සිංහපුර 02.
කලින් කතාවෙි කිව්ව සිදුවීම් නිසා ඔිසී මාව ආයෙ කිසිම දේකට නම් කලේත් නෑ. ලං කර ගත්තේත් නෑ. ඒ සර් හරි හොඳයි. මම උනත් ලුතිතන් බන්ඩාර සහ කපිතන් වන්නිනායක සර් ඇරුනම වෙන කා එක්කවත් වැඩිය භජනෙට යන්නෑ. ඒ ගිහින් තමා අතන මාසයයි,මෙතන මාසයයි ගත කරන්න වුනේ.
බළඇණි පුහුණු පාඨමාලාව යන අතරේම මට දියතලාවෙ යන්න වෙනවා කියල ආධුනික සෙබළ රවීන්ද්‍ර ඇවිත් කිව්වෙ මං ඔහුගෙන් කලින්ම කරල තිබුනු ඉල්ලීමක් අනුව.ඒ වසරක් පාසා පැවැත්වෙන "බෙස්ට් ෂූටර්" තරඟාවලිය සඳහා සහභාගිවීමට. රවීන්ද්‍රට කියල තිබුනෙ "කැටයක් පාත්වෙන්න ලඟයි, ඒක පාත්වෙන්න කලින් මාව දැනුවත් කරාං" කියල. මොකද නිදහස්ව නිස්කලංකව සතියක් ගෙවුනොත් ඊලඟට මොකක් හරි ජාත්‍යන්තර කුණ්ඩවාලියක් හිස මතට කඩාපාත්වෙන්න ලඟයි කියල අත්දැකීමෙන් දැනගෙන උන්නු හංදා.
ෂූටර් තරඟාවලිය කියන්නේ හෙන අමාරු කර්තෘව්‍යයක්. උදේ හයේ ඉඳල නරියකන්දේ එහාට මෙහාට දුව දුව වෙඩි තියන්න වෙන සීන් එකක් ඒ. ඒ වෙද්දි මෙිකට සුදුසුකම් ලැබූ අය අපේ ඒකකයේම හිටියේ හතරදෙනයි. ඒ සඳහා මා භාවිතා කරන්නෙත් වෙනම අවියක්. ඒක වෙන කිසි දේකට පාවිච්චි කරන්නෑ. හිතාගන්නකො අමාරුම සීන් එකක් කියල. වෙඩි පිටියේ මීටර් සියයේදිත් ඉලක්කපතේ අඟල් 2 සහ 4 ප්‍රමාණයේ පොඩි රවුමක් ඇතුලත ලැබෙන උණඩ පහම පතිත කරවීමෙි කුරිරු හැකියාවක් මට තිබුනා. ඒක තමා මෙි තරඟයට යෑමෙි පළවෙනි ආරම්භය වුනේ. මෙි හැකියාව ලබාගත්තෙත් පට්ටම දුකක් විඳලා. ඒකට එකම පාඨමාලාවක් දෙපාරක් කරන්න වුනා. මුලින් පළවෙනි කෝස් එකේ විහිදීයන උණ්ඩ, අඟල් 12 ක රවුමක් ඇතුලේ වද්දන්න උත්සාහ ගත්තත් ඒ පාඨමාලාව අවසන්වෙද්දි ඔිනෑම තත්ත්වයක් යටතේ අගල් 8ක් ඇතුලත ඒ උණ්ඩ ප්‍රමාණයම පතිත කරවන්න හැකියාව ලබාගත්තා. ඒ කැපවීම දුක කඳුල වෙිදනාව හරහා ලබාගත් ප්‍රවණතාවයක්. මට ආස හිතුනේත් විශ්වාස කලේත් ඒක තවත් අඩුකරගන්න පුලුවන් කියලා. ඒ අනුව නැවත එම පාඨමාලාව ඒකකය තුළ හදාරන්න අවස්ථාවක් ලැබුනා. එතකොට ප්‍රගුණ වෙඩිකරු පාඨමාලාවක් අපේ ඒකකයේම ආරම්භ කිරීමට අවසර ලබාගෙන තිබුනේ. ඊට පස්සෙ ඒකට සම්බන්ධවෙලා ඒ හැකියාව ලබාගත්තා.
ඒ පාඨමාලාව අවසන් වෙද්දිම තමා අපේ ඉහල මූලස්ථානයෙන් නාම යෝජනා ඉල්ලල තිබුනේ ඉහත තරඟාවලියට සහභාගි වෙන අයගේ නම් එවන්න කියල. මාත් ගියා. බුදු අම්මෙි විඳපු දුකක්. අර කඳු මැද්දෙ අහට්ට මෙහට්ට දුවලා අප්පිරියා වෙලා තිබුනේ. යුධ හමුදාවෙි සාමාජිකයින් විතරක් සහභාගිවුනු ඒ තරඟයේ යම් ස්ථානයක් ගන්න මට හැකිවුනත් මං එහෙ හිටපු පළවෙනි සතියෙමයි තීරණය කලේ ආයෙ මළත් මෙහෙ එන්නෑ කියල.
