කින්නිඅඩි සටන

ඒ 1997 වසර. කින්නිඅඩි. මෙි කතාවට මුහුනදුන්නෙ අපේ බී කණ්ඩායම. එතකොට මං කිරාන් හිටියෙ.

වාලච්චෙින ඔිට්ටමාවඩි ටවුම මැද්දෙ තියෙන හතරමං හංදියෙන් මඩකලපුව පැත්තට එනකොට දකුණු පැත්තට තියෙන පාරේ කිලෝමීටර් කිහිපයක් ගිය තැන තමා ගමක් අයිනෙ කින්නිඅඩි කියන මෙි කඳවුර තියෙන්නෙ. වාලච්චෙින කඩදාසි කම්හල් භූමියේ ස්ථාපිත 232 බළසේනාව ආරක්ෂා කිරීමෙි වගකීම ගිනිකොන දිශාවෙන් තම දෙව්රමත පටවාගෙන අනේකවිධවූ බාධක කම්කටොළු දුක් ගැහැට මැද රාජකාරි කල අපේ බී කණ්ඩායම මුළු නැගෙනහිර පලාතේම කරුණා ප්‍රමුඛ එල්ටීටීඊ ත්‍රස්තවාදී පරම්පරාවත් ප්‍රභාකරන් නැමැති අමනුෂ්‍ය රාජයාත් නැගෙනහිරෙන් සසල කල වැඩක් අපේ ඒකකයේ බී කණ්ඩායමෙන් සිදුකලා.
ඊට පෙර තවත් කතාවක් කියන්න ඔින.

මෙි සිදුවීම ආසන්නයේ ඊට පෙර දිනක කින්නිඅඩි කඳවුරේ කිහිප දෙනෙක් අමු සළාක අරන් යන්න ඇවිත් හිටියා වාලච්චෙිනට. ඒ ඇවිත් හිටියෙ ට්‍රැක්ටරේකින්.  අපිත් කිරාන් ඉඳල දවසක් ඇර දවසක් යනව වාලච්චෙින පිහිටි සළාක අංශයට දවස් දෙකකට හිමි අමුසළාකය ගේන්න. එදා ඒ ගිහින් ඉද්දි මගේ එක්කුසේපන් බැචෙක් හමුවුනා. එක්කුසේපන් බැචෙක් කිව්වෙ ආධුනික පුහුණු පාඨමාලාව එකටම හදාරපු බැචා කෙනක්. මෙයා මට එදා හමුවුනා. ඒ අවුරුදු එකහමාරකට විතර පස්සෙ. අපිට කතාකරන්න ලැබුනු අවස්ථාවෙ අපි ගොඩක් දේවල් කතාකලා.පොර එදා මා එක්ක වැඩිපුරම කියෙව්වෙ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් බූට් එක තියපු එකක් ගැන. ඒකට හේතුව වශයෙන් කිව්වෙ මෙයා ආමි ආපු නිසා ගෑණු ලමයගෙ ගෙදරින් කැමති නෑ කියනව කියල. මාත් ඒ දවස්වල අමු හිච්චා හිංද ඔිව ගැන වැඩිපුර දැනන් හිටියෙ නෑ. දැනන් හිටියත් හිතුවෙ නෑ. අනික මං ඒ වෙද්දි යාලුවෙලා හිටියෙ දෙමළියක් එක්ක නිසා සිංහලියො එක්ක ඇතිවුනු ඇයි හොඳයියක් ගැන කියන්න එච්චර දැනුමක් තේරුමක් තිබුනෙත් නෑ. අත්දැකීම් තිබුනෙත් නෑ.

ඒ වෙද්දි කිරාන් හිටපු මගේ ප්‍රාන සමානා දමිළ පෙම්වතිය  මට සිංහල කෙල්ලකගෙ අඩුවක් දැනෙන්න කවදාවත් ඉඩ තිබ්බෙම නෑ. හැබැයි එහෙම නොදැනුනත් මෙයා කිව්ව කතාව නිසා මටත් චුට්ටක් බය හිතුනා. ඒ කොයි වෙලාවෙ කවදා මෙික අරුන්දැලා දැනගෙන මොන ගිනිගෙඩියක් පාත් කරාවිද කියලා. අරුන්දැලා කිව්වෙ කොටි.

ඒ බැචාගෙ නම ආරියසේන කේඑම්ඩී. ඌ මා එක්ක ගොඩක් දුකෙන් කතාකලේ. ඇත්තටම සොල්දාදුවො ඔක්කොම අට පාස් නෙමෙි. ආරියසේන කැම්පස් යන්න මට්ටමෙිට එනකං උසස්පෙළ සමත් කොල්ලෙක්. රස්සාවක් ඔින නිසාත් තමන් ආදරය කරන කෙල්ලටත් ඔහුගේම බාල සහෝදරයන් දෙන්නටත් හොඳට උගන්වන්න ඔින නිසා තමන්ගෙ අනාගතය කැපකරපු අහිංසක කොල්ලෙක්. මට මතකයි අපේ ආධුනික පුහුණු පාඨමාලාව හදාරද්දි ආරියසේනටත් සිවුරු ඇරල හමුදාවට බැඳිල දෙවෙනි ප්ලැටූන් එකේ හිටපු විජේසිංහටත් කමිෂන් යන්න ලියුම් ඇවිත් තිබුනු හැටි.ඉස්සර අපිට එන ලිපි අපේ පුහුණුවේ මූලික අධියරේදී පුහුණු අංශයෙන් කඩල බලල තමා දුන්නෙ. මෙිවා අපිට දෙන්නෙ පෝලිං කරල ඉන්න වෙලාවල්වලට. මෙි ලිපි දෙක යුධහමුදාවෙන්ම සීල් ගහල එවල තිබුනු නිසා කඩල බලල.
ඒ වෙලාවෙ එතන හිටපු අපේ කණ්ඩභාර නිළධාරි එවකට ලුතිතන් එම්ඒඑස් ජයරත්න (ඉසේරෙ) සර් මෙි දෙන්න යුධහමුදාවෙන් අස්කරල දෙන්නං කියලත් කිව්වා කමිෂන් යනවනම්. මෙයාලා බෑම කිව්වා. නිකමට හරි හා කිව්වනං අද උන් දෙන්න කොච්චර උසස් තැනක ඉන්නවද කියල අදත් මට මතක් වෙන දෙයක්. මං ඇහුවම කිව්වෙ උන් ඒ ඉන්ටවීව් වලට ඇප්ලිකේෂන් දාලා රිප්ලයි පරක්කු නිසා මෙහෙම බැඳුනා කියල. නමුත් රිප්ලයි එනකොට මෙයාලා හමුදාවට ආධුනික සෙබළ මට්ටමෙන් බැඳිල පුහුණුවෙත් අමුකට්ටක් කමින් හිටිය නිසා මාස තුනක් වෙනුවට අවුරුදු දෙකක් කට්ට කන්න අකමැති වෙන්න ඇති.

මට කිව්වෙ ඌ බොක්කෙන්ම ලව්කරපු එකීලු. ඉගෙන ගන්න වියදම් කෙරුවෙත් මෙයාලු. උසස්පෙල කරල කැම්පස් යන්න තරම් ලකුණුත් ආවම නොයෙක් හේතු කියල තමා මෙයාට බෑ කියල තියෙන්නෙ. මෙි හේතුව නිසාම ආයෙ නිවාඩුත් යන්නෑ කිව්ව කාලෙයක් යනකං. ඒකට හේතු කිව්වෙ ඒකි උපාධියක් ගත්තම කොහොමත් මූව අමතක කරයි කියල හා ඒකිට හරියනවනං, හොඳයිනං කවදාවත් ඒකිට බාධා කරන්නෑ කියල. පව් අහිංසකය කියල මට ඒ වෙලාවෙ හිතුනා.

