රිටන් එක

මට මෙි දවස් ටිකේම එක දිගටම අසාදාරනකං සිද්ධවෙනව. මතක විදියට ඒක පටන් ගත්තෙ එදා අරුන්දැව කරේ එල්ලගන්න ගත්තු දවසෙ උස්සවෙි ගැනයි මෙි බඩුකෑලි ටික අත්තනගල්ල පන්සලේ පඩිපෙලේ බැහැපු කතාවයි කිව්ව දවසෙ ඉඳල.

අහන්ඩලාකො. මං ඔවුන්දැ ගැන කලින් මධ්‍යට නොකී කතාවක් කීවනෙ. ඒක හරි ආසාවෙන් කියවන්න මෙවුන්දැ දත්කූරු කක කකානෙ හිටියෙ. මගේ කටට බ්‍රෙික් නෑ කියන්නෙ ඔතන මීට කලින් හෙවනැල්ලටවත් නොකී කතාවකුත් මට නොදැනිම කියවෙලානෙ. මලගිනිවිජ්ජුම්බරයයි මෙහෙ.
දැං අහනව."ඇත්ත කියනවා.. තවුසෙ කවද්ද මල්වානෙ කොටුව පැන්නෙ" කියල. මට හිතිල තිබුනෙ ඔික කවද හරි අහයි කියල. ඒත් මෙච්චර ඉක්මනින් බලාපොරොත්තු උන්නෑ.
අර කසි කබල් මල්වානෙ හුටප්පරේ අපිට ගොඩක් පස්සෙ බැන්දෙ. ඒ වුනාට පැටව් ගැහුවෙ බැඳල මාස හයෙන්. ඒ මදිවට අර පැටික්කිගෙ මූනත් මයෙ වගේමලු. අපි ඒ සප්තලංට දූ පැටිය හම්බුනු දවසෙමයි බලන්න ගියෙ.   ඒ යද්දි ඇස් ඇරලවත් හිටියෙ නෑ. ඒත් මෙි ගෑනි බබා හම්බුන වාට්ටුවට ගිය වෙලේ ඉඳන් අර බබාගෙ මූන බලනවා,මගෙ මුන බලනව. ආයෙ මගෙ මූන බලනව අර බබාගෙ මූන බලනව. මං මෙි පපුවට අත තියල කියන්නෙ මගෙ ආදරනීය යාලුවනේ, මං කවදාවත් මල්වානෙ තනියෙන් ගිහින් නෑ නෑ නෑ නෑමයි.
ඒත් දැන් අර හිතේ චූට්ටි කොනක තිබුනු කොස්ස පරාලයක් බවට පත්වෙලා වගේ කියලයි මට හැඟෙන්නෙ.  උන්දැත් කතාව බලපු වෙලේ ඉදන් එක දෙයයි අහන්නෙ.
*ඇත්ත කියනවා, තවුසෙ කවද්ද එහා ගියෙ??
*මයෙ ආදරණීය බිරිඳ, මං තනියෙන් ටොයිලට් එකටවත් ගිහින් නෑ.  මෙි අහස පොලව, අර පේන වලාකුලු,මහා සාගරය, මෙි කොලපාටින් දිලෙන පරිසරය ගැන දිවුරා පවසන්නෙ මං තනියෙම කොහොවත් ගිහින් නෑ. අම්මපාව්.
*නැතිවෙන්න බෑ. මට මගේ යාලුව සුවර්.ඒත් තමුසෙව  සුවර් නැති එකයි පස්නෙ.
බලාපල්ලකො මං මෙිවට උත්තර දෙන්න ඔින කොහෙන්ද කියල.
පිලිගන්නෙම නෑ.

ආයෙ ඒ කතාව බලපු වෙලේ ඉඳන් මං දැක්කා මෙවුන්දැත් අපේ "වැලී කිලී බැටී" එක්ක එකතු වෙලා මොන මොනවදෝ පෝන් එකේ කුරුටු ගානව හුටු හුටු ගගා. කිලී කිව්වෙනං "ටාට්ටෙ ටාට්ටෙ.., ඔිං ඔයාටත්  බබාම්බෙන්ඩ නන්නෙ ඈ" කියල. මොකදෑ අහපුවම,එවුන්දැත් මට විරුද්දව කතාවක් කොටනවලු. මටනං කමහ් නෑ. ඔින දෙයක් ⁣කිව්වට. මං දන්නවනෙ මං අහිංසකයි කියල.
දැං ඔයාලා බලනව ඇති "වැලී කිලී බැටී" කියන්නෙ කව්ද කියල. ඉන්නකො පහදල දෙන්න.
"වැලී" ඒ මයෙ ලොකු එකා. අපේ වයිප්ට ඒ රත්තරං දරුවව හම්බුනේ මං වැලිකන්දෙ ඉන්නැද්දි ඉතින් හොයාගන්න ලේසි නිසා නම දැම්මා "වැලී"  කියල.
ඊලඟට දුව. මයෙ අප්පේ කියන්නත් මෙව්ව එකයි ආං දූවරුනං දූවරු. අම්මට හපන් ඔිකි. කවදා කොහොම කොතන මොන මිනිහා මරයිද දන්නෑ. කොටින්ම මාත් පරිස්සමින් ඉන්නෙ. ඒතරං  මරුමුස් ඩෑල්ලෙකක්. එයාගෙ නම "බැටී"

මං ඔය ගහක් ගලක් ගානෙ ටංක පෙට්ටියත් අඩිය අඟලට තැලෙනකං  උස්සගෙන අහට්ට මෙහට්ට අතොරක් නැතුව දුවන කාලෙ ආයෙ තැනක තාවකාලිකව නැවතුනා බැටී.  (රසනිගෙන් පස්සෙ කාලෙක.) ඒ කියන්නෙ මඩකලපුවෙ. මඩකලපුවෙ කිව්වට සතුරුකොන්ඩාන් වල. සතුරුකොන්ඩාන්වලට එන්නවුනෙත් මගේ පැවැත්මෙි  පුංචි දෝසයක් හටගෙන.
ඉතින් මෙි දැරිවිට තියෙන පෙනුමත් එක්ක "සතුරු"කියල නම දාන්න ඩිංගක් බයයි වගේ හිතුනු හිංද නම දැම්ම ලඟම තිබුනු ගමෙි නම "බැටී" කියල.

ඊලඟ එකානං දරුවෙක් නෙවෙි. තනිකර ත්‍රස්තවාදියෙක්. මට එහා ඌ. තුවක්කුවක හැඩෙි තියේනං හිරමනේ හරි කමක් නෑ..කිහිල්ලෙ ගහගෙන ඩෝං ඩෝං ගාන එකමයි වැඩෙි. උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකං ගේ වටෙිම මහා දරුනු සටන්. මටත් හිටපු ගමන් පැනල වෙඩි තියනවා. හැබැයි වැඩිය එන්නෑ. "ඇනැප් පැලයං යකෝ යන්න" කිව්ව ගමන්. ආපහු දුවනවා.
එයාගෙ නම "කිළි" මෙයා අපේ උන්දැ සෝස කැලෙන් උස්සාන ