සුදන්දිරපුරම් හොල්මන

මෙි කතාව වෙන්නෙ  සුදන්දිරපුරම් කඳවුරේදී. මෙික මහ ඝණ කැලෑවක් මැද පිහිටපු එල්ටීටීඊ එකේ කඳවුරක්.

මෙි වෙද්දි මං කණ්ඩ භාර සැරයන්වරයෙක් විදියට උසස්වීම් ලබල හිටියෙ. ඒ වුනත් ලේවල තිබ්බෙ එදා ඉඳන්ම තිබුනු බාලාංශෙ වැඩමයි. ඒ කියන්නෙ සැරයන් කෙනෙක් වුනත් ප්‍රයිවට්ලාගෙ වැඩ කෑල්ලමයි තිබ්බෙ. මෙි කඳවුරට ආවෙත් 59සේනාංකයේ කර්නල් කෙනෙක් එක්ක කේස් එකක් දාගෙන. කෙටියෙන් කිව්වොත්  මගෙ මස්සිනා එක්ක. 

මම 59 සේනාංකෙට ආවෙත් මුතියන්කට්ටු පුහුනු පාසලේ ඉඳල. ඒ මගේම පංතියේ මගේ ලඟින්ම ඉඳන් මගෙන් ගනන් කොපි කරල පේල් වෙච්චි ඩෑල්ලෙකක් වුනු මෙිජර් හේවාමාන්නත් එක්ක කේස් එකක් දාගෙන. මගෙන් ගණන් කොපි කරල ලියපු එකෙක් මෙලෝ සම්මජ්ජාතියෙන් කවදාවත් ගොඩ ගියේ නෑ. මොකද මාත් ගණන් ෆේල්නෙ. බාග,ප්‍රතිශත,පස්තාර,ද්වීපාද,ත්‍රිපාද,බහුපාද,සමීකරණ,වායු සමීකරණ ඔය මෙලෝ රෙද්දක් මට එදා තේරුනෙත් නෑ. අද තේරෙන්නෙත් නෑ. මගෙන් කොපි කරපු උන්දැලට තේරුනෙත් නෑ. උං පාස් උනෙත් නෑ. එයාත් දෙපාරක් කරල කිව්ව පාස්වුනේ.

මුතියන්කට්ටු එදා අපිට තිබුනේ අවි රහිත සටන් කලාව ඉගැන්වීම. මෙික අපේ සිලබස් එකේ තියෙන දෙයක්. මෙිකෙන් උගන්වන්නෙ කරාටි ගහගන්න. අවියක් නැති අවස්ථාවකදි සතුරාට මුහුන දෙනහැටි තමා මෙිකෙන් පුරුදු කරන්නෙ. මෙික පුහුණුවෙන සෙබලුන්ට හඳුන්වා දෙන්නෙ කතාවක් අනුසාරයෙන්. ඒ වෙද්දි මෙිජර් හේවාමාන්නයි මායි අතර සම්බන්ධයක් තියෙනව කියල කව්රුත් දන්නෑ. මං කියන්න ගියෙත් නෑ. එදා ඒ විෂයෙ ප්‍රැක්ටිකල්  බලන්න එතුමත් ඇවිත් හිටියා. 

මං ඇඳල හිටියෙ කෙල්ලෙකුට.  මෙිකප් දාල ලිපිස්ටික් ගාල කම්මුල් රෝසපාට කරල  අපේ බවලතීගෙන් උස්සල ගෙනිහින් තියාගෙන ඉන්න ඇඳුම් ඇඳගෙන කරාබු කුට්ටමකුත් දාගෙන තව කෝප්‍රල් කෙනෙක් එක්ක පෙම් යුවලක් පාරෙ යන විදියට අතේ වෙලි වෙලී ලව් කර කර බුල්ටො එකක් හප හපා යනව. එතනට කොල්ලො සෙට් එකක් බහිනව මගෙ පෙම්වතාට ගහල මාව සමූහ දූසනේ කොරන්ඩ ඇදන් යන්ඩ. මං සමූහ දූසනේ වෙන්ඩ වැඩි කැමැත්තකින් හිටියත් ඒක කාටවත් කරගන්න පුලුවන් වුනෙත් නෑ. හිතටත් හෙනම මෙව්ව එකයි. ඒ මගේ පෙම්වතා ගේමට බැහැල උන්ට සටපට සට පට ගාල කරාටි ගහල මාව බෙිරගන එක්කාසු කරං යනව.. ඒක තමා කතාව.

අරුන්දැලත් එක්ක අල්ලන ගුස්ති පාරවල් තමා මෙයාලට පුරුදු කරන්ඩ තියෙන්නෙ. මෙි පාඩමට අවශ්‍ය හැමදෙයක්ම මං ගෙනිහින් තියාගෙන උන්නෙ. එදා ඔික බලන්න ඇවිත් හිටිය මෙිජර් හේවාමාන්න මා දිහා බල බල අනික් කට්ටියට හොරෙන් ජෝක් එකට මට ඇස් ගග ගගහ හිටියෙ. මාත් එක එක කෝලිත්තං කර කර ඉඳල අනික් උපදේශකයන් ටෙිනින් කරවන අතරෙ හිමීට සර්ට කිට්ටු කරා. එතුමත් මා එක්ක කතා කර කර හිටියෙ වෙන වෙන දේවල්. ඒ වුනාට මං කලේ එයාට ටෝක් වෙන එක. පස්සෙ බැරිම තැන එයා ගියා. එයා කියන්නෙ එකක් මං කියන්නෙ වෙන එකක්. ඊයාාා...ඒව හෙන වල් කතා අනේ.

"මගේ තුදු බංඩියට පැට්ටෙක් දෙන්න බෑද?" කියල ඇහුව විතරයි ගමනෙ වෙිගෙ ඩබොල් කරල ගියෙ.

ඊට දවස් දෙක තුනකට පස්සෙ අපි හීන් අඩියක් ගහල ඉන්න වෙලාවක ඔික මගෙ කටින් පැන්නා.

*ඒක නෙමෙි අඩෝ. මරු සීන් එකක් උනානෙ බං එදා.

*ඒ මොකද්ද?

*මෙිජර් හේවාමාන්න මට ටෝක් කලානෙ බං. 

*අම්මප කියාං... 

*ඔව් ඔව් බං.. කිව්වම කට්ටියම හිනාවුනා. මං නොවිච්චි ඒවත් වෙච්චි ගානට අතින් පයින් දාල කට්ටියම කුල්මත් කරා."පස්සත් මිරිකුවා යකෝ" . ඔික කාටවත් කියන්න එපා කියල මුන්ට එතනදි කිව්වත් දවස් දෙකක් යනකොට සීඅයි මෙිජර් හේවාමාන්නගේ කනටත් ගිහින් ඉවරයි. (සී.අයි. =CHIEF INSTRUCTER) මයෙ අප්පේ එදා මට කිව්ව දේවල්. 

මහ පලවෙනියෙන්ම මගෙන් ඇහුවෙ

*ඒයි,උඹ හිතුවද මං කොලු කාරයෙක් කියල.

*කියන්න බෑ ඉතින් හමුදාවෙනෙ.

*උඹ මගෙන් මුකුත් අහගන්ඩෙපා. දැං බලහං ස්කූල් එකේ ඔෆිසර්ස්ලත් දන්නව මෙික.

*ඇත්තටම එහෙම නෙමෙිද? එහෙනං මට ටෝක් කලේ?? අපරාදෙ මාත් ටෝක් වෙන්න ගියෙ.

*පලයන් යන්ඩ මෙතනින්.මගෙන් කුනුහරප නාහ. 

ආයෙ කුනු හරපත් අහපල්ලකො මිත්‍රවරුනි.මං ආව එන්න. නැවත ඒ ලඟ දවසක කොල්ලො දෙන්නෙක් එවන්න කිව්වා එතුමාම රෑම් එක අස් කරගන්න. මං උන් දෙන්නට කියල යැව්ව තනියෙන්නං සර්ට අහුවෙන්නම එපා කියල. මුං දෙන්න වැඩෙිට ගියාම එකෙක් ඇතුල අතුගාද්දි අනිකාට මිදුල අතුගාන්න කියල. මුං නෙමෙි ගිහින් තියෙන්නෙ. එකෙක්ට එකෙක් තනි කරලම නෑ. දෙන්නම ඇතුලෙ ඉඳගෙන වැඩලු. ඇයි අහපුවම

*සර් කෝප්‍රල් ආරච්චි තමා කිව්වෙ හැමතිස්සෙම එකටම ඉන්න කියල. උන්ටත් මොකාහරි කමහ්නෑ පාවල දෙන්න තියෙනවනං. ඒ වෙලාවෙම උන් දෙන්න එලෝලා. උං අතේම පනිවිඩෙිකුත් එවල මට ඇවිත් හම්බෙන්ඩ කියල. 

*සර්..

*සර් තමා හුක්... කියල පටන් අරගෙන මයෙ අප්පේ මුතියන්කට්ටු කැලේ ඉන්න හැම සතාගෙම නම් කියල මට බැන්නා. සතෙක්ගෙ නමක් කියනව.ටිකක් බනිනව.ඈත බලනව. ආයෙ සතෙක්ගෙ නමක් කියල ටිකක් බැනල ඈත බලනව. ආයෙ මට ගස්ගෝනා කියලත් කිව්වා. මං හිනාව තදකරගෙන හිටියෙ වික්ටෝරියාව උතුරන මට්ටමෙි වතුර කඳක් ඇවිත් ඒක දරාගෙන ඉන්න බැම්ම වගේ. කොයි වෙලාවෙ වාං දමයිද බයෙන් හිටියෙ.

*හ්ම් දැං යනව. ආයෙ එහෙම  මෙි මගුල් එක එකාට කියල තිබ්බොත් එහෙම තොට වෙඩි තියනව  අම්මප..

මාත් එන්න ආව. එදා ඉඳන් මං කොහේ ඉන්නව දැක්කත් එතුමා දුරින්ම මාරුවෙලා යන්න පටන් ගත්තා. මීටර් සීයකට වඩා මං ඉන්න ඉසව්වකට කිට්ටු කලේම නෑ. 

ඒ කිට්ටුව දවසක මට ආයෙත් පණිවිඩයක් එනව "කොල්ලෙක් එවන්න" කියල. ඒ එවන්න කියල තිබුනෙ ෆයිල් වගයක් ප්‍රධාන කාර්යාලයට යවන්න. ඒ ඔෆීස් එක ටිකක් දුරයි. මාක් ශීට් වගයක් තමා ඒ ෆයිල්වල තිබුනෙ. ඒවා අපිම හදල සර්ගෙ අත්සනට දාපුවා. 

මාත් තුන්දෙනෙක් යැව්වම හේතුව අහන්නෙත් නැතුවම කේන්ති ගිහින්. ආයෙ පණිවිඩයක් මට.

*මෙි කෝපලයො. මට බෑ තෝත් එක්ක මෙි රාජකාරිය කරන්න,එක්කෝ මෙිකෙ උඹ හිටහන්. නැත්තං මං යනව.දෙකෙන් කැමති එක දැන්ම කියහන්.

*ඇයි සර්??

*⁣බබෙක් වෙන්න එපා යකෝ.. කියල එතුමා නැගිටල යන්න ගියා. 

*මෙිව කොපිකරනව වගේ ලේසි නෑ සර්.

