ඔිමන්තේ කැලෑ මෙහෙයුම

 ඒ ඔිමන්තේ මුරපොල. යුද්දෙන් පස්සෙ.

අවුරුදු තිහක් යුද්දෙ තිබ්බ රටකට , ඒ යුද්දෙත් ඉවරකරල සාම කාලෙ ආවම ඒ සාමෙ ගෙවාගන්න තියෙන අමාරුව දන්නෙ සොල්දාදුවො විතරමයි. ඒක කොච්චර අමාරුද කියනවනම් අපිට හිතිල තිබුනේ අපරාදෙ පෙබාකරන් මැරුවෙ කියල. මොකද ඇඟේ නහර වාගෙ තිබ්බ පසික්කාඩු කට්ට වෙච්චි පාරවල්වල ශ්‍රි නම්බර් වාහන එලෝපු ඩැයිවර්ලාට හයි වෙි හදල හයිබිඩ් කුරුල්ලො නොමිලේ අරන් දුන්න වගේ වැඩක් අපිට උනේ. යුද්දෙ කෙරුවට වඩා ස්පීඩ් එකකින් තමා යුද්දෙ ඉවරවුනාම කෝස් යුද්දෙ පටන් ගත්තෙ. අර කෝස් මෙි කෝස් මල් කඩන කෝස් වහ කෝස් බිකෝස් රට කෝස් එකී මෙකී නොකී හොකී අජූත අජපල් අංජබජල් කෝස් හැට හුටාමාරක් විතර එනව දවසකට ඒකක වලින් නාම යෝජනා ඉල්ලල. මෙි අතරින් මට ලැබිච්චි කෝස් දෙකක්නං සැප කනේ හිටන් හම්බ වෙන ඒවා. තනිකරම පංචස් කන්දෙ පොලවෙ ගහන්න තියෙන්නෙ ඒවායෙ. මෙි වෙද්දිත් කඳ පොලවෙ ගහන කෝස් බර ගානක් කරල හිටපු මට සාජන් ලිස්ට් එක පෙනි පෙනි තියෙද්දිත් ආයෙත් ඒ වගේම කෝස් එකකට නම දැම්ම කිව්වම "හීග්" ගෑවුනා. කන් කඩා හැලුනා. ඇස්දෙකෙන් හොටු බෙිරෙන තත්වෙට ඇඬුම් එන්න ආවා. සීසී උතුමා එක්ක මරා ගත්තා. අන්තිමෙි ඒක ඇජුටන්ට පින් සිද්ද වෙන්න කැන්සල් කරල දීල ඔෆීස් එකේ කෑගැහැව්වාය කියල පනිස්මන් රාජකාරි දවස් තුනකුත් අදින්න සිද්ද වෙලා,  ආර්එස්එම්ට පිංසිද්ද වෙන්න ඒකෙනුත් බෙිරිලා තමා නැවතුනේ. 

