ඒ කිරාන් 1997 මැද භාගෙ. මෙි කාලෙ නැගෙනහිර පළාතේ ගෙවුනෙ බොහොම අමාරු කාලයක්. ඒකට හේතුව උතුරේ ක්‍රියාත්මක මෙහෙයුම් කඩාකප්පල් කිරීමෙි අරමුණෙන් එල්ටීටීඊය නැගෙනහිර පළාතේ සිදුකල ප්‍රහාර මාලාවන්. ස්නයිපර්,රැකසිට පහරදීමි,කඳවුරුවලට පහර දීම් අඛන්ඩව සිදුවෙච්චි කාලයක්. පුළුකුණාව,වව්නතිව් කඳවුරුවලට දින ගණන් එක දිගට ප්‍රහාර එල්ල කලේ මෙි කාලෙ. අපිටත් එපාම වෙලා තිබුනු කාලයක්. මෙි වෙද්දි කිරාන් හිටපු අපේ ගොඩ දෙනෙක් මිය ගිහින්,තුවාල වෙලා භඨ සංඛ්‍යවෙන් ඉවත් වෙලා හිටියෙ. ඒ මදිවට ඇබ්සන්ට්. මෙි වෙද්දි පහලොවකටත් වැඩි ප්‍රමාණයක් නිනොනො වෙලා හිටියෙ.(නිවාඩු නොගෙන රාජකාරියට නොපැමිණීම). ඒකට හේතුව මෙි කඳවුරේ තිබුනු අධික රාජකාරි ප්‍රමාණය. ඇත්තටම කියනවනම් අපේ ඔිසීත් සමහර වෙලාවල් වලට කීවෙ ඇබ්සන්ට් වෙන එකත් සාධාරනයි කියල. මෙි වෙද්දි කඳවුරේ ඉතුරුවෙලා හිටියෙ මරල විසික්කරත් ගෙම්බෙක් වෙලා හරි කඳවුරට එන ජාතියෙ ඩෑල් ටිකක්. උං මලත් හමුදාව දාල යන්නෑ. අනික මෙි කඳවුරේ අවුරුද්දක් රාජකාරි කරපු එකෙකුට ලංකාවෙි නෙමෙි ලෝකේ ඔිනෑම කඳවුරක ඔිනෑම තත්ත්වයක් යටතේ රාජකාරි කිරීමෙි හැකියාවක් තියෙනව. ඒ තරමට මෙිකෙ රාජකාරි අමාරුයි,ඒ වගේම බහුලයි,අනතුරුදායකයි. නින්ද අවමයි. උදේ කෑම කාල ගියාම දවල් කෑම හවස තුනට හතරට අතට ලැබෙන්නෙ. පපුවට අත තියල කියන්නෙ සමහර දවස්වලට අපි ඉන්න තැන්වලට ලැබෙන කෑම එක කන්න බෑ, නරක් වෙලා. කවදාවත් එළියෙදි උණු තේ එකක් බිව්වෙ නෑ. ඒක තමා ඇත්ත. දහයෙ තේ එක දොලහට,තුනේ තේ එක පහට. ඒ, අපි ඉන්න තැන් වලට තේ සහ කෑම ලැබෙන වෙලාවල්. මම අදටත් මෙිව මතක් කරල හිතන්නෙ ඒ වෙලාවල් වලටවත් අපිට ඒ ඒ දේවල් ලැබුනු එක ලොකු දෙයක් කියල. මෙි දවස්වල අපිට ලැබුණු දීමණාව නැතිනම් වැටුප රුපියල් තුන්දහස ඉක්මවූයේ නෑ. ඒ මුදලින් වැඩි හරියක් අපි වියදම් කලේ කෑමට. මොකද කෑම පරක්කු වෙනකොට අපිට ඉන්න බෑ. උපරිම මහන්සි වෙලා ඉන්නෙ. සාඩින් ටින් එකේ දාල සීනි මුලක් එක්ක විකුනන්න තියෙන මී කිරි ටින් එකක් ඒ දවස්වල රුපියල් පහලොවයි. අපි කරන්නෙ කිරි කන එකමයි. දවසකට මම කාල තියෙනව ඒ කිරි ටින් තුන, හතර. කෑම බීම ඒ වෙලාවටවත් ලැබෙන්න අපේම සහොදරයන් සහ නිළධාරින් ගත්තු උත්සාහයන් අපමණයි. කිලෝමීටර් හත අටක් දෙන්නෙක් කෑම, තේ අරන් එනව කියන්නෙත් හෙන ගේමක්. කාටත් පොදුයි මෙි ජීවිතේ. කඳවුරේ ඉන්න කපිතන් චන්දන පෙරේරා හැමදාම අන්තිම පොයින්ට් එකෙන් කෑම ලැබුනද කියල සෙට් එකේ අහල, ලැබුනා කියල කිව්වොත් තමා එතුමා කෑම එක කන්නෙ. ඒ තමා එතුමා අප කෙරෙහි දක්වපු බැඳීම. ඒ තමා ඒ දවස්වල අපේ ජීවිතය. හරියට අපල කාලයක් ගෙවනවා වාගෙ බොහොම අමාරුවෙන් ගෙවා දාපු කාලයක්.