*තොගෙ අප්පට කියල යමින් හිටපු සර් ආයෙ වෙිගෙන් හැරිල මං ඉන්න පැත්තට ආහම මම ශේප් එකේ මාරුවෙලා යන්න ගියා. එදා ඉඳන් මගෙ මූනවත් බලන්න එතුමා කැමතිවුනේ නෑ. ඊට හරියටම මාසෙකට විතර පස්සෙ තමා මාව 59 සේනාංකෙට එව්වෙ. ඒ අපේ ස්කූල් එකේ පාලන කටයුතු 59 සේනාංකෙ ඉඳන්  කරපු රෙපාව රිලීව් කරන්න. 

මාත් තියෙන ඔක්කොම අකුලගෙන 59 සේනාංකෙට ආහම එතනත් මහ අමුතු කෙනෙක් හිටියා. මං ඒ කඳවුරේ ආතක් පාතක් නැතුව කරක් ගග ගගහ ඉන්නව දැකල හවස පීටී යමින් හිටපු කර්නල් ජීඑස්, ආර්එස්එම්ට මාව පෙන්නල,

*ආං අර මනුස්සයව හෙට මා ගාවට දාන්න මිස්ටර්.

ආර්එස්එම් ඇවිත් මට පණිවිඩෙි කිව්වා. එතකොට මට නිළ උසස්වීම් ලැබිල ඒ නිළය පලඳින්න ඒකකයට එවන්න කියල 59 සේනාංකෙට ලියුමකුත් ඇවිත් තිබුනෙ. මං හිතුවෙ ඒකට වෙන්න ඇති කියල වැඩි විස්තර අහන්න ගියේ නෑ. මොකද මෙි වෙද්දි මං දැනන් හිටියෙ නෑ මෙතුම මෙහෙ ඉන්නෙ කියල.

පහුවදා මාත් ගියා. ඔෆීස් එකට ඇතුල් වෙනකොටමයි මං දැක්කෙ මෙයා ඉන්නෙ කියල. 

*තමුන් මෙහෙ මොකද කරන්නෙ.

*සර් මං මුතියන්කට්ටු ස්කූල් එකේ හිටියෙ. මෙහෙ ස්කූල් ඇඩ්මින් කටයුතු වලට ආවෙ. 

ඒ ස්කූල් එක මෙි සේනාංකයට අයිති එකක්. 

*කමක් නෑ. තමුන්ට පුලුවන්නෙ මගෙ බඩියට එන්න. 

*අනේ සර් මටනං බෑ. 

*ඇයි?

*මට බෑ සර් ඔය බූ⁣ට් පොලිස් කරන එව්වායි,රෙදි අයන් කරන එව්වායි කරන්න. 

මං එහෙම කියද්දි ආර්එස්එම් දත්මිටි කක කකා මං දිහා බලාගෙන හිටියෙ. එයා දන්නෑනෙ සර්රුයි මායි අතර තියෙන සම්බන්ධෙ.

*අයිසෙ තමුසෙ චුට්ටක්වත් වෙනස් වෙලා නෑ ඔියි. තාම එහෙමමයි. දැං මං මෙතන තමුසෙට ඒව කරන්න කිව්වද?

*කිව්වෙ නෑ. ඒ වුනාට ඊලඟට කියන්නෙ ඔය ටිකනෙ.

*නෑ.තමුසෙ එන්නම ඔින. නාවොත් ඒක මං බලාගන්නං. මටත් බෙිරෙන්නම බැරිවුනා. වැඩිය කියවන්න ගියොත් හමුදා නීතිය ඇදිල එන්න පුලුවන් නිසා මාත් ශේප් එකේ බෙිරිලා හිටියා. මඩකලපුවෙ ඉඳන් සිත්තන්ඩිවලටත් යවපු පොරනෙ.මෙතනින් යාපනේට යවන්ඩත් බැරිනෑ.

එදින සවස ඉඳල මං එතුමගේ බඩියා. 

එදින හවස.

*ආරච්චී... තේකක් බොමුද.

⁣*මට නං බෑ.සර් බොන්න.

*මොකක් හු...