කොටින්ම මට තිබුනෙ ඔය කතාව  අහගෙන හූ මිටි දෙන්න විතරයි. එදා එයා⁣ලගෙ සීඑස්එම් ඇවිත් තිබුනා මූලස්ථානෙ වැඩකට. ඒ සාජන් මෙිජර් වීරකෝන්. එදා තමා මං ඒ සර්ව දැක්කෙ සහ අඳුරගත්තෙත් කතා කලේත්. අපි එකිනෙකාට හමුවෙන අවස්ථා බොහොම විරලයි. මෙි විදියට ආවොත් හරි තමා කව්රුහරි හම්බවෙන්නෙ.
මං පුලුවන් තරම් ආරියසේනගෙ හිත හැදුවා. ඇත්තටම ඌ කිව්ව විදියට ඒක මටත් උනානං දරාගන්න හරි අමාරු සීන් එකක්. ආරියසේන තව එකක් කිව්වා. ඒ කින්නිඅඩි කඳවුරට වටකරලා පහර දෙන්න අර තුන්දාහක්ද හාරදාහක්ද මංද මරල තියෙනවාය කිව්ව බුවාගෙ සූදානමක් තියෙනවා කියන කතාවක්. ඒ නිසා ඌ කිව්වා "උඹලත් රෙඩිපිට ඉඳපල්ලා බැජී, කෝකටත් පරිස්සමින්" කියල. මෙි වෙද්දි අපි විසි දෙදෙනගෙන් තුන්දෙනෙක්ම ගිහින් හිටියෙ. ඒ තුන්දෙනා  ජයපාල,මහින්ද සහ තෙන්නකෝන් ටීඑම්ආර්. එකෙක් සදාකාලික ආබාධිතයෙක් වෙලා.ඒ රාජපක්ෂ යූඒකේ.
මෙහෙම කියන්න හේතුව අරුන්දැලා යන්නෙ කොහෙද මල්ලෙ පොල් සේනාවක්නෙ. ගහනව කියන්නෙ කින්නිඅඩි වලට. නමුත් ගහන්නෙ වැලිකන්දට.නැත්තං අම්පාරට. ඒව ඉතින් උන්දැලගෙ සයිඔප්ස් නෙ.
අනික මෙි වකවානුවෙම තමා කිරාන් අපේ කඳවුරටත් ගහනව කියල තිබුනෙ. කිරාන්වලට ගහන්න මොඩ්ල් ට්‍රෙිනින් කරනව කියලත්  බුද්ධි අංශයට මොනිටර් වෙලා ඒක අපිටත් දැනුම් දීල තිබුනෙ.

 අපේ ගාව නැව ගිලුනත් ගැට්ටෙහරි බජව් දාන ගතියක් තිබුනත් කින්නිඅඩි එහෙම නෑ. හේතුව කින්නිඅඩි කඳවුරේ සුළු පිරිසකුත් අපේ කඳවුරේ එකසිය පනහක් විතර ඉන්න කඳවුරකුත් වීම. අනික අපේ හිටපු භඨ සංස්ථාව මහ පුදුමාකාර ඩෑල් ටිකකින් සමන්විත වෙලා තිබුනෙ. ඒ උදයක් දවාලක් රැයක් නැතුව එල්ලවුනු අරුන්දැලගෙ ගේම් වලින්ම පදම් වෙලා ඒවටම ලොල් වෙච්චි පිරිසක් මෙි කඳවුරේ හිටියෙ. සී කණ්ඩායම කිව්වම අපේත් සමහර එවුන් බයයි අපි එක්කත් කතාකරන්න.

 අපේ සී කණ්ඩායමෙි අපේ ඒකකයට අයත් අය අතුරින් එකම එක්කෙනයි මෙි වෙද්දි බැඳල හිටියෙ. ඒකත් හොරෙන්.අනිත් ඔක්කොම කොල්ලො. සම වයස්වල පට්ට පිට් එකේ ඉන්න ගින්දර වගේ කොල්ලො තමා ඉස්සර අපේ ඒකකයේ හිටියෙ. ඒකට හේතුව රෙකෲට් බැච් එකකින් ඒකකය ඔිපන් කිරීම සහ එන තරමක් ආධුනිකයො වීම. අපි යුනිට් එකේ දෙවෙනි බැච් එක. දෙසිය හැත්තැ තුනක් අපේ සමකාලීනයො හිටියා මෙිකෙ.ඒත් බැච් එකේම තමා. මෙි සිදුවීම වෙද්දි අපේ ඒකකයට යන්තම් අවුරුදු තුන පිරුනා විතරයි.

මෙි කින්නිඅඩි කඳවුරේ එවකට නිළධාරි අණදෙන තුමා වූයේ ලුතිතන් මංජුල විජේරත්න. තරුණ කාර්‍යශූර උපක්‍රමයෙහි නිපුනයෙක්.ගිනි මකරෙක්.  එතුමා දැන් කර්නල් වරයෙක්. හැබැයි එතුමගෙත් එක කකුලක් නෑ. ඒ බට්ටෙක් පාගල. (ඒකත් පසු කාලෙක මෙහෙදිමයි වුනේ).

