පුඩිපංචිකල් සටන්බිම

අවුරුද්ද 1998 දෙසැම්බර්
මම මෙි වෙනකොට හිටියෙ කල්කුඩා මූලස්ථාන කඳවුරේ. නමුත් මෙි සිදුවීම ආරම්භ වෙන්නෙ කිරාන් කඳවුරෙන්.

කිරාන් පාලම උඩට ඇවිත් මන්මුනේ පැත්තට හැරිල හිටගත්තම කෙලින්ම ඉස්සරහින් පේන්නෙ තොප්පිගල. දකුනට පුඩිපංචිකල්. තොප්පිගලට වමෙන් පේන්නේ ඒ දවස්වල මගේ හිතේ තියෙන විදියට තාරාවිකුලම්. සිතියමක් ආදාරයෙන් නෙමෙයි මගේ මතකයේ හැටියටයි මං මෙි කිව්වෙ. කිරාන් කලපුවෙි ඉහල කොටසත් පහල කොටසත් කියල දෙකට වෙන්කරල  තියෙන කොන්ක්‍රීට් පාර දිගේ ටිකක් ඇතුලට ආවම මාදුරුඔයට, වැලිකන්ද,වාලච්චෙින පැත්තට යන්න පාරවල් තිබුනා. ඒවා මැටි පාරවල්. නැත්තං ට්‍රැක්ටර් ගිහින් හැදිච්චි පාරවල්. නමුත් කිරාන් මන්මුනෛ කියන්නෙ බී ශ්‍රේණියෙ ප්‍රධාන පාරක්.මෙි ඔක්කොම එල්ටීටීඊයට නතු ප්‍රදේශ.

ඒ ඉතා වැසි අධික කාලයක්. මෙි වෙද්දි කිරාන්,කුඹුරුමුල්ල,කින්නිඅඩි,වාලච්චෙින, නාවල්අඩි, 126 කඳවුර,මීයන්කුලම් ස්ථාපිත අපේ කඳවුරුවලට නිතරම පහරදීම් සිදුවුන කාලයක්. එවකට උතුරේ පැවැත්වුනු ක්‍රියාන්විත මෙහෙයුම් කඩාකප්පල් කිරීම තමා උන්ගෙ උත්සාහය වෙලා තිබුනෙ. මෙි ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියාකාරකම් කොච්චර දරුණු මට්ටමක තිබුනද කිව්වොත් හැම දවසකම වාගේ කොහේ හරි කඳවුරකට පහර දෙනවාමයි. ඊට අමතරව එක්තරා ඒකකයක නිවාඩු ගොස් පැමිණෙන සහ නිවාඩු යන සෙබළුන් කිහිපදෙනෙකුත්  අවස්ථා කිහිපයකදි කොටි විසින් ජීව ග්‍රහයෙන් අල්ලගෙන ගිහින් තිබුනා. මෙි තත්වයම අපේ ඒකකයටත් බලපෑ නමුදු අපේ කිසිවෙකුත් උන්ට අල්ල ගන්න බැරිවුනා. ඒකට හේතුව  අපිට පනවල තිබුනු දැඩි නීති මාලාව. අපේ වචන වලින් කිව්වොත් "බබා හුකුම්" නෑ. සිවිල් වාහනේක ගිහින් අහුවුනොත් බඩුම තමා. කෙලින්ම ශෙල් එකේ. ඊට පස්සෙ චාර්ජ් ශීට් ගහල එක විකාරයයි. මෙිකට තිබුනු බය නිසා අපි කව්රුත් සිවිල් වාහනවල නිවාඩු ආවෙ ගියෙ නෑ. මොනයම් හේතුවක් නිසා හරි එක දවසෙන් කඳවුරට එන්න බැරිවුනොත් ලඟම තියෙන කඳවුරකට රපෝර්තු කරල, තමා අයත් කඳවුර දැනුම්වත් කරන්න ඔින. එතකොට අපිට ගැලවීමක් තියෙනව. නිවාඩු යවන්නෙ අපේම වාහනේකින් වාලච්චෙින දක්වා. අපේ සී කණ්ඩායමට අයත් කෝප්‍රල් කෙනෙක් කරගන්න දෙයක්ම නැතුව සිවිල් බස් එකක නිවාඩු ඉවරවෙලා එද්දි වාලච්චෙින කොකාකෝලා පොයින්ට් එකේදි කොටි දෙන්නෙක් විසින් අල්ලගෙන තිබුනා. නමුත් ඒ කෝප්‍රල් උන් දෙන්නටත් ගහල පොර බදල වෙඩි තියද්දි දුවල බෙිරිලා තිබුනා.

මෙි වෙද්දි වැසිකාලයත් නිසා විශේෂයෙන් අපිත්, කිරාන්, කින්නි අඩි, නාවල්අඩි මාර්ග ආරක්ෂක මුරය, 126 කඳවුර, උපරිම සීරුවෙන් හිටියෙ. ඒකට හේතුව නැගෙනහිර එවකට හිටපු තාවකාලික කොටි නායකය මෙි කඳවුරුවලින් එකකට ගහල  අල්ලනව කියල දැනුම් දී තිබීම. අපි ඒව බුද්දි තොරතුරු මාර්ගයෙන් දැනගත්තෙ. ඒ නිසා අව්ව  වැස්ස රෑ දාවල් එකයිනෙ කියලා පුල්ම ඇලට් එකේ හිටියෙ. නමුත් අපි ඇලට් එකේ හිටියට ගැහුවෙ 126 කඳවුරට. අපේ දෙදෙනෙක් මැරිලා දෙදෙනෙක් තුවාල ලැබුවා.
මීට අමතරව අපේ තව කඳවුරකට පහර දෙන්න පුඩිපංචිකල් ප්‍රදේශයේ කොටි පිරිසක් ඇවිත් ඉන්නවා කියල අපේ වාලච්චෙින බුද්ධි අංශයට මොනිටර් වෙලා තිබුනා. නමුත් උන් පහර දෙන්නෙ කොයි කඳවුරටද කියල දන්නෙ උන් විතරයි.

එදා හරි සුන්දර ආදරණීය දවසක්. උදේ ඉඳන් චුරු චුරු වැස්ස. අපිත් ඒ වෙද්දි කල්කුඩා මූදු සුළඟෙන් ගේන සීතලටත්, අහසින් වැටෙන ධාරානිපාත වැහි කෝඩෙටත් මන්මත් වෙලා ආතල් එකේ තෙමි තෙමි රාජකාරි හිටපු කාලයක්. සුගාගෙ සිද්දියෙන් පස්සෙ මාව රාජකාරි යොදවන්න පටන් අරගෙනත් තාම ඒ හැටි කාලයක් නෑ.
 ඔය ඉන්න අතරේ එක් ආදරණීය හැන්දෑවක තමා අපේ ප්ලැටූන් එකට පණිවිඩයක් එන්නෙ "පෝලීම්" කියල.

