කිව්එම්ගේ කනේ පහර

මෙිකත් මඩකලපුවෙ. මම අවුරුදු දොලහක් නැගෙන හිර රාජකාරි කලා. ඒකෙනුත් මඩකලපුව වාලච්චෙින අවුරුදු දහයක්. තානායම් කඳවුර කියන්නෙ ම⁣ගෙ ජීවිතේ වැදගත්ම සුවිශේෂිම කඳවුරක්.  ඒ නිසාම මගහැරුනු කතා බෝමයි. ඒවත් ඉතින් එකින් එක කියන්නංකෝ.

මෙි තානායම් කඳවුරේ ඉද්දි මට ගොඩක් ලොකුම අභියෝගයකට මුහුන දෙන්න වෙන්නෙ රසී කියන ගෑල්ලමය හංද. ඒ කොහොමහරි එවුන්දැව සෙට් කර ගන්න එක සහ එන කැපිලි වලින් බෙිරිලා ඉන්න එක. ඒ කතාත් මං කියල තියෙනවනෙ. මතකයි නේ.

 ඔය රසිනි කියන භාන්ඩෙ මට හෙනට ගනන් උස්සලයිනෙ හිටියෙ. මුල් දවස්වල තව කීප දෙනෙක්ම මෙි අයිටම් එකට කෙල හල හල පස්සෙන් ගියා.ඒක මමත් දන්නව. මෙිකිගෙ තියෙන ගෙම්බර් එක හංද උං අතෑරල දැම්ම. මා එක්කත් කියල තියෙනව.. "උඹ ඔය යන්නෙ මිදිවැලක් පස්සෙ..වෙන එකියට්ට බැහැපං" කියල. නමුත් මට අතාරින්න හිතුන්නෑ. ඒ ඇට්ටිමිබි මගේ මුලු හදවතම හොරා කාගෙන හිටියෙ. තල ඇටෙි පාට උනත් මහ අමුතු සිරියාවක්නෙ ඒ මූනෙ තිබුනෙ. ඒත් අන්තිමෙි මගේ යාලුවො කියපු එක ඇත්ත උනානෙ.

මෙයාල ඔක්කොම හවස පහට එනව කෑම අරං යන්න. මාත් නොවරදවාම ඒ ටයිම් එකට කුස්සිය පැත්තෙ කරක් ගහනව අයිටම් එක ඇහැට දාගන්න ඔින හිංද. ඒ ගියාම ඉන්නෙ බෙික⁣රියෙ.
කුමාරසිරි ඉතින් මං ගියාම පාං ගෙඩියක්, දවස් දෙක තුනක් පරන බනිස් ගෙඩි හතරක් පහක් එහෙම තිබුනොත් මෙිසෙ උඩින් ගෙනත් තියනව කාපිය කියල.මං අලුත් පාං ගෙඩිය කාල පරන බනිස්ටික රසිනිට අරං යනව. පරන බනිස් කන්න හොඳනෑ අගුනයි. ඒ හිංද.

වෙනදා වගෙ නෙමෙි එදා මං බෙිකරියට එද්දි  කුමාරසිරියා  කන්දෙක සාක්කුවෙ දාගෙන මූන එල්ලගෙන මහා අසරන ලීලාවකින් හෙන කල්පනාවක හිටියෙ. මාත් ඇහුව මොකෑ බං ගෑනිට පොතු කබර  හැදිල වගේ කල්පනා කරන්නෙ කියල.

*මාර සීන් එකනෙ බං. මට ඇබ්සන් ගහලනෙ. බලහංකො බං අනාගතේම පුල් අනාතයිනෙ..
*ඉතින් ඔික යවන්න එපා කියල කිව්වනෙ.
*කිව්වට යවලනෙ බං. දැං ඒක ක්ලියර් කරන්න චාජ් එකේ යන්න වෙනවලු.
*ටහුඩු. දැං මොකෑ කරන්නෙ. කිව් එම් දන්නවද.
*සර් තමා කිව්වෙ.

