කුනුහරප කවි කියපු හැටි

 හමුදාව කියන්නෙ ඇත්තටම විශ්ව විද්‍යාලයක්. හැම දෙයක්ම ඒකටම අනන්‍ය වූ විදියට හරි ලස්සනට කොහොමින් හරි සකස් කරල තියෙනව. අදටත් මෙි විශ්ව විද්‍යාලය ඇතුලේ භාවිතා වෙන සමහර ගොඩක් වචන ඉන් භාහිර ලෝකෙට ඇවිල්ල නෑ. ඒ භාෂාව හමුදාවටම අනන්‍ය වූ සංස්කෘතියක්. මෙික තවත් විදියකට බැලුවොත් වෙනමම රජයක් වාගෙ. මෙික එහෙම වෙන්න ඇති පිහිටුවල තියෙන්නෙ. සමහර අය මට වැඩිය මෙි ගැන දන්නව ඇති. නමුත් මං මෙි ටික කිව්වෙ නොදන්න අය වෙනුවෙන්. මට ජීවිතේ ගැන කියල දුන්නෙ ජීවත් වෙන්න කියල දුන්නෙ ජීවිතේ වටිනාකම කියල දීල මාව මිනිහෙක් කලේ හමුදාව. හරියටම අවුරුදු දහ අටයි මාසයයි දවස් පහෙන් හිච්චි එකා සංදියේදිම මෙිකට බැඳිල සමාජයේ පිළිගත්තු මිනිහෙක් කල ඒ හමුදාවට මං පන ඇරල ආදරෙයි. සමහර මිනිස්සුන්ගෙ සමහර තීන්දු තීරණ නිසා මෙි 20විජ්ජාලෙ මොහොතකට විතර එපාවුනත් ඊලඟ මොහොතෙ ආයෙ ඒ තරහ මගෑරිල යනව. පැන්ෂන් එන්න නිල ඇඳුම ගලවපු දවසෙ  ඒ නිළ ඇඳුමටත් වැඳල යුනිට් එක තිබ්බ කඳවුර ඉස්සරහ දන ගහල කඳවුරටත් වැඳලයි මං හමුදාවෙන් සමුගත්තෙ. කොහොමින් හරි එදා පලාලි වලින් කටුනායකට එන්න තිබ්බ ෆ්ලයිට් එකත් කැඩුන කිහාල්ලකො. ඒක ප්ලයිට් නෑම්බියක්. ඔයිල් ලීක් එකක්ලු තිබ්බෙ. 

කතාවට යමු. 

ඒ දවස්වල යුද්දෙයක් කියල එකක් තිබුනානෙ. එල්ටීටීඊ කියල ජාතියකුත් හිටියානෙ. අපි එයාලා එක්ක රණ්ඩුත් වුනානෙ. එයාලා අපිට ගැහුවා. අපිට එයාලා ගැහුවානෙ. පස්සෙ පස්සෙ මෙිකෙන් බෙිරෙන්නම බැරිතැන අපිට අලුත් ටුවක්කු පතුරම් දීල, "එයාලට ගහන්න පුරුදු වෙයව්.. හැමදාම කන්ඩ බෑ යකුනේ"  කියල අපිට එක එක කෝස් හිටං කරන්න අවස්තාව හදල දුන්නනෙ. ඊට පස්සෙ අපිට උං ගැහුවා. උං අපිට ගැහුවා. මරාගත්තා ඉතින්.

ඉතින් ඔහොම ගග ගගහ සහ ගහ ගහ ඉන්න අතරේ අපේ ඒකකයට ආව අලුත් බැච් එකක්.මයෙ අප්පේ කියන්නත් හරීම මෙව්ව එකයි, ඒ දවස්වල  හමුදාවෙ හිටියනෙ කෝපල්ලා කියල ජාතියක්, අප්පේ හරියට ලෙඩ්ඩු වගේ. හැම දේම ලඟට දෙන්න ඔින. ඉන්නෙත් ටවල් එක පිටින්මයි. මොකක් හරි කියපු දෙයක් එකපාර ඇහිල නැතුව "ඈ කෝපල්" කියල ආයෙ අහපු ගමන් අර ඇඳන් ඉන්න ටවල් එක අත් දෙකින්ම බෑ කරල දිගෑරල නැත්තං කඩල අතකින් එල්ලගෙන  "මෙිං..."  කියල තුනටියත් දෙපැත්තට පද්දල හොල්ලල පෙන්නනව.  මයෙ අප්පේ ඉතින් අර  ඔරලෝසුවෙ බට්ට වැනෙනවා වාගෙ දෙපැත්තට  පැද්දෙන අයිටම් එක දිහා බලල අහක බලාගන්න අපි, ආයෙ ඇහිච්චි නැති එක අහන්ඩෑ. ඒ දැකපුවැං සමහර ඒව පතෝල කරල් වගෙ. නැත්තං වැටකොලු ගෙඩි වගේ. එහෙමත් නැත්තං බටු ගෙඩිවගේ වක ගැහිල. අමුමිරිස් බොංචි සයිස් ඒවත් නොතිබුනාම නෙමෙි. ඒ දවස්වල අපි කලපුවෙ නාන්න බැස්සම හෝ.. දහය විස්ස අල්ලන සෙල්ලම කරනවනෙ. අහුවුනොත් අහුවුන එකාගෙ ජොකා හරි ශෝට හරි ඇඳන් ඉන්න එක ගලවනව. අන්තිමෙිට ගොඩ එන්නෙ ඔක්කොම හෙලුවෙන්. සමහරු ගලෝල ඔලුවෙ දාගෙන. සමහරුන්ගෙ ඒව ගොඩ. තව ඒව කලපුවෙ සැඩ පාරෙ පාවෙනව. ඔහොම තමා  ඒ කාලෙ අපේ ජීවිතේ.

පස්සෙ ඉතින් ඔිව දැකලම එපාවෙලා ඉන්න අපිත් ආයෙ ඒව දිහෑ බලල සුසුමක් පිටකරන ගමන් අහක බලාගන්නව. අනික මුං ටැංකියෙ නාන්නෙත් හෙලුවෙන්නෙ. අපි ගෙදරදි ටොයිලට් එකටත් ගිහින් අපේව්ව අපිට පෙනෙයි,දැකල ලැජ්ජා හිතෙයි කියල ඇඳන් ඉන්න එකෙන්ම ඉනෙන් පල්ලෙහා වහගෙන සරීර කෘත්‍ය කරේ හැදියාවක් කියල එකක් යාන්තමින් තිබ්බ හංද. හමුදාවට ඇවිත් ඒකත් නැතිවුනා.

අනික තමා ගේද්දි තේ එක ඩිංගක් නිවිල තිබුනොත් ඒකෙන් දමල අරිනව හොදි නෑවෙන්න. ඒත් කෝප්පෙකට දාල ලඟටම දෙන්නත් ඔින. 

හරියට වෙලාවට කෑමටික අරින්න ඔින.  ලඟ තියෙන බෝතල්වල හරි නීට් එකට වතුර තියෙන්න ඔින. අපේ ටංක පෙට්ටි තනි ඇහැට හරි කෙලින් තියලා, හැඟර්ස්වල දාල එල්ලන ඇඳුනුත් නියම ලයින්අප් එකට තියෙන්න ඔින. බිමට ගොම මැටි ගාල වහලෙට පොල්අතු ටකරන් දාල හදපු අපේ බිලට්, ඒව මොන තත්තෙන් තිබ්බත් බලන්න ලස්සනේ බෑ. හැමදේම හරි පිලිවෙලට තියල තියෙන්නෙ. තුවක්කු තියන්න කියල වෙනම රැක් තිබ්බෙ නෑ. අපි ඒව ටංක පෙට්ටි පිටිපස්සෙන් බිත්තියට හේත්තු  කරල තමා තියන්නෙ. 

අපි අපේ ඒකකයේ දෙවෙනි බැජ් එක හිංද හැම තිස්සෙම මෙි අතවරවලට වැඩ්යෙන් ලක්වුනේ අපි. පිටත රාජකාරි යද්දි උන්දැලගෙ කෑම එක වතුර එක අමතර ඇමෝටික අපි කරගහගෙන යන්න ඔින. ඉල්ලන ඉල්ලන වෙලාවට දෙන්නත් ඔින. බොරු කියන්න ඔින නෑනෙ. වැඩිපුර අතවරේට ලක්වුන අය අතරත් ඉස්සරහින්ම හිටිය එකෙක් තමා ආරච්චි කියන්නෙ. කනවා ඉවරෙකුත් නෑ. ආයෙ ආයෙ කරනවා ඉවරෙකුත් නෑ. පස්සෙ පස්සෙ එවුන්දැලටම එපාවෙලා මාව නිදැල්ලෙ ඇරල හිටියෙ. ඒක තමා මගෙ සොඳුරු කාලෙ. ලෙසටම ලැබෙන දවස්වලට සම්මානනිය විදියට පොලු පාරවල් අඩුනැතුවම හම්බවුනත් හා හා පුරා කියල කෝපල්ලව බැලන්ස් කරන ක්‍රම සහ විදි අල්ල ගත්තෙ අපේ කන්ඩායමෙි නං මම. ඉස් ඉස්සෙල්ලාම කෝපල් කෙනෙක් එක්ක සිගරට් එකක් බිව්වෙත් ආරච්චිම තමා. ඒව තමා ඩිජිටල් බැලන්සින් කියන්නෙ. 

