Friday, February 5, 2021

මූකුරාල් කඳවුර

 වැහිබර අඳුරු රාත්‍රියත්, සඳ නැති අමාවක රැයත් කියන්නෙ ලාංකික සොල්දාදුවෙකුට නම්  ගෙවා ගන්න අමාරු දිගු රැයවල් දෙකක්. ලෝකෙම හොල්ලපු ගරිල්ලා සංවිධානයක් එක්ක සටන් වදින  සෙබළෙකු තම සේවා කාලය පුරා ගත කරන්නේ ඉතා අමාරු කාලයක්. මෙි වගේ රැයවල් අපේ ජීවිතේට කීයක් නම් උදාවී ඇත්ද?. ඒ වගේම මෙි රැයවල්හිදී සතුරන් විසින් අපේ සහෝදර සෙබළුන්ගේ ජීවිත කී දාහක් නම් උදුරාගෙන ඇද්ද?. ඇත්තටම ඒ කාලය ගැන මතක් කරලා අද ආඩම්බරයක් සතුටක් වින්දත්, ඒ ඒ අවස්ථාවන් වලදී අපි කටු කාපු තරම්, දුක් විඳපු තරම් මෙි වගේ අකුරු පේලියකින් විස්තර කර කියන්න බෑ. ඒ වගේමයි පදක්කම් කියන්නෙත්.


 සෙබළෙකුට පදක්කමක් කියන්නේ අභිමානයක්,ආඩම්බරයක්. ඒක තමන්ට විතරක් නෙමෙි, තමන්ගෙ ලෙයින් ජාතක වෙච්චි පුතෙකුටත් ඉතාමත් අභිමානයක්,ආඩම්බරයක්. සෙබළෙකු මෙි පදක්කම් පලඳින්නේ පපුවෙි වම් පැත්තෙ. ඒ තමා හදවතට කිට්ටුම තැන. තමන් විසින් සිදුකල වික්‍රමාන්විත ක්‍රියාන්විතයන්ගෙන් පසු ඒවා අගය කිරීම වස් ජනාධිපති අණෙන් නිකුත් කරන මෙි  පදක්කමෙි තියෙන ගරු ගාම්භීරත්වය සහ ඒක ලබගෙන්න කරපු කැප කිරීම් අපි දන්නෙත් නැතුව කාලයාගේ වැලිතලාවෙන් වැසී යනවා. රණශූර පදක්කම,රණ වික්‍රම පදක්කම් දෙක වචන වලින් කීමට පහසු වුවත්, ඒවා ලබාගන්න විඳපු දුක් සහ කාපු කටු, තමන්ගේ ජීවිතය පවා අභියෝගයට ලක් කරමින් ස්වාර්ථය අතහැර පරාර්ථය වෙනුවෙන් කරපු අවදානම් ක්‍රියාන්විතයන් අද ඇහෙන්නේම නැති තරම්. රාජ ඌෂ්ණය සහිත නිළ ඇඳුමක් වෙතොත් ඒවා සරසන අබරණ වෙන්නෙ මෙි පදක්කම්.

මටත් පදක්කම් දහයක් හිමිවුනා. එකොලහක් ලැබිය යුතු වුවත් සේවා කාලය මැද කරපු එක් හිතුවක්කාර කමක් නිසා ඒ හිමිවිය යුතු එකොලොස්වැනි එක නොලැබී ගියා. ඒ උත්තම සේවා පදක්කම නොහොත් "USP" පදක්කම. 


කව්රු හරි මගෙන් ඇහුවොත් "ඔයා හමුදා ජීවිතේ අතරතුර හිටපු ලස්සනම කඳවුර මොකක්ද" කියලා, ඒකට මට කියන්න උත්තරයක් තියෙනවා. ඒ මඩකලපු තානායම් කඳවුර. මෙික දූපතක පිහිටි කඳවුරක්. බාහිර ලෝකයත් එක්ක සම්බන්ධවුනේ ගාන්ධි පටුමග අවසානයේ ඔරලෝසු කණුව ඉදිරිපිට තියෙන පාලමත්, බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට එහා පැත්තෙන් කලපුව මැද්දෙන් වැටී ඇති පාරත්, ලංකාවෙි ලාදුරු රෝහලක් පිහිටි මාන්තීවු,වව්නතිවු පාරේ පිහිටි පාලමත් එක්ක. ආයෙ ඇහුවොත් "ඔයා විනෝදයෙන් සතුටින් කාලය  ගත කරපු කඳවුර මොකක්ද" කියලා, ඒත් උත්තරය මඩකලපු තානායම් කඳවුර. අපි කාටත් ජීවිතේ සමහර තැන්වලදී විඳවිය යුතු තැන් උදා වෙනවා. ඒක මටත් පොදුයි. කොච්චර විනෝදෙන්, සතුටෙන්, නිදහසේ කාලය ගත කලත් මෙි කඳවුරේදී සහ කිරාන් කඳවුරේදී හිටපු කාලය තරම් මං ජීවිතේ  කවදාවත් කොතනකවත් විඳවලා නෑ. ඒ දෙකටම පාදක වුනෙත් එකම කාරණාවක් වීම තමා විශේෂත්වය. ඒ තමා "ආදරය".


වැහි කාලයට අපේ කකුල් වණ වෙනවා. ඇඟිලි කරු කුණු වෙනවා. නිදි මරන එකෙත් සීමාවක් නෑ. සිරි සිරි පොදත්, මහ අනෝරාවත්,ගිනියම් වූ පොලව සහ අව්ව කියන්නෙ අපේ ජීවිතේ කොටස් වගේ. අවසාන යුද්ධ කාලෙ එක දිගටම දවස් ගණන් ගොඩ බිමත් අඩි ගානක් යටවෙනකම් එක දිගටම මහ අනෝරා වැසි වැටෙද්දී ඒවාට නොතෙමුන දවසක් ඇත්තේම නෑ. එකම නිළ ඇඳුමෙන්, ඒකත් එක්කම දාගත්තු බූට් දෙකෙන් සති ගණන් කාලය ගත කරපු කාලෙ සිහිවෙන්න අදටත් සිහිවටන කකුල් දෙකේ ත් ශරීරයෙත්  තියෙනවා. ඔය අනෝරා වැස්සේ ගොඩක් අය තමන්ගෙ ප්‍රියයන් තුරුළු කරගෙන සීතලට ගුලිවෙලා ඇඳක නිදියද්දි මමත් යුධ බිමෙි පට්ට වැස්සේ  නිදියෑවා. කලපුවෙ ඉනක් වතුරේ දණ ගහගෙන මං නිදියල තියනවා. (ඒ අවසන් කාලෙ කලපුවෙි මැද කරපු රාජකාරි අතරතුර)අට දෙනත් එක්ක ඇම්බුෂ් ගිහින් ඉද්දි වැස්සකට අහුවුනොත් චුට්ටක් හරි තෙමෙනවා අඩු ගහක් යටට වෙලා දාගෙන යන පැක් ගලවලා බිම පේලියට අතුරලා හතර දෙනෙක් ඇහැරලා ඉද්දි අපි හතර දෙනෙක් නිදියනවා. අපිට තේරෙනවා ඇඟේ ගෑවි ගෑවි වතු ගලාගෙන යනවා. ඒත් ඒක සත පහකට මායිම් නොකර නිදියපු අවස්ථා ඔින තරම් තියෙනවා. ගහයට වැහි දෙකක් නෙමෙි දහයක් වැටුනත් ඒක අපිටනං සැප නින්දක්. 


අද මට කියන්න හිතුනෙ අපේ ඒකකයේ පළවෙනිම පදක්කම් ලාභියා ගැන. ඒ තමා අමරකෝන් එස්එම්. අපේ පලවෙනි බැච් එකේ එවකට සාමාන්‍ය සෙබළෙක්. ස්ථානය වාලච්චෙින කඩදාසි කම්හල් කඳවුර.


