Friday, September 4, 2020

රන් මැණිකේ

 ලඳු තැනිතලාවල නිල් පාටට                      හැරුණූ

මැද ගඟ දිය ගලයි හිම සීතල                      පිරුණූ

මිහිදුම් සළු පැළැඳි මිහි සිරිකත                  තුරුණූ 

කුමටද මෙබිම මට පාවඩ බුමු                    තුරුණූ


ඉපදුනු මෙ ගම හද්දා පිටි                              සරේය

ගෙවුනේ කාලෙ නිතරම වන                        තුරේය

හිත ඇති වුනේ රන් මැණිකේ                    කෙරේය

ඇය සිහිවෙන විටදි හදවත                           පිරේය


පිණි කැට වැටී කුරහන් පැළ  මත                      රෑට

සිහිතල උපද්දයි දොස් කියමිද                             ඊට

⁣ගුලිවී නිදාගත්තත්  සමහර                                 දාට

අප පෙම් බැන්දෙ මහ පොලවට මිස               කාට


වන අලි සතා සීපාවා වන                                මැද්දේ

හිඳ මා බියකරන මෙන්  පතුරන                    සද්දේ

නැත කිසි බියක්  නැත කිසි දෙවියෙකු         යැද්දේ

මගෙ බට ලී හඬට උන් නැලවෙති               බැද්දේ


අලි කොටි වලස්සුන් මැද රැය ගෙවෙන        කලේ

තනියට නුඹව සිහිකොට අත් වකුටු              කලේ

අතහැර නොයන සීතල හී පිපෙන                වෙලේ

මට මා මිසක් වෙන කව්රුත් නොමැත          පැලේ


උරුමය මෙයම වී අප ඉපදුනා                       ලොවෙි

තනිවම ඉද්දි එක එක කල්පනා                       මැවෙි 

මිහිරාවියේ රැයකදි නොලබනා                         සුවේ

ඔය වෙිදනාවන් මට නොදැනුනා                   නොවෙි


නිදි නැති රැයේ මගෙ තනිකම                    මකාපන්

බට ලී හඬට කවි පද ගොනු                        කරාපන්

හෙමිහිට සෝ සුසුම් පිට කර                     හැරාපන් 

නිදිමත ඇති වුනොත් නොකියම                නිදාපන්


අරගෙන මුහුණ කැකුළක් මෙන්  පිපී               එන

හුනු සල් බතට සම්බෝලය                      හදාගෙන

මොහොතක් ඉන්න තුරුලට ගෙන         නිදාගෙන

එනුමැන අළුයමින් හිමියා                    හොයාගෙන



රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2020.09.04









2 comments:



  1. ආරච්චි කවිත් සුපිරියි, කතාවක් ලියමු.......

    ReplyDelete