 

එක දවසක් නාහෙට නාහන කෝපල් කෙනෙක් මට 

*ඒහ්.. ප&@%යා මෙහෙ වරෙන්

*ඇයි කෝපල්.

*කියපං සිංදුවක්

*සිංදු දන්නෑනෙ කෝපල්. 

*පල වෙි&@%$ගෙ පුතා  ඉසිපෝසන්

මාත් දිඩිස් ගාල කියපු සෙනිකව ඩිප් පොසිෂන් ගියා.

*හ්ම් දැං කියපිය බලන්ඩ අම්මට වඳින ගාතාව

මාත්; 

දසමාසේ උරේ ගත්තා කියල පටන් අරං 

බුදු සරන වෙිවා සදහම් සරන වෙිවා එකෙන් ඉවර කරනවා. ජය මංගල ගාතාත් කියවෙනව තව පොඩ්ඩෙන්. ඊලඟට වට අඩියක් විතර සයිස් පොල්ලකින් තට්ටං දෙකට 

පතහ්;පතහ්; ගාල දෙකක් අතාරිනවා. ඊලඟට

*කියපිට මහ එකාට වඳින ගාතාව

මාත්;

අම්මට වඳින ගාතාව කියල කාපු කෑමනෙන් කුල්මත් වෙලා ඉන්න අතරේ තව කන්න වෙයි කියන බයට වැඩි ලකුනුත් බලාපොරොත්තුවෙන්

පටන් ගන්නෙ ඉතිපීසෝ ගාතාවෙන්.

අන්තිමෙිට මහපිරිතෙනුත් අවසන් කරපු අවස්ථා ඔිනෑ තරම් තිබුනා. එදා ඉඳන් තාල වැඩක් නෑ, සහභාගිත්වයනෙ වැදගත් කියල සිංදුවක් කියපිය කිව්ව සැනින් යටිගිරියෙන් කෑ ගහන්ඩ පටන් ගන්නෙ "මා ආදරනීය මගේ අම්මා වෙතටයි" කියල. ඒ ගාතා නොදන්නව නෙමෙි. මුං හිටපු ගමන් හෙන ගහනව වගේ එක පාරටම අහපුවම ඒ ගාතා ගිලෙනව. කියාගන්න බෑ. පස්සෙ කෙල බෙට්ටක් ගහල ඇහිදගෙන තමා කියන්නෙ.

 ඔහොමින් ඉන්න අතරේ තමා මං ඔය කියපු කෝපල්ලා ජාතියේ ආස්සරේට වැටුනෙ. ඒකත් හරියට හොරුන්ගෙ ආවාසෙට වැටිච්චි ගිරවට වෙච්චි දේ වගේ මට උනේ.

 අපේ හිටියා කුමාර කියල කොල්ලෙක්. මගෙ බැචෙක්. ඌ වැඩිය ආස්සරේට නාවාට ලෝකෙ කාලා වතුර බීලා වඳුරන්ගෙන් බන අහල ජේතවනේට ගල් ගහල පු&@%$ මයිල්වලින් අමුඩෙ ගහං හිටපු ඇම්බැට්ට ඇට්ටකුනා වෙච්චි මරුමුස් ඩෑල්ලෙකක්. බැචා වුනත් මට වඩා අවුරුදු හයක් වැඩිමල්. අපි කතා කරන්නෙ අංකල් කියල. 