වාලච්චෙින මෙි කඳවුරේ තමා අපේ පෙකණිවැල කැපුවෙ. ඒක ස්ථාපිතව තිබුනේ කඩදාසි කම්හලට අයත් ඒ කිට්ටුවම ඇති මහ වත්තක් මැද්දෙ. ඒ නම මතක් වෙද්දිත් නාසයට ටර්පන්ටයින් ගස්වල සුවඳ දැනෙනවා. ඒ ටර්පන්ටයින් ගස් නෙමෙි. ඉස්සර කඩදාසි හදන්න ගන්න හිටවපු ගස් ජාතියක්. මට ඒ දවස්වල වගේම අදටත් ඔය ගස්වල නම මතක තියාගන්න බෑ. අනික මං පලු ගහටත්,කෝන් ගහටත් වගේම ඔය ගහටත් කියන්නේ ටර්පන්ටයින් කියලා තමා. ඒ ගස් ගැන කිව්වම තව පොඩි කතාවක් මතක් වුනා. මං අදටත් හරි ආසයි ඔය ගස්වලින් එන සුවඳට. 


එක දවසක් මෙි කඳවුරේ ඉද්දි රාත්‍රී රාජකාරියකට මාත් එක්ක තුන් දෙනෙක් එලියට යනවා. මෙි යන හරිය ගොඩක් අවදානම්. මොකද පේපර් මිල් එකේ වැඩකරපු ගොඩක් සිවිල් මිනිස්සු එල්ටීටීඊ එකට සම්බන්ධ අය. එක දවසක් එහෙම ගියපු වෙනත් තුන් දෙනෙකුගෙ බෙලි කපල මරලත් තිබුනා. ඒත් ඔය හරියෙමයි. එහෙම ගියාම අපි නිදාගන්නෙ නෑ. නමුත් එදා ගියපු කෝපල් ජයකොඩි රෑ එකොලහමාරට විතර අපි දෙන්නට නිදාගන්න කිව්වා. මට නින්ද යාගෙන එද්දි මං දැක්කා කව්රුහරි එකෙක් මං දිහා විරිත්තගෙන බලාගෙන ඉන්නවා. ඇස් දෙක රතුම රතුයි. අතපය අංග විකලයි.  ඌ හිටියෙත් අපි තුන්දෙනා හිටපු තැනට එහා පැත්තෙ ගහේ මැද හරියෙ. මගේ ඇඟේ හීගඩු පිපුනා. උගේ ලඟ තුවක්කුවක් තියෙනවා දැක්කෙ නැතිවුනත් මූ ගහෙන් හිමීට හිමීට බහිනවා. කට හද හදා මොනවා හරි කියනවා. ඒත් තේරෙන්නෑ. ඊලඟට දැක්කා ඒ ගහට ආසන්න ගහෙත් ඌ වගේම තව එකෙක් ඉන්නවා. ඌත් සද්ද නොකර ගහෙන් හිමීට බහිනවා.  මට එක පාරටම බය හිතුනා. තුවක්කුව ඇද්දා ඇද්දා අතට ගන්නම බැරිවුනා. අතපය වැඩ කරන්නැතුව ගියා. ඊට පස්සෙ කෝපල් ජයකොඩිට කතා කරන්න හැදුවා, ඒත් හඬ පිටවෙන්නෑ. මෙිවගෙ සීන් එකක් වුනාම මට අදටත් එකපාරටම කියවෙන්නෙ ඉතිපිසෝ ගාථාවත් එක්ක ජලනන්දන පිරිත. ඒ මං ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ පිරිත් කියන්න ගිහින් තියෙන නිසා. මං ඉතිපිසෝ ගාථාව පටන් ගන්න හදද්දිම එකෙක් ගහෙන් පැන්නා. පැනල මගේ ලඟට ආපු උගේ ට්‍රයි එක මගේ බෙල්ල මිරිකන්න. මං ඌ එක්ක පොර බැදුවා. ඇඟට එක අතක් තියන්න දුන්නෑ. ඒත් එක්කම මට හොඳ කම්මුල් ශොට් එකක් වැදුනා. ඒක වැදුනෙ කොහෙන්ද කියල බලන්න ඔලුව උස්සන්න හදද්දි ආයෙත් එකක් වැදුනා. ඒ පාර කොච්චර සැරද කියනවනම් නිදාගෙන හිටපු මාව ඉන්දවුනා. එතකොට කෝපල් ජයකොඩි ඇහුවා, "මොකෝ තෝ ප&@%යා, බයවෙලා වගෙ ගැහෙන්නෙ" කියල. එතකොට ඒක හීනයක් කියල මීටර් උනත් පස්සෙ මට එතන ඉන්න බැරිම උනා.