සර්නං ඊට එහා මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ. මං ගිහින් ටී එකක් හැදුවා. මෙි සේනාංකෙ ඒ වෙද්දි සිවිල් වෙිටර්ල එක්කෙනයි හිටියෙ. එයැයිත් සේනාංකාධිපති ගාව ඉන්න නිසා අනික් වැඩ කරන්න බෑ. බඩියා තමා තේ එකක් උනත් හදල දෙන්න ඔින.

මාත් ගියා. ගැහුව හීටරේ. ගත්තා කෝප්පෙ. දැම්මා සීනි හැඳි අටයි.පිටි හැඳි අටයි.ගොට්ටෙට තේ කොල ග්‍රෑම් පනහයි. සීනියි පිටියි දාපුවම කෝප්පෙන් තුන් කාලක් පිරිල. ඉතිරි කාලට වතුර දාල හැදුව කැට කපන්න පුලුවන් සයිස් එකේ ටී එකක්. 

සර් පත්තරේ බල බල ඉන්න අතරේ 

මාත් හීන් සීරුවෙ ටෙිබල් එක උඩින් ටී එක තියල කෝකටත් කියල ටිකක් දුර පලාතකට ගියා. ඒ ගියෙ මං කලින් හිටපු බිලට් එක දිහාට. පැය භාගෙකට විතර පස්සෙ ඔෆිසර්ස් මෙස් එකේ සිවිල් කුක් දාඩිය පෙරාගෙන මාව හොයාගෙන ආව.

*මහත්තය කොහෙද ගියේ අප්පා.මං පැය භාගයක් තිස්සෙ හොයනව.ආං සර්ට මල පැනල හොයනව හැමතැනම.ඉක්මන්ට යං.

*මළා. මළ පැනලද ඉන්නෙ.

*ඒකනං දන්නෑ. මටම කියල දඩ පොල්ලකුත් ගෙන්න ගත්තා හැබැයි.

*හෑ.

*ඔව් ඔව් යං යං ඉක්කන්ට.

මං හැබැයි ටිකක් බයවෙලා හිටියෙ. හවස ප්‍රමෝශන් අඳින්න යුනිට් එකට යන්න කතාකර ගන්නත් හිටියෙ. ඒකත් අමතක වෙලා කරපු පාහර වැඩෙි ශික්.

*එස්කියුස්මී සර්...

*ආවද,මෙි උඹ මෙහෙට වැඩක් නෑ. හෙට උදේම මූමන්ට් ඔිඩර් එකත් අරගෙනම පලයන් යුනිට් එකට හොඳද.ආයෙ නාවට කමහ් නෑ. මං සීඅයිට කියල වෙන එකෙක් මෙහෙට ගෙන්නගන්නං. දැං පලයං.

මං සද්ද නැතුව හිටියා.

*බලනව අයිසෙ..තමුසෙ හදපු තේ එකේ හැටි. පඩයක් ගියානං දනිස් දෙකත් ඇලෙනව. යනෝයි යන්ඩ....

මාත් ආව එන්න. මයෙ අප්පේ කියලවත් කරගන්න බැරි වැඩක්. ඒ ආවෙ සුදන්දිරපුරම් කඳවුරට.

මෙහෙ ඇවිත් ප්‍රමෝෂන් එකත් ඇඳගෙන පාටියත් ඉවරවෙලා ඉන්නකොට තමයි මෙි කතාව වුනේ. අපේ හිටියා අඳුර වැටෙනකොට ගහක අත්තක් හෙල්ලුනත් බයවෙන ජාතියෙ පොරක්. මාත් එක්කමයි ප්‍රමෝශන් ඇන්දෙ. මෙි පට්ට කැලේ ඇතුලෙ දවල්ටවත් අහස පේන්නෑ. රෑට එකෙක් ඇඟේ හැප්පුනත් පේන්නෑ. රෑ දහයට ජෙනිය ඔිෆ් කරනවා. ඒ මදිවට මෙි කඳවුරේ මැරිච්චි කොටියෙක් හොල්මන් කරනව කියල කට කතාවක් කඳවුර පුරාම ගිහින් තිබුනෙ. ඒත් දැකපු එකෙක් නෑ. ඒ හිංද කෝකටත් තෛලය කියල කට්ටිය ටිකක් පරිස්සමින් තමා රෑට එහෙ මෙහෙ ගියෙත්. ඒ කට කතාවෙ එක් භූමිකාවක් මටත් තිබුනා. 