මෙයා ගිය පාර නිවාඩු ගිහින් ට්‍රෙිල් බයික් එකක් අරං. ඒක සෙට්වෙලා තියෙන්නෙ නිවාඩු ඉවර වෙන්නෙ හෙට කියල. මූට මෙික පදින්න තියෙන තන්හාව හිංද හේරත්වත්(මං සෙට් කරල දුන්න ආමි එක)දාගෙන දවස් දෙකක් රවුම් ගහල ගහල ඇතිවුනාම තමා කෑම්ප් එකට ඇවිත් තිබුනෙ. මෙිකා ඇවිත් කිව්වෙ එකක්.අරකි කිව්වෙ වෙන එකක්. කොහොම හරි අපේ ක්වාටර් මාස්ටර් අපේ කීමත් අහල මුගේ අහිංසක ආසාවටත් සලකල සානුකම්පිත හේතුන් මත නිවාඩු අනුමත කරල යැව්වත් ඒක පනාගොඩ යවල නෑ. කාටහරි බුලක් වැදිල.
දැං මෙයාට ඔෆීස් එකෙන් කියල ලිකිත ප්‍රකාශණයක් දෙන්න කියල චාජ් ෂීට් එක ගහන්න. ඒහෙම එකක් තමා හමුදාවෙ තියෙන්නෙ. අපි වැරැද්ද හරි නිවැරැද්ද හරි ප්‍රකාෂ කරල ඒකට හේතුව දක්වල  කොලේක ලියල දෙන්න ඔින. ඊට පස්සෙ තමා චාජ් ෂීට් හදන්නෙ.

*දැං උඹට මගෙන් මොකද්ද කෙරෙන්න ඔින. මං ඇහුවා
*දැන් කරන්න දෙයක් නෑ. මට පුලුවන්නං ලිඛිත ප්‍රකාශනයක් ලියා දියං.මගේ අකුරු කැතයි බං.
*දෙඤ්ඤං.  පාං ගෙඩියක් දියං.
මාත් අවශ්‍ය විස්තර ටිකත් අරං කුමාරසිරිය දුන්නු රස්නෙන්ම පාං ගෙඩියත් උන්ඩි කරල සාක්කුවෙ දාගෙන ආව බිලට් එකට. ඇවිත් ප්ලේන්ටියක් හෙම දාගෙන පාං ගෙඩියත් අරං පැත්තකින් ඉඳගෙන හිතින්ම ඩ්‍රාෆ්ට් එක දාගත්තා ලියන විදිය.

දැං මූට කොලේ ලියල දෙන්නත් එපෑ.තේ එකත් බීල ඔෆීස් එකටත් ගිහින් ඒ4 කොල දෙක තුනකුත් අරං මෙිසෙන් ඉඳගෙන දැන් මං ලියනව.

 ඉහත රෙජි අංකය නිළය හා නම සඳහන් මා 1996 වසරේ අහවල් මාසෙ අහවල් දින ශ්‍රීලංකා  යුධ හමුදා නිත්‍ය බළසේනාවට ආධුනික සෙබලෙකු වශයෙන් බැදී... කියල පටන් අරන් මූ කිව්ව ඒවත් ලස්සනට ගලපල දාල ලිවුවත්  අන්තිම ඡේදය මං නොහිතපුම අමුතුම විදියටකට ලියවුනා.

මං ඔික ලිව්වෙ ජෝක් එකටත් එක්ක. හරියටත් එකක් ලිව්වා. මූ මෙික බලල ඇවිස්සුනාම ඒකට කාඩ් එකකුත් ගහල වෙනම ආතල් එක්කුත් අරං හරියට ලියපු එක දෙනව කියල හිතාගෙන තමා
ඔික දුන්නෙ.