එදිනට පැවැත්වුනු කෝස් එක අවසන්වු පසු හවස පහට විතර පණිවිඩයක් ආවා ඔිසීව ඇවිත් හමුවෙන්න කියල. මාත් ගියා. මං දන්නවා ඒ එන්න කියපු හේතුව.
මාත් ලුතිතන් බණ්ඩාර හමුවෙන්න ගිහින් දකුණු අත කිහිල්ලෙන් ඈත් කරලා වැඩිය අත හොලවන් නැතුව බාගෙට නමල ආබාධයක් තියෙන සහ ඒක දැක්වෙන ආකාරයට සැල්‍යුට් කලා.
*මොකෑ තමුසෙගෙ අත??
*දන්නෑ සර්. මෙි උරහිස යටින් හෙන කැක්කුමක් එනවා. ගෙඩියක් ඇවිත් වගේ සර්.
*ඔව් ඉතිල්. තවුසෙට එක විදියකට ඉල්ල බෑලෙ. වැදුලද කොහෙ හරි.
*නෑ සර්. දැන් දවස් දෙකක් වෙනවා සර්. එන්න එන්නම කැක්කුමයි.
*එහෙලං,තවුසෙට දියතලාවෙ යල්ල බෑලෙ ඔහොම.ඇජුටන් කිව්වෙ තවුසෙගෙ නමත් යැව්ව කියල...
*ඒ මොකටද සර්,දියතලාවෙ යන්නෙ.?
*ෆයරින් වලට. ඔික හොඳවෙයි
තවුසෙ යලවා. ලැත්තං අපරාදෙ.
*මට මෙි විදියට ගිහින් අමාරුයි සර්. එහෙ සික් යන්නත් බෑ අමාරු වුනොත්. අනික මෙික දැක්ක ගමන් ආපහු එවනවනෙ සර්. මාත් එහෙම කිව්වෙ සර්ගෙ කටින්ම "එහෙලං බෑලෙ. මං ඇජුටන්ට කියල්ලං" කියල අහගන්න.ඒත් වුනේ වෙන එකක්.
*තවුසෙ ඔහොමම ගිහිල් ඇජුටල්ට කියලවා එහෙලං.
මාත් නැවත කලින් විදියටම ආචාර කරල ගියා ඇජුටන් හමුවෙන්න. ගිහින් ඇජුටන්ට ආචාර කලෙත් ඒ විදියටමයි. කිව්වෙ බෑ කියලමයි. යාන්තම් ඒකෙන් ගැලවිලා මං පාඨමාලා බිලට් එකට ඇවිත් තවත් දවස් ගානක් යනකම් අත කෙලින් කලේ නෑ. හැබැයි දෙවන අණදෙන නිළධාරිතුමානං ඇජුටන්ට කියල තිබුනා, "ඔිකා හෙන ග්‍රන්ථයා, ඔිං බලහං බොරුනං අරුං දියතලාවෙ ගියගමන් උගේ අත කෙලින් වෙනහැටි" කියල.
එදා අපිට පුහුණුවට තිබුනේ ගරිල්ලා පීටී. මෙිකට හරියටම දවල් දොලහට අරං පැය එකහමාරක් යනකං වද දෙනවා. මෙි පැය එකහමාර ඉවරවෙනකොට සමහරුට තුවාල වෙනවා. ඒ ගල් බොරළුවලට. හැමෝටම වාගෙ වමනෙ යනවා. ඒක මඩෙි දාගෙන දෙන හෙන කෝස් එකක්. බාගෙට මැරෙනවා ඉවරවෙද්දි. මෙික යන මැද්දෙ අපිව නැගිට්ටුවම කැරකිල කැරකිල ගිහින් ඇදගෙන වැටෙනවා. ඒ ට්‍රෙනින් එකට පස්සෙ හරි සිහිය එන්න දවසක්වත් යනවා. ඒ පුහුණුව නිකන් ආවට ගියාට දෙන එකක් නෙමෙි. ඒවයේ අරමුණු තියෙනව. මාත් එදා ඒකට සහභාගි වෙන්න හිටියත් කිහිල්ලෙ ගෙඩිය නිසා බැරිවුනා. මාව දැම්මෙ ගරිල්ලා පීටී කරන අයට වතුර ගහන්න.
ඒක දැකපු ඔිසී;
*ආ, ආලච්චි, දැල් උඹෙි අර මොකද්ද එක හොඳයිද.
අප්පටසිරි කිහිල්ලෙ ගෙඩිය අමතකවුනා කිහල්ලකො.
*අම්මප,මට බැරිවුනානෙ අයිසෙ තවුසෙ හමුදාවට ආපු පෝලිමෙි මටත් එල්ල.
එතකොට කට්ටිය ගිහින් නිසා අවුලක්වුනේ නෑ. හැබැයි මාත් කට්ටියට පේන්න එක එක වල් පැලෑටි තල තලා කිහිල්ලෙ ගග ගගා හිටියෙ. ඒ නිසා එච්චරම අවුලක් වුනේ නෑ.
ඔය පාඨමාලාව යන අතරේ තව වැදගත් සිදුවීමක් වුනා. ඒ තමා නැගෙනහිර හර්තාල් ව්‍යාපාරය. මෙිකට මූලික වුනේ දෙමළ මුස්ලිම් ජාතිවාදී ඝට්ටනයක්. මෙි ජාති දෙක මං දන්න විදියට අදටත් විරසකයි. ඒක හරියට ඩීසල් පැට්‍රල් වගේ. පොඩ්ඩ ඇත්නම් ගිනි ගන්නවා. අපි කල්ලඩි වලට යන කොටත් මඩකලපුව, ඒරාවූර්, ඔට්ටමාවාඩි ප්‍රදේශවල මෙි දෙගොල්ල එක දිගට මරාගන්න පටන් අරන් තිබුනේ.. අපිට උපදෙස් ලැබිල තිබුනා ක්ෂණිකව මඩකලපු ප්‍රදේශය ආවරණ වන පරිදි මෙි හර්තාල් ව්‍යාපාරය නැතිනම් ජාතිවාදී ප්‍රශ්ණය වැළැක්වීමට යන ලෙස. අපිට නියෝගවුනේ කල්අඩි කඳවුරට යන්න. බළඇණි පාඨමාලාවෙි හිටපු අයගෙන් තෝරාගත් එකසිය පනස් දෙනෙක් මෙි සඳහා සූදානම් කර පැයකින් දෙකකින් වගේ කාලයක් තුල පිටත් වෙන්න ලෑස්තිකලා. ඒ සඳහා වැලිකන්ද 231 බළසේනා මූලස්ථානයෙන් අපිට වාහන එවා තිබුනා. ඒ එවපු වාහන වල නැගල අපිත් මඩකලපුව බලා යන්න පිටත්වුනා. මම ගියේ වාහන ආරක්ෂක මුර රාජකාරියත් එක්ක යුනිකෝන් සන්නද්ධ රථයක. මෙි වාහනවල අපි ගියේ ගගනගාමී හැඟිමකුත් එක්ක. ඒ වාහනේ රෝද බිම තිබුනට වඩා තිබුනෙ පොලවෙන් උඩ. ඒ තරම් වෙිගයක්. අපි ඔට්ටමාවාඩි නගරයට ඇතුල් වෙද්දි තැන තැන වැටිල හිටපු දෙමළ මිනිසුන් දැක්කා. පොලු අරගෙන පිහි කඩු අරගෙන මෙි කිසි දෙයක් නොදැන නගරයට ආපු දෙමළ මිනිසුන් පස්සෙන් මුස්ලිම් මිනිසුන් පන්නනවත් දැක්කා. ඉස්සරලාම ගියපු වාහනේ අය ඒක වළක්වන්න කටයුතු කලා. වැටී හිටපු දෙමල ගැහැනු කෙනෙක් මැරී හිටපු අයුරු ඇත්තටම ශෝකාන්තයක්. අතපය අඹරල කඩල දාල තිබුනා. ඇස් ලොඳ පැනල තිබුනා. තව පිරිමි දෙතුන් දෙනෙකුත් ඒ ආකාරයටම බාගෙට මරල දාල තිබුනා. පිරිමි දෙන්නෙක් විදුලිබල මණ්ඩලය ඉස්සරහා තාර පාර මැදම මරල දාල තිබුනා. ඊට එහා පැත්තෙන් පොලිසිය. අපේ කට්ටියක් හැකි ඉක්මනින් බැහැල ටවුමෙි නවත්තල තිබුනු වාහන අරගෙන ඔවුන්ව රෝහල් ගත කිරීමට කටයුතු කලා. මුස්ලිම් මිනිස්සු අපිටත් ගහන්න වගේ වටකරගත්තා. ඒවටනම් කිසිම බයක් හමුදාවෙ අපි ගාව තිබුනෙ නෑ. අපිට පුරුදු එක දෙයයි. ඒ දෙකයි දෙකේ පොලු හරඹය. අපිට ඉස්සරහින් ගියපු තවත් වාහනයක් නවත්තගෙන ඒකට යන්න නොදී බාධා කරනකොට හොඳින් කියල අහපු නැති ඔවුන්ට හමුදාවෙි ගතිය අනුව උත්තර දෙන්න අපේ අයට සිදුවුනා. අපිත් දඩබඩ ගාල වාහනෙන් බැහැලා විදුලිබල මණ්ඩලේට අයත් වැටෙන් හොඳ හයිය පොලු ටිකක් කඩාගෙන ගේමට එන්ටර් වෙන්න හදනකොට එවුන්දැලා දුවන්න පටන් ගත්තා. බස් එකක ගිය අපේ අයගේ ක්ෂණික විහිදීම කියන්නෙ මගේ ඇස්වලින් දැක්කා කෝපල් ආරියසේන,කෝපල් ජයන්ත, ජයන්ත බන්ඩාර, ඇතුලු කීප දෙනෙක් දොරෙන් බහින්න තියෙන පරක්කුවට බස් එකේ ජනෙල්වලින් එලියට පැන්නෙ.
ඔය වගේ තවත් සිද්ධියකදි වාලච්චෙින බ්‍රිගේඩ් එකේ රයිඩර් ටීම් එක වටකරගෙන ඔවුන්ට ගහල බයික් එකක් ගිනිදාන්න හදල සහ අපේ කෙනෙක්ගෙ තුවක්කුවකුත් උදුර ගන්න හදද්දි ඒක දුරදිග ගිහින් ඒ සිද්දියට අදාල මුස්ලිම් මිනිසුන් කිහිප දෙනෙකුට ජීවිතත් අහිමිවුනා මතකයි. ඒක හෙන නඩුවක් වෙලා,රාජ්‍ය දේපළවලට හානි පැමිණවීම සහ රාජකාරියට බාධා කිරීම ආදි වගන්ති ගණනාවක් යටතේ පස්සෙ නඩුත් කියල හමුදාවට වන්දිත් ගෙවන්න ඒ මිනිස්සුන්ට සිදුවෙලා ඒකට සම්බන්ධ ඈයන්ට හිරෙත් ලගින්න වුනා.
ඔවුන් ගියාට පස්සෙ අපි අපේ ගමන ගියා. ඒ වාලච්චෙනේ බ්‍රිගේඩ් එකෙන්ම ආපු අපේ අයට මෙිව භාරදීල. ඒ ගිහින් දින තුනක්ම අපි කලේ මුර සංචාරය. මඩකලපුව,කල්අඩි,කාත්තන්කුඩි වැනි ප්‍රදේශවල තමා මුර සංචාරය කලේ. මෙි ගැටුම දින හතරක් පහක් වගේ යනකොට සමථයකට පත්කරන්න අපිටත් දේශපාලන අධිකාරියටත් හැකිවුනා. ඒ රාජකාරියත් අවසන් කරල නැවත සිංහපුරට ආවා. ඒ පාඨමාලාවෙි ඉතිරි ටික සම්පූර්ණ කරන්න.
ඒ ඇවිත් පාඨමාලාව අවසන්වුනාට පස්සෙ ආයෙත් අපේ කට්ටිය කල්අඩිවලට ගියා. ඒ ගියේ මීට පෙර පළකල පළවෙනි කොටසේ කිව්ව විදියට මා ඇතුළු තුන් දෙනෙක් නවත්තලා.
අපිට දවසේ වෙිල් තුනට ආහාර ත්‍රිකෝණමඩු හමුදා අණු කණ්ඩයනේ ලැබුනේ. ඒත් ඒවා ගේන්න කිලෝමීටර් දොලහක් දුර යන්න ඔින. අපි ඒකට පිළියමක් වශයෙන් අපේම පා පැදියක් අළුත්වැඩියා කරගත්තා. කෑම ගේන්න යද්දි නිළ ඇඳුම් හෝ ඒ කොටසක්වත් අඳින්න එපා කියල අණදෙන නිළධාරි තුමාම උපදෙස් දුන්නා. හේතුව ත්‍රස්තවාදීන් කොතනක හෝ ඉඳල අවි රහිත අපිව අල්ලගනී කියන සැකයට. මෙතන හිටියා බල්ලො 17 දෙනෙක්. ගම හතරවටෙි කරක් ගහපු නන්නත්තාර වෙච්චි සංකුට්ටල කල්දේරම් බතට හුරුවෙලා කඳ බඩ ආරල ඇවිත් තිබුනේ. ඉවත දාන ඉතුරු කෑම කාල ඒකට හුරුවෙච්චි බුවාලා ඒකකය ගියාට පස්සෙ කෑම නැතුව නන්නත්තාරවුනා. ඒත් අපි තුන්දෙනා උන්ව එක වෙිලක් බඩගින්නෙ තිබ්බෙ නෑ. හැමදාම අපි කෑම ගේන්න යන්න පිටත් වෙන්නෙ කෑම පැය ආරම්භවුනාට පස්සෙ. එතකොට ඒ කෑම්ප් එකට යනකොට එහෙ කට්ටිය කෑම කාලා ඉවරයි. ඊට පස්සෙ ඉතුරුවෙන බත්ටික ඩිකිස් හූරලාම පෝර මල්ලකට දාගෙන මස් මාලු හොදිත් ඒකටම දාගෙන අපි තුන් දෙනාගෙ කෑම තුන පාර්සල් කරල සිරි සිරි බෑග් එකක දාල හැඩල් එකේ ගැට ගහගෙන අර පෝරමල්ල කරේ එල්ලගෙන කිලෝමීටර් දොලහක් තනි අතින් අල්ලගෙන බයිසිකලේ පදිනවා. ඔික ඉස්සෙල්ලාම පටන්ගත්තෙ මම. අපිට ඒක එච්චර ගානක් නැතිවුනේ ඒවගේ අත්දැකීමක් නොතිබුනු හිංදා. ඒත් අපි කන්න ගත්තම වටෙිම ඉන්න මෙි සංකුට්ටල රෑනම පිරෙනවා. ඒ කරලා අපි හපනවා,උන් ගිලිනවා වගෙ සයිස් එකක් එතන