අපිත් හිටපු හිටපු විදියට ගිහින් පෝලිම් උනාට පස්සෙ අනි තුමා කිව්වෙ හරි අපූරු දෙයක්.
*හෙට පුඩිපංචිකල් ඒරියා එක ක්ලියර් කරනවා. ඒකට ලෑස්තිවෙන්න. අවශ්‍ය සෑම දෙයක්ම ඉතා ඉක්මනින් රෙඩි කරගන්න. අද රෑ වෙද්දි ඔිගොල්ලො කිරාන් කඳවුරට යනව.
අපිත් ආපු වෙලේ ඉඳන් දඩ බඩ ගගා වැඩෙිට ලෑස්තිවුනා. මගෙ එල්එම්ජී එකේ තිබුනු පතුරම් පන්සීයට අමතරව  තවත් වැඩිපුර තුන්සීයක් කවපු ලින්ක්ස් තුනක් අරන් පැක් එකේ අඩුක් කරගත්තා. වතුර බෝතල්, ග්‍රෙනේඩ්, සළාක මළු සේරම රෙඩි. එදා රෑම කරුවලේ අපි කිරාන් බලා සංඥා කොමළිගේ පිටෙි නැගල පිටත්වුනා. රෑ නවයට විතර පසුවදා සිදුකිරීමට නියමිත ක්‍රියාන්විතය ගැන නියෝග සහ උපදෙස් ලැබුනා. අපිත් පුඩිපංචිකල් ඇස්ගෝ (ASGO OPs/ආවොත් සෙන්ට් ගියොත් ඔිඩිකොලොන්) ක්‍රියාන්විතයේ ප්‍රධාන නළුවන් ලෙස එදා රෑ හොඳට නිදාගත්තා. ඒ පහුවදා උදේම චිත්තරපටිය රඟපාන්න පිටත් වෙන්න තියෙන නිසා. ඒ වෙද්දි මෙි ක්‍රියාන්විතයට අවශ්‍ය සියලුම දේවල් එකක් නෑර සූදානම් වෙලයි තිබුනෙ. අඩුගානෙ කාලතුවක්කු ටාගට් පවා.
පහුවදාට එලිවුනා. වැස්ස නිසා කලපුවෙි වතුර මට්ටමත් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයකින් ඉහල ගිහින්. නමුත් මෙි කාලගුණය හමුදාව විසින් ක්‍රියාත්මක කරන ඔිනෑම මට්ටමක ක්‍රියාන්විතයකට බලපෑමක් බාධාවක් නෙවෙයි. රැයක් දවාලක් කියන්නෙ සාමාන්‍ය දෙයක් විතරයි. අපේ කඳවුරු කිහිපයකට ප්‍රහාර මාලාවක් දියත් කිරීම සඳහා පැමින ඇතැයි කියන සතුරු හමුදාව සොයා කැලෑ පීරන්න අපි සියලු දෙනා සූදානම්. ඒ සඳහා කිරාන් කඳවුරේ භඨ පිරිසකුත් අපේ සහයෝගයට ලැබුනා. ඒ අතර මං කැමතිම පුද්ගලයෙකුත් හිටියා.  එයා ලා/කෝ ජයරත්න. සුගා වෙනුවෙන් මගේ වැඩිමල් සහෝදරයෙකුගේ භූමිකාව ඉටුකරපු සහෝදරයා. අපි හතලිස් පස් දෙනයි මෙි ක්‍රියාන්විතයට ඇතුලත්වුනේ.  ASGO කියන වචන සෙට් එකේම තියෙනව මෙිකෙ  මරාගෙන මැරීමක් තියෙන්නෙ කියල. අපිට දුන්නු නියෝගවලින් සහ බුද්ධි තොරතුරු වලින් අනාවරණය වෙලා තිබුනේ කොටි සීයත් එකසිය පනහත් අතර ප්‍රමාණයක් ඒ ඒරියා එකේ රැඳී ඉන්නව කියල. එදා නියමිත වෙලාවට අපේ ගමන ඇරඹුනා. බැකප් එක සූදානමින් අ⁣පේ ගමන දිහා බලාගෙන හිටියා. ඒ හදිස්සියක් වුනොත් අපේ සහායට එන්න.

එදා උදේ වෙද්දිත් අවට පරිසරයම තෙත් බරයි. ඒ කලින් දවසෙ රෑ පුරාවට ඇදහැලුනු මහ වැසි වටය නිසා. පාලම් පොයින්ට් එකේ පහල කොටසේ පාර මට්ටමට වතුර පිරී තිබුනා. මන්දාරම් කාලගුණයක්. තවමත් යන්තමින් වැටෙන වැහි බිංදු දාගෙන හිටපු හෙල්මටි එකේ වැදිලා  ගලාගෙන ඇවිත් කම්මුල් දිගේ පපුවටත් පිට දිහාටත් වැටී දාඩිය වෙනුවට අපේ ගත  තෙමාගෙන මද සීතලකුත් ලබාදෙමින් හිමීට හිමීට දාර දිගේ ගලාගියා. කලු වලාකුලුවලින් පිරිච්චි අහසත් අපිට මොන මොනවා හරි කිව්වා. ඒත් ඒ සොබාදම් පණිවිඩය තේරුම් ගන්න තරම් අපේ හිත් දියුණු මට්ටමක තිබුනෙ නෑ. තිබුනත් ඊට වඩා ලොකු රාජකාරියක් අපේ දෙවුරමත පැටවිලා තිබුනු නිසා කරන්න දෙයක් ඉතුරුවෙලා තිබ්බෙත් නෑ.
සීරුවට පය තියමින් වතුර පිරීගෙන එන පුරන් වූ කුඹුරු යාය හරහා අපි දිගටම ගමනේ යෙදුනා. මෙි වෙද්දි යාන්තමට අව්වකුත් වැටීගෙන එමින් තිබුනා. මගේ පෙළ භාර කෝප්‍රල් හිටියෙ කෝප්‍රල් බණ්ඩාර.
මම ඒ යන ගමනෙදිත් කතාකර කර ගියෙ කෝප්‍රල් ජයරත්න එක්ක.
*ආරච්චියො... ඇත්තටම ඇස්ගෝ එකෙන් මොනා වෙයිද බං. එන්න පුලුවන් වෙයිද? යන්න පුලුවන් වෙයිද.
*මූසල කතා කියන්ඩෙපෝයි.. පයිවෙට්ටාරච්චි පස්සෙන් ඉන්නවා මැරුනත්.
*පල හු&@%$ත යන්ඩ කියල පොරසුපුරුදු හඬින් හි:හි: ගාල  හිනාවුනා.