  ඒ එක කෝස් එකක් මට ලැබෙන්න ගියෙ මෙතුවක්කාලෙටම කරපු කියපු දේවල්වල හැටියට පළිගැනීමක් විදියට. ඒක මකුළුවා කෝස් එකක්. ඉංගිරිස් වලින් කියන්නෙ ස්පයිඩර් කෝස් කියල. මෙික ලේසිපාසු, දෙකයි පනහෙ ලී අස්සයගෙන් නේරංජනාව තරනය කරන්න බැරි ආවොත් සෙන්⁣ට් ගියොත් ඔිඩි කොලොන් සයිස් එකේ කෝස් එකක්. කවදාවත් මෙි කෝස් එකට ගිය එවුන් ඔක්කොම යහතින් ආවෙත් නෑ, ඔක්කොම පාස්වුනෙත් නෑ. මෙිකට කලින්  ඒ කෝස් එක ගිය අපේ නන්දසිරි කියල එකෙක් ආවෙ ඇවිදං ගිය එක කකුලක් කිහිල්ලෙ ගහගෙන ක්ලැචස් එකකින්. ඒ තරං හෙනම අමාරු එකක්. (ඒ දවස්වල). අනික මට මෙිව කරන්නත් බෑ. මොකද කියනවනං කලින්, යුද්දෙ කාලෙ  වෙච්චි දේක ප්‍රථිපලයක් විදියට කොහොමත් මං ආබාදිත වෙන ලකුනු පහල වෙලා තිබුනෙ. මෙිකෙ තිබ්බ බැරෑරුම්කම හිංදම, මෙච්චර කාලෙකට කිසි දේකට බෑ නොකිව්ව මං මෙිකට විතරක් හිමින් "බෑ"  කියන්න පටන් අරන් ඒක යටිගිරියෙන් බෑ කියන සයිස් එකට පත්වෙලා, ඒක පත්තුවෙලා  බෑ කියපු සද්දෙ වැඩි වෙලා තිබ්බ සබ්බ සකලමනාවම අකුලගෙන ඊට එහා ගිය වැඩක් තියෙන තැනකට යන්න සිද්දවුනා. ආං ඒහෙම තමා ඔිමන්තේ ආවෙ. මෙහෙ අපිට තිබුනෙ කැලෑ සෝදිසි කරන මෙහෙයුම්. කොටි මාමිලා හිටපු කැලේ සෝදිසි කරල ඒක ආරක්ෂිත තැනක් බවට පත්කිරීමයි අරමුණ. බෝම්බ කඩු කිනිස්සේ පටන් ටුවක්කු කාල ටුවක්කු සහ ඒවායෙ උන්ඩ, මිස් ෆයර් වෙච්චත් වගේම අරුන්දැලා වලදාපුවා වමාරපුවා තියේනම් ඒවත් සොයා ගැනීම තමා මෙි රාජකාරියෙන් කෙරෙන්නෙ. මාසෙකට කියල හිත හදල එව්වත් මං ආපහු ගියේ මාස හයකින්. ඒකත් ඩිව් කමාන්ඩර්ට පිං සිද්ද වෙන්න නම් ලියන්නැති ලියුමක් යවල ඒක පත්තු වෙලා. 

කෝස් කිව්වම මතක්වුනේ. මට ආවනෙ ඉංදියාවෙ කෝස් එකක් යන්න. ඒ සෙක්ෂන් කමාන්ඩර් කෝස් එකක්. මෙිකට යන්නෙ සැරයන්/ මාණ්ඩලික සැරයන් රෑන්ක් එක වුනත් අපේ ඒකකයේ ඔය දෙකම හිඟ හිංද සැරයන් පොරොත්තු ලේකනේ නම තියෙන අයටත් කැඳවීම් ආවා. පාස් උනොත් සාජන් රෑන්ක් එක අන්දල යවනව. නැත්තං හිටපු එකෙන් ආපහු එනව. මෙිකටත් මං වැදගත් විදියට බෑ කියල කිව්වෙ මගෙ පුද්ගලික ලිපි ගොනුව බලපු ගමන් මාව ඉන්ටවු යවාපු එකාලටත් මංඩලෙන් බනින බව සහසුද්දෙන්ම දන්න නිසා. ඒත් ඇහුවෙ නෑ. එව්වා. මාත් ගෙවල් පැත්තෙ රවුමක් ගහල එන්නං කියාල හිත හදාගෙන ආව. 

 පලවෙනි ඉන්ටවීව් එක තිබුනෙ පනාගොඩ. එතන හිටිය සභාපතිතුමා අපේ හිටපු අණදෙන නිළධාරි කෙනෙක්. එතුමා මාත් ඉන්ටවීව් එකට ඇවිත් ඉන්නවා දැක්කම බය බිරංතට්ටුවෙලා ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන හයියෙන් හයියෙන් හුස්ම ගන්න ගමන් "අයිසෙ ආරච්චි, තමුසෙත්  ආවෙ ඉංදියාවෙ යන්නද?" ඇහුවා. 