කතාවට යමුකො.
අපි එදා කතාබහ කරල ආයෙ රේඩියෝ සෙට් එකෙනුත් කතාකරමු කියල  විසිරිලා ගියා.
අපිත් අපිට හිමි සළාක අරගෙන විසිරගියා. එහෙම කුඹුරුමුල්ල කඳවුර පහු කරල ඔන්නං කිලෝමීටරයක් යන්න ඇති. එකපාරටම මහවිශාල පිපිරුම් සද්දයක් ඇහුනා. ඒක හරියට කනපල්ලෙ පිපිරුවා වගෙ තමා දැනුනෙ. අපි කුඹුරුමුල්ලත් පහුකරල හිටපු නිසා හැකි උපරිම වෙිගෙන් කඳවුරට ගියා මොකද්ද සිද්දිය කියල දැන ගන්න. මං ගෙනාපු බඩු බාන්නවත් ඉන්නෙ නැතුව කෙලින්ම දිව්වෙ රේඩියෝ රෑම් එකට. මොකද ඉන්තේරුවෙන්ම සද්දෙ ඇහුනු වෙලාව හා දිශාව බලද්දි  අනිවාරයෙන්ම කින්නිඅඩි ටැට්ටරේමයි කියල හිතුනු හංද. ඒ යද්දි මුළු නෙට්වර්ක් එකම ගිනි අරන්. අපි හිතුව හරි. ඒ කින්නිඅඩි වලින් ආපු ට්‍රැක්ටරය බ්ලාස්ට් එකකට අහුවෙලා. රියැදුරත්, ඉස්සරහ මඩ්ගාඩ් දෙකේම ඉඳගෙන ආපු සාජන්මෙිජර් වීරකෝන් සහ ආරක්ෂක මුරයට ආපු තව කෙනෙකුත් ටෙිලරේ ආපු එක්කෙනෙකුත් බ්ලාස්ට් එකෙන් එතැනදිම මෙි ලෝකෙ අතෑරල ගිහින්. මට හදිස්සිය තිබුනේ ආරියසේන ගැන දැන ගන්න. හිත සන්තානයම ගිනි අරන් පිස්සුවෙන් වගේ එහාටත් මෙහාටත් ඇවිද ඇවිද හිටියෙ ඒ වෙලාවෙ සෙට් එකේ කතාකරන එක සදාචාරයට පටහැනි නිසා සෙට් එක පොඩ්ඩක් නිවෙනකං.
අපේ රේඩියෝ රූම් එකේ ඒ වෙලාවෙ හිටියෙ කෝපල් සජිත්වීර.
හරි හොඳ පුද්ගලයෙක්. අපි මොකක් හරි කෑම්ප් එක ඇතුලෙ ගුටිකන කේස් එකක් දාගත්තොත් කෙලින්ම දුවන්නෙ  කෝප්‍රල් සජිත්වීර ඉන්න තැනට. එතනට ගියාම අපිව ආයෙ බිලට් එකට යවන්නෙ ගින්න නිවිලා අගුරුත් හීතල වෙලා අලුත් අරන් දාපුවම. එක දවසක් හරි සෝක් වැඩක් වුනා.

මං සිගරට් දෙකක් එක්ක කෝපල් කෙනෙකුට මාට්ටුවුනා. එයා මගේ හක්ක අතගාලා සිගරට් දෙකත් තියාගෙන තව පහක් අරන් එන්න කිව්වා  පොව්වන්න. ඒක පුෂප් පොසිෂන් එකේ තියල ⁣දෙකක් පත්තුකරලා නාස් පුඩුවල ගහල ඉතිරි පහ පත්තුකරල කටෙි තියලා අදින්න දෙන මිහිරි ආතල් එකක්. ඊට පස්සෙ අලුටික කොලේකට එකතුකරල දියකරල පෝනව. එතකොට හරි සනීපෙට මත්වෙලා මත්වෙලා වමනෙ ගිහින් දවස් දෙකතුනක් යනකං සිගරට් බොනව තියා හිතන්නවත් බෑ. මතක්වෙන කොටත් වමනෙ යනව. මං ඊට කලිනුත් එක දවසක් ඔිකට මාට්ටුවෙලා ඔය සැපම අරං වෙඩි තියාගන්න හිතිල තිබුනෙ. එදත් ඔිකම වෙයි කියල මං සිගරට් ගේන්න යන විදියට ගිහින් රිංගුවෙ රේඩියෝ රූම් එකට. විනාඩි පහයි දුන්නෙ සිගරට් ටික අරන් එන්න.
ඒත් පැයක් යද්දිත් මං නැති නිසා හැමතැනම හොයල කට්ටියම. අන්තිමෙි හොයල හොයල නැතිතැන හේරත්  ( පලවෙනි බැජ් එකේම ) රෙඩියෝ රූම් එකට හොයන්න එද්දි  මං රේඩියෝ රූම් එකේ කෝපල් සජිත්වීරගෙ ඇඳේ හොඳ සැපට නිදි.
එතනින් එයා කන් පිරෙන්න අහගෙන ගිහින් කෝපල්ට සීන් එක කියල. එතනින් ඒ පනිෂ්මන්ට් එක ඉවරවුනා. හේතුව කෝපල් සජිත්වීරට මෙයාලා බයයි. අපි බයනෑ.