අපි නියමිත ඉසව්වට ආව. කිසිම හැල හොල්මනක් නෑ. පුංචි හට් එකක් විතරයි තිබුනෙ. අපිත් ඒකට පැනල ඒකෙ තිබුනු හට්ටි මුට්ටි පෙරලලා චෙක්කලා. කලින් දවසෙ ඉවුවට පස්සෙ ආයෙ උයල නෑ. ලිපත් ඒ වගේ. පැයක් විතර යනකනුත් කිසිම හැල හොල්මනක් තිබුන්නැති නිසා අපි මහන්සිය ටිකක් ඇරගන්න බිමින් ඉඳගත්තා. ඒත් ආවරණ අරගෙන. මෙි වෙද්දි අපි කිලෝමීටර් පහක් විතර දුර ඇවිත් හිටියෙ.
*බඩු නෑ කෝපල්. බත් ඉන්ට් එකේ බොරුවද්ද කොහෙද. අපරාදෙ ලේ පුච්චගෙන ආවෙ. මං කෝප්‍රල් ජයාට කිව්වා.
*ඔව් බං. බලහංකො. මොන කරුමෙටද බං අපි මෙි වැස්සෙ තෙමුනෙ. අපරාදෙ ඇතුලෙ හිටියනං මොනාහරි කාල ඉන්න තිබුනත් එක්ක.
අපි පිටිපස්සට වෙලා වල්පල් කිය කිය ඉන්න අතරේ ඉදිරියේ හිටපු අය අවට සෝදිසි කලා. කොටියෙක් තියා ඉගිලෙන කපුටෙක්වත් නැති තැන අපි හිටපු හිටපු තැන්වලම ඉඳන් කයියක් ගහගෙන හිටියා. එසේ පැයකුත් ගෙවිලා ඊලඟ පැයෙනුත් විනාඩිය විනාඩිය ගෙවී යන්න පටන් ගත්තා. ඉස්සරහ ක්ලියර් කරන්න ගිහින් හිටපු ටීම් එක, එක පාරටම  කැලෑව පොඩි කරගෙන දුවගෙන ඇවිත් නියරක් පස්සට පැනගෙන ඩවුන් ගිහින් "බඩු එනවා,බඩු එනවා" කියල හිමීට කිව්වා.. ඒක දැකපු ඇහුණු  අපිත් හිටපු හිටපු තැන්වල ඩවුන් ගියා. මෙිවගෙ අත්දැකීම් තියෙන නිසා අපි ඔිනෑම ප්‍රහාරයකට මුහුන දෙන්න ලෑස්තිවෙලා ආවරණ අරං හිටපු නියර උඩින් ඉස්සරහට  අවි ටිකත් දාගෙන ඇස් මට්ටමෙන් ඉස්සරහ බලාගෙන හිටියා. විනාඩි දහයක් විතර ගතවෙලා ගිහින් ඊලඟ විනාඩියේ අපිට හිතාගන්නවත් බැරි විදියේ එකපාරටම හතර වටෙන්ම වැස්සක් වහිනවා වගෙ දරුණුම ප්‍රහාරයක් එල්ලවෙන්න පටන් ගත්තා. අපිට කරන දෙයක් හිතාගන්න බැරිවුනු තැන යන කැකිරිවත්තකින් පලයන් කියල අපේ ඉදිරියෙන් හිටපු අයත් එක්ක එකතු වෙලා ඒ ප්‍රහාරයට මුහුණ දුන්නා.පලවෙනි විනාඩි දහයෙන්ම මගේ පලවෙනි සීයෙ වැල ඉවරයි.
ඔලුව උස්සන්න තියා පිටි පස්සෙ තිබ්බ නියර පිටිපස්සටවත් පැනගන්න ඉඩක් නොතබාම එක දිගටම එල්ලවුනු ඒ ප්‍රහාරයෙන් අපි අන්ත අසරණ තත්වෙට පත්වුනා. මං අවියට අලුත් ලින්ක්ස් එකක් දාගෙන නැගිට්ටෙ කොටින්ගෙත් එම්පීඑම්ජියක් තිබුනු තැනකට සොට් එක දෙන්න ඒ පැත්තට පැන ගන්න. ඒත් මට අඩි දෙකක් යන්න බැරිවුනා. මට සිද්දවුනෙ ආවරණයකුත් නැතිවම අමු අමුවෙ ඩවුන් යන්න. ⁣ඒක දැකපු කෝපල් ජයරත්න කෑ ගහල කිව්වා "පස්සට පැනපිය  පස්සට පැනපිය" කියල. දෙපාරක් නොහිතාම මාත් ආවොත් සෙන්ට් ගියොත් ඔිඩිකොලොන් නියායෙන් නැගිටල ගැලවෙච්චි හෙල්මට් එකත් එහෙම්මම දාල බොහොම අමාරුවෙන් ආයෙ හිටපු නියර පස්සටම පැනගත්තා. එතන ඉඳන් අපිට වැඩිම බලපෑමක් ආව දකුනු පැත්තට එක දිගටම වෙඩි තිය තිය ඉද්දි විනාඩි පහක් දහයක් විතර  යනකොට උන්ගෙ එම්පීඑම්ජිය නිහඬ කරන්න මට හරි අපෙන් කාට හරි  පුලුවන් වුනා. ඒත් එක්කම පිටි පස්සෙ හිටපු සෙට්එක කෑ ගහන්න පටන් ගත්තා..
*වට කරනවා..වටකරනවා. පස්සට වරේව්...කිය කිය. ඒ වනවිට අපේ දකුණු පැත්තෙන් එන වෙඩිබලය නිසා හැරෙන්නවත් බැරුව හිටියෙ. අවියෙ තිබ්බ ඊලඟ පතුරම් වැලම ඉවරකලේ ඉස්සරහ උන් ටික පස්සට පැනගන්නකන් දකුනු පැත්ත නවත්තගන්නයි එම්පිඑම්ජියෙන් බෙිරෙන්නයි. ඒත් හිතපු තරං වැඩෙි ලේසි උනේ නෑ. උන් මීටර් සීයකටත් අඩු දුරක් වෙනකං අපිට ලංකරල.

ඒ ප්‍රහාරයට අපිට කීයටවත් මුහුන දෙන්න බෑ. අපි හිතුවෙ සීයක් එකසිය පනහක් විතර ඇති කියල. මෙතන ඊට වැඩිය හිටියා.
අපේ පිටිපස්සෙ හිටපු ටීම් එක කොහොම හරි පස්සට පැනල අපිට ආවරණ වෙඩි දුන්නා. අපිත් එක ලියද්දක් පස්සට පැන ගත්තා. ඒත් ඉස්සරහ අය එහෙම්මමයි. අපේ සෙක්ෂන් කමාන්ඩත් එතනට කොටුවෙලා. ජයා කෑ ගහනව වරේව් වරේවි වෙඩි කාගෙන හරි වරේව් කියල.
අපි ඉතුරු උන් ටික එක පේලියට එකම විදිහට නොනවත්වාම ඉස්සරහටත් දෙපැත්තටත් වෙඩි තියාගෙන ඉන්නකොට ඒ වෙඩි අස්සෙන් කොහොමහරි ඉස්සරහ ටීම් එක පස්සට ඇවිත් අපිට එකතුවුනා.
උන් තව ලඟට එන බවක් පේන්නෙ. උන් ලඟට එන්න එන්න අපි පස්සට යනව. වෙන කරන්න දෙයක් ඇත්තෙම නෑ. අපේ ටීම් ඔක්කොම එකතුවුනාට පස්සෙ ආටි මෝටාර් වලින් ආවරණ වෙඩි එක දිගටම ලැබෙන්න ගත්තා.ඒ වෙලාවෙ  මීටර් පනහක් විතර ආයෙ බොහොම අමාරුවෙන් පස්සට ආව. ඒත් උන් නවත්තන්නෑ. එන්න එන්නම මුහුදෙ රැලි නගින විදියට අපිට පහර දීගෙන ඉස්සරහට එන්න හදන්නෙ. අපිට කරන්න තිබුනෙ  එකම දෙයයි. ඒ  කොහොම හරි ටික ටික හරි පස්සට එන එක. ඒ වෙද්දි අපේ දෙතුන් දෙනෙක් තුවාල වෙලා. ඒ අයත් අරගෙනම  තමා පස්සට පස්සට එන්නෙ. ඔහොම එද්දි එක තැනක අපි ආයෙ හිරවුනා. ඒ අපිට වමෙන් එල්ලවුනු ප්‍රහාරය නිසා.අපේ අවසානය ලංවෙලා. කරගන්න කිසිම දෙයක් ඉතුරුවෙලා නෑ. එක්කො උනුත් මරාගෙන අපිත්  මැරෙන්න ඔින.නැත්තං වෙඩි තියාගෙන මැරෙන්න ඔින. ඒත් දෙවෙනි නියාය සෙබලෙක් කවදාවත් නොකරන දෙයක්. විශේෂයෙන් සිංහල හමුදාවක්. අපි ලෑස්තිවුනේ මරාගෙන මැරෙන්න. මෙි වෙද්දි  අපිව තුන් කාලකට ආසන්න වෙන්න වටකරල.  මගෙත් හතරවෙනි ලික්න්ස් එකත් අවියට දාල තිබුනෙ. ඒ පාර සෙට් එකෙන් තත්වය ඇතුලට කිව්වට පස්සෙ ආටි මෝටාර් දෙගුන තෙගුණ වෙලා පිට පිට වැටෙන්න ගත්තා. අපි හිටපු කිට්ටුවටම මෝටාරයක් වැටුනට පස්සෙ මට දෙයියො බුදුන් සිහිවුනා. කෑ ගහල එපා කියන්නද. ඊයා.හලෝ.. කටෙි හිටං මඩ. ගිලුනත්ද මංදා.
ඒත් අපි ඒ වෙඩි ආවරණය ඔස්සේ තව ටිකක් පස්සට ආව. මෙි වෙද්දි අපේ බැකප් එක මග එනවා. එවුන්දැලා ආවනං ගේමක් ඇත්තෙම නෑ. ඒත් උන් තාම පරක්කුයි. අල්ලං ඉන්නත් බෑ.