මාත් ඔික ලියල ටක් ගාල කුමාරසිරිට කෝල් එකක් අරං කිව්වා "කොලේ ලිව්වා ඇවිත් අරං පලයන්" කියල.
  මූත් අර මෝලියක්ද මංද අන අන ඉදල බක්කර ඇඳුම පිටින්ම  දුවගෙන ඇවිත් ප්‍රකාශනය කියවන්නෙත් නැතුවම අත්සනකුත් ගහල මුව නොසෑහෙන්න ස්තුතිත් කරල කොලෙත් රෝල් කරල අරං ගියා.මටත් හිනැස්සක් ගියා.
 ඒ යද්දි මගටත් ගිහින් ආයෙ හැරිල කිව්ව "මං රොටී වගයක් හැදුව,කනවනං වරෙන්" කියල.
මාත් ඒ සැනින්ම ගිහින් තඩි සයිස් රොටී දෙකකුත් අරං ඇවිත් බිලට් එකේ මෙිසෙ උඩින් තියල  ඔෆිස් එකේ චූටි වැඩකුත් කරා.
අපේ ඔෆීස්එක දෙපැත්තක් ටකරං වලින් තමා ආවරනය කරල තිබුනෙ. ඒකෙ තමා ක්වාටර් මාස්ටර් ඉන්නෙ. ඉස්සරහම තියෙන්නෙ හෙන පරන ටයර්  ගොඩක්.

ඔය ටයර් ටික හංදා මං කලපුවෙ ගිල්ලෝල මරන්නත් මෙි කඳවුරේ ප්‍රධාන මාන්ඩලික නිලධාරි 111 තුමා ප්ලෑන් එකක් ගහල තිබුනෙ4. මං හෙන අකමැතියි සත්තු මරනවට. එක දවසක් උදේ මං ඔෆීස් එක අතුගාන්න  යනකොට ඇහෙනව "කුරු කුරු" සද්දෙයක් මහ දරුණුවට. හරියට කනට සබ්බෙක් රිංගල වගෙ. හෙව්ව හෙව්ව ඒත් සද්දෙ එන දිහා හොයාගන්න බැරිඋනා.
පස්සෙ මිදුල අතුගානකොට තමා වැඩෙි මාට්ටුවුනේ. බලද්දි ගල් ඉබ්බො කිරි ඉබ්බො රෑනයි අර ටයර් ඇතුලේ.
ඔික කරන්න ඇත්තෙ අපේ දුමින්දයා.
මං අතුගාන එක පැත්තකින් තියල අරුන්දැලව ටික පෝර මල්ලක දාගෙන බැරි බැරි ගාතෙ උස්සං ගිහින් ආයෙ අතෑරිය කලපුවට. ඔය කලපුවෙ ඉන්නව මුං දාහක් විතර. කෙරෝලටම ගිහින් තමා අතෑරියෙ . එදා හවස දුමින්දයා...