මාත් , "අප්පටසිරි ඒ වගේම එකක් කියල තමා යුනිට් එකෙන් එව්වෙ සර්." කිව්වම ⁣එතුමා හිනාවෙලා පෙරලා ආයෙ ඇහුවෙ, "ෂුවර්ද" කියල. මාත්  ඔලුව කහලා "යන්න බැරි බවනං දන්නවා සර්, ඒත් චුට්ටක් විතර රෙස්ට් කරල යන්නත්තෙක්ක තමා ආවෙ සර්".  මං එහෙම කිව්වෙ වැඩි මහන්සියක් නොවී සර්ව මෙතනදිම බැලන්ස් කරගෙන ගෙදර පනින්න තිබුන හීනි බලාපොරොත්තුවකුත් එක්ක. (මොකද කියනවනං එතුමා මං පුද්ගලිකව අඳුරන නිසා) ඒත් ඒක කිව්වම එතුමා මගේ පරන සිද්දියකුත් එතන මණ්ඩලේට කියල ඒකටයි, මෙිකා ගියොත් ලංකාවත් විකුනලයි එන්නෙ කියල, ඒකටයි එතන හිටපු මංඩලේයි ඉන්ටවීව් ආපු වුනුයි හිනැස්සිලා මා දිහා මහ චොර විදියකට බලල මොහොතකට කෝප නහරෙත් උත්තේජනය වෙලා ගියා. මටත් ලැජ්ජාව කියල එකක් තිබුනනං එදා ඒ වෙලාවෙ එතනදිම පොලව පලාගෙන යනව. ඒ තරං හතර විලිලැජ්ජාවයි. පස්සෙ මට පවුනෙ හිතල දෙතුන් වෙනියට මාව අරං පර්සනල් පයිල් එක දිගෑරියා. මගුලයි කියන්නෙ,  පිටුවෙන් පිටුව චාජ් ශීට්.පිටුවෙන් පිටුව චාජ් ශීට්.ඒ සර්ම ගහපු චාජ් ශීට් එකකුත් ඒකෙ තියෙනව. තව, එතන බීල හවුවෙලා චාජ් එකේ ගියපුවම මට මතක විදියට හතරක් හරි පහක් හරි  ඒ වෙද්දි තිවුනා. සර් මගේ පර්සනල් පයිල් එකත් බලල දාං හිටිය කන්නාඩියට උඩින්  ඇස් දෙකත් කරකල ඔලුවත් පාත් කරල කිව්ව එක දෙයක් අදටත් මගේ දෙසවන්තුල රැව් පිළිරැවි දෙනවා. 

"ඉංදියාවෙ නැතුව සෝමාලියාවෙ, ඉතියෝපියාවෙ කෝස් එකක් ආවොත් නම එවන්නං,එතකං ඔය කෝපල් දෙයියනේ කියල යුනිට් එකට යන්ඩ ඈ".

මාත් ඔලුවයි කඳයි එක පාර  වනලා හා කියල සැලියුට් පාරකුත් ගහල රෙජිමෙන්ටල් එකේ ඇජුටන්වත් බැලන්ස් කරලා දවස් තුනක් තියල ගමන් නියෝගයත් ගහගෙන ඒ දවස් තුනම ගෙදරත් ඉඳල ,කෙලින්ම ගිහින් ඇජුටන් හම්බුනා කියල එහෙ සීසීගෙනුත් බැනුම් අහලා තමා ආපහු යුනිට් එකට ගියේ. එවකට එහෙ ඇජුටන් හිටියෙ අපේ "චීටා" ඉස්පෙෂල් ෆයිටින් ප්ලැටූන් එකේ හිටපු අපේ කණ්ඩභාර නිළධාරි තුමා. සීසීනං එදාම තමා දැක්කෙ. එයත් මගේ නේම් ටෑග් එක බලල අන්තිමෙිට කිව්ව "නමනං හොඳට හුරුයි,ඒත් මිනිහ දැක්කෙ අද" කියල. ඒ මදිවට බිලට් එකට යන්නැතුව රෙජිමෙින්තු පොලිස් අංශයට රිංගල එතන කෝපල් කෙනෙක්ට ටෝක් කරල ඉන්ටවීව් එකට යන්න යුනිෆෝම් එක අඳින්න ගිහින් ඒකත් සීනියර් කෝපල්ට මාට්ටු වෙලා, යන්තන් ජොකා පිටින් කෑම්ප් විසිට් එක යන්නැතිව බෙිරිල ආවෙ. ඒකට පනිස්මන් එක විදියට මල් පෝච්චි හයකුත් ගෙන්නල දෙන්න වුනා. "ඉඳකින්වත් යකෝ, උරුලෑවෙක් ගියා වගේනේ" කියල ආර්පී කෝපල් අබෙිරත්නත් මාව නෝන්ඩි කලා. 

