, වෙඩි තියනවා. ආයෙ නැගිටිනවා,ඉස්සරහට දුවනවා ,වෙඩි තියනවා.. ටවල් එක කැඩුනම අවිය බිමින් තියනවා,ආයෙ ඒක ඇඳගන්නවා.නැවත දුවනවා. ගියපු කට්ටිය මගින් බැහැල ඇඟේ උපරිම හයිය දාල ජපානෙ විදුලි දුම්රිය වගේ වේගයෙන් දුවගෙන මෙතනට ඇවිත් ගේම් එකට එන්ටර් වෙලා. මෙි වෙත්දි කට්ටිය මීටර් දෙසීයක්  විතර ඉස්සරහට ගිහින් හිටියෙ. අපේ ආධාරක ටීම්  එක ගියාම සීන් එක තවත් දරුණු වෙලා, උන් උන්ට පුලුවන් උපරිම හයිය දාල අවසාන ෆයර් එක දුන්නා. මෙයාලත් ගේම අතෑරල නෑ. කොහොමහරි සටන ඉවර වෙද්දි අපේ දෙන්නෙක් මිය ගිහින්,එක්කෙනක් බරපතල තුවාල ලබල,එයත් පොලොන්නරුව රෝහලේදි ජීවිතය හැරගියා. දුක්ම සීන් එක කියන්නෙ එකෙක් මැරිල හිටියෙ ඇඟේ එකම එක නූල් පොටක්වත් නැතුව. ඒ ටවල් කාරයෙක්. පස්සෙ බොඩි එක මගට ගෙනත් තමා නාල අඳින්න ගෙනා  නිළ ඇඳුමක් අන්දල තියෙන්නෙ. ඒ ලා/කෝ කෙනෙක්. ඒ ඒ අයගෙ නිලඇඳුම් තෝර තෝර ඉන්නැතුව අහුවෙච්චි එකක් තමා අන්දල තියෙන්නෙ. ලාකෝට අන්දල තිබුනෙ කෝප්‍රල් කෙනෙක්ගෙ නිළ ඇඳුමක්.  එයාට නිළ උසස්වීම එතනදිම දීල තමා කඳවුරට ගෙනත් තියෙන්නෙ. සීඔිනං කිව්ව "මට දෙන්න දෙයක් නෑ, කොල්ලො ටික නිළ උසස්විම් දීලම අරන් ඇවිත් කියලා. 


 කතාවට යමුකො. මෙි වැහි කාලෙට මෙි වැව පිරෙනවා. එතකොට කඳවුරේ බඹ නවයක් විතර ගැඹුරු එකම ලිඳත් කට මට්ටමට වතුර පිරෙනවා. වැහි කාලෙට මෙි මහ පාරත් ලිස්සනවා. කිසිම වාහනයක් පනහ හැට පැනල වෙිගයෙන් යන්නෙ නෑ. ඒ වෙලාවෙත් හොඳටම වැහැලා වැහැලා පායලා යන්තම් පොද තිබුනෙ. හවස පහට ඇති. ඈතින් කොන්වොයි එක හූ කියාගෙන පිඹගෙන එනවා. අපිත් පාර අයිනෙ කොන්වොයි ගාඩ් එකේ හිටියෙ. ඉස්සර නාවල්අඩි කඳවුර හරියෙ පාර තිබුනෙ කඳවුරට පිටින් නැගෙන හිර පැත්තෙන් අවුමක් විදියට එන්න.  අද තියෙන විදියට නෙමෙි. මෙතන එක තැන හරවන්න වංගුවක් තියෙනවා. හරියටම කඳවුරේ මෙින් ගේට් එක ඉස්සරහින්. සන්නද්ධ රථයත් ගියා, යුනිකෝන් එකකුත් ගියා, බස් දෙක තුනකුත් ගියා, ඊලඟට ආවෙ ආයෙ යුනිකෝන් එකක්. ඒක ආපු වෙිගයෙන්ම අර වංගුව ගත්ත ගමන් පාරෙන් පිට පැන්නා,ලිස්සලා ඇදිල ගියා,පස් ගොඩැල්ලක් උඩින් ගියා, යුනිකෝන් එක පෙරළුනා. අපිට හීග් ගැවුනා,කරන්නෙ මොකද්ද,කල යුත්තෙ මොකද්ද කියල එක පාරටම හිතට ආවෙත් නෑ. යුනිකෝන් එකේ රෝද උඩ. ඒක එලවගෙන ආවෙත් අපේම කෝපල් කෙනෙක්,එයාගෙ නම ලා/කෝ රාමනායක.  බෆල්,යුනිකෝන් විතරයි එලවන්නෙත්. ඒත් වැඩ්ඩට එදා වැරදුනා.ඒ  යුනිකෝන් එකටම යටවෙලා කාන්තා නිළධාරිණියක් යුනිකෝන් එකේ දාරෙටම අහුවෙලා දෙකට නොකැඩි දෙකට කැඩිල මැරුනා. තව කෙල්ලෙක් මැරුනා, තව අපේම ඒකකයේ කෝප්‍රල් කෙනෙක් මැරුනා. (නම අද මතක නෑ). අනෙක් සියලුම දෙනාට තුවාල.එක එක ආබාධ. පුදුමෙ කියන්නෙ, ⁣රාමනායකට කිසි හෙනයක් නෑ, ඔලුව පැලිල බෙල්ල කොරවෙලා විතරයි. වාහන ආරක්ෂක මුරයේ ආපු  ශිල්පදාස විසිවෙලා ගිහින් කොන්ද කැඩුනා. පොර මාර කාලයක්,මාර දුකක් වින්දා. උගේ නම ශිල්පදාස උනාට මෙ ලෝ ශිල්පයක් ඌ දන්නෑ. එදා ඉදන් එතන මරණයේ වංගුව කියන නමින් තමා හැඳින්වුණේ. මැරුනු තුන් දෙනාම නිවාඩු ගිහින් කඳවුරට රපෝර්තු කරන්න යන අය. එදා තමා මං දැක්ක දරුණුම අනතුර සිද්දවුනේ. ඇස් ඉදිරිපිට, ඒ දිහාම බලං ඉද්දි ලිස්ස ලිස්ස ඇදිල ගියපු වාහනේ ඊලඟ මොහොතෙ පෙරලිලා කොන්ඩෑරුමකුත් ගහද්දි හිතිච්චි දේවල්නම් අනන්තයි,අප්‍රමානයි. 