*⁣යකෝ ඊයෙ රෑ එලිවෙනකං මැරීගෙන අල්ලපු ඉබ්බො ටික නෑනෙ බං.
*මොකක්?? ඉබ්බො නෑහ්??? ඒ සුසන්ත බංඩාර.
*ඔව්. ඉබ්බො ටික නෑ.
*දැං මොකද කරන්නෙ.
මටත් ඔය කතාව සුලඟේ ගසාගෙන ඇවිත් "ආං ඉබ්බොටික හොයනව" කියල කනේ වදිනව වගේ දැනිල  හිමින් සැරේ ඒ දෙබස්වලට රබර් කන දාගෙන කිට්ටු කලා.
*ඇත්ත කියාං,උඹ නේද ඉබ්බො ගල් කලේ.
*ඔව්. තොපිට කන්න ඔන්නං මස් දෙන්නෙ මෙස් එකේ. ඒව කාපියව්,ඉබ්බො කන්නැතුව. අඩු කුලේ පර හැත්ත. මට මල පැන්නා.
*යකෝ ඒ G111 ගෙ ඉබ්බො ටික. හම්බෙයි උඹට.
*මට මොකෑ. කියහං මං කලපුවට ගිහින් දැම්ම කියල.
කොහොම හරි මෙි සීන් එක දුරදිග ගිහින් මට ඇමතුමක්..
*G111, තමුන් දැන්ම ඇවිත් මාව හම්බෙනව.මෙි දැන්ම.
මාත් ගියා. ගිහින් හම්බුනා.
*ඈ ඔියි,... තමුසෙ ඇයි අරුං ටික ආපහු කලපුවට දැම්මෙ.
*පව් සර්.සත්තු ටික.
*ඒ පවෙන් පිනෙන් මට වැඩක් නෑ.හවස හතර වෙනකොට ඒ හිටපු ගානම ආපහු අල්ලල ⁣හිටපු තැනින්ම ගෙනත් තියනව.තේරුනානෙ. හ්ම් දැං යනව.
*සර්.
*ඇයි.
* මංනං ඉබ්බො අල්ලන්නෑ සර්.
*ඇයි තමුන්ට නිලධාරියෙක් කියන දෙයක් කරන්න බෑද?
*පුලුවන්. හමුදාවට ආවෙ ඒකටනෙ. ඒ වුනාට ඉබ්බො බෑ සර්.
*ඇයි තමුසෙ ඩෝං කෙයාර්ද?
මට හිනාවක් ගියා.
*මං ඉබ්බො අල්ලන්න හමුදාවට ආවෙ නෑ සර්. සමාවෙන්න. කරන දෙයක් මට කරන්න. මං ඉබ්බො අල්ලන්නෑ. අනික සර්ගෙ බඩු කියල දන්නවනං මං ඔවුන් ටික ගිහින් දාන්නෙත් නෑ. මං කිව්වා.
එතුමත් ෆන් එකටම බර කෙනෙක්. මං කලින් කතාවකත් ඒක කියල ඇති. හරිම හොඳයි. ඒත් අමුතුයි. ඒ දවස්වල තිරගතවුනු නැගෙනහිර කුසලාන පුට්බෝල් තරඟෙකට මින්නේරි ගිහින් ඉද්දි එතුමා මට එවපු බෝලයක්ට ඔලුව දාන්න ගිහින් ඒක නාහෙ වැදිල මාසයක් විතර මං මුක්කං වෙලත් හිටියා.
එතුම ටිකක් මංදිහා බලං ඉඳල...
*යනෝයි යන්න කියල අතකුත් අහසට දික්කරල කිව්වා. හැබැයි එදා ඉඳන් ආයෙ කවදාවත් කව්රුවත් ඉබ්බො ඇල්ලුවද. නෑ. ඇල්ලුවා.ඒ මට අහු නොවෙන්න. G111ත් කිව්වලු "අරූට අහුනොවෙන්න තැනකින් ගෙනත් තියපියව්" කියල. මට තියෙන බයකට නෙමෙි. ආයෙ මට අහුවෙලා ගිහින් දැම්මොත් ඉබිබො කලපුවට දැම්ම කියල කනපලන්නයැ.

කතාවට යමුකො. පහුවදාටත් එලිවුනා. උදේ අටයි තිහත් උනා. අපිත් ඔෆිස් එකේ. මෙි වෙද්දි මට මෙික මතකෙන් අයින් වෙලාම තිබුනෙ. ඒ වෙද්දි මං බර වැඩකට අතගහල හුස්මක් කටක් ගන්න නැතුව ලෙජර් වගයක් දිගෑරගෙන ඒව චෙක් කර කර හිටියෙ. ඒ ආන්ඩුවෙ ඔඩිට් එකක් ඇවිත් හිටිය හංද. එහෙං ඒ මදිවට වෙන එකෙකුට අංචියක් ඇදල ඒකත් ගැස්සිලා "දෙන්නං උඹට,දෙන්නං උඹට" කිය කිය එකේකා අතේ ඌ පනිවිඩ එවනව.  ඒකටත් මං චුට්ටක් ගැස්සිලා හිටියෙ.