ඔය අස්සෙ වමෙන් ආපු කොටි ටීම් එක අපිව පිටුපසින් වටකරන එක නවත්තගන්න  කෝපල් ජයරත්නත් සමරතුංගත් (ගොත) සාසෙ රත්නායකත් තව කිහිප දෙනෙකුත් හෙන ගේමක් දෙමින් හිටියෙ. මමත් තව කීප දෙනෙකුත් නැවත ඉස්සරහ අය පස්සට ගන්න හෙන ගේමක.  තව කට්ටියක් දකුණු පැත්තෙන් පේස්ටු පේස් සටනක.
ඔය අස්සෙ කෝපල් ජයරත්නට මල පැනපු පාර බැරිම තැන උන් ලින්ක් වෙන එක නවත්ත ගන්න නැගිටල වෙඩි තියන්න පටන් ගත්තා. ලා/කෝ බංඩාර ඩීජීඑස්කේ කුණුහරපෙන් කෑ ගහල කිව්වා ඩවුන් පල හු&@%$තෝ කියල. මං හිතන්නෙ කෝප්‍රල් ජයරත්න මගේ ආදරණීය සහෝදරයා අහපු අවසන් වචන පේලිය වෙන්නැති ඒ.  ඊලඟ තත්පරේ මං දැක්කෙ පොර වැටෙනවා විතරයි. මට ඉහිලුම් නැතිවුනා. දරාගන්නම බැරිවුනා. මං ඉස්සරහට දාගෙන හිටපු අවිය ජයාගෙ පැත්තට දාගෙන දත්මිටි කාගෙන වියරුවෙන් වගේ වෙඩි තිබ්බා.

 කෝපල් බංඩාර අර වෙඩි වරුසාව මැද්දෙ දුවල ගිහින් කොහොමහරි ජයාව නියරක් පස්සට දාගත්තා. අපේ වෙඩි බලයත් ආටි මෝටාර් ප්‍රහාරයත් නිසා උන්ට ඉස්සරහට එන්න බැරි ගතියක් ඒ වෙද්දි තිබුනා. නමුත් උන් ගේම අතාරින්න සූදානම් බවක් පේන්න තිබුනෙ නෑ. කොහොමහරි ඒ නිමෙිෂයේ අපි ඒකෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන අරගෙන නැවත ආවරණ වෙඩි ඉල්ලගෙන තුවාල වෙච්චි අයයි මැරුනු අයයි ටික ටික පස්සට ගත්තා. දැං ආයෙ අපි එක ලයින් එකක. ඒකම මදෑ හිටපු විදියට.