දැකපු හීනෙත් වෙච්චි දේත් කෝපල් ජයකොඩිට කිව්වම, එයා සවන්දීමෙි මුරය අරගෙන පාරට ආවා. පාරට ඇවිත් මගේ මූන දිහා හොඳට බලල ආයෙ කම්මුල දෙපැත්තටම එක එක ගැහුවා. ගහල හිමීට සෙට් එකේ ඇතුලට කතා කරලා ඇහුවා  "සවන්දීමෙි මුරයේ අවුලක්, ඒ නිසා ඇතුලට එන්නද" කියලා. විස්තරය සවිස්තරව කිව්වට පස්සෙ ඇතුලට යන්න අවසරය ලැබුනා. ඒ කතාකලේ මට එක වචනයක්වත් නෑ හෙන්න. ඒ යද්දි කෝපල් ජයකොඩි අම්ම මෝ නැතුව මට අමුතිත්ත කුණු හරපෙන් බනිනවා. මට පොරට වෙඩි තියන්න තරං කේන්තියි. අම්ම මතක් කරලමයි බැන්නෙ. එදා මම පුදුම ඉවසිල්ලක් ඉවසුවෙ. ඒ කේන්තිය කොච්චරද කියනවනං මට කඳවුරට ආවා කියලත් අමතක වෙලා තිබුනෙ. ඒත් එයා මාව කෙලින්ම අරං ගියේ මෙඩිකල් සෙක්ෂන් එකට. ඒ ගියාට පස්සෙ පොර මගෙන් අහනවා " මල්ලි උඹට ඇඟට අමුත්තක් එහෙම දැනෙනවද" නිකන් බර ගතියක් වගේ, බැනපුවා ගණන් ගන්න එපා, ඒ තරහට නෙමෙි බැන්නෙ ඈ" කිව්වා. පස්සෙ ඩොක්ටර් ඇවිත් මාව හොඳට පරීක්ෂා කලා. බෙිතුත් දීල මාව ඇඩ්මිට් කලා. මට ඇති අසනීපයක් නෑ.ඒක මමනෙ දන්නෙ. බෙිත් බිව්වට පස්සෙ සනීපෙට නින්ද ගියා.  එදා මෙදා තුර මගේ ජීවිතයේ එදා තමා මං හීනෙන් හරි මොකෙකුට හරි බයවුනේ. හැබැයි එතනම බයවුන පලවෙනියාත් අවසානයාත් මම නෙමෙි. කීප දෙනෙක්ම ඊට පස්සෙත් එතන බයවෙලා තිබුනා. ඒක නතර වෙන්නෙම නැති තැන තමා එතන ස්ථීර පොයින්ට් එකක් දැම්මෙ. 