ඔය අස්සෙ උදේ දහයට විතර මගේ කරුමෙ කියන්නෙ මූ මෙික පයිල් එකක් අස්සෙන් තියාගෙන ඇවිත් ක්වාටර් මාස්ටර්ට දීල. එයානෙ ඇබ්සන් මැසේජ් එක යැව්වෙ. අනික අංශභාර නිලධාරි මෙික ෆෝවර්ඩ් කරන්නත් එපෑ.
 සර්රුත් මෙික පයිල් එක අස්සෙන් අරන් කියවගෙන යද්දි  අන්තිම හරිය දැකල මලම පැනල පැනපු ගමන් මූගෙ මූනට අත දිගෑරල දෙකක්ම අතෑරල. මූට බැලන්ස් එක නැතිවෙච්චි පාර ඔෆීස් එකේ ටකරං දෙකකුත් ගලෝගෙන බඩු එලියෙ. අපි දඩ බඩ ගාල සද්දෙ මොකද්ද කියල බලන්න සර්ගෙ ඔෆිස් එකට දුවං එද්දි මං දැක්ක මූ වැලි ගස ගස නැගිටිනව. අනික් එවුන් ඒතනට දුවං යද්දි  සීන් එක දැක්ක මං  මගින්ම ආපහු හැරිල බිලට් එකට දිව්ව. දන්නෙම නැතුව වැඩෙි පත්තු වෙලා. ඉඳකින් පට්ටි ගොනා. මූ වගේ තව එකෙක් හිටියනං බය නැතුව අඳේට දෙන්න තිබ්බ කරත්ත බඳින්න.
ඒ පාර මං කෙලින්ම නැවතුනෙ බිලට් එකේ.
විනාඩි දහයෙන් බිලට් එකේ පෝන් එක.
*ට්රීං ට්ටීරීන්න්න්...ට්රීන් ට්ට්රීඊඊඊන්න්න්න්
* ගුඩු මෝනින් ක්‍යු බිලට් සර්..
*ආං උඹට දැන්මම ඇවිත් කිව් එම් හම්බෙන්ඩ කිව්වා. අඬු කඩනව කියලත් කිව්වා. සුසන්ත බන්ඩාරගෙන් පනිවිඩෙි.
*මල පැනලද බං ඉන්නෙ?? මං බයෙන් ඇහුව. කන්න වෙන සයිස් එකක් තියෙන්නෙ.
*මං දන්නෑ.උඹම ඇවිත් බලහං කියල පෝං එක තිබ්බ. ඒ අනිකා.
දැං ඉතින් උන්නත් එකයි මලත් එකයි.. ගියා කිව්එම් හම්බවෙන්න.
ඔෆීස් එක ගාවට යද්දි අපේ ස්ටාෆ් එක
*ආං පලයන් දෙන්ඩ බලාගෙන ඉන්නෙ.කෝකටත් ටිකක් දුරින් හිටාං... කියල අවවාදෙකුත් දුන්නා.
මාත් ඔව්ව එකින් එක අහගෙන ඒත් පපුව ඉස්සරහට දාල කිව් එම්ගේ ඔෆීස් එකේ දොර ගාවට ගිහින් හයියෙන් හෝල්ට් එකකුත් ගහල හරි ලස්සනට සෙබල ගතිය ඉස්මතු වෙන්ඩ ඉදිරිය කෙලින් බලාගෙන "ගුඩ් මෝනින් සර්"  කියල සැලියුට් එකකුත් ගහල කෝකටත් කියල මීටරේ පරතරය තියාගෙන එන හැම අබියෝගෙකටම මුහුන දෙන්න සූදානමින් පසෙකින් හිට ගත්තා.
*මෙම්මෙම්මෙම්මෙම්..මෙහෙ ව්ව්වව්වව්වව්වරෙන් වල් පප්පප්පප්පප්පරය අ...අ..අ..අඅබ්බගොබ්බය කක්කක්කක්කක්කාලකන්නියා හොහ්හොහ්හොහ්හොහ්..හෝතම්බුවා වව්වව්වව්වව්වව්..වල් මොනරා සුස්සුස්සුස්සුදු පප්පප්පප්පරෙවියා මුහුදු අස්සයා කැක්කැක්කැක්කැත සස්සස්සස්..සමනලයා කියල නං වගයක් කියාගෙන කියාගෙන ගිහින් ආයෙත්.. වරෙන් මෙි ලඟට වරෙන් වල් පරයා..කිව්වා. අපේ QM ගෙ හැටි එහෙම තමා. කැලේ ඉන්න සත්තු ඔක්කොගෙම නමි කියල බැන්නත්  කවදාවත් "සිංහයා" කියලනං බනින්නෙම නෑ.අහන්න ආසම නමත් ඒක.

මං කෝකටත් මීටරේ දුර තියාගෙන තමා ආයෙත් ලංවුනේ. කියන්න බෑනෙ..අර ලියුං හුලගෙ යනවට ති⁣යන බබා මෝටාර් එකක ටෙිල් එකකුත්  තියෙනව මෙිසෙ උඩ.
*ථොථ් ථොථ් ථෝථ් ථෝ:ධ භ්භ්භ්භ:ළ්ළෝ මෙිඛ ල්ල්ල්ල්ලිව්වෙ??
මං සද්ද නෑ.
*ඛ්ඛ්ඛ්ඛි්‍යපිය ථෝධ ල්ල්ල්ල්ලිව්වෙ???
*ඔව් සර්..
*අ..අ..අ..අ..අ..අයිසෙ ත්ත්ත්තමුසෙල මාව ජෝ:ක් එ..එ..එ..එ..එකකට ග්ග්ග්ග්ගත්තද?? ම්ම්ම්ම්..මෙි සස්ස්ස්ස්සාරි ගප්පියට මෙිම ම්ම්ම්ම්..මෙිව ලිල්ලිල්ලිල්ලියල දෙන්නෙ.
ඉතින් මටත්
"ම්ම්මොම්මොම්මොම් මොකද්ද ස්ස්සස්සස්සස්සසර්  කෙක්කෙක්කෙක් කේස් එ..එ..එ..එඑක"  කියල අහන්න හිතුනත් අහන්න ගියේ නෑ. මොකද එතන මිනීමැරුම් සීන් එකක් ගියොත් කියල බය හිතුනා.
*සර්..
*සස්සස්සස්සස්..සර් තමා අ..අ..අ..අඅයිසෙ.
(අඳෝමැයි අපේ සර්ට මෙි පුංචි දේකටත් හෙනට මල පැනල)
*සර් මං තමා ලිව්වෙ. මං ඩ්‍රාෆ්ට් එකක් විදියට ලිව්වෙ. කුමාරසිරි ඒක බලන්නැතුව  අරං ඇවිත් වෙන්නැති සර්..
කුමාර සිරිගෙ දකුනු කම්ඹුල රතුම රතු පාටයි. ඇස් දෙක ලේම ලේ පාටයි.
බයේ බෑ. තොල් දෙකත් උල්වෙලා. ඇස් කොනෙන් මං දිහා බලන්නෙ.
අපේ සර් හරි ඉක්මනට උනුවෙනව.
*ක්ක්කොක්කොක්කොක් කෝපල් ව්විව්විව්විව්විජේසිංහ.... සර් අපේ කෝපල් කෙනෙකුට කතාකලා.
*ක්ක්කිකකික්කික්..කියවනව ආආආආයිසෙ මෙික ක්ක්කක්කක්කක්කට්ටියටම ඇහෙන්ඩ. කියල ලියුම දුන්නා. දැං කට්ටියම වටවෙලා මෙතන.
කෝප්‍රල් විජේසිංහත් මෙික කියෙව්වා.අන්තිම හරිය කියවද්දි ඔක්කෝටම හිනාගියා. කිව්එම්ට ආයෙ මලපැන්නා.