පස්සෙ මං කිව්වා අනේ කෝපල් නැතිවුන කට්ටියගෙ නම් ටික කින්නිඅඩි වලින් ගන්නකො ගන්නකො කියල. එයත් ඇහුවා විස්තරේ. ආරියසේනට කිසිකරදරයක් වෙලා තිබුන් නැතත් හතරදෙනෙක් නැතිවෙලා එක්කෙනෙක් තුවාලයි කියල කිව්වා. එකම දවසෙ හමුවෙලා කතාබස් කරල සමු අරන් පැයක් යන්නත් කලින් සාජන් මෙිජර් වීරකෝන් නන්නාඳුනන පලාතක මහපාරක ජීවිතයටත් සමුදීලා. ඒ තමා සොල්දාදුවාගේ ජීවිතයේ හැටි.

මගේ හිත ටිකක් හරි ගියත් ගොඩක් දුක හිතුනා. ඒත් අපිට කරන්න දෙයක් නෑ.
ඔහොම දින කීපයක් යනකොට තමා මෙි කතාව වුනේ.
හැම කඳවුරකින්ම රෑට යනව සවන්දීමෙි මුර. මෙදින කින්නිඅඩි වලින් ටිකක් වැඩිපුර පිරිසක් එලියට යවල තිබුනා. හේතුව කලින් කිව්වනේ. මෙි අමාවක දවසක්. අපි ඉස්සර හඳේ කලාව හොඳට බලනව. හඳ හොඳට පායන කොට කොටිගහන්නෑ. ගැහුවොත් ගහන්නෙ හඳ නැගීගෙන එනකොට,නැත්තං හඳ බැහැගෙන යනකොට. අමාවක කියන දවස සතපහකට ෂුවර් නෑ.

මෙදිනත් ඒ සතපහකට ෂුවර් නැති දවසක්.

එදා කලපුව කිට්ටුවට ගිය සවන්දීමෙි මුරයට(LP)  වෙනසක් තේරිලා තියෙනව. කලපුවෙ තත්වය,භූමිය සහ බල්ලො බුරන, හරක් කෑ ගහන හඬ වෙනස්. හිතටත් ආවෙ අමුතු හැඟීම් කියල පස්සෙ කෙනෙක් කිව්වා. භූමියේ වෙනස මෙයාල ඔීසීට සෙට් එකේ කිව්වට පස්සෙ හොඳට බලාගෙන ඉන්න කියල. ඊට කලින් මෙි හැමදේකටම ඔිසී කලින්ම ලෑස්ති වෙලා ඉඳල තියෙන්නෙ.
කොහොමහරි පාන්දර දොලහයි තිහ වෙද්දි පලවෙනි වෙනස තේරුනාට පස්සෙ ආයෙ සෙට් එකේ කියල. එයාලගෙ දෙවෙනි සැලසුම අනුව ඒ එල්පී එකයි තව වැදගත් එල්පී එකකුයි ඇරෙන්න එලියෙ හිටපු අනිත් කට්ටිය ඇතුලට අරන් මුලු කඳවුරම ස්ටෑන්ඩ්බයි කරල. හවස ඉඳන්ම ජෙනිය ඔිෆ් කරල තිබිල තියෙන්නෙ.අපි  අපේ රේඩියෝ යන්ත්‍රවලින් පොඩි උපක්‍රමයක් අනුගමනය කරනව ආවෙිනික රහස් දැනගන්න. ඒ ක්‍රමය මගින් අදාල අදාල තැන්වලින්  අනිත් කඳවුරුත් දැනුවත් කරනව. අපිටත් ඒ පණිවිඩෙි ඇවිත් අපේ කඳවුරත් මුලුමනින්ම ඇහැරල  ස්ටෑන්ඩ්බයි හිටියෙ. අපේ අල්ලපු බංකරේ සෙක්ටර් කමාන්ඩ(ර්) ගාව පීආර්සී 4700 වර්ගයේ සෙට් එකක් තියෙනව. අපිත් සැරෙන් සැරේ ඒ බංකරේට ගිහින් රහස් චැනල් එක දාගෙන විස්තර අහගෙන ඉඳල එනව. ඒක හරියට මැච් එකක් අහනව වගෙ සීන් එකක්.