 දවසක් ඌයි මායි එක පොයින්ට් එකේ ස්ටෑන්ටු වෙලාවක සෙට් වෙලා ඉන්නැද්දි කයියකට වැටුනා. පොයින්ට් එකේ ඉන්චාජ් හිටියේ කෝප්‍රල් වසන්ත පෙරේරා කියල ඩෑල්ලෙකක්. ඒ යකා  මහ ත්‍රස්තවාදියෙක්. හොඳට ගොරෝ ගොරෝ නිදාගෙන උන්නත්, පොරට නින්ද ගිහින්ම කියල තහවුරු කරගෙන පැය දෙක තුනකට පස්සෙ උනත් අපි රහසෙන් කතා කරපු දෙයක් ඇත්නම් ඒක පොර දන්නවා. මාර වැඩෙි කියන්නෙ අපිට හිතාගන්න බෑ. වැරදි දෙයක් කිව්වොත් කෙරුවොත් පොර නැගිට්ටම පොරගෙ ටර්න් එකේ පැය දෙකම අපිත් ඇහැරවගෙන පනිස්මන්. 

ඒ හිංද එයා ඉන්න දවස්වලට අපි ගොඩක් පරිස්සමින් තමා කතා කරන්නෙ. ලෝවැඩ සඟරාව, සිරිත් මල්දම, පන්සිය පනස් ජාතක කතා ඔව්ව ගැන තමා කතා වෙන්නෙ. 

ඒත් එදා කරුමෙ කියන්නෙ අපේ කතාවෙ තිබ්බ වැදගත්කමට  මෙවුන්දැ පොයින්ට් එකේ ඉන්නෙ කියල අමතක වෙලාම ගියා. අපි දෙන්නා බර කයියෙ.

 කතාව පටන් ගත්තෙ මෙි ගෙවන ජීවිතේ ගැන. ඒක තිඹිරිගේ උපන්දිනෙන් පටන් ගත්තත් අනු මාතෘකා හරහා ඇමරිකාවෙ පයිවන් ඒරියා එක දක්වා ඇදිල ගිහින් ඊලඟට ඒක නාසා එක දක්වා හැරිල එතනින් අඟහරු නෙප්චූන් පූටෝ ගහලෝක දක්වාත් පැතිරිලා විහිදිලා ගියා. අන්තිම හරියෙ කෙල්ලෙක් කියල මූනක් ඉඹින්ඩවත් එකියක් නැතුව හිටිය මට, අරූ කෙලි පැටික්කියක් එක්ක නෙප්චූන් එකේ චූන් වෙච්චි හැටි කියන්න ගත්තම "බුදු අම්මෙි.. මෙිකාාාා අරින නයි" කියල. හිතෙත්දිත් ආසාවෙන් වාගෙ කට ඇරගෙන අහං හිටියෙ වෙලාව යවාගන්න ඔින නිසා මිසක් ආසාවට  නෙමෙි. ඒ අරින්නෙ නිකන් නයි නෙමෙි   "ප"  යනු දෙක දෙක තියෙන කොබෝ නයි. 

ඊලඟට කුමාරයා එක පාරටම ඇහුවෙ

*බැජී දුන්තරලයිෂ් එකක් තියෙනවා.  ගහමුද?

*අඩේ එළනෙ බං. පත්තු කරාං,පත්තු කරාං.

*විසිට් එයිද?

*ආවොත් දැනගන්න පුලුවන්. උඹ පත්තු කරාංකො

කොහොමද්දැන ගන්නෙ. පේන්නෑනෙ

*අයියෝ බං, ආවොත් තොපි සිගරට් බොනව නේද කියල අහල කන අතගායි. එහෙමෙ උනොත් විසිට් එකක් ඇවිත් තමා.

ඌත් ටැට්ටිස් අනුව අල්ලපු බංකරේටවත් ගිනි එලිය  පේන්නැතිවෙන්න බිමටම නැමිල සියරට්ටෙක පත්තු කරා. දැන් බුවා උගුරු දෙකක් අදිනවා,මං උගුරු දෙකක් අදිනවා. කෝප්‍රල් වසන්ත පෙරේරා ගොරව ගොරව නිදි. දැන්නං බය වෙන්න දේකුත් නෑ. අපි සියරට් එක බොන්නෙ අත් දෙකෙන්ම වහගෙනනෙ. ඒත් දුම් පිටට.  ඒ අස්සෙ අල්ලපු පොයින්ට් එකේ සෙන්ට්‍රි හිටපු සයිමන් බැචා ඉර්තු වෙච්චි වැස්සියෙක්ගෙ සුවඳ නාහෙට දැනුන මී හරකෙක් ඒ වැස්සි හොයාගෙන වන වදිනව වගේ උඩු ගුවනට නාහෙ දික්කරගෙන ඉව අල්ල අල්ල ඒ සිගරට් දුම් සුවඳ  පාර ඔස්සේ අපේ පොයින්ට් එකට සේන්දු මාන්දු උනා. ඊට පස්සෙ තුන්දෙනාම එක්කහු වෙලා ඒකට වග කිව්වම ඌත් ගියා උගේ තැනට. 