එතනදි ආයෙ එක දිගටම ගිනි ඇවිලුනා.උන්ට ඔින අපි පස්සට යන එක නවත්තගෙන වටකරල පහර දීල අපි ඔක්කොම මරාදාන්න. ඒ වෙලාවෙනං අපිට අපේ අය ගැනවත් බලන්න බැරි ආකාරයට වෙඩි හුවමාරුව පටන් ගත්තා. ඒ සටන ඇවිලුනේ මුහුණට මුහුණ ආකාරයට. ඒකෙන්නං අපි කාටවත් බෙිරිල්ලක් නැතිම වුනා. බලා ඉන්නැද්දිම ආවරණවලට දුවන අපේ දෙන්නෙක් මහපොලව බදාගෙන වැටිලා හෙල්මට් එක රෝල් වෙලා යනව දැක්කා.
බැකප් එකේ අයටත් උන් කට්ඔිෆ්  කරල සොට් එක දෙනව.ඒ වෙලාවෙ කරගන්නම දෙයක් නැති තැන අපි අර වෙඩි වරුසාව මැද්දෙ තුවාල කාරයො ටික විතරක් අරගෙන පුලුවන් තරම් වෙිගෙන් පස්සට පස්සට ආව. මං කෝප්‍රල් ජයාව ගත්තා. එහෙම ඇවිත් ආයෙ එක තැනක නතරවුනා. එතන ඉඳනුත් සටන දරුණුවටම ඇවිලිලා ගියා. මෙතනදි අපිට අමාරුවුනේ වම්පැත්ත.

මැරිච්චි ලා/කෝ ජයරත්නට එකපාරටම පන ආව. මං දැක්කා අනික්පැත්ත පෙරලෙනවා. ඒ වෙලාවෙ එතන ලඟ හිටපු එකෙක් ජයාව ඇදගෙන ඇදගෙන ගිහින් තව ටිකක් පස්සට දාල ආයෙ ඉස්සරහට ආව. ඒ වෙලාවෙ ප්‍රහාරය කොච්චර දරුනුද කියනවනම් අපිට එක තැනක ඉඳන් වෙඩි තියන්න වුනේම නෑ. අහට්ට මෙහට්ට ආවරණයෙන් ආවරණයට පැන පැන දුව දුව තමා ඉන්න වුනේ. ඒ අපි පස්සට එන්න අරන් තිබුනු තීරණය නිසා. එත් කොහොම හරි තුවාලකාරයො ටිකයි මම ලාකෝ ජයරත්නවයි අරගෙනම තමා ආවෙ.  නමුත් මෙතනින් එහාට මගේ අවියත් එක්ක ජයාව ආංබාං කරන්න බැරි නිසා ඒක වටහාගත්තු තව එකෙක් කෝප්‍රල් ජයාව භාරගත්තා. නමුත් එතනින් එහාට යාමක් අපිට තිබුන්නෑ. ඒ අරුන්දැලගෙ වෙඩි බලයත් එක්ක අපේ තුවාල අයයි මිය ගියපු අයයි අරගෙන එන්න බැරි නිසා. ඒ අස්සෙ අපිට පිටිපස්සෙන් එක පාරටම "ගිඩීරියාාාං" ගාල හෙන සද්දෙයක් ඇහුනා. පස්ස බලද්දි කෝපුල් ජයරත්න ඉන්න තැනින් කලු දුම් රොටු අහසට නගිනව. ඉහලට විසිවුනු මඩ කැටි තාම බිමට වැටෙනව.
කොහෙන් හරි ආපු ග්‍රෙනේඩ් එකක් ජයාගෙ ලඟට වැටිලා. ඒ පාරනං ජයා හිටපු තැන කෙඳිරියක්වත් නෑ.