තව පැයක් යනකොට බඩු ඇවිත් බඩ ගගා. මෙයාලා ඒකත් කිව්වම ඊලඟ පියවර අනුව ඔක්කොම  එල්පී ටික ඇතුලට අරං. පාන්දර එකයි පනහට කඳවුරට පහර දෙන්න පටන් ගන්නකොට තමා බඩු බනිස් වෙලා තියෙන්නෙ. සම්පූර්ණ ජෙනි කරන්ට් එක කම්බි වැටටයි වැටෙි තිබ්බ ලයිට් වලටයි. (මෙික මට කිව්වෙ ජෙනරල් ජානක පෙරේරා සර්ගෙ වැලිඔය ක්‍රියාන්විත සැලැස්ම විදියටම ක්‍රියාත්මක කරපු එකක් කියල.) මුන්දැලව ලඟටම අරගෙන ලයිට් එලිය දාගෙන තමා පහර දීල තියෙන්නෙ. ⁣තිස් ගානක් හිටපු තැනට තුන් සීයක් විතර ඇවිත් තියෙන්නෙ කඳවුර අත්පත් කරගන්න. ඒත් පැය දෙකක පමණ මුහුනට මුහුන කල දරුණු සටනකින් අනතුරුවත් උන් හිතපු එක දෙයක්වත් කරගන්න බැරුව එකාපිට එකා මැරිල වැටිල.

අපි කිරාන් ඉඳල බලාගෙන අහගෙන හිටියෙ සීන් එක. බලාගෙන කිව්වෙ පැරා එලිය. එක දිගටම නොනවත්වාම යන ෆයර් එකක්. ඒ අස්සේ "දෝහ්-දෝහ්" ගගා වැටෙන ආටි මොටාර් සද්දෙ. ආයෙ "ගීඩීරියාංංංං" ගාල පුපුරන ආර්පිජී සහ ටොම්බා (40MM ග්‍රෙනේඩ් ලෝන්චර්) සද්දෙ. පට පට සද්දෙන් පුපුරණ වෙඩි මාලාවෙ සද්දෙත් එක්ක ඔව්ව කලවම් උනාම දැනෙන ආතල් එක පුදුමාකාරයි. අනික ට්‍රෙිසර් උන්ඩ. ඒවා මල්වෙඩි සංදර්ශනයක් කරන්නා වගේ සීසී කඩ ඉලක්කයන් හොයාගෙන යද්දි දැනෙන හැඟීම මෙහෙම වචනවලින් විස්තර කරන්න කවදාවත්ම බැහැ. ඒවා ඊට දකුණෙන් හිටපු අපේ ඔලු උඩිනුත් "සිංග්-සිංග්" ගාල පියාඹා යද්දි අපි ඇවිස්සෙන්නෙ හරියට අවුරුද්දකින් කිසිම ආහාරයක් නුදුටු පතාක සිංහයො වගේ.

ඔහොම ෆයර් එකක් යනකොට  සෙබළුවුනු අපිට අමුතුම තාලේ ත්‍රිල් එකක් ඒ වෙලාවට දැනෙන්නෙ.  අපිත් තත්පරෙන් තත්පරේට වාලච්චෙනෙන් පිකප් වෙලා කින්නිඅඩි මහ පොලවෙ වැදිල  බ්ලාස්ට් වෙන ආටිවලට බයේ ඔලුවෙ අත්දෙක තියාගෙන ආරස්සා වෙලා හිටියෙ. කියන්න බෑනෙ. ආටිනේ. විනාඩි පහෙන් දහයෙන් රෝසපාට එලිය විහිදුවන පැරා ආලෝකයත් එක්ක අපේ කඳවුරත් එලිය වැටිල තිබුනේ. කින්නිඅඩි සහ කිරාන් කියන්නෙ ගුවන් සැතපුම් දෙකක්වත් දුරනැති ලඟ ලඟම කඳවුරු දෙක.