ඒකත් ඉවරවුනා කියමුකො. නිදිමත යන්නත් එක්ක දෙන්නා ඊලඟට පටන් ගත්තේ ටුවක්කු දෙකට තට්ටු කර කර සිංදුවක් කියන්න. අපි දෙන්නා රෑ එකොලහේ ඉඳන් දෙක වෙනකං පැය තුනක් ඇහැරිලා ඉන්න ඉස්ටෑන්ටු දවසක් මෙි. ඒ සිංදු යන අතරේ මූ පටන් ගත්තා අමුතු සිංදුවක්. ඊට පස්සෙ තව එකක්.  ඒ සිංදු දෙක කොච්චරක් දුරට මගේ හිත ගත්තද කියනවනං මං  ඒ දෙකම  විනාඩි දහයක් යනකොට කට පාඩං කරගත්තා.හැබැයි ඌට වඩා ලස්සනට තාලෙට මට මෙි දෙකම කියන්න පුලුවන්.  

වෙලාව පාන්දර දෙකයි. මමම ගිහින් කෝපල්ට කීද්දුවා. එයාත් විනාඩි පහෙන් ලෑස්තිවෙලා එලියට ඇවිත්

*හ්ම් ඔිෆ් වෙයල්ලා.

අපිත් ගිහින් බූට් දෙක ගලවලා සියෙස්ටා දෙකේ ඇලවුනා. නිදි කුමාරිත් කබ කඩ කඩ නයිටිය පිටින් ඇවිත් උම්මාවකුත් දීල  අපිව වැලඳගන්න හැදුවා විතරයි කෝප්‍රල් වසන්ත.

*ආරච්චි, ආයෙත් කියාං බලන්ඩ අර සිංදුව

පාන්දර කියල නෑ,මට හීන් දාඩ්ය දැම්මා. කටෙි කෙල හින්දවුනා. යකෝ මෙවුන්දැ කොහොමද ඒක දන්නෙ.

*මොන සිංදුවද කෝපල්

*දැන් තොපි දෙන්නා කියපු සිංදුවලින් උඹ පාඩම් කරගත්තු දෙක.

කාල වරෙන්කො. මෙික ගුටි කන්න හරි නොකන්න හරි නොකිව්වොත් ආයෙ නිදියනව බොරු. මාත් හා කෝපල් කියල නැගිටින්න හැදුවා. මොකද ඒ කාලෙ පට්ට පච්ච රෙකාලාවුනු (ආධුනිකයො) අපිට  කෝපල් කෙනෙක් ඉස්සරහා සිංදුවක් කියනවා වුනත් සීරුවෙන් ඉඳන් කියන්න ඔින. එතකොටම එයා

*හා හා නැගිටින්න ඔින්නෑ, නිදාගෙනම කියපං.

මාත් ඉතින් "තේරී උඟිලී පා ක ඩිකේ චලා" තාලෙට පිලිවෙලින් සිංදුව පටන් ගත්තා..

තේරේ... ඇන්දාම පටියේ අගේ

කෝපල් පමණයි දන්නේ අගේ

මා...... ඉසිපෝසන්... තියාලා.. ගියා...

ටැරැං ටැං.... ටැටැං

මා ඉසිපෝසන් තියාලා ගියා....

රෑ දොලහට පොයින්ට් එකේ කුකුල වදිනවා...

විසිට් එකේ කෝපල් ඇවිත් වතුරෙ දානවා..//

බංකරේ ජීවිතේ  හරි දුකයි මෙදා

මෙි වගේ හිතුවෙ නෑ බැදෙද්දී එදා

අම්ම කිව්ව දේ නාහපු දුක තමයි සදා

තේරේ ඇන්දාම පටියේ අගේ..

කෝපල් පමණයි දන්නේ ආගේ..

මා ඉසිපෝසන් තියාලා.... ගියා...

