රන් මැණිකේ

 ලඳු තැනිතලාවල නිල් පාටට                      හැරුණූ

මැද ගඟ දිය ගලයි හිම සීතල                      පිරුණූ

මිහිදුම් සළු පැළැඳි මිහි සිරිකත                  තුරුණූ 

කුමටද මෙබිම මට පාවඩ බුමු                    තුරුණූ

ඉපදුනු මෙ ගම හද්දා පිටි                              සරේය

ගෙවුනේ කාලෙ නිතරම වන                        තුරේය

හිත ඇති වුනේ රන් මැණිකේ                    කෙරේය

ඇය සිහිවෙන විටදි හදවත                           පිරේය

පිණි කැට වැටී කුරහන් පැළ  මත                      රෑට

සිහිතල උපද්දයි දොස් කියමිද                             ඊට

⁣ගුලිවී නිදාගත්තත්  සමහර                                 දාට

අප පෙම් බැන්දෙ මහ පොලවට මිස               කාට

වන අලි සතා සීපාවා වන                                මැද්දේ

හිඳ මා බියකරන මෙන්  පතුරන                    සද්දේ

නැත කිසි බියක්  නැත කිසි දෙවියෙකු         යැද්දේ

මගෙ බට ලී හඬට උන් නැලවෙති               බැද්දේ

අලි කොටි වලස්සුන් මැද රැය ගෙවෙන        කලේ

තනියට නුඹව සිහිකොට අත් වකුටු              කලේ

අතහැර නොයන සීතල හී පිපෙන                වෙලේ

මට මා මිසක් වෙන කව්රුත් නොමැත          පැලේ

උරුමය මෙයම වී අප ඉපදුනා                       ලොවෙි

තනිවම ඉද්දි එක එක කල්පනා                       මැවෙි 

මිහිරාවියේ රැයකදි නොලබනා                         සුවේ

ඔය වෙිදනාවන් මට නොදැනුනා                   නොවෙි

නිදි නැති රැයේ මගෙ තනිකම                    මකාපන්

බට ලී හඬට කවි පද ගොනු                        කරාපන්

හෙමිහිට සෝ සුසුම් පිට කර                     හැරාපන් 

නිදිමත ඇති වුනොත් නොකියම                නිදාපන්

අරගෙන මුහුණ කැකුළක් මෙන්  පිපී               එන

හුනු සල් බතට සම්බෝලය                      හදාගෙන

මොහොතක් ඉන්න තුරුලට ගෙන         නිදාගෙන

එනුමැන අළුයමින් හිමියා                    හොයාගෙන

රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2020.09.04