අපි කිරාන් ඉඳගෙන පලවෙනි උන්ඩයේ ඉඳන් සද්දෙ අහගෙන. ලඟ කඳවුරකට පහර දීමක් වෙනකොට අහල පහල ගං හතේම කඳවුරු ස්ටෑන්ඩ්බයි වෙනව. අපිත් දෑස් දල්ලගෙන හිටියේ මෙි සටනේ ෆීඩ් බෑක් එක දැනගන්න  සහ ඒ සමගාමීව අපිටත් කොකං පාන්න අරුන්දැගෙ ටීම් එකක් එයි වද්දෝ කියල බලාගෙන. අපි ඒ දවස්වල ඇත්තටම යුධ ඇම්මෙන් හිටියෙ. ඒ ඇම්ම තාම ඉවරවෙලා නෑ. ඒක ලේවලටත් ඇටමිදුලුවලටත්  ජීර්ණය වෙලා දැං.

අපේම පලවෙනි උන්ඩයෙන් ඇවිලුනු සටන එක පොකුරට ආටි මෝටාර් ආර්පීජී ටොම්බා පිකප්වෙන සහ බ්ලාස්ට් වෙන සද්දෙත් එක්ක  මැෂින් ගන් පොකුරක්, ටීපනස්හය තුන්සිය පනහක් හාරසීයක් නොනවත්වා එක දිගටම පැය භාගයක්, පැයක්, දෙකක්, පතුරවන සද්දෙත් ට්‍රෙිසර් උන්ඩ(රාත්‍රි කාලයේ ඉලක්ක පෙන්වන සහ ගිනිතැබීමට උපකාරිවන එලිය විහිදුවන උණ්ඩ වර්ගයක්,මෙිවා දීප්තිමත් කොලපාට සහ රෝසපාටින් එලිය විහිදුවනව) ගමන් කරනවා දැකීමත් එක්ක අපේ කන් අස්සෙ නින්නාදයත් ඇස් අස්සෙ දර්ශනය වීමටත්  පටන් ගත්තම අපිට එකතැන ඉන්න බැරි "කහන"  ගතියක් තිබුනත් පුදුම අමාරුවකින් ඒක ඉවසගෙන හිටියේ.

පාන්දර හතරහමාර විතර වෙනකොට අන්තිම වෙඩිල්ලත් පත්තුවෙලා විනාඩි කිහිපයක් ගතවෙලා ගිහින් තිබුනා. ඊටත් ටිකකට පස්සෙ  පොයින්ට් එකේ හිටපු ලා/කෝ ජයරත්න රේඩියෝ රූම් එකේ ඉඳල ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන නැවත පොයින්ට් එකට ආව.  ඇවිත් කිව්වදේ අපේ සහ විශේෂයෙන් මගේ පපු පතුලටම වැදිච්චි දෙයක්.
*මල්ලි හොඳින් බං. මල්ලි විතරක් නෙමෙි ඔක්කොම. කිසි අවුලක් වෙලා නෑ.අඩෝ..කියල කිව්⁣ව සතුට අදත් ඇස්වලට කඳුලක් එකතු කරන මතකයක්.

කෝපල් ජයරත්නගෙ මල්ලි අපේ බැච් එකේ සාසෙ ජයරත්න. ඒ එක්කුසේපන් අයියයි මල්ලියි. මෙයා සටන පටන් ගද්දිමයි රේඩියෝ රූම් එකට පන එපා කියල දිව්වෙ. ඒ මල්ලි කින්නිඅඩි හිටපු නිසා. මට සුගන්දිනීගෙ ලව් එකට බොක්කෙන්ම උදව්කලේ අයියා ජයරත්න. ජයා කොතනද මම එතන.

ඔයාලා මෙිවා චිත්තරපටි වලින් දැකල ඇති. නමුත් අපි ඒ වගේ දේවල් සජීවීව දැක්කා. ඒ වගේම අත්වින්දා. එකකුස උපන් සහෝදරයන් දෙදෙනෙකුගෙන් බාලය ජීවිතයත් මරණයත් අතර දරුණු ත්‍රස්ථවාදි සටනකට මැදි වෙලා ඉද්දි අල්ලපු කඳවුරේ ඉන්න අයියා කෙනෙක්ගේ හදවත සහ හිත මොන තත්වෙකට පත්වෙලා තියෙන්න ඇද්ද. ඒ හිතට "මගේ මල්ලි දෙයියනේ,මගේ මල්ලි දෙයියනේ" කියල කියවෙන්න ඇති ලක්ෂ වාරයක්නං.