එහෙමම එකක් තමා වැලිකන්දෙදි වුනෙ. ඒ සන්නද්ධ රථයක්. ඒකත් වැලිකන්දෙදි පෙරලිලා ඒකෙ ගියපු ඔක්කොම මැරුනා. ආයෙත් දවසක් 583 බසේමු අයත් ට්‍රක් එකක මම ගමනාධිපති වෙලා පනාගොඩ ගියපු දවසක, ඒ වැඩත් කරගෙන ආපහු එද්දි පස්යාල කිට්ටුවදි  බල්ලෙක් බෙිරන්න ගිහින් රියැදුරා ගහපු බ්‍රෙික් පාරකට ට්‍රක් එක ලිස්සලා ඇදිල ගිහින් ආපු පැත්තටම හැරිලත් ආයෙ ලිස්සලා කානුවකට වැටිලත් යන්තම් නොපෙරලී බෙිරුනා. කාටවත් අනතුරක් නැතිවුනත් වෙච්චි සංගෙදිය දැක්ක බෙිරන්න ගියපු බල්ලත් අපිට කෝචොක් කරන්නා වාගෙ දුවල ගිහින් ආපහු හැරිල බුරද්දි වෙඩි තියන්න තරම් හිතුනා. පාරෙ ඒ වෙලාවෙ අපේ පස්සෙන්  ආව තවත් වාහනයක් වෙච්චි සීන් එක දැකලා නවත්ත ගන්න ගිහින් පොරත් ලිස්සලා අපේ ට්‍රක් එක කිට්ටුවටම හේත්තු වෙන්නම වගේ ඇවිත් කොහොමහරි නවත්ත ගත්තා. ඒත් වැහි දවසක. තැන හරියටම පස්යාල අත්තනගල්ල පාරේ පස්යාලට මීටර් පන්සීයක් වගේ දුරකින් අද ත්‍රිවීල් සේල් එකක් තියන තැන, ඒකට ඉස්සරහමයි. 



රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2021.08.10

Thursday, August 5, 2021

රෙකෲට් කාලෙ..

 මෙි කතාව වෙන්නෙ වාලච්චෙින බ්‍රිගේඩ් එකේදි. ඒ 1996 වසරේ. ඒ කාලෙ අපේ ඒකකයත් මෙි බසේමු ඇතුලෙමයි ස්ථානගතව තිබුනෙ. මෙි කතාව වෙද්දි මට පැන්ෂන් එන්න තිබුනෙ අවුරුදු විසි එකයි මාස නමයක් වගේ කාලයක්. 

ඉස්සර අපේ තිබුනා දිවා මුරයකට දැම්මම ඒ දිවාමුරයෙන් ගැලවෙන්නෙ නිවාඩු යන්න. නැත්තං කෝස් එකක් යන්න විතරයි. ඔය දෙකෙන් එකක් වෙනකං අපි මැරෙනකං ඉතින් ඩෙි ගාඩ්ම තමා. ඔය අස්සෙ එලියෙ ඩියුටියක අඩු පාඩුවක් උනොත් අපිට චාන්ස් එකක් එනව ඒ ඒ පොයින්ට් වල ඩියුටියට යන්නත්. ඇතුලෙ ඉන්නවට වඩා එලියෙ රාජකාරියක වැටුනා කියන්නෙ කූඩුවක හිරවෙච්චි ගිරවෙක් කූඩුවෙන් ඇරිය වගේ සතුටක් තමා ඉතිං.


මාත් එක්ක ඩියුටි හිටියෙ සාසෙ යුගානන්ද,සාසෙ ඒකනායක ඊඑම්කේ,සහ මම. මෙි කාලෙ අම්බානක වැස්ස. මෙි කඳවුරට වැස්සම මාර ගඳයි. ඒකට හේතුව වාලච්චෙින පේපර් මිල් එකේ කුණු වල කලපුවකට හරවල ඒ කලපු කෑල්ල අපේ බංකරේ ඉඳල මීටර් පනහකින්හැත්තැපහකින්  විතර ඉස්සරහ තියෙන්නෙ.මෙිකෙ වතුර පිරුනම අර අපද්‍රව්‍යවල ගඳ තමා එන්නෙ.

අපේ බංකරේ වටෙිට කපල තියෙනව යුධ අගලක්. මෙි අගලෙ වැලි පිරිල තිබුනෙ. ඒක කපල තිබුනනං කිව්වෙ අඩි තුනක් විතර යටට. ඒවුනාට දැං අඩියක් විතර තමා ගැඹුර. වැහි කාලෙට අපේ බංකරේ ඉස්සරහටත් වතුර එනව කලපුවෙන්. අපේ කානුවල වතුර බහින්නෙත් බංකරෙන්  ඉස්සරහට.


 මං මෙි වැස්සත් එක්ක තමා පොයින්ට් එකට ආවෙ. ඒ ආවෙත් හවස.

 එදා රෑ මං සෙන්ට්‍රි ඉන්නැද්දි දිගටම  "චප චප චප චප"ගාල එක දිගටම සද්ද ඇහුනා. සද්දෙ ඇහෙන්නෙ කානුවෙන්.