මා ඉසිපෝසන් තියාලා.....ගියා..

ටනන ටනන ටනනා ටන ටානනා ටනනනනා...

ඉතුරුවානම් මතක නෑ.මිත්‍රොර්ණි,

කොහොම හරි සිංදුව එදා කිව්වා. ඒකෙන් සෑහීමකට පත්වුනු පොරත් හිනාවෙලා...ඊලඟට කුමාරයට අවස්ථාව දුන්නා..

ඌත් කම්මලේ යකඩ තලන වොයිස් එකෙන් අනික් සිංදුව පටන් ගත්තා. මිතෝර්ණි ඒකනං මෙහෙම මාද්‍යක් ඉස්සරහා කියන්න පුලුවන් එකක් නෙමෙි.  ඔන්නං පලවෙනි පේලිය විතරක් කියන්නං,දළ අවබෝධයක් ලබාගන්ඩ.

වට කුරු බෝල දෙකයි මැද පොලුකෑලි එකයි....

ඒකත් මොහිදින් බෙග්ගෙ සිංදුවක තාලයක්. 

ඒක මහ අමුම අමු කුනුහරප සිංදුවක් වුනත්, අහන අහන එකාට හිනා යන සීන් එකක් ඒකෙ තියෙන්නෙ. ඒක තාලෙට ඌ කිව්වම කෝපල් වසන්ත පෙරේරත් පැයක් විතර හිනාවුනා. ඊට පස්සෙ තුන්දෙනාත් එක්ක ගහපු සිගරට් එකටත් දැඩි අවවාද කීපයක් එක්ක පැය කාලක විතර ලෙක්චර් එකක් දීල එදාට විතරක් පනිස්මන් කැන්සල් කලා. 

 හොඳම හරිය ඔික නෙමෙි. 

පහුවදාට එලිය වැටුනා කියමුකො. අපිත් මුරහලට අමතර පතුරම් අරව මෙිව ගිහින්දාල බංකරෙත් අතුගාල බිලට් එකට ගියා. ඒ ගිහිපු ගමන් හිස්බඩටම කෝපල් වසන්ත පෙරේරා පෙට්ටියක් උඩ ඉඳගෙන;

*ඒහ්, උඹල දෙන්න මෙහෙ වරෙන්.. කියපං බලන්ඩ ආයෙ පාරක් අර සිංදු දෙක

අපිත් වහලෙ ටකරං අස්සෙ ගහල තියෙන එයාගෙ සුරම්‍ය දණ්ඩ දිහා(අපිට නෙලන පොල්ල. ඔිකට අපි උදේ හවස පොල්තෙල් ගාලා පොලිස් කරලා පිරිසිදු රෙදි කඩකින් පිසදාල ආයෙ වහලෙ තිබ්බ තැනින්ම ගහල වඳින්නත් ඔින)  බලාගෙන සිංදු දෙකම තාලෙට කියද්දි.

ඒවා ඒ වෙලාවෙ බිලට් එකේ හිටපු අනික් කෝපල්ලාත් හිනාවෙවි අහං හිටියා. එතන හිටපු කෝපල් කරුනාරත්නත් මට එස්ට්‍රා අමුතුම විරිදු පංතියකුත් කියා දුන්නා. ඒක තොරනේ විස්තරේ ගැන කියවෙන එකක්. පස්සෙ ඒකත් පාඩං කර ගනින් කිව්වා. වනේ වන හතුරෙකුටවත් මෙි වගේ විපතක්නං වෙන්න එපා කියන්නෙ අර ඉස්සෙල්ලා කියපු රෙක්කුට් බැච් එක එනකම්ම බිලට් එකෙයි,මුරහලෙයි, අතනයි මෙතනයි තැනයි නොතැනයි හැමතැනම උන්දැලා දකින දකින වාරයක් පාසා

*ඒහ් මෙහෙ වරෙන්,කියාපම් බලන්ඩ අර සිංදුව. මාත් සීරුවට එනවා. සිංදුව කියනව. ආයෙ තැනකින් තව කෝපල් කෙනෙක් මාව අල්ලගෙන "අඩෝ.. ප&@%යා. කියපිය බලන්ඩ අහවල් සිංදුව" මාත් ඒ ඒ කෙනාගෙ චොයිස් එක අනුව සිලෙක්ට් කරන සිංදුව කියනව.  කියනව නෙමෙයි, කියන්ඩ වෙනව.  ඔික නොකිව්වොත් හක්කට එකක් පුරෝලා වදිනවා,නැත්තං පස්සට එකක් වදිනවා. අර ඉස්සෙල්ලා කිව්ව දෙවෙනි බැජ් එක එනකම්ම උන්දැලටම වතුර බත් ඇද ඇද සී එප්එම් එකේ මහ පිරිත යනව වාගෙ උදේ හවස ඔික මතුරන්න සිද්දවුනා. වරක් දෙවරක් නෙමෙි. දවසකට විසි තිස් හතලිස් පනස් ගනන් වාර. 