කතාවට යමුකො. 

අපි ඒම උදේ නමයට විතර කැලේට රිංගුවම ආයෙ එන්නෙ කීයට හරි එදිනෙදා අපිට දෙන ටාගට් එක කම්ප්ලීට් කෙරුවම. කෑම කැලේදි. අතුරුපස ගස්වලින්. යද්දි වතුර අරන් යන්නෙ. ඒ ජොබ්බෙක අපිට භාරදෙන්නෙ ජීපීඑස් යන්තරේකුයි 1:50,000 මීටර් ග්‍රාඩ් සිතියමකුයි එක්ක. සිතියමෙි තමා ක්ලියර් කරන්න ඔින ඒරියා එක මාක් කරල තියෙන්නෙ. අපිත් මෙි සේරම කිහිලිගන්නගෙන කැලේ වැදිල හවස තුන හතර පහු වෙනකං කෑ කොස්සං ගග ගගහ අහට්ට මෙහට්ට ලයින් එක තියාගෙන ඇවිදල ඇවිදල, ඒ ඇවිදින ගමන් බිමට දඩ සයිස් පොලුවලින් ඇනල ඇනල බල බල තමා යන්නෙ. සැකයක් තියෙන තැනක් අහුවුනොත් හාරනව. ඒ කියන්නෙ මොනාහරි වලදාලා ඇතැයි කියන සැකේ. පොලු අරන් යන අනෙක් හේතුව, මෙි කැලෑවෙි වලස්සු එමටයි. කොටි ගහල මැරුන්නැතුව වලස්සු ගහල මැරුං කාහල්ලකො. 

මෙි කාලෙ ගන සැරේට පායනව. වෙිගෙන් හමා එන හුලං පාරේ ගහගෙන එන දූවිලි කන්දරාව බලුබෙටි ගොම්බෙටි පුසුඹත් එක්ක නාහෙන් කටින් ශරීර ගතවෙලා මූත්තරා මාර්ගයෙන් ගුද මාර්ගයෙන් තමා ආපහු පිට වෙන්නෙ. ඒ පෑවිල්ල කොච්චර සැරද කියනවනම් අපිට ෆුල් යුනිපෝම් නැතුව හාෆ් යුනිපෝම් අඳින්නත් ඉහල මූලස්තානවලින් අණ කරල තිබුනා. අපේ කණ්ඩ භාර නිළධාරි හිටියෙ මගේම බැචෙක්. (Other ranks commission). එවුන්දෑ තමා  කම්මැලිකමෙි ප්‍රතිමූර්තිය. කොටින්ම කියනවනං ලංකාවට යුද්දෙකාලෙ ගෙන්නපු කම්මැලි නැව එලවං ආපු කැප්ටන් තමයි ඒ. කෝපල් කාලෙත් එහෙමයි... කමිෂන් ගියත් එහෙමයි. වැඩි වෙනසක් වෙලා නෑ. 