එදා එලිවෙනකං  අපිත් එක්ක ඒ දෙන්නගෙ අතීතය ගැන කියව කියව ඉද්දි අපි ඒ හැම වචනයක්ම අහගෙන හිටියෙ පුදුම දුකකින්. මල්ලි පොඩි කාලෙ රන්ඩු වෙච්චි හැටි සෙල්ලං කරපු හැටි ඉස්කෝලෙ ගියපු හැටි පවා අපිට කිව්වා. හමුදාවට බැඳෙන්න ඔින කිව්වම මල්ලි⁣ට එපා කියන්න ගිහින් රන්ඩු වුන එකකුත් කිව්වා. හැබැයි ඒ සටනෙන් පස්සෙ මල්ලිගෙ කඳවුර වෙනස් කරන්න අණදෙන නිළධාරි තුමා වහාම කටයුතු කලා. ඒ මල්ලිව වැඩි අනතුරක් නැති කඳවුරකට යවල. නමුත් අයිය කිරාන්මයි.

මෙි සටනේ ෆීඩ් බෑක් එක උන්ගෙ පනස් නම දෙනෙක් පරලොව යවල දාසයක් තුවාල සහ මෙි සටනට අණදුන්නු පලවෙනියා දෙවෙ⁣නියා දෙන්නම සෙත්තපොච්චි වෙලා. අපේ එක්කෙනෙක් විතරක් සුළුතුවාල ලබල ලයින් එක කඩාගෙන කඳවුර ඇතුලට පනින්න හදපු රෑනකට ඩිෆෙන්ස් එක(ආරක්ෂිත පස් කණ්ඩිය) උඩටම නැගල වෙඩි තියන්න ගිහින්. එතන කෙල්ලොත් මැරිල හිටිය කියල පස්සෙ අපි දැනගත්තා. කරුණා කියන්නෙ බයගුල්ලෙක්. ඒක එදත් කිව්වා.අදත් කියනව. එදා කින්නිඅඩි වලට ගැහුවෙත් වෙන නායකයො දෙන්නෙක්. මෙයා පිටි පස්සෙ සහාය නලුවෙක්.

ඒත් එක්කම ඔය තුන්හාරදාහක් හමුදාවෙ සෙබළු මැරුවාය කියන පුද්ගලයා නැගෙනහිරෙන් කෙලෝගත්තු පලවෙනි සටන. මෙි ප්‍රහාරය අසමත් වෙච්චි එකට ප්‍රභාකරන් මෙයාට සෑහෙන්න සැප දීල තිබුන කියල බුද්ධි අංශයෙන් සනාථ කරගෙන තිබුනා. වෙන ලීඩර් කෙනෙක් නැගෙනහිරට පත්කරල එවන්න තරම්  ඒ කේස් එක දුරදිග ගිහින් තිබුනා. කරුණා කියල තිබුනා නිල් පාට ලෙන්යාර්ඩ් එක දානවුන්ගෙන් තමා බෙිරෙන්නම බැරි කියල. ඒ කිව්වෙ අපේ රෙජිමෙින්තුව.

මොකද මෙහෙම අසාර්ථක සටනකට අණදුන්නු කරුණා පහුවදාම යාපනයට කැඳවලා තියෙනව කියල සෙට්වලින් මොනිටර් වෙලා. ඒ බුද්දි තොරතුරු අනිවාරයෙන්ම සෑම කඳවුරකටම  එනවා. ඒ සෑම සෙබලෙක්ටම එල්ටීටීඊ ක්‍රියාකාරකම් පිලිබඳ  වත්මන් තත්ත්වයන් ගැන දැනුම් දෙන්න.

ඊට  දින කිහිපයකට කට පස්සෙ ඒ සටනින් අලාභහානිවුනු බංකර් නැවත සකස් කිරීමෙි වැඩවල යෙදී සිටියදී මගේ ආදරණීය බැජී ආරියසේන තවත් එල්ටීටීඊ ත්‍රස්තවාදියෙකුගේ ස්නයිපර් ප්‍රහාරයකින් සදහටම අපෙන් සමුගත්තා. විසි දෙකක් ඒ ඒකකයට ගියපු බැචාලා අතරින් අන්තිමට පැන්ෂන් ආවෙ හතර දෙනයි. එකෙක් මම.

Jayantha bandara

රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි
2020.07.11