එදා විකියව  විසිට් එකක් දාල.

පාන්දර එකට:

*ආරච්චි,ආරච්චි,සාජන් ආරච්චි,මචං

*ඇයි ඇයි...

*යමන්කො බං. ඉක්මනින් එමු.

*මට බෑ උඹ පලයන්..

*අනේ වස්තුවෙි යමන්කො.

මිනිහගෙන් බෙිරෙන්න බැරිම තැන මාත් ඩබල් දාල විසිට් එක යන්න ලෑස්තිවුනා. මොනාවුනත් අහිංසක ඩෑල්ලෙකක්නෙ කියල. ඒවුනත් මගේ නින්ද කඩපු එකට ටිකක් තරහත් ගියා. රෑ කලුවරට තිබ්බ බයට තමා මට මෙි කතාකලේ විසිට් එක යන්න.

ඔය යද්දි මට මහා කාලකන්නි, මොලේ හිරිවැටෙන අපත සයිස් අයිඩියාවක් ආව. 

*ඒ සාජ්,නාන තැනින්නං මට යන්න බෑ,වටෙන් යමන්.

*ඇයි බං.ලඟයිනෙ.

*මගුලක් කියනව,ඊයෙ රෑ දොලහ එක මං විසිට් යනකොට ටැංකිය ගාව එකෙක් නානව ඇහුන. මෙි රෑ මොකා නානවද බලන්න ගිහින් බැලුවම කව්රුත් නෑ. මාත බය හිතෙන හඬකින් කිව්වා.

*අම්මප කියහන්?

*අම්මප තමා බං. ඒක කලින් තව කීප දෙනෙකුටම වෙලා තියෙනව. කෝපල් කෙනෙකුත් බයවෙලා. අපේ පියදාසයත් බයවෙලා.ගිරවත් බය වෙලා තියෙනෝ බං.

*අම්මෝ ඒකනෙ බං කියන්නෙ. ආර්එස්එම්ට කොච්චර කිව්වත් අහන්නෑනෙ දෙන්න දෙන්න විසිට් දාන්න කියල. 

මං දැක්කා කලුවරේ උනත් මිනිහගේ ඇස් විසාල වෙලා තිබ්බ හැටි. එහෙම ටික දුරක් කතාකර කර ඇවිදින් මං නිහඬවුනා. මූත් කතාවක් නෑ. එහෙම මීටර් පනහක් විතර ඇවිදින් මං සද්ද නැතුවම මග නැවතුනා. මූ යනව. මං මග. 

මෙතන ඉඳන් අනිත් බංකරේටත් ටිකක් දුරයි. 

එසැනින් මං බිමට නැවිල වැලි අහුරක් ගත්තා. 

ස්ස්සරසරසරසරාාාස්ස්ස්...

මට ඇහුනෙ බුදු අම්මෝ කියනව විතරයි. ඊට පස්සෙ  දැක්කා ගන කැලෑව අස්සෙන් ටෝච් එලියක් ගස්වල වැදි වැදි 

වෙිගෙන් දුවන හැටි.

අනේ හත්තිකේ කියන්නෙ ටෝච් එකක්වත් අතේ නොතිබ්බ මං ගස් අල්ල අල්ල පොයින්ට් එකකට ගිහින් ඒකෙන් ටෝච් එකක් ඉල්ලගෙන තමා මෙස් එකට ආවෙ. හැබැයි එදයින් එදත් පොර විසිට් යන්න මට කතා කලේ නෑ. 

රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2020.08.01