ඔය සිදුවීම් අස්සෙ  අපි අපේ උපරිම වීරියෙන් අන්තිම ලේ බින්ඳුව දක්වාම මරාගෙන මැරෙන නියායෙන් කරපු දරුණුම සටනකින් අනතුරුව සැලකිය යුතු තරමක් පස්සට ආව. ඇවිත් තුවාල අය, ඒ වෙද්දි ආපු බැකප් එකට ගන්න දීල ආපු ඉතිරි අයත් එක්ක ප්‍රථිසංවිධානය වෙලා මරාගෙන මැරෙනවා කියල හිතාගෙන ඉස්සරහට ඉස්සරහට ගියා. බැකප් එක අපිට එකතුවෙනවා දැකපු උන් ආයෙ දැඩි ප්‍රහාරයක් දියත් කලා. ඒ වෙද්දි ඉස්සරහම හිටපු අපේ තුන් දෙනෙක් කොටුවෙලා කෑගහනව. ඒ තුන්දෙනා බෙිරගන්න කරපු සටනනං අන්තිම අමාරු එකක්. ඒත් ගේම අතෑරියෙම නෑ. ඔලුවෙ එක දශමයක් පන තියේනං සෙබලෙක් කවදාවත් තව සෙබළෙක් තනි කරන්නෑ. එක සෙබළෙක් බෙිරගන්න සෙබළු දහයක් වුනත් මැරෙන්න ලෑස්ති හමුදාවක් මෙික. අපිට අපේවුන් සෑහෙන පිරිසක් මෙි වෙද්දි ඇවිත් එකතුවෙලා හිටියේ.පස්සෙ ආටි මෝටාර් හෙවන යට ලාස්ට් ෆයර් එක කියල හිතාගෙන වෙඩි තියාගෙන තියාගෙන ගිහින් කොහොමහරි මැරුනු අය සේරමත් කොටුවෙච්චි තුන්දෙනාත් තුවාල වෙච්චි එකෙකුත් බෙිරගත්තා. බෙිරගෙන පස්සටත් ආව. අපේ වාසනාවකට උන්ට මෝටාර් සහායක් තිබුනෙ නෑ.බැරිවෙලාවත් තිබුනනං මෙි සටනත් අද වෙනකොට කාලයේ වැලිතලාවෙන් යටවෙලා ගිහින් ගොඩක් කල්.

සටනේ ෆීඩ් බෑක් එක. හතලිස් පහක් ගියපු තැනින් ආපහු ආවෙ විසි හයයි.ඒ විසිහයෙනුත් හතර දෙනෙක් තුවාල. මගේ ආදරණීය සහෝදරයා ලා/කෝ ජයරත්න අපි කාටවත් අයිති නැති පුරන් කුඹුරක හීනි වැහි බිංදු වැටෙන වැහි පොදක මන්දාරම් වෙලාවක ඒත් මඩගොඩක සදහටම ඇස් පියාගෙන තිබුනා.  කලින් කතාවක කිව්ව ගොත සමරෙත් ආයෙ කවදාවත්ම ගොත ගැහුවෙ නෑ. මගේම ප්ලැටූන් එකේ රත්නායක ආර්එම්එස්ජේ, ලා/කෝ තෙන්නකෝන් ටීඑම්, දෙන්නත් සදහටම ඇස් පියාගෙන තිබුනා. මගේ අවියෙත් අන්තිම ලිනික්ස් එක ඉතුරු වෙලා තියෙද්දි සටන නිමාවුනා. ඒ බැකප් එකේ ගෙනාපු තව ලින්ක්ස් තුනකුත් අරගෙන ඒවත් වෙඩි තියල.
කොටින්ගේත් හතලිස් ගණනක් මැරිල තියෙනව කියල සෙට්වලින් මොනිටර් වෙලා තිබුනා. උදේ දහය හමාරට විතර පටන් ගත්තු සටන අවසන් වෙද්දි හවස දෙකත් පහුවෙලා තිබුනා.

සුගාගෙ මතකය නැවතත් අවුස්සමින් ඒ වෙනුවෙන් ජීවමානව හිටපු එකම සාක්ෂියත්, සතියෙන් සතියෙ මා ගැන හොයල බලපු සහ මගේ හිත හදපු ලා/කෝ ජයරත්නත් මෙි සටනෙන් මිය ගියාට පස්සෙ මට හමුදාව එපාම උනා. තිත්තම අරහංම තැනක් බවට පත්වෙමින් තිබුනා. තනිවෙන හැම මොහොතක් පාසා ඔහු කරපු කියපු දේවල් මතක් වෙලා දුක

ඩබල් ටිබල් වෙලා දැනෙන්න ගත්තා. බැරිම තැන  ඊට සති එකහමාරකට විතර පස්සෙ බොරුවක් කියල නිවාඩුවක් දාල ගිය මං හරියටම මාසයක් යනකං හමුදාවට ආයුබෝවන් කියල හිටියා. මගෙ තීරණය තිබ්බෙ ආයෙ කිසිම දවසක හමුදාවට එකතු වෙන්නෑ කියල.
නමුත් ටික දවසක් යනකොට ආයෙ උන්නත් එකයි මලත් එකයි කියල හිත හදාගෙන මාසයයි දවස් හතරකට පස්සෙ පනාගොඩට ගිහින් භාරවුනා.
ඊට පහුවදා නැවතත් කල්කුඩා බලා ගමන් ඇරඹුනා.


රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි.
2020.07.20