මං ඒකනායකට කතාකරල සද්දෙ ගැන කිව්වාම "බයවෙන්නෙපා,ඉස්සරහ බලාගෙන ඩියුටි හිටාං" කිව්වා.

ඒත් මට හෙන අවුල. සර්පයිද දන්නෙත් නෑ. බොර වතුරනෙ.පේන්නෙත් නෑ. මං බැලුව ඒකනායක නිදිද කියල. පොර හොඳට නිදි. හීන්සැරේ පොර නිදාගන්න සියෙස්ටා එක අස්සට අතදාල ඊයෙ අලුත් බැටරි කෑලි දාපු කෑලි දෙකේ ටෝච් එක ගත්තා. මගේ එකේ එලිය මදි මෙි මොකද්ද කියල බලන්න.

මං හීන් සැරේ ටෝච් එකත් අරන් කානුවට අල්ලල බැලුව. 

අම්මට සිරි කියන්ඩ, පොකුරු පොකුරු අංගුට්ටො. එක සීයක්නං ඇති එක වැලක. වෙලාව ඇති එකොලහට. මං විසිට් එක යනකනුත් ඉඳල වෙපන් එකයි පූචස් එකයි පැත්තකින් තියල බූට් දෙකත් ගැලෙව්ව.යුනිපෝම් කලිසමත් කකුල් දෙක දනහිස ගාවට එනකං අඹරල උස්සගෙන බැස්ස කානුවට.

දැං මං අංගුට්ටොත් එක්ක අර මඩෙි බැහැගෙන ඔට්ටුතාන් කෙලිනව. උං අර කොන්දෙ තියෙන කට්ටත් එහෙක් කරගෙන අහට්ට පීනනවා,මෙහෙක් කරගෙන මෙහට්ට පීනනව. ටෝච් එක කටෙි. ටෝච් එකෙන් එකයි කෙල.

ඔහොම මාත් අංගුට්ටො එක්ක ඔට්ටු වෙලා ඔට්ටු වෙලා ඇල්ලුව කිලෝ පහක් විතර. අල්ලනව,ගොඩට දානව,අල්ලනව ගොඩට දානව. කොහොම හරි පැයක් යනකොට ආපු ගැන්සියෙක් බාගයක් විතර ගල් කලා.


දැං මුංව දාන්නත් එකක් එපැයි. අපි නාන්න ගෙනියන බාල්දිය අරගෙන ඒකෙ තිබ්බ සබන් දත් බෙහෙත් එහෙම අයින් කරල පිරෙව්ව ඔිකෙන් එකක්. ඉතුරුවෙච්චි වාසනාවන්තයො ටික නැවත කානුවෙ. ඒව හෙටට ඉතුරු කලා. දැං ආයෙත් විසිට් එකක් ලඟ හින්දා සන්නද්ද වෙලා සෙන්ට්‍රි ඉඳල  ඒකත් ගියාට පස්සෙ ආයෙ මං වැඩ. වැල්ලනෙ තියෙන්නෙ. ගත්ත ඉන්ටලින් ටූල් එක, අරං කැපුව වලක්. ඒක අඩියක් විතර කපන කොට වතුර ඉනුවා. දැම්මා අංගුට්ටො ටික ඒකට.බාල්දිය තිබ්බ විදියටම හදලා ටෝච් එකෙත් කෙල ටික කලිසමෙන්ම පිහිදල තිබ්බ තැනින්ම තිබ්බා.


මෙි වැඩ ටික ඉවර වෙනකොට මගේ සෙන්ට්‍රි කාලෙත් ඉවර වෙලා විනාඩි තිහකටත් වැඩී. ඊලඟට සෙන්ට්‍රි යුගානන්ද. 

*කෝපල් කෝපල් වෙලාව හරි.

*හ්ම්. කීයද වෙලාව. 

*එකයි හතලිහයි කෝපල්.

*මොකක්, උඹ නිදාගත්තද.ඇයි මෙච්චර වෙලා පරක්කු උනේ ඇහැරවන්න ඈ...

දීපල්ලකො උත්තර. මං එහෙමනං සද්ද නැතුව ඉතිරි පැයයි විනාඩි විස්ස ඇදල නිදාගන්නව. මෙයාට බෑ.රෙද්ද.

*නින්ද ගියේ නෑ කෝපල්. චූටි වැඩක් කලා.

යුගානන්දත් ටක් ගාල නැගිටල ආව.

*මොකද්ද උඹ කල වැඩෙි.

වැඩෙි කියන්න දෙයක් නෑ. මිදුලෙම තියෙනව. කානුව වටෙිම මඩ. තාම බොර අලි බඩගාල වගෙ. මිදුලෙ හිටං මඩ.

*උඹ මාලු ඇල්ලුවද.

*ඔි කෝපල්. 

*කෝ දැං උං.

මං ටෝච් එකත් ගහල පෙන්නුව තියෙන තැන. පොර මාවත් ඇදන් එතනට ගිහින් වල බලද්දි ඒකෙන් එකයි මාලු. එකෙක්වත් මැරිල නෑ.

පොර වෙලාව බැලුව. දෙකට දහයයි.

*උඹට විනාඩි දහයක් දෙන්නං,මෙි මාලු ඔක්කොම ටික දාපං නැවත කානුවට.

*ඇයි කෝපල් ඒ. හෙට උයන්න ඇල්ලුවෙ.

කියනවත් එක්කම ඔලුවට වැදුන එකක් "පටෝං" ගාල.

*දාපිය ගිහින් මුං ටික කානුවට.කන තලා ගන්නැතුව මට කියල.

අපොයි හොඳක් කරන්න ගිහිනුත් කන ගුටියක්. මං හිතින් බනින ඒව පොරට ඇහෙනවනං එහෙම තාම මට උඩ තියාගෙන ගහනව.