ලස්සෙකට ගහන්න වගේ අපිත් එක්ක කෑ කොස්සං දිදී කැලේට රිංගලා පලු හරි කොහොඹ හරි ගහක් උඩට නැගලා දෙබලක ඇන තියාගෙන නින්දේයි සැප නින්දේයි වෙනස හොයන එතුමා ආයෙ කීයට හරි බහින්නෙ "අපි ආවෝහ්හ්හ්" කියල හූවක් තිබ්බම. ඒ මදිවට එලියට ආපුවම එයාට බ්‍රීෆ් කරන්නත් ඔින වෙච්චි දේවල්. ඊට පස්සෙ ඒව එයා කෙරුව වගේ අපෙන් අහගෙන ගිහින් ඉංජිනේරු බළකායෙ මෙි ෆීල්ඩ් එක භාරව ඉන්න සර්ගෙ කනේ තියනව. අපි නැවතිලා හිටියෙ 64 සේනාංකයෙ. වාහනෙන් තමා ගෙනත් දාන්නෙ. මෙිකට අපේ සෙක්ෂන් එකකුත්,තව යුනිට් හතරකින් සෙක්ෂන් හතරකුත් ඇවිත් තිබුනෙ. ඒ ඔක්කොම තමා වන වදින්නෙ. අපි පෝලිම් වෙන්නෙ ඔිමන්තේ රෝඩ් බ්ලොක් එකේ. මං තමා සීනියර් හිටියෙ. මගෙනං පෝලිම් කිරිල්ලක් නෑ. එනගමන් යන ගමන් කැලේ ආව ගිය ඔලුගෙඩි ගානම ඇවිත් තියෙනවද කියල හිතෙන් ගනන් කරල බලල එන ගමන්ම අහනව බඩු හරිද කියල. හරි කිව්වොත් සර් ගාවට ගිහින්" එස්කුස්මී බෑජී ඔක්කොම හරි,යම්න කියම්නම්ද මෙයාම්ලට" කියල අහපුවම "ඇයි කෝපල් බබාද,බැජ්ජෙකේ හිංදද? බබෙක්නං වෙන්ඩ හදන්ඩ එපා ඈ" කියල වචන පේලියක් අතෑරල යන්න කියනව. මෙයාට එතකොට තරු ඇවිත් තිබ්බෙ නෑ. ආවනං ඉඳලත් ඉවරයි.  සුදු ඇප්ලට් දෙකෙන් තමා ගේමෙ හිටියෙ. හැමදාම මෙතනට ආවට පස්සෙ තමා බ්‍රීෆ් කරන්නෙ. 

මාත් එදා මෙයාට කරපු දේවල් සහ නොවෙච්චි දේවල් වෙච්චි විදිහටත් අතින් පයින් දාලත් එක්ක දිග කෝටුවකුත් අරං හිටගෙනම ක්ලියර් කරන්න තිබ්බ ග්‍රිඩි ටික කට්ට වෙච්චි මහ පොලවෙ ඇඳලා විස්තර කර කර කිය කිය හිටියෙ. මොකද මං යුනිෆෝම් කලිසමට ටීෂර්ට් එක ඇඳල හිටියත් ඒක එයාට බෑ. එයා ෆුල් යු⁣නිෆෝම් ඉන්න ඔින. ඒකට කියන්නෙ "අඟුර බානවා" කියල. මෙයා අලුත් නිසා ඔින ඔින විදියට ඉන්න බෑ. 

ඒ කාලෙ මගේ කරේ තිබුනා රිදී පාට නූල් පහේ විතර ලොකු තුන්දාස් පන්සීයෙ මාලයක්. ඇඟිලි දෙකක පිත්තල මුදු. එක ඇඟිල්ලක මුව අං මුද්දක්. ඒව මමම හදපුවා. ඒ හැදුවෙ මහවැලියෙ ගැරේජ් එකක තිබ්බ මොකද්දෝ මැසින් එකකින් නට් දෙකක් හොරාට ගලවල. ඒ මුදු දෙක බ්‍රාසෝ කලාම රත්තරං මොනාද රත්තරං.අන්න රත්තරංනං රත්තරං. දිස්නෙ දෙනව ඇස් ඇදුංකන්න. ඒ මුදු බ්‍රාසො කරනවා. මාලෙයි මුව අං මුද්දයි සිගරට් අලුවලින් පොලිෂ් කරනවා. මුව අං මුද්ද හැදුවෙත් මමමයි. ඒකට දවස් ගානක් යනවා. කලුගලක වතුර දදා අතුල්ලලා අතුල්ලලා හැඩෙි ගන්න ඔින. ඊට පස්සෙ වැලි කොල කෑල්ලකින් මදින්න ඔින. ඇඟුල්ලෙ ගානට හිල විදින්නයි ලොකුකරන්නයි විතරක් දවස් හතරක් පහක් යනව. කොහොමහරි ඒක හැදුව කියමුකො. ආයෙ ඒක මුව අං මුද්දක් කියන්න බෑ. තනිකර ඇත්දළ මුද්දක්. ඒ කාලෙ මගෙ සිවිල් එකේ යාලුවන්ට ඒ ඇත්දළ මුද්දක් දෙදාහ ගානෙ විකුනල උං එක්කම අරක්කු බිව්වා. නැත්තං යැද්දොත් වදිනවනෙ.ඒ හිංද. 

 හරියට කලානං දියුණු වෙන මාර්ග ඔිවා. කියන්න ඔින, මං  මෙිව ගලවන්නෙ නාන්න විතරයි. 

මාත් ඔහොම බ්‍රී⁣ෆ් කර කරා ඉන්නකොට සර්රුත් නැමි නැමී එක එක එව්ව අහනව. නැත්තං ඉඳගෙනම අහගෙන ඉන්නව. එදානං නැවිල හිටියෙ. අනික් කෝපල්ලා හතර දෙනත් පිරිවරාගෙන එයාලත් එයාලගෙ ඒව බ්‍රීෆ් කරනව. මෙි වෙලාවෙ මෙතනින් යන්න ආව රෝඩ් බ්ලොක් එකේ කෙල්ලක්. ඒකි  යනින් ගමන් පීඔි කෙනෙක්ට බ්‍රීෆ් කරන මාව දැකල ටිංකි ටිකිරි රිදී සීනු හඬින් කටත් උල් කරල ඇස් දෙකත් නටෝ නටෝ ඇදල පැදල හරී ලස්සනට "ගුඩ්ඩීනින් සර්" කියල  දඩ්ඩාස් ගාල පතරංග සැලියුට් එකකුත් ඇදල ඇරියා. මගේ හද කිති කැවුනා. හිත ටිං ටිං වුනා. බුරියෙන් පල්ලෙහා සසල වුනා. කන්දෙක වෙන වෙනම හෙල්ලුනා. ඒකි දිහා බලාගෙන දකුනු කකුලේ මාපටැගිල්ලෙන් බිම හෑරුනා. මගෙන් බෙිරිච්චි පලවෙනි එකීද දන්නෙත් නෑ  කියන සිතිවිල්ලක් පහල වුනා.  බූට් දාගෙන හිටිය කියල මතක් වුනේ පස්සෙ. මාත්"ගුඩ්ඩිං බෙයිබෙිහ්" කියල ඒකිට ඇහෙන නෑහෙන ගානට කියල, එකිට පේන්න නිළධාරියෙක් වගේ ඔලුව හෙල්ලුවා. ඇයි අප්පා පීඔි  කෙනෙක් උනත් ඔෆිසර් කෙනෙක්ට බ්‍රීෆ් කරන්නෙ  වෙන කව්ද? මෙතනින් පටන්ගත් සැලියුට් එක ඉන් පස්සෙ සතියක් විතර යනකං හැමදාම එතනින් යද්දි මට වදින්න පටන් ගත්තා. පීඔිට නැති විෂ් සහ සැලියුට් මට ලැබෙන්න ගත්තා. මෙයින් හරකෙක් වගේ කුලප්පු උනු මං  වෙනදා රැළත් අරගෙන ඉස්සරහින්ම ගියත්, එදා ඉදන් රැළ දක්කාලා අන්තිමෙිට යන්න පුරුදු වුනා. වෙන වෙන ෆීලිංග්ස් කොච්චර අරන් තිබුනත් මෙි ෆීලින් එක අප්පට සිරිවෙන්න වෙනස් විදියකින්ම ලැබෙන්න ගත්තා. අනික් කෝපල්ලා මට හිනාවෙන්න ගත්තා. ඒ උනෙන්ම එතන හිටපු නාඹර එකියක්ව බැලන්ස් කරන්නත් පටන් ගත්තා.  මෙික බැචාට මාට්ටු උනත්, මට පැත්තකට කතාකරල බනිනවා මිසක් කව්රුවත් ඉන්න තැනක මොකුත් කියන්න ගියේනෑ. ඒකට හේතුව මගේ සප්තලන් බැචා සුදුම සුදුයි. හරියට මරණ ගෙදරක පාලම් කොඩියක් වගේ. මං කොල්ලො කාරයෙක් නොවුනත්  කට හොඳ නැති හිංද එයා ශෝට ගහල ඉන්න වෙලාවට හොරෙන් ඇඟිල්ලකින් හරි එයැයිගෙ කකුලක් අතගාල 