කතාවට යමුකො. මමත් පච්චම රෙකා කාලෙ පට්ටම වැඩක් වෙනවා. අපිට එතකොට ඉගිලෙන්න හරියට අත්තටු ඇවිත් තිබුනෙ නෑ. කව්රු හරි කියන විදියට තමා ඉගිල්ලුනේ. යුද්ධය, භීෂණය, මරණය ගැන මෙලෝ හසරක් දන්නෑ. තුන්වෙිලට හරක් මස් එළුමස් කුකුළ් මස් එක්ක කෑම එකක් පිඟාන පුරෝලා ලැබෙන කාලෙ. අපිට කඳවුරේ අය එක්ක කතා කිරීම තහනම්. භජනයට යෑම තහනම්, නිසි අවසරයක් නැතුව කඳවුරේ කරක් ගැසීම සපුරා තහනම්. කැන්ටිම පවා තහනම්. ඒක ඒ කාලෙ වදයක් වුනත් පස්සෙ කාලෙ තේරුණා ඒ අපිව පරිස්සම් කරන්න පනවපු තහංචි කියලා. ඔය පරිවාස කාලෙ ගෙවෙමින් පැවතෙද්දි එක දවසක් පාන්දරක අපේ ඩෙල්ටා කණ්ඩායම ස්ථාපිත මූකුරාල් කඳවුරට සතුරා වටකොට දරුණු ප්‍රහාරයක් එල්ල කරනවා. මට මතක විදියට ඒ කඳවුරේ ඒ දවස්වල හිටියේ තිහක විතර භඨ පිරිසක්. අපි සැපට නිදාගෙන හිටියෙ. මෙි සද්දෙත් එක්ක අපි උඩ ගිහින් බිම වැටෙනවා. එදා තමා කන් පිරෙන්න පලමු වතාවට වෙඩි සද්දයක් ඇහෙන්නෙ. අපි හිතුවෙ "බඩුම තමා" කියලා. ඒ කිව්වෙ අපි ඉන්න කෑම්ප් එකටත් දැන් කොටි ගහයි කියල හිතුනෙ. අපි නැගිට්ටා. අවි ටික ලඟට අරන් දඩ බඩ ගාල යුනිෆෝම් එක දාගත්තා. ඒ වෙද්දි අපිට ඇහෙනවා බිලට් එකට දෙපැත්තෙන් බූට් දාගත්තු හමුදා මහත්තුරු "දඩ බඩ දඩබඩ"  ගාල දුවනවා. ඒකෙන් අපි තවත් බයවුනා. ඒත් එක්කම හති මුනින් දාගෙන අපි ඉන්න තැනට දුවගෙන ආවෙ පස්සෙ කාලෙක මගේ ඔිසී වෙච්චි කපිතන් බණ්ඩාර නොහොත් ඒ දවස්වල කෝප්‍රල් බණ්ඩාර. දුවගෙන ඇවිත්

"ලයිට් ඔිෆ් කරාල්ලා ලබායි" කිව්වා. අපි ලයිට් ඔිෆ් කලා. එයා එද්දි අපි රිවිරැස බහින්න වගේ ලෑස්ති වෙලා හිටියෙ. අම්මපා යාපනේ කොටුව හරි අල්ලනව කියාල හිතාගෙන හිටියෙ තිබ්බ ඇම්මෙ හැටියට. ඊලඟට එයා කිව්වෙ "ලබයි කබලල වෙල්ල එපා, මං යල පාලෙ විතලක් මගෙ පස්සෙල් එල්ල" කිව්වා. අපිත් එයා පස්සෙ වැටිල ගියා. එහෙම අපිව අරං ගිහින් දැම්මෙ පොලව යට හදපු බංකර් දෙකකට. කිව්වට විශ්වාස කරන්න, එදා ඒ වෙලාවෙ කාගෙ හරි වාසනාවකට කෝපල් බන්ඩාර නාවානං, අපි විසි දෙදෙනෙක් එදා සන්තෝසෙන් අවසන් ගමන් යනවා. අපි නිදියල ඇහැරිලා කෝපල් බණ්ඩාරත් එක්ක යනකොට යස අගේට තිබුනු බිලට් එකේ ආපහු එද්දි කණු විතරයි තිබුනේ. ආටි මෝටාර් පාරක් ඇවිත් කඳවුරම නන්නස්තාර වෙලා තිබුනා . ඒ මදිවට පේපර් මිල් එකේ ක්වාටර්ස් එකකටත් ආටියක් වැටිල එතනත් හතර දෙනෙක් තුවාලයිලු.එක මරණයයිලු. (ඒවනං මෙි සිද්දිය ඉවරවුනාම අපි දැනගත්තෙ). ඒ වෙලාවෙ අ⁣පි කෝපල් බණ්ඩාරගෙන් වෙලාව අහපුවම කිව්වෙ තුනයි හතලිහයි කියල. අපිට ඔරලෝසු බඳින්නත් තහනම්නෙ ඒ දවස්වල. ඒක ඉවරවෙද්දි උදේ අටට විතර වෙලා තිබුනා. කෝපල් බණ්ඩාර අපිව බංකරේට දාල ගියා ගියාමයි ආයෙ ආවෙ උදේ. ඒ එද්දි ඇඟේ ලේ තිබුනා. ඒ ⁣තුවාල වෙච්චි අය උස්සල කියල කිව්වා. තිහක් විතර හිටපු කඳවුරෙන් බෙිරිලා අපේ කඳවුරට ආවෙ දා හතර දෙනයි කිව්වා.ඒ තුවාල වෙච්චි අයත් එක්ක. අනෙක් සේරම මිය ගිහින්. කෝපල් මානවඩු කියල කෙනෙක් 60 මිමි මෝටාරය බෙිස් ප්ලේට් එකත් නැතුව කකුල් දෙකේ හිර කරගෙන මෝටාර් ගහල තිබුනා කිව්වා කඳවුරෙන් පනින අයට බෙිරිලා එලියට පැනගෙන ජීවිතේ ගැට ගහගන්න.  (පොලවෙහි රඳවා තමන ප්ලේටය) එයා මෝටාර් ගහද්දිම අපේ අය එයාවත් ඇදගෙන දුවන්න හදද්දි එයා කිව්වලු "තොපි දුවපියව් මං කෝම හරි එන්නං" කියල. කොටි අන්තිමෙිට එයාව මරල තිබුනෙ කටට ටී පනස් හය ඔබලලු. තමන්ගෙ සහෝදර සෙබළුන් බෙිරගන්න එයා එයාගෙ ජීවිතය කැපකරපු ඒ කතාව තමා මගේ පළවෙනි වීර කාව්‍යය.ඒ විස්තර තව තියෙනවා. කියන්න ගියොත් කතාව දික් වෙනවා. එයා අපේ ඒකකයේ හිටියට අපේ 4වෙනි ඒකකයේ කෙනෙක්. එයාටත් පදක්කම් ලැබුනා. අපි ඉතින් ඒ විස්තර ඇහුවෙ ඒ කඳවුරේ ඉඳල පන බෙිරගත්තු කෝපල්ලගෙන් කට ඇරගෙන සීයලගෙන් කටන්දර අහනව වගේ. 