මං ඉහල ඔිඩස් එකට අනුව මාලු ටික අල්ල අල්ල නැවත කානුවට ගෙනත් දැම්මා.

දාල මං නිදාගත්තා. මං ආයෙ පහට නැගිටින්න ඔින. පහේ ඉඳන් හය වෙනකං ආයෙ පැයක් තියෙනව අදින්න.

ඒත් මට කතා කරනකොට හයයි.

*ඒ මල්ලි.නැගිටල ගිහින් තේ එක අරන් වරෙන්.

මාත් දඩබඩ ගාල නැගිටල ගිහින් තේ එකත් ජෝගුවට දාගෙන,මගෙ පෙට්ටියෙ තිබුනු ලෙමන් පප් එකත් අරගෙන පොයින්ට් එකට ආව.

ඇවිත් දෙයියන්ට පූජා කරනව වගේ තේ කෝප්ප දෙකකට දාල සින්නල දෙන්නට දුන්න. මං ජුන්නනෙ

මට රොඩු ටිකනෙ. අවුලක් නෑ.

ඒ තේ බොන ගමන්.

*ඒකනායක මෙි ප&@%ය  රෑ සෙන්ටි ඉන්නගමන් කරල තියෙන වැඩෙි දන්නවද.

*නෑ.

*මූ අර මඩ කානුවට බැහැල අංගුට්ටො ටික ඔක්කොම අල්ලල

*ඉඳකින් යකෝ.. යන එන මං නැතුව එන අහිංසක සත්තු අල්ලං කනවද උට්ටො.තොට කන්ඩ දෙනව මදිද ඇයි.?

*නෑ ඉතින් කෝපල්. මට හිතුන මං ඇල්ලුව.

*විසිට් ආවෙ නැද්ද? මං කරපු විදිය කිව්වා. දෙන්නට හිනා ගියත් ආයෙ ඒ වගේ වැඩ කරන්නෙපාය කියල අවවාද කලා. ආයෙ කවදාවත් ඒවගේ වැඩ කලේ නෑ. හැබැයි ඒ දෙන්න එක්ක. 

එදා දවල් ඒක නායක මුන හෝදන්න ගිහින් කාල ලියුමක් ලියන්න පොතුත් අරං එන්නං කියල ගියා ගියාමයි දහය වෙනකොටත් ආවෙ නෑ. මට කිව්ව යුගානන්ද ගිහින් තේ අරං වරෙන් කියල. කොහොමත් තේ බත් වතුර අදින කාලෙනෙ. මාත් ගිහින් තේත් අරං එනකොට නිකන් මිහිරි සද්දයක් ඇහෙනව බංකරෙන්.

යුගා වතුර ගේන කෑන් එකත් අරං මැස්ස උඩින් තියාගෙන ඒකට ඩොල්කි ගහන ගමන් සිංදු කියනව හිමින්. අම්මට සිරි ආයෙ කියන්ඩ හිතවතුනි පට්ටම ලස්සනට කියනව. අහන් ඉන්නත් ආසාවෙ බෑ. මං සිංදුපාරත් අහගෙන හීන් සීරුවෙ ඇතුලට ඇවිත් තේකකුත් වක්කරල දීල ඉතුරු ලෙමන් පප් ටිකත් ලංකලා. පොර තේකත් බීල ආයෙත් පටන් ගත්තා. අම්මට සිරි ඉතින්..මට ඊට වැඩි දෙයක් නෑ. හරි ලස්සනට කියනව.

ඔහොම සිංදු කීපයක් කියල පොර මට සෙන්ටි බාරදීල බිලට් එකට ගියා. ඒ ගිහින් පැය භාගෙන් ඒක නායක ආව.

*කෝපල් සිංදු දන්නැද්ද.

*මොකක් හුක් කිව්වෙ.උඹ හදන්නෙ මං ලව්ව සිංදු කියවන්නද.

*අනේ නෑ. පුලුවන් උනත් බෑනෙ.සීනියර්නෙ.

*මටනං බෑ බං තාලෙට අප්පුඩියක්වත් ගහන්න. යුගාට කියපං.යුගා දන්නව.

*මං එද්දි කෝපල් යුගානන්ද චූන් වෙලා හිටියෙ. සිංදු ගොඩක් කියල තමා ගියෙ.

අපි තුන්දෙනා එදා හවස පට්ටම ආතල් එකක් ගත්තා. යුගා සිංදු කියනව. අපි හිමීට අත්පුඩි තලනව. සිංදු තිහක්නං කියන්න ඇති.කට රිදෙනව කියලයි නැවැත්තුවෙ. එදා හවස තමා මං ඒ දෙන්නත් එක්ක සුපිරියටම සෙට්වුනේ. එතන අපි තුන්දෙනාම එකට දවස් විසිපහක් හිටියා. ඒ දවස් විසිපහ ආයෙ පස්සට ගන්න පුලුවන්නං,අම්මප මං හැමදාම ඒ දවස් විසිපහට යනව. ඒ තරම් සුන්දරයි. කවදාවත් බැන්නෙ ගැහුවෙ නෑ. එක විනාඩියක් පරක්කුවෙලා නැගිට්ටෙ නෑ. එදා මං ආපු පලවෙනිම දවසෙ මාලු අල්ලල වැඩිපුර සෙන්ටි හිටපු පැය මගේ එකවුන්ට් එකට දාල එයාල එයාලගෙ ටර්න් එක කරල.මං පහට සෙන්ටි ඉන්න නැගිටින්න ඔින එක හයට කතාකරල තිබුනෙ ඒකයි. මං බිලට් එකට ගිහාම කොඩිතුවක්කු අඬනව හෝ ගාල.

*ඇයි බං. කෝපල් ගැහුව බං. උදෙත් ගැහුව, දැනුත් ගැහුව..

*ඇයි ඒ.