මෙි කතාව මං කිව්වෙ ඔබ සැමට අපේ කඳවුර ගැන චූටි අවබෝධයක් ලබාගන්න.
එදා ඇති දවල් එකට එක හමාරට විතර. අපි බඩගින්න ඉස්මුරුත්තා වෙලා ඉන්න ටයිම් එක. ඉස්කෝලෙ නිවාඩු දවසක්. මම හිටියෙ කිරාන් කෝවිලට දකුණෙන් මීටර් පනහක් වගේ දුරකින්. අපේ කණ්ඩ භාර සැරයන් හිටියෙත් අපි එක්ක. මගේ පොයින්ට් එකේ ඉන්චාජ් හිටියෙ කෝප්‍රල් පෙරේරා ආර්පීකේ. මම ඇස් දෙක තියාගෙන හිටියෙ පාරෙමයි. ඒ කෑම එක දැන් එයි,දැන් එයි කියල මග බලාගෙන.
ගතවූයේ මොහොතක් පමණයි. කිරාන් මහා විද්‍යාලය ඇතුලෙන් අපිට හිතාගන්නවත් නිමෙිෂයක් නොදී එක පාරටම ප්‍රහාරයක් එල්ලවුනේ ඔය වෙලාවෙ. උන් අල්ලන්නෙත් ඔය ටයිම් ම තමා. ඒ අපි පෙඩප් වෙලා ඉන්න කාල පරාසයක් නිසා. කඩිගුලකට අලු දැම්ම වගේ කුලප්පු වුනු අපි කලේ එක පාරටම බිම දිගාවෙලා වෙන්නෙ මොකද්ද කියල බලන එක.
ඒ ගහන්නෙ අපේ පොයින්ට් එක කෙලින් පාරෙන් එහා පැත්තෙ හිටපු අපේ අනිත් පොයින්ට් එකට. අපිත් හැකි උපරිම වෙිගෙන් පාර පැනල ප්‍රහාරය එල්ලවෙන පොයින්ට් එකේ සහයට ගියා. ඒක තත්පර ගානක් තුල වගේ තමා සිදුවුනේ. උං ඉස්කෝලෙ ඇතුලෙ ඉඳන් අපේ පොයින්ට් එකට ගහනවා. ෆස්ට් ෆයර් එක ආරම්භ වෙලා විනාඩි පහක් දහයක් යද්දි අපේ කට්ටිය මරා ගන්න බැරිවුනොත් ඊලඟට උන් කරන්නෙ දුවන එක.
කෝප්‍රල් පෙරේරාත් ඒ ගැන දන්න නිසා ඔහු කලේ මාවත් සෙනරත් බංඩාරවත් ඇදගෙන ගෙවල් වලට මුවා වෙවී උන්ට නොදැනෙන්න ඉස්කෝලේ වම් පැත්තට ඇවිත් ඉස්කෝලෙ පිටුපසින් තියෙන පාරෙන් පැනල දුවන්නට නියමිත ඔවුන්ට පහර දෙන්න ක්ෂණිකව ඇම්බුස් එකක් දමන එක. ප්‍රහාරය එල්ලවෙන පොයින්ට් එකේ කිසිවෙකුටවත් හානියක් නොවුනත් ඔවුන්ට ඉන්න තැන් වලින් හෙල්ලෙන්නවත් බෑ. කණ්ඩ භාර සැරයන් තමන්ගෙ බඩියාවත් අරගෙන ඔවුන්ගේ සහයට එතන නැවතුනා. ඒ අය අපි මගින්ම හැරිලා ඉස්කෝලෙ වම් පැත්තට යනව දැක්කම කොටින්ගෙ අවධානය තමන් වෙත තියාගන්න ඒ වන විට පැමිණ සිටි තවත් පොයින්ට් දෙකක අයත් සමග දිගින් දිගටම ඉස්කෝලෙ ඇතුලට දැඩි ප්‍රහාර එල්ල කරන්නට පටන් ගත්තා. අපි තුන්දෙනා උපරිම පරිස්සමින් එහෙත් වෙිගයෙන් ඉස්කෝලෙ පිටුපස තිබූ පාරට ඇවිත් කුණු පිරී තිබුනු කානුවක ඩවුන් දාගෙන බලාගෙන හිටියා. ඒ උන් කීයට හරි මෙි පාර පැනල දුවන්න ඔින නිසා.
ඒ වෙද්දි විනාඩි දහයක් උපරිම යන්න ඇති. පස් දෙනෙක් පාර පැන්නා. ඊලඟට අපේ වාරේ.