ඒ ප්‍රහාරය මහා ජරමරයක් වුනාට පස්සෙ සේනාංකාධිපතිගේ විසිට් එකක් තිබුනා ඒ කිට්ටුම කාලෙ. ඒක නිරීක්ෂණ සංචාරයක්. එදා තමා අපිව කඳවුරෙන් එලියට අරං ගිහින් බාහිර ලෝකෙ පෙන්නුවෙ. අපිව එකා ගානෙ තව සීනියර් දෙන්නෙකුත් එක්ක වාලච්චෙින කඳවුරේ ඉඳල මූකුරාල් කඳවුර ආසන්නයට යනකම් තැනින් තැන ආරක්ෂක ⁣පොයින්ට් දැම්මා. මාව දැම්මෙ කිරිමණ්ඩලේ කිට්ටුව තැනකට. 

එවකට 23 සේනාංකාධිපති හිටියෙ බ්‍රිගේඩියර් නලින් අංගම්මන සර්. සර් ලෑන්ඩ් රෝවරේ නැගල දූවිලි මැද්දෙන් පිඹගෙන මූකුරාල් පැත්තට ගියා. දවල් ආපහු ආවා. ඒ ආපහු එන ටයිම් එකට අපේ කන් බීරි කරවන තරමෙි මහා විශාල සද්දයක් ඇහුනා. සමහරුන්ට ඒ සද්දෙ දරාගන්නත් අමාරු වුනා. ඒත් එක්කම "පට පට" ගාල වෙඩි පුපුරන සද්දෙකුත් ඇහුනා. මාත් එක්ක හිටපු සීනියර් කෙනෙක් වෙිගයෙන් සද්දෙ ආපු පැත්තට දිව්වා. ඒ විදියට ගොඩක් අය පාර දිගේ සද්දෙ ආපු පැත්තට දුවද්දි අපි දෙන්නා හිටපු තැනම රැඳිල හිටියා. ටික වෙලාවකින් ඇම්බියුලන්ස් එක කඩාගෙන බිඳගෙන ආවා. සන්නාහ සන්නද්ධ රථ දෙකකුත් ආවා. 

ඇම්බියුලන්ස් එක ගිහින් විනාඩි විස්සකට පැය භාගයකට විතර පස්සෙ ආවට වඩා වෙිගයෙන් පිඹගෙන ගියා. 


ඒ කුඹුරුවල වැඩකරමින් සිවිල් විදියට හිටපු ත්‍රස්ථවාදීන් බෝම්බයක් අටවල. කාගෙ අවාසනාවකටද මංදා මෙික මාර්ගය සෝදිසි කරපු අයට අහුවෙලා නෑ.එක්කො එයින් පස්සෙ තියල.  ඒ විදියට බ්‍රිගේඩියර් නලින් අංගම්මන සර් රට දැය වෙනුවෙන් තමන්ගෙ ජීවිතය පූජා කර තිබුනා.  ඒ සිදුවීම වෙද්දි බ්ලාස්ට් එක වෙච්චි තැනට කුඹුරුවල වැඩ කරමින් සිවිල් විදියට හිටපු කොටි වෙඩි තියාගෙන දුවගෙන එද්දි, ඒ ලඟම ආපු පරිවාර රථයේ  බෙිරිලා හිටපු අමරකෝන් ක්ෂණිකව ක්‍රියාත්මක වී අනෙක් අය කිට්ටුවට එනතුරු ඔවුන් සමග තමන්ගේ එල්එම්ජී අවියෙන් තනිවම සටන් කර, එතකොට තුවාල වී සිටි සේනාංකාධිපති තුමාත්, පරිවාර රථයේ වෙඩි වැදී හිටපු තවත් ජ්‍යෙශ්ඨ නිළධාරියෙකුත් ආරක්ෂා කරගෙන තිබුනා. ඒ වෙනුවෙන් අමරකෝන්ට 232 බළසේනාධිපති විසින් ලාන්ස් කෝප්‍රල් නිළයත්, රණ ශූර පදක්කමට නිර්දේශ කිරීමත් කලා. ඒ විදියට තමන්ගේ ජීවිතයට  සිදුවිය හැකි අවදානම නොතකා ස්වාර්ථය අතහැර පරාර්ථය වෙනුවෙන් තමන්ගේ ජීවිතය පරදුවට තබමින් සටන් වදිමින් බ්‍රිගේඩියර් නලින් අංගම්මන ඇතුලු හමුදා නිළධාරින් බෙිරාගැනීම රැකගැනීම වෙනුවෙන්  ලැබුනු පදක්කමෙන් අපේ ඒකකයේ පළවෙනි පදක්කම් ලාභියා බවට පත්වීමට අමරකෝන්ට වාසනාව ලැබුනා.


(සැ.යු. මෙය පැරණි මතකයක් නිසාවෙන් සමහර සිදුවීම් අමතක නිසා හා, එය සිදුවූ ආකාරය නොදුටු නිසා, පොදුවෙි ලිපිය ඉදිරිපත් කලෙමි.)




රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2021.02.06

9 comments:

  1. රට රැකලා දුන්නට පින්!
    මේවා කියවන්න දුන්නට වෙනම පින්!

    ReplyDelete
  2. හිතුවක්කාර කමක් නිසා ඒ හිමිවිය යුතු එකොලොස්වැනි එක නොලැබී ගියා. ඒ උත්තම සේවා පදක්කම නොහොත් "USP" පදක්කම. - උබ කරලා තියෙන වැඩ වලට පදක්කම් 10ක් ලැබුන එකම මදැ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ඒකනේ ඉතිං කියන්නෙ😁😁😁

      Delete
  3. I have read all your posts, very interesting and informative, Wijebahu

    ReplyDelete
    Replies
    1. බොහොමත්ම ස්තුතියි ඔබ තුමාට

      Delete
  4. ඔබතුමාගේ කතා සියල්ල බැලුවා. ලිවීම නම් සුපිරි. කියවන කොට මැවිල පේනව. ආමි එකෙත් ආතල් ගත්ත පොරවල් ඉන්නවා කියල දැන ගත්තෙ කතා නිසා. සිද්ධිය ඇත්ත වුනත් ප්‍රබන්ධ වුනත් නියමෙට ලියල තියෙනවා.දිගටම ලියන්න ජය වේවා.

    ReplyDelete
  5. දිගටම ලියන්න. ආසාවෙන් කියවන්නේ.

    ReplyDelete
  6. දිගටම ලියන්න. ආසාවෙන් කියවන්නේ.

    ReplyDelete