*තේ එක ගේන්න පරක්කු උනා කියල.

මට පව් කියල හිතුන. අපි පොඩි කොල්ලො ඒ වෙනකොට. මාස තුනේ රෙක්කුට් කෝස් එක කරල යුනිට් එකටත් ඇවිත් මාස තුනයි. පොඩි උං අපි.

හැමදාම අපේ බැජ් එකේ එකෙක් හම්බුනාම කියන්නෙ අරූ අච්චරක් ගැහුව...මූ මෙච්චරක් ගැහුව කියල.

මටනං දෙයියනේ කියල ඒ කරදරේ නැතිවුනත් බැජියලට පවු කියල හිතුනා.

මං ඇවිත් ඔික කිව්ව දෙන්නම ඉන්නකොට.

*කෝපල් මං බිලට් එකට යනකොට කොඩිතුවක්කු තට්ටන් දෙකත් මිරික මිරික අඬනව කෝපල්.මට පව් කියල හිතුනා.

*ඇයි ඒ..

*අහවලා ගහල කියල කිව්වෙ.මං බැලුව තට්ටං දෙක හෙනට ඉදිමිලා කෝපල්.

*එහෙම තමා බං හමුදාවෙ. අපි වගේ නෑ හැමෝම. ගුටි කන්ඩ වෙනවා..බැනුං අහන්ඩ වෙනවා. එහෙම තමා. 

ඊට පහුවදා මුලු යුනිට් එකම පෝලිං කලා ආර්එස්එම්. එවකට ආර්එස්එම් හිටියෙ බනි 1 කුලතිලක බංඩා.අම්මෝ හෙන සැරයි. නිලධාරියෙක්වත් කයියට යන්නෑ. පොරට කපිතන් රෑන්ක් එකෙන් මෙහා පෙන්නන්නම බෑ. ඉතින් අපි ගැන කවර කතාද. පරන මිනිස්සුනේ. එදාම 2 ලුතිතන් වරයෙක් කැප් එක නැතුව බ්‍රිගේඩ් එකේ ඉඳල මිදුල හරහා ඇවිත් අපිව පෝලිං කරපු තැනට ආව. එතකොට ආරඑස්එම් අපිට කතාවක් කිය කිය හිටියෙ. ආර්එස්එම් ඒ නිලධාරියා දැකල;

*කෝ සර්ගෙ බෙරේට් එක?

එතකොට නිලධාරියා ඔලුව අතගෑවා. ඒ ගමන්ම ආර්එස්එම්;

සෙසු නිළයෙක් සර්ට සැලියුට් කරොත් සර් ආපහු සැලියුට් කරන්නෙ ප&@%$න්ද? කියල ඇහුව විතරයි, පොර ආපස්සට හැරිල ඔෆීස් එකට ගිහින් කැප් එකත් දාගෙනම තමා ආපහු ආවෙ. ඒ වගෙ පොරක් තමා එදා අපේ ආර්එස්එම් හිටියෙ.. පරන මිනිස්සුනේ.


ඊට පස්සෙ බර වැඩ සඳහා අපිව පෝලිං කරල සෑම ඩෙි ගාඩ් එකකින්ම දෙන්නෙක් එතනට එන්නත් ආර්එස්එම් නියෝග කලා. මං පෝලිම් වෙන්න ගිහින් හිටියෙ. මාත් බංකරේට දුවල ගිහින් ඒකනායකත් එක්කගෙන ආවා.ඊට පස්සෙ ආර්එස්එම්;


*රෙක්කුට් ප&@%$යල මෙහාට වෙයව්. සීනියර් කියන එවුං  එහාට වෙයව් කිව්වා.

අපි දෙකට බෙදුනා.

*දැං කියපියව් ඇත්ත.තොපිට කව්ද මෙිකෙ ගැහැව්වෙ.ආර්එස්එම් අපෙන් ඇහුවා.අපි මීක් නෑ.බයේ බෑ.සර්නං කියයි. අපි එපෑ ඊලඟට බුවාලත් එක්ක එකට  රාජකාරි කරන්න.

අපි කව්රුත් කිව්වෙ නෑ. සර් දන්නව ඇති ඉතින් සීන් එකත්.

*කව්ද කොඩිතුවක්කු...

කොඩියා සීරුවට ඇවිත් අත දැම්මා.

*මෙහෙ වරෙන් ඉස්සරහට..කව්ද තොට ගැහුවෙ.

මූ නම කිව්වෙ ආර්එස්එම්ගෙනුත් කනේ පාරක් කෑවට පස්සෙ.

හම්මට සිරි..බැන්න බැනිල්ලක්..කොහොමද දන්නවද..මං දැක්කා ඇජුටන් ඔෆීස් එකේ ජනේලෙත් වහගන්නව. ආර්එස්එම්;

*ධැණ ඝණ්‍යවු ඵර භළ්ළො...කියල පටන්ගත්තෙ...

අන්තිමෙිට කිව්ව සාසෙලට අපිට ජොබ් එක උගන්නන්නත් ලා/කෝ නිළයෙන් ඉහල සාධාරනව වැරැද්දකට දඬුවම් දෙන්නත් පුලුවන්, හැබැයි රිපෝර්ට් එන්න බෑ කියල.

 ඒ ආර්එස්එම් සර් ඉන්නැද්දිමයි මං මීයන්කුලම් ගියෙ. පස්සෙ හම්බෙන බැජියලත් කිව්වා ප්‍රයිවට්ලනං ගැහුවෙම නෑ කියල. කෝපල්ලා කියල ජාතියක් නං ගැහුවලු.

යුගානන්ද තමා දවසකටවත් මිනිහ. මිනිහ හීන් සැරේ ගිහින් සීන් එක ආර්එස්එම්ගෙ කනේ තියල.  ඒ දවස්වල මාර යුද්දෙ. අපේ කොල්ලො ඇබ්සන් වෙන එක නවත්තගන්න ඉහල නිළතල පුදුම ගේමක් ගැහුවෙ. 


එදා ඒ අපි තුන්දෙනා අතර ගොඩ නැගුනු හිතවත්කම (යුගා,ඒකා) අදටත් එහෙම්මමයි. ඒකනායකනං දැං රට ඉන්නෙ.යුගා බුකියෙ නෑ.ඒත් ඒ හිතවත්කම සහෝදරකම එහෙම්මමයි. 



රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2021.08.05

Tuesday, August 3, 2021

යුධ බිමෙි අවුරුදු දෙකක්

 මට පුංචි කතාවක් මතක් වුනා. එතකොට මං හිටියෙ කිරාන් කඳවුරේ. 


එවකට අපේ ඔෆිසර් කමාන්ඩර් හිටියෙ කපිතාන් චන්දන පෙරේරා. හොඳ මොළයක්. වැඩිපුරම හිටියෙ අපිත් එක්ක. හරි හොඳයි.රාජකාරිමය වශයෙන් ප්‍රශ්ණ කෝටියක් තිබුනත් හිනාවෙලා ඉන්න එක එතුමගෙ පුරුද්ද. දැන්නම් කොහේ ඉන්නවද දන්නෑ. 


ඒ '97 සිංහල අවුරුදු දවස. එතකොට මං පාලමෙි රාජකාරි හිටියෙ. කණ්ඩ භාර සැරයන් හිටියේ සැරයන් ලයනල්. පුදුම සැරයි. මාව පෙන්නන්න බෑ. අපේ කඳවුරු ජීවිතේ අවුරුදු සහ වෙසක් පොසොන් කියන්නෙ ඉතාමත් සාමාන්‍ය දවස් විතරයි. මගේ සේවා කාලය පුරාවටම මම සිංහල අවුරුද්දකට කියල නිවාඩු ඇවිත් තිබුනේ අතක ඇඟිලි ගණනටත් අඩු වාර ගණනක්. මං සිංහල අවුරුද්දට එච්චර කැමති නෑ. වෙසක් එක තමා මගේ අවුරුද්ද.

එහෙම කියලත් වෙසක් එකකට කියල නිවාඩු ඇවිත් තිබුනේ කීප වතාවක් පමණයි. හැබැයි ඒ මිහිර අපි කඳවුර තුල යාන්තමින් විඳගත්තා. පසු කාලීනව වෙසක් උත්සවය වෙසක් කළාප පවත්වන තරමට දියුණු වුනත් ඒ දවසවල අපි කලේ තල් පිති හීනියට කපලා රැහැලා ඇද ඇරලා අරගෙන හදන අටපට්ටම් කූඩු. ඒවා හදල කඳවුරේ තැනින් තැන එල්ලුවාම දැනෙන සතුට, සතුටක් වගේම දුකකුත් අපේ ජීවිතවලට ඇතිකලා. 