මමත් සෙනරත් බංඩාරත් කෝප්‍රල් පෙරේරාගේ විධානය ලැබෙන තෙක් ආරක්ෂිත ඇණය පොකුරු උණ්ඩ පිටවෙන ස්ථානයට දාගෙන ඉතාමත් නොඉවසිල්ලෙන් බලා ගෙන හිටියෙ ඔහුගේ සුපුරුදු " කෙළපිය කෙළපිය හුක්" කියන වචන සෙට් එක කටින් එලියට පනිනකං. අපේ අනිත් පොයින්ට් වල අයත් කිසිම හානියක් නැතුව වෙඩි තිය තිය ඉස්කෝලෙට කිට්ටු කරන කොට මුන්ගෙ ඊලඟ පියවර අනිවාරයෙන් දුවන එක. අපේම අයගේ වෙඩි උන්ඩ අපේම කන ගාවින් යද්දි අපිත් පස් කාගෙන හිටියෙ මුං ඉස්කෝලෙන් එලියට පනිනකං.
එක තත්පරේකදි අපි බලා සිටිය දේ සිදුවුනා. අපේ අනිත් පස සිටි අය කම්බි වැටවල් කෙලින් කරගෙන ඉස්කෝලෙට පනින කොටම මුං දුවන්න පටන් ගද්දි
"කෙළපිය" අණ නිකුත්වුනා.
උඩ තියාගෙන කෙළියෙ මිත්‍රවරුණි. පාර මැද්දෙම තුනක් බා ගත්තා. දෙකක් දිව්වා. ඒත් කෝප්‍රල් පෙරේරාට මදි. ඊලඟ තත්පරේ පොර කලේ උන් පස්සෙ පන්නන එක.
මං දැක්කෙ කුණු හරප පේලියක් කියාගත්තු කෝප්‍රල් පෙරේරා නැගිටලා මැගසින් එක මාරුකරල අරුන් පස්සෙ පන්නන්න පටන් ගන්නව විතරයි. ඉඩම් උඩින් කම්බි වැටවල් දෙකක් පනින්න ඇති. එක පාරටම ආයෙත් මැගසින් දෙකක් විතර වෙඩි තියන සද්දයක් ඇහුනා. කෝප්‍රල් පෙරේරා අපිට කලින්ම කිව්වෙ "කිසිම හේතුවකට තොපි දෙන්න නැගිටින්න එපා" කියල. ඒත් අපි දෙන්නත් එයා පස්සෙන්ම දුවගෙන ගියා.
නමුත් අපිට තවත් කරන්න කිසි දෙයක් ඉතුරු නොකරම ලේ විලක් මැද කෝප්‍රල් පෙරේරා මිදුලක වැටිල හිටියා.
අපි හයියෙන් කෑ ගහල අපේ අය සහයට ගෙන්න ගත්තත් ඔහුගේ බැරෑරුම් "ගොර..ගොර.." කෙඳිරිය අපගේ දෑස් තෙත් කරන්න තරම් සමත් උනා.
ඔහුව හැකි ඉක්මනින් ප්‍රථිකාර සඳහා අරන් ගියත් මගදිම අපිව අතෑරලා ගිහින් තිබුනා.
කෝප්‍රල් පෙරේරා කියන්නෙ අවිවාහකයෙක්. ඔහුගේ මංගල උත්සවයට තවත් ඉතිරිව තිබුනේ හරියටම දින තිස් හයක කාලයක්. 4 වැනි සංඥා බළකායේ සෙබළෙක්.
ඒ තමා සෙබළෙකුගේ දෛවය. මෙවැනි කතා තව කීපයක්ම තියෙනව. නොමැරී බෙිරුණත් මට මං ගැනත් ඒ වගේම කතා කිහිපයක් තියෙනව. ඒ දවස්වල හමුදාවෙ හිටපු අපේ ජ්‍යෙෂ්ඨයො නිතරම කීවෙ, නිවාඩු යද්දි,එද්දි,වෙඩින් උත්සවය කිට්ටු වෙද්දි,පැන්ෂන් යන්න ආසන්න වෙද්දි සහ වෙනත් ජීවිතයේ වැදගත්ම අවස්ථා උදාවෙන්න ආසන්න වෙද්දි පුලුවන් තරම් වෙනදටත් වඩා කල්පනාවෙන් ජීවත් වෙන්න කියල. ඒක අන්තිම සත්‍යයක්. අත්දැකීම් තියෙනව අපමණ තරම්. මං කලින් කතාවක කියපු කිරාන් ටවුමෙදි පිස්තෝල කල්ලියෙන් මා පස්සෙ පන්න පන්නා වෙඩි තිබ්බෙත් නිවාඩු ගිහින් එන දවසකදි.
සතුරු හමුදාවක් ඇස් පනාපිට මැරී වැටුනත් හමුදාවෙි එවැනි වීරත්වයක් ඇති සෙබළුන් එක් අයෙක් අහිමිවීම ඒ සතුරු හමුදාවම මැරුන සතුටට වඩා වැඩි පාඩුවක් අපට දැනෙන්නෙ.
රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි
2020.08.05
මේ බ්ලොග් එක නොවරදවාම බලනවා. තාක්ෂනික දෝෂයක් හින්දා මට කොමෙන්ට් වලින් ප්‍රතිචාර දක්වන්න බැරිවෙලා
ReplyDelete