තිබුනේ. ඊලඟ වෙිලෙ ඉඳන්ම මුන්ටත් කෑම ගේන්න ඔින කියල තීරණය කරපු මම, ඒකට හොඳ පෝර මල්ලකුත් හොයා ගත්තා. ඉටි කවර අනංමනං මෙි කැලේ හොයාගන්න නෑ. මුන්ටත් එක්ක කෑම ගේන්න ඔින නිසා මුල් දවස් කීපයේම තුන් වෙිලටම මටම සයිකලේ පාගන්න වුනා. පස්සෙ පස්සෙ අනිත් දෙන්නත් මෙිකට පුරුදු වුනා. කියන්න සංතෝසේ විලිලැජ්ජාවෙි බෑ, කරේ තියාගෙන එන පෝර උරේ හොදි පිට කොන්ද දිගේ ගානට බෙිරිලා දාරදිගේ ගලාගෙන ඇවිත් කකුලෙන් බිංදුව බිංදුව හැලෙනවා. අපි ඉන්න තැනට එනකොට මුලු ඇගම මිරිස් හොදිවලට දනවා. සෙරෙප්පු දෙක යටිපලුවලටම ඇලිලා. දූවිල්ලටයි දාඩියටයි මහන්සියටයි මස් මාලුවල මිරිස් හොදිත් කලවම් උනාම පට්ට ආතල් එකක් දැනෙන්නෙ. එහෙ ඉන්නකන්ම ඔය විදියට උන්ට කෑම ගෙනත් දුන්නා. එක වෙිලක් බඩගින්නෙ තිබ්බෙ නෑ. ඩංක,ඩිංක,ඩුංක,සානි,මානි,නිසා,හුලඟා, වයිරා, ටොමියා, වල් කුක්කා(ඌට බැල්ලියො පේන්න බෑ. කරේමයි නගින්නෙ) ඒ උන්ගෙ මතක නම් කිහිපයක්.හැබැයි උන්ගෙ ඒ කෙළෙහිගුණේ හොඳට පිහිටල තිබුනා,
එක දවසක් අලි ගෑනියි උන්දැගෙ පැටියෙකුයි, තවත් දෙතුන් දෙනෙකුයි අපේ බිල්ඩිම ලඟටම ඇවිත්. හෙන ගග ගගහ වහින අනෝරා වැස්සට යට වෙලා අපි සැපට නිදි. මෙලෝ දෙයක් දන්නෑ. ටොමියා දුවගෙන ඇවිත් මාත් එක්ක හිටපු සුනිල් ගේ ඇඳට නැගල අතින් ඇදල ඇහැරවනවා. එතකොට තමා අපි දන්නෙ අලි ඇවිත් කියල. ටොමියා ශානි මානි තුන්දෙනා නිදාගන්නෙ අපේ දොරකඩමයි. උන්ට හොරෙන් මෙලෝ යකෙකුට අපි ඉන්න තැනට එන්න බෑ. සද්ද නොකර ආවොත් බඩුම තමා. ආයෙ දවසක හෝම්ගාඩ් සිරිවර්ධන කියල මාමා කෙනෙක් ශෝට් කට් එකකින් මෙතනින් පාන්දර දෙකට යන්න ඇවිත්. ඒ තමන්ගෙ මුරය ඉවරවෙලා ගෙදර යන්න. මුන් රෑන වට කරගෙන ඇඳුමත් එක්ක ඉරලා. හැබැයි හපල නෑ. එහෙව් සෙට් එකක් තමා අපි බස්සල තිබුනෙ.
මෙි සිංහපුර ගමෙි හමුදාවෙන් හදල දීපු පන්සලේ හිටියා වලපනේ ධම්මාලංකාර සහ වැලිකන්දේ වංශාලංකාර කියල පොඩි හාමුදුරුවො දෙනමක්. අපිත් හැන්දෑවට හැමදාම පන්සලට ගිහින් ඒ පිටු පස්සෙ තියෙන ගල් තලාවෙ වාඩිවෙලා හීනි කයියක් එහෙම ගහනවා. එතකොට අවුරුදු දහතුනක වංශාලංකාර පොඩි සාදු අපි එක්ක කයියට වැටෙනවා. සෙල්ලම් වයස. එයා මිලාට් අඹ ගහක් උඩ සෙල්ලං ගෙයක් හදල තිබුනෙ. මෙි පංසලට දානෙ ලැබෙනව අඩුයි. සමහර දවස්වලට දානෙ ඇත්තෙම නෑ. සල්ලිත් නෑ. ඒත් අපිට කියන්නෑ. මුන් වහන්සෙගෙ පුදුම දඟයක් තිබුනෙ. විනාඩියක් නිකන් ඉන්නව කියන එක ශබ්ධකෝෂෙවත් තිබිල නෑ. සමහර වෙලාවල්වලට (ලොකු හාමුදුරුවො නැති දවස්වලට) සිවුර අඳින කඩෙි ගහේ. මෙයාලා නටනවා. කුරුම්බ කඩනවා. පොල් කඩනව, එක එක විකාර.
ඔය වගේ දවසක හවස අපි දෙන්නෙක් පන්සලට යද්දි වංශාලංකාර පොඩි හාමුදුරුවො සිවුරයි අඳිනකඩෙයි ගලවල තියල සරං කොටයක් ගහගෙන තඩි පොල් ගහකට නගින්න හදනවා. වෙලාව හවස හතරට විතර ඇති. එතකොට මගේ ලොකු පුතා හම්බවෙන්න වයිෆ් ගැබ්බර වෙලා හිටියෙ. මෙික දැකල මං
*හොව් හෝව්. කොහෑ පොඩි සාදු වඩින්ඩ හදන්නෙ??
*ගහට වඩින්නෙ. කුරුම්බා ගෙඩියක් වඩ්ඩන්ඩ අයියා. (එහෙම තමා උන් වහන්සෙගෙ හැටි)
*ඇයි දානෙ කෑවෙ නැද්ද දවල්ට.
වචනයක්වත් කතා නෙකෙර බිම් බලාගත්තු බැල්මෙන් මට වැඩෙි තේරුනා. (මෙිව ලොකු හාමුදුරුවන්ගෙ වැරදි. අපි ඒව කතා නොකර ඉමු).
ඒකටනම් මගේ පපුව හෝස් ගාල දාල ගියා. මං ලඟට ගිහින් ඔලුවත් අතගාලා විස්තරේ එයාගෙ කටින්ම අහගත්තා. අපි අතේ සල්ලිත් තිබුනා. ඒ වෙලාවෙම කඩෙිට ගිහින්, හාල් තුනපහ එලවලු කරවල හෙන තොගයක් ගෙනාවා. අරන් ඇවිත් පංසලේම තියාගෙන ඉවුවා. ඒ අපිටත් එක්ක. උයල ලොකු හාමුදුරුවො එන්නත් කලින්ම කන්නත් දීල අපිත් කාල එන්න ආව. එදා ඉදන් දානෙ නොලැබෙන දවස්වලට පොඩි සාදු අපිව හොයාගෙන එනවා. ඒ අපි උයන ඒව රහයි කියල, උයල දෙන්න කියන්න. පස්සෙ අපිත් මෙි පංසලේම සාමාජිකයො වෙලා හිටියේ. ත්‍රිකෝණමඩු කෑම ගේන්න යනකොට උන් වහන්සෙලා දෙන්නටයි මහණ වෙන්න හිටපු අවුරුදු දොලහක විතර දරුවෙකුටයි, හිතුනොත් විතරක් ලොකු හාමුදුරුවන්ටයි අපි කෑම පාර්සල් ඔතාගෙන එනවා. පව් හෝ පිං හෝ ලැබෙිවා, පොඩි තුන්දෙනාගෙ කෑම පාර්සල් වලට කුකුල් මස් දෙන දවසට කෑලි හතර පහ දාගෙන ඔතාගෙන එනවා. එක දවසක් එහෙ ඔිසී මෙික දැකලා..
"තුන් දෙනයිනෙ ඉන්නෙ, කාටද මෙච්චර කෑම?? " කියල ඇහුවා. එයත් හමුදාවෙ නිසා මං බය නැතුව ඇත්ත විස්තරේ කීවා. එදා ඉඳන් ඒ ඔිසී ගානේ දින තුනකට සැරයක් මෙයාලා වැලිකන්දට අමු සළාක ගේන්න යනකොට අපි තුන්දෙනාට අමතරව පන්සලටත් රසවත් කෑම වෙිලක් ඇති වෙන්න අරන් එනවා. මටත් අවසරය ලැබුනා ඔිනම වෙලාවක ඇවිත් ඔිනම දෙයක් ඒ තුන් දෙනා වෙනුවෙන් අරන් යන්න කියලා.ඒක අපි ඇවිදිල්ලත් අවුරුදු ගානක් යනකම් උනා කියල පස්සෙ කාලෙක හම්බවුනු වංශාලංකාර හාමුදුරුවොම කිව්වා. උන් වහන්සේ පස්සෙ කාලෙක ගම්පහ පන්සලකට ඉගෙන ගන්න ඇවිත් හිටියා. මට ගම්පහ ස්ටෑන්ඩ් එකේ ඉඳල අහම්බෙන් හම්බවුනේ. මට යන්න දුන්නෙම නෑ. පස්සෙ බයිසිකලේම දාගෙන එයා ඉන්න පංසලට යන්නවුනා. ඒ ගිහින් එව්වෙත් හොඳටම හවස් වෙලා. ගොඩක් දේවල් මට කිව්වා. ලොකු හාමුදුරුවොන්ව ගමෙි ඈයො එළෙව්වලු කියලත් කිව්වා. ඒවනං අපිට අදාලනෑ. අපි ගිහියොනෙ. මට එදා හම්බවෙනකොට උන්වහන්සේ උසස් පිරිවෙන් අධ්‍යාපනයත් අවසන් කරල කැම්පස් යන්න බලාගෙන හිටියෙ.
දැන්නං කොහේ ඉන්නවද දන්නෑ. මට මතක විදියට ඒ පොල්ගස්ඔිවිට පන්සල වෙන්න ඔින. ජා ඇල පාරෙ ගියෙ. කාලයක් යනකම් මට ලියුනුත් එව්වා. පස්සෙ අපේ රාජකාරි මට්ටමත් එක්ක ඒව අකාමකා වෙලා ගියා.