එදා මාව දාල තිබුනේ පාලමෙි ඉස්සරහම පොයින්ට් එකට. මං පාලමට වැටුනොත් දාන්නෙ මෙි පොයින්ට් එකට විතරයි. හමුදාවෙ ඒ දවස්වල තිබුනු එක කරදරයක් තමා සමලිංගික කේස් එක. සිගරට් බීල බීල තාර පටිවගේ කලුවුනු තොල් ගිනි අවුවට කරවෙලා අව පැහැ ගැහිච්ච හම ඒ ක්‍රියාවට ඇබ්බැහිවුනු සමහරුන්ට පස්නයක් වුනේ නෑ. "කොයි ගෑණිත් කලුවරට එකයි" කියන්නැහෙ එවුන්දැලට කොයි කොල්ලත් කලුවරට එකයි කියල තමා කිව්වෙ. තව කෝපල්ලා කියන දෙයක් තමා "අලි කෙඳිත් කෙලවලට නැමෙනව කොල්ලො"  කියන එක. ඔය පාලම් පොයින්ට් එකේ මැද බංකරේ තියෙන්නෙ පාලම උඩ. එතන දඩ සයිස් කොහොඹ ගහකුත් තියෙනවා. අපි රෑට රෙස්ට් කරන්නෙ ඔය කොහොඹ ගහ යට. යටින් කලපුව. පාලම මැද්දට වැටිල තිබුනෙ ලොකු කොහොඹ අත්තක්. මෙි පාලමෙි ඇන්ද නෑ. තිබුනෙ නටබුන් වෙච්චි කණු දෙක තුනක් විතරයි. දවල් තිස්සෙ කරත්ත වල යන හරක් ගොම ගහල ගහල පිදුරුත් එක්ක කලවම් වෙලා තලි තලි වැටිල තැන තැන තිබුනට රෑ අටට විතර උදැල්ල අරන් ඒවා අයින් කරලා අතුගාලා ග්‍රවුන්ඩ් ෂීට් එක එලාගෙන නිදාගන්න පුලුවන් තරමට අපි හදාගන්නවා. එක දවසක් ඔහොම ඉද්දි රෑ දොලහට ඔිෆ් වෙච්චි ලා/කෝ සුනිල් ප්‍රේමතිලක නිදාගන්න ඇවිත් කිහිප වරක්ම ඒ වෙද්දි නිදාගෙන හිටපු මගේ කකුල් අතගාන්න ගත්තම දෙපාරක් හොඳින්ම කිව්වා. ඒත් ආරච්චිගේ තරම දැනගෙනත් පොරට එපා කියද්දි එපා කියන දේම කලේ පොරගෙ ලොකු අවාසනාවකට. පොප්පිගල පැත්තට ඔලුව දාල පාලම උඩ නිදාගෙන හිටපු මට වමෙන් තමා පොර නිදාගෙන හිටියෙ. ඒ ඉන්න ගමන් තමා පොර මෙි ක්‍රියාවලිය කරන්නෙ. ලොව පවිටු දනන්ගේ නොහොබිනා ක්‍රියා කවදාවත් නොරිස්සපු මම, හීන් සැරේ තව ටිකක් ඉහලට ඇදිලා හදිසි අවස්ථාවකට දෙපා වලට හයිය ගත හැකි ආකාරයට ඉරියව්ව හදාගත්තා.  ඒ වෙද්දිත් නින්දෙන් වගේ ඉඳගෙන කකුල අතගාන පොරට ජීවිතේටම අමතක නොවන පාඩමක් ඉගැන්වුවා. එක පාරටම නිදාගෙනම කකුල් දෙකටම උපරිම හයිය ගත්තු මම කකුල් දෙකෙන්ම පොරගෙ ඇලපත දිහාට දමල ඇන්නෙ උපරිම වෙිගයෙන්. නොසිතූ වෙලාවක, නොසිතු විදිහට එල්ලවූ පා පහරෙන් පොර ඉන්දවුනා. ඒත් හිතට මදි. මාත් ඉඳගත්තා. ඊලඟට, ඉඳගෙන හිටපු පොරට,  මාත් ඉඳගෙනම දෙවෙනි ප්‍රහාරය එල්ල කලා. ඒ පාරෙන් කැළඹුනු පොර වට දෙකක් කැරකිලා ගිහින් නැවතුනේ පාලමෙන් අඩි විස්සක් විතර පහලින් තිබුනු කලපුවට "ජබ්බෝස්ස්ස්" ගාගෙන  ඇදගෙන වැටිලා. මම මුකුත් නොදන්නා වාගෙ බෙඩ් ශිටී එක ආයෙ ඔලුවෙ ඉඳල පොරෝගත්තා. කලපු දියේ යමක් තදින් ගැටෙන සද්දෙ ඇහිච්චි සැරයන් ලයනල්, කෝප්‍රල් අධිකාරි සහ සෙන්ට්‍රි හිටපු කුමාරසිංහ දුවගෙන එද්දි එකෙක් කලපුවෙි සැඩ පාරෙ පොර බදනවා. මහ පාන්දර දොළහට විතර කලපුවට වැටිච්චි පොර සැඩ පාරටත් අහුවෙලා, ගහගෙනත් ගිහින් මීටර් සීයක් විතර දුරකින් තමා ගොඩ බිමට එන්නෙ. වුනේ මොකද්ද ඇහුවම පොරනං කිව්වෙ නින්දෙන් වැටුනා කියලා. ඒත් ඒ වෙද්දි මගේ ප්ලැටූන් සාජන්ට මං සීන් එක කියල ඉවරයි. දඬුවම ලැබුනු හිංද වෙන මුකුත් දඬුවම් දෙන්න ගියේ නෑ. ඒත් මාව ආයෙ කවදාවත් ඒ පොයින්ට් එකට දැම්මෙ නෑ. 


 ඔය සීන් එක  හිංදා තමා මාව  ඉස්සරහම පොයින්ට් එකට දාන්නෙ. බැරිවෙලාවක්වත් ආයෙ පීනන්න බැරි එකෙක්වත් වැටුනොත් එහෙම කියල සාජන්ට බියක් දැනෙන්න ඇති. 


ඉස්සරහම පොයින්ට් එකේ රාජකාරි ටිකක් අමාරුයි. රෝඩ් බ්ලොක් එකක් විදියට පැවැත්වෙන මෙි පොයින්ට් එකේ ඉද්දි සමහර දාට උදේට කන්නවත් වෙලාවක් නෑ. ඒ තොප්පිගල තාරාවිකුලම් පැත්තෙ ඉඳන් එන වී ට්‍රැක්ටර්, කරත්ත සහ නගරෙට බඩු ගන්න එන මිනිස්සු පරීක්ෂා කලයුතු නිසා. නමුත් ඒ අප්‍රේල් 14 වැනිදා මෙතන එච්චර කලබලයක් තිබුනෙ නෑ. අවුරුදු සමරන්නෙ අපි විතරක් නෙමෙිනෙ. දෙමළ අයටත් අවුරුදු නිසා සෙනග පැමිණීමෙි පැහැදිලි අඩුවක් තිබුනා. ඉඳහිට එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් ගියා ඇරෙන්න වෙන කව්රුත් ආවෙ නෑ. මෙි වෙද්දි නැගෙනහිර නායකයා හිටපු කරුණාත් නැවත උතුරේ ඉඳන් නැගෙනහිරට ආපු දවස්. එහෙම උනාම අපිට ටිකක් රාජකාරි අමාරුයි. කොතන කොයි වෙලේ අපිට ප්‍රහාරයක් එල්ල වෙයිද කියල අපි දන්නෑ. කෝකටත් ඒ හැම දේකටමත් අපි සූදානමින් හිටියෙ. 


ඔහොම ඉද්දි අපිට සැරයන් ලයනල් කිව්වා සෙනගත් එන්නැති එකේ රෝඩ් බ්ලොක් එක වහලා දාන්න කියලා. අපිත් වැහුවා. වහලා පොයින්ට් එක මැද්දෙ හදල තිබුනු සමර්හට් එකේ  ඉඳගෙන  කට්ටිය එක්ක හීනි කයියක් දාගෙන හිටියෙ. ඒ ඉද්දි අපි දැක්කා ඈතින් කරත්තයක් එනවා. නාකි ගොනෙක් බැඳපු ඒ කරත්තෙ මුල්වරට දැක්ක තැන ඉඳලා අපි ඉන්න තැනට එන්න පැයක්නම් ගියා. අපිත් බයිනෝ කියුලර් එකෙන් සැරෙන් සැරේ බල බල හිටියෙ. කරත්තෙ බඩුත් මුකුත් පේන්න නොතිබුනු නිසා අපිත් රිලැක්ස් එකේ හිටියෙ. 