"කොහෙද යකෝ... මෙච්චරකල් හිටියෙ" කියල අහන පුරුද්ද නිසා එයත් පුදුම බයකින් හිටියෙ. ඒ වෙලාවට "පලයන් හු&@%$තො යන්ඩ" කියල කවිවත්  "හරි හරි බැචා.. තරු මොකද පටි මොකද, අපි අපිනේ" කියල අහපුවම ආයෙ පලාතෙවත් ඉන්නෙත් නෑ. මට සද්දයක් දැම්මොත් එයාටනෙ "ෆයින්" කරන්නෙ කියන බය තිබ්බා.

 ඔහොම සතියක් විතර හෙන ෆීලින්ග්ස් එකේ ආඩම්බරෙන් යද්දි එද්දි කෙල්ලොත්, උන්ගෙ ගාඩ් එකට හිටිය කොල්ලො එකා දෙන්නත් සැලියුට් කරන්න පටන් ගත්තා. මටත් ඔිනවුනේ මෙිකෙන් වෙනම ආතල් එකක් මිසක් වෙන මුකුත් නෙමෙි. මොකද මාත් ඒ ඇක්ෂන් එකෙන් මුන්ට පේන්නම එතනින් යනවා. එනවා. 

 ඊට සතියකට විතර පස්සෙ මෙතනට ආව අතුකෝරළ කියල ලේඩි කෝපල් කෙනෙක්. ඒකි මීට මාස දෙක තුනකට විතර කලිනුත් මට වැලපෙන හංදියෙදි හම්බුනා.වැලපෙන හංදිය කිව්වෙ මැදවච්චිය. මෙයා මාත් එක්ක වැලිකන්ද,මින්නේරිය හෙම හිටපු උත්තමාවියක්. කට තනිකර මහයියාවෙ බෝක්කු කට වගේ. ඒක ඇරියොත් කුනුහරපයක්, නැත්තං දෙපිට කැපෙන කතාවක්. ආයෙ ඇරියොත් පඩයක්. මයෙ අප්පේ මෙිකි බිස්කට් කෙලල කෙලල කෙඳිරිගාල කෙඳිරිගාල හීං සීරුවෙ මං නෙමෙි වාගෙ අරින පඩෙි ඉන්න බෑ ගන්දස්සාරේ. ඒක උහුලගන්න වෙනම කෝස් එකක් කරන්න ඔින.  මෙවුන්දැ තනිකර තල ඇටෙි පාටයි. හිනාවෙනකොට මට පේන්නෙම යකෙක් පොල් කාල වගේ.

කලු මූනට සුදු දන්ත කල්‍යානය ගැලපෙන්නෑ කියල මං ඉගෙන ගත්තෙ මෙිකිගේ මූන බලල. 