ඒකෙන් ගැලවුනේ ඒ ආපු බැච් එකේ හිටියා මටත් එහා ගියපු මොංගල් ඩෑල්ලෙකක්. මොංගල් ගතිය ඩිස්ප්ලේ එකේ පේන්නම කියල නැතිවුනත් මූත් පස්සෙ පස්සෙ තනිකර ඇම්ඩෙක් වුනා. 

මාත් ඌට සත්තම දාලා බය කරාගෙන හිටියෙ. එක දවසක් පාලු නිස්කලංකේ ඉන්න අවස්තාවක මොලේ හිරිවැටීගෙන ආපු ගණදෙවි නුවණක් පහල වෙලා ඌට "පාඩං කරපිය මෙි කවි සිංදු ටික" කියල ලියලම දුන්නා කටපාඩම් කරගන්න. ඒ, ඒ වෙද්දි මං පාඩංකරං හිටපු කවි සිංදු විරිදු බයිල බජව් ඔක්කෝම ටික. දැන් ආරච්චිගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වෙලා ඌ. ඒකට මෙයාලාගෙන් බාදාවක් උනෙත් නෑ. මට සිංදුව කියපිය කිව්ව ගමන් මං කියන්නෙ

*අම්ම:හ් කෝපල් අනේ මං දන්න සිංදු. සිංදුනං ආං ඒකටත් එක්ක අහවලා, ඒකා තරුනසේවා සබාවෙන් ඔිව ඉගෙන ගෙන ඇවිත් තියෙන්නෙ.. එන්ඩ කියන්නඩ..

*හා එන්ඩ කියපම් බලන්ඩ. 

අනේ දෙයියනේ, කාලෙයක් තිස්සෙ මං විඳෝපු කාපු කුණ ඌට බාර දීල සේප් එකේ ඇඟ බෙිරගෙන ඒ ෆීල්ඩ් එකෙන් අයින්වුනා. ඌත් දැං තාලෙට කවි සිංදු කියනවා. හරියට ගිරවෙක් වගේ.  දැං ඉතින් අපිත් සීනියර්ලානෙ. මාත් ඉතින් හිමීට ඔය අස්සේ බිලට් එකේ බංකරේ,පොයින්ට් එකේ පිකට් එකේ හොඳට වටපිට බලල කෝපල්ලා කව්රුත් නැත්තං අරූට;

*ඒහ් මෙහෙ වරෙං.. කියාපං බලන්ඩ අර සිංදුවක්... අනේ ඌත් හරි ලස්සනට මගෙන් පාඩංකරගත්තු සිංදු තාලෙට මටම කියනවා. මාත් කෝපල්ලා වගෙ අහගෙන ඉඳල හිනාවෙනව. මෙිව සිඟිති ආතල් නෙමෙි. පට්ට ආතල්. 

එක දවසක් ඔිකා මට තියරියක් දාන්ඩ ඇවිත් පයින් ඇන්න පාර බිලට් එකේ ටකරමකුත් ගලෝගෙන ටංක පෙට්ටි පේලියකුත් පෙරලගෙන එලියට විසික්කවුනා. ලඟට ගියේ තව එකක් අනින්ඩ. හොඳ වෙලාවට දුරින් කෝපල් කෙනෙක් එනව දැකපු හිංද සේප්වුනා. නැත්තං අරූ අම්බානක කනව. පස්සෙ මං කෝපල්ගෙන් අම්බානක කාල කෝපල් විසින් දෙන්නට දෙන්න බදාගෙන ඉම්ඹෝල ඊට පස්සෙ තොලකුත් දම්මල  යාලු කරවල සේප් කලා. නැත්තං ඌ තාම ගුටිකනව. 

මමනං තාමත් ඒ කාලෙට පට්ටම ආසයි.

රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2020.10.03