කරත්තෙ ආවා. ඇවිත් අපි පාර වැහුව තැන ඉඳන් කරත්තෙ දක්කන් ආව මනුස්සයා හයියෙන් "සර් සර්" කියල කතා කලා. අපේ පොයින්ට් එකේ හිටපු සීනියර් කෝප්‍රල් සමග තව කෙනෙක් කරත්තෙ ලඟට ගියා. ගිහින් මොනවා හරි කතා කලා. ඉන් පස්සෙ මොකද්දෝ පෙට්ටියක් උස්සගෙන ආවා. අපිත් බලා හිටියෙ ඒ අරන් ආවෙ මොකද්ද කියලා. පරිස්සමින් පෙට්ටිය ඇරල බැලුවම ඒකෙ තිබුනෙ කිරිබත්,තල් වලින් හදපු රස කැවිලි වගයක්, තව නමක් දන්නැති කෑමක් සහ ඇඹුල් කෙසෙල් ඇවරි දෙකක්. ඒකෙ රසකැවිලි වර්ග කිහිපයක්ම තිබුනා. ඊට පස්සෙ එතන හිටපු සැරයන් සෙට් එකෙන් ඔිසිට කතා කරලා ඇහුවා එල්ටිටීඊ එකෙන් කැවිලි පෙට්ටියක් එවලා තියෙනවා, මොකද කරන්නෙ කියලා. ඒක එවලා තිබුනෙ උන්ගෙ කඳවුරකින්. අපිට දෙන්න කියල දීල තියෙන්නෙ උන්ගෙ පුඩිපංචිකල් රෝඩ් බ්ලොක් එකෙන්. සැරයන් එහෙම ඇහුවම අපිට අණ ලැබුනා "ඒ කිසිවක් කන්න එපා" කියලා. අපි කෑවෙත් නෑ. ඒ වෙද්දි අපිත් කඳවුරේ අපිට පුලුවන් විදියට කැවිලි හදලා තිබුනෙ. කැවුම් කොකිස් කිරිබත් හැදුවෙ අපේ කුක් පේමරත්න. ඊට කලින් දවසෙ පතරංග දොදොල් වඩියක් හැඳිගෑවෙ අපි ඔක්කෝම එකතු වෙලා. හැලප, කැවුම්, වැලිතලප පවා අපි හදල තිබුනෙ. කොකිස් හැදුවෙ මෝටාර් එකක ටෙිල් එකකින්. අපි 13වැනිදා ඔය ඔක්කොම ඉවර කරලා තමා පාලම් පොයින්ට් එකට ආවෙ. අපේ මුලස්ථානෙනුත් අපිට කැවිලි එවලා තිබුනා, පස්සෙ ඔිසීගෙ අදහස අනුව අපිත් හොඳ කැවිලි පෙට්ටියක් හැදුවා. හදලා පාලමට එව්වට පස්සෙ ආව පුට් සයිකල් කාරයෙකුට ඒක දීල දෙන්න ඔින තැනත් කියල යැව්වා. කෑවද නැද්දනං දන්නෑ. අපි යුතුකමක් වශයෙන් යැව්වා. හැබැයි ඒ අවුරුදු සතියෙම ගෙවිල ගියේ ඉතාමත් නිහඬව. වෙඩි සද්දයක්වත් ඇහුනෙ නෑ. 


ඒ 1999.04.13 දා. එවකට මම ඊ කණ්ඩායම යටතේ කාවත්තමුනේ පොයින්ට් එකේ හිටියෙ. ඒත් සිංහල අවුරුද්ද. පරන අවුරුදු දවසෙ උදේ පාන්දර අපි ඇම්බුෂ් එක ගිහින් වටෙිම ක්ලියර් කරගෙන පොයින්ට් එක ඇතුලට ආවෙ උදේ හයට හයහමාරට විතර. නමුත් එදාම උදේ අට වෙද්දි අපි හිටපු නව දෙනාගෙන් ඉතුරුවුනේ මමත්,ජයසිංහ නොහොත් පූවත්, තව එකෙකුත් විතරයි. ඒකත් පෙර කරපු පිනකින් බෙිරුනේ. ඒ කතාව මං කලින් කියල තියෙනව. ඒ පිනත් එතනදිම ඉවර වෙනවා රයිඩර් ටීම් එකේ ලාකෝ රණසිංහ කඩාගෙන බිඳගෙන ඇවිත් අපිට එකතුවුනේ නැත්තං. ඉතුරු වෙච්චි මාවත් ජයසිංහවත් ඉවරයක් කරන්න  තාප්පයක් බිමටම සමතලා වෙනකං එක දිගටම උං ආරූල් බෝම්බ ගැහුවා. අපි දෙන්නා අන්ත අසරන තත්වෙකට පත්වෙලා ඉද්දි  කෝපල් රණසිංහ නාවානම් මොනවායින් මොනවා වෙයිද කියල දන්නෙ උඩ හිටපු දෙවියො විතරයි. දුවන එක නං ලේ වල තියා මයිල් ගහකවත් තිබුනෙ නෑ. නව දෙනෙක් හිටපු ඒ රැකසිට පහරදීමෙි කණ්ඩයේ එදා නිවාඩු යන්න හිටපු, පෙළ භාර කෝප්‍රල් වුනු කෝප්‍රල් සමන් කුමාර, ලාකෝ චමිල් රෝහනත්,ලාකෝ ජයරත්න,සාසෙ සමරසිංහ , අංගම්මන,දිසානායක, යන අය එදා සදහටම අපව අතෑරල දාල ගියා. ඒත් සිංහල අවුරුදු දාකමයි. 




රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2021.08.03