එහෙම ආරම්භවුනු අපේ ඇයි හොඳයිය හාමුදුරුවො දෙනමයි අනිත් එක්කෙනයි හැමදාම තුන වෙනකොට අපි ඉන්න තැනට එනවා. ඒ නාන්න යන්න. අපිත් නාන්නෙ කොන්ක්‍රීට් ඇලකින්. එයාලා නාන්නෙත් එතනින්. අපිත් එයාලා එක්ක ගිහින් හොඳට නාවගෙන සමහරදාට සිවුරුත් හෝදල දීල එක්ක එනවා. ඔහොම ඉද්දි දවසක් මරු වැඩක්වුනා. මෙහෙ ඉන්නව තනි අලියා. හවස හතර වෙද්දි ඇල පල්ලෙහාට එනව වතුර බොන්න. අත්දැකීමෙන් තමා අපිත් දැනගෙන හිටියෙ ඌ දරුණු නෑ කියලා.සමහර ගමෙිම මිනිස්සු දන්නෙත් නෑ.අලියා දරුණු වෙිවා, නොවෙිවා සතා තනි අලියනෙ. ඉතින් මිනිස්සු බයයි. ඌ ඉන්නවනං පලාතෙන් යන්නෑ. එදා ගැහැණු කෙනෙකුයි අවුරුදු හයක හතක විතර ගෑණු දරුවෙකුයි අපිට ටිකක් පල්ලෙහායින් ඇලේ් නනනනා හිටියෙ. එකම ඇලේ. අලියට අලි කුලප්පුව හැදිච්චි පාර කියන්නෙ ඌ වෙනදට බහින තැන නැතුව මුන්දැලා කිට්ටුවෙන් ඇලට බැහැල වතුර බොන්න. මෙික දැක්ක අම්මයි දුවයි එකපාරටම ඇලෙන් ගොඩවෙලා කෑ ගහගෙන දුවගෙන ආවා පාර දිගේ.ඒ අපි ඉස්සරහට. පාරත් එක්කම තමා ඇල යන්නෙ. අලියට බය වෙච්චි පාර කියන්නෙ ගෑනු කෙනාගෙ දිය රෙද්ද තිබුනෙ අතේ. ඊට ලෙකෙුයිනෙ පරාන බය. පව් අහිංසක මිනිස්සු. පොඩි හාමුදුරුවො තමා කිව්වෙ අලි පන්නල ඉවරයි නැන්දෙ, රෙද්ද ඇඳගන්න කියල. ඒකට අපි දවස්ගානක් හිනාවුනා. ඒ දවස්වල පොඩි දේටත් අපේ කටින් පිටවුනේම "අලි පන්නල ඉවරයි, රෙද්ද ඇඳගන් කිව්වලු "කියල.
"හාල් ටිකක් ලිපේ තියමුද පොඩි සාදු"
"හුටා. අලි පන්නල ඉවරයි, රෙද්ද ඇඳගන් කිව්වලු, තියමු තියමු අයියෙ".
"පොඩි සාදු කෑවද?"
"අලිපන්නල ඉවරයි රෙද්ද ඇඳගන් කිව්වලු. ඒකත් අමතකවුනානෙ අයියෙ.කමු කමු"
"අයියෙ හාල් ටිකක් ගේමුද,මා ගාව පඬුරු ටිකක් තියේ"
"හම්මට,අලි පන්නල ඉවරයි රෙද්ද ඇඳගන් කිව්වලු. හාල් ඉවරද,ගේමු ගේමු."
අලිගහල හරි මැරියන් කියල මාව මෙතන නවත්තල ගියපු ඔිසී අපි උන්නද මළාද බලන්න කෝල් එකක්වත් දුන්නෑ. ඒ ගැනනම් ඉතින් හිතන්න දෙයක් නෑනෙ. අපි එච්චර වටිනවෑ. ඒත් එකම එක දවසක් හවසක සර් උපාලිගේ පෝන් එකට කතා කලා.
*ආලච්චි, ආල් ලිස්ට් එක ඇවිත්. මං පවුනෙ කියල නිර්දේශ යැව්වා ඈ. ලෑස්තිවෙලා හිටාල් ලාස් එක අඳිල්ල.
*බෝමස්තුතියි සර්. ඒත් ඔික ලැබෙන එකද්ද. කියල මං අහපුවම,
සර් මං ගැන කියන්න පටන් ගත්තෙ 1995 ඉඳලා. ඒක පැයකටත් චුට්ටක් වැඩි ඇමතුම් කාලයක්. ප්‍රමෝෂන් එක ඇන්දම සුභ පතන එකත් ඒ ඇමතුමෙන්ම සර් සම්පූර්ණ කලා. සුභ පැතුවෙ;
*යකෝ, තෝ වගේ එකෙක් හදාපු අම්මට ඉස්සෙල්ලා ජෙරරල් එක දීල ඉල්ල ඔිල. යකෝ මට තෝව එපා වුනේ මුවාට ජංගි අන්දපු දවසෙ ඉඳන්. මිල් ඉස්සරහටවත් හොඳට ඉදහල්. හොඳට හැඳියල්. එතකොට අන්තිම එකෙල්වත් යල්ල පුලුවල් වෙයි. කියල.
මුවාට ජංගි අන්ඳපු කතාව කියන්නෙ, මෙි සර් හෙන මහතයි. හෙන මහතයි කිව්වට කැත මහතක් නෑ. එතකොට මෙයා කෝපල්. 1996 අවුරුද්දෙ. මෙි කාලෙ කෝපල් ඉන්ද්‍රකුමාර කියල කෙනෙක් දඩයමෙි ගිහින් මුව පැටියෙක් අරං ආව. ඌ හෙන හුරතලේට අපිත් එක්කම හැදුනා. කොයි වෙලාවෙ අපිව පෝලිම් කරපං මූ තමා දකුණු මූලික. ඌට පස්සෙන් ඔින අපි පෝලිම් වෙන්න. එතකොට මුගේ නාඹර වයස. අං එහෙම මෝදු වෙන කාලෙ. එක දවසක් මූට මොනා වෙලාද මංදා පිටි පස්සා කකුල් දෙක මැද්දෙන් ඇඟිල්ලක් විතර මහත අඩියක් විතර දිග ඇට නැති මොකද්දෝ රතුපාට එකක් එල්ලගෙන පද්ද පද්ද පෝලිම් වෙන්න යන්න ආවා. ඌ දන්නවා පෝලිම් කරන වෙලාවල්. මෙහෙ කෙල්ලොත් ඉන්නවනෙ. ඔික දැකපු මං මුට හොඳ වැඩක් කරන්න ඔින කියල හිතල වැලේ තිබ්බ ජොකෙක් අරං බොහොම අමාරුවෙන් තව එකෙකුත් එක්ක එක්කහු වෙලා මූට ඇන්දුවා. උඩටම ගන්න බෑ. පුලුවං විදියට ඇන්දුවා. ඒත් අයිටම් එක එළියෙ. කල්පනා කෙරුවෙ ඒකට මොකද්ද කරන්නෙ කියලා. පස්සෙ කම්බියක් අරන් බෙල්ල වටෙි ගැට ගහල බඩ යටින් පොටක් අරං ඒක ජොකාගෙ කෙලවර ඇදල ගැට ගැහුවා. ජොකා ලොකු හිංදයි කම්බියට ඇදෙන හිංදයි අයිටම් එක ටිකක් වැහුනා. ඊට වඩා මුකුත් කරන්න බැරි හිංද එහෙම්මම ඌ අතැරල අපි පෝලිම් වෙන්න ගියා. මූත් සුපුරුදු විදයට ජොකත් දාගෙන ඇවිත් පෝලිම් වුනා. ඒක කෙල්ලන්ට හෙන මැජික් වෙලා ඇජුටන්ට ඇලජික් වෙලා වැඩෙි කොරපු එවුන් හොයලා, ඒකට මාව අහුවෙලා, ඇජුටන් හිටියෙ ප්‍රසාද් අයිය නිසා යන්තම් ගුටි නොකා බෙිරුනා. ඒත් බිලට් එකට යන්ඩ ගියා විතරයි දඩ සයිස් පොල්ලකුත් තියාගෙන හට් එක ඉස්සරහම පුටුවකත් ඉඳගෙන කෝපල් බංඩාර මම එනකං මග බලන් ඉන්නවා. මං දුර තියාම ඔික දැක්කා. දැකල එතනින් කැපිල ගිය යෑමන ආයෙ බිලට් ආවෙ එයා රෑ ඩියුටියට කඳවුරෙන් එලියටත් ගියාට පස්සෙ. එයාට අවුල තිබිල තියෙන්නෙ මුවාට ජොකා අන්දපු එක නෙමෙි. අන්දපු ජොකාගෙයි අවුල තිබිල තියෙන්නෙ. තිබුනෙම දෙකයිලු. එකක් රෙක්කුට්ටාරච්චි මුවාට අන්දලලු කියල හෙන ගෝරියයිලු බිලට් එකේ. මාව මරනවාමයි කිව්ව කියල මට කිව්වෙත් බැචෙක්ම තමා. හැබැයි ඉතින් එයා ආයෙ ඇතුලට ආවෙ දවස් දෙකකින්. එතකොට තරහ නිමිල. එයා හරි ඉක්මන්ට නිවෙනව. දන්න ලොකුම කුණුහරපෙ වෙි&@%ගෙ පුතා කියන එක විතරයි. ඊලගට බල්ලා. ඔය දෙක කිව්වම අපි දැනගන්න ඔින ලෝකෙ තියෙන ලොකුම කුනුහරප කියල තමා ඒ බැන්නෙ කියල.වලව් කාරයොනෙ.
දවස් දෙකකට පස්සෙ ඇවිත් ටවුමේන් ජොක්කු තුනක් අරං ඇවිත් මට පෙන්නල කිව්වා, එදා බැරිවුලා, ආයෙ ඒම නෝබිනා වැඩ කලොත් අම්මපල්ලයි තෝව මරලවා කියල.
ඉවර නෑ......
රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි
2020.11.23