තුමණි,
මා මෙි වැරැද්ද හිතාමතා නොකල බවටත්, සයිකලේ පැදීමට තරුණයෙකුගේ හදවතේ බුර බුරා නැගෙන්නාවු ආසාවටත් එසේ වූ බව කාරුනිකව දන්වා සිටිමි. තවද,  මින් ඉදිරියටත් හා මතු උපනූපන් ආත්මවලදිත් මෙිම වැරදි නොකරන බවට දිවුරා පොරොන්දු වෙමි. ආයෙ කවදාවත් බයිසිකලේ නොපදින බවටත් මෙයින් සපථ කරමි. මගේ සයිකලේ දිනේවා...
මා නවතිමි.  ඔබ තුමාටත්, ආර්කිව් සර්ටත් අනෙක් අයටත් ස්ස්සස්සස්සස්සම්මා ස්ස්සස්ස්සස්සස්.සම්බුදු සස්සස්සස්සරණයි. ජජ්ජජ්ජජ්ජය හා සතුට වෙව්වෙව්වෙව්වෙිවා...!!!
මීට හෙහහෙහ්හෙහ්හේරත්ගේ  ආදර,



සෙ/******* සාසෙ කුමාරසිරි කේඒපී.

පස්සෙ ඒ කියවන එකත් අහං හිටපු කිව්එම් සර්, "ත්ත්තොත්තොත්තොත්තොගෙ අප්පට" කියාගෙන දකුණු අතත් මිට මොලෝගෙන මං ලඟට පැන්නා. මං අර ගැලවිච්චි ටකරං අස්සෙන්ම එලියට පැනල ජීවිතේ රැක ගත්තා.

*මම්මම්මම්මං තමුසෙව විව්විව්විව්විස්වාස කලා නෙන්නෙන්නෙන්නෙමෙි තත්තත්තත්තමුසෙට ර්ර්ර්ර්රැවටුනා අයිසෙ. මම්මම්මම්මං හිතුවෙ තත්තත්තත්තමුසෙ හොහ්හොහ්හොහ්හොඳ එකෙක් කියල.  මම්මම්මම්මං මෙි අ..අ..අ..අ..අනික් හ්හ්හ්හ්හැම එකා ගැග්ගැග්ගැග්ගැනම  දන්නව ඒත් තත්තත්තත්තාම තත්තත්තත්තමුසෙ කව්ද කියල අදුර ගග්ගග්ගගග්ගන්ඩ බ්බ්බ්බ්බැරි උ..උ..උ..උනානෙ ඔියි. ආ..ආ..ආ..අම්මප...

මට ඒකටනං හිනා යන්න ආව. වැඩියෙන්ම ඒක කිව්ව විදියට. මං බිම බලාගත්තා. පස්සෙ අපි දෙන්නටම ඇතිවෙනකං  බැනල බැනල එලෝගත්තා. අනික්වුන් හයියෙන් හිනාවෙනව. ඒත් කමක් නෑ කියහල්ලකො..කුමාරසිරිය තරහවුනොත් පාං කාලත් ඉවරයි. මූ එලියට ඇවිත් මං ඉස්සරහට කොලේ දික් කරල ඒක ඉරල ඉරල උන්ඩි කරල කුනු කූඩෙට දාල ගියා ගියාමයි මං ආයෙ කුස්සිය පැත්තෙ ගියෙ හරියටම සතියකින්. පව් අසරණයා. අපි හිංදනෙ මෙිම වුනේ දෙයියනේ...


රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි
2020.07.08

බබා මෝටාරයක් තමා ඔය පැත්තකින් තියෙන්නෙ.