 මයෙ අප්පේ කියන්නත් මෙව්ව එකයි.ඒකි එකෙක් බැඳලා ඒක හරිනෑ කියල හිතිල,තව එකෙක් බැඳලා ඒකත් හරි නෑ කියල හිතිල මං හිතන්නෙ ඒ වෙද්දි බැඳල හිටියෙ පනහ. නැත්තං හැත්තෑ පහ. සමහර විට සීය වෙන්නත් බැරි නෑ. ඒකිත් එක්ක ඉන්න බෑ දෙය්යො. හෙන විසේ. 

එදා මං දුර තියාම දැක්කා මෙි චරිතෙ එතන ඉන්නවා. දැන් මෙතනින් මාරුවෙන්නත් බෑ. මාව දැක්ක ගමන් මගේ ආතල්ලෙකත් එතනින් ඉවරවෙනවා. කමහ්නෑ,වෙන දෙයක් වෙච්චාවෙ කියල පපුව ඉස්සරහට දාල නිකට උස්සල කෙලින් බලාගෙන රියන් එකාමාරට අඩිය තියන ගමන් මැගසින් එක බෙල්ලට හේත්තු වෙන විදියට තුවක්කුවත් කරේ තියාගත්තා. දැං එනව. මෙිකි මාව දැක්කා...හත්තිකේ කියන්නෙ මාව දැක්කා විතරයි,

*අඩෝ ආරච්චියා, අම්මට සිරි හු&@*$තා, තෝ කොහෙද යකෝ මෙහෙ,  උඹ එදා කිව්වෙ මුලතිව් කියලනෙ බං. මෙහෙ මොකෑ කරම්නේහ්?? වරෙන් වරෙන් බිස්කට්ටෙකක් කාල යම්න. කියල හොරුන්ගෙ අසපුවට වැටිච්චි ගිරවි වගේ කෑකොස්සන් දෙන්න තියා ගත්තා. 

 

*පිස්සුදෑ මංදා, මං දැන් කැලෑ හානවනෙ. පුරන් කුඹුරු හෙම තියේනං කියාං.නොමිලේ හාල දෙනවා.

*පල හුක් යන්ඩ. මෙිව පුරම් නෑ. යල මහ හොඳට අස්සද්දනව. වරෙන් වරෙන් බිස්කට් එකක් කාල යන්ඩ. 

මෙවුන්දැලත් ලෙමන් පප් බිස්කට් එකක් මෙිසෙ උඩ දිගෑරගෙන කක කකා ඉන්න ගමන් කතා කලේ. මාත් කතාකරපු ගමන් ලඟට ගිහින් බිස්කට් එකෙන් අහුරක්ම අරං "යන ගමන් කනව" කියල හිමින් සැරේ සාක්කුවට ඔබා ගත්තා.

එතෙක් මට සැලියුට් කරපු එකීලා.,

*ඉඳ......කින්වත් කෝපල්, කෝපල් කෝපල් කියල ⁣කෝපල් කිව්වෙම නෑනෙ කෝපල්.අපිත් අහුවුනානෙ කෝපල් කෝපල්ට.

තව එකියක්.

*අොපෝ කෝපල්ගෙ තිබ්බ රෙස්පෙට්ටෙක, වචනයක් කතා කලේ නෑනෙ අපිත් තෙක්ක. 

අතුකෝරල ඇහුව මොකද්ද සීන් එක කියල. මට හයියෙන් හිනා යද්දි එකියක් විස්තරේ කිව්වා. 

ඒකිත් හිනාවෙලා.. 

*ඇති උඹල මෙච්චරකල් හරි මුගෙන් බෙිරිලා හිටියා. මාත් බෙිරිලා හිටියෙ කලු හිංද කිව්වා. 

මෙතන ඔක්කෝම අහගෙන හිටපු, මෙිකි මට කතාකරන්නත් කලින්ම විස් කරාලා සැලියුට් කරාපු කොල්ලෙක්, මා දිහා හොරෙන් බලාලා හිමින් සීරුවෙි මාරුවෙලා යනව මං දැක්කා. ඒකත් වෙනම ආතල්ලෙකක් හලෝලා.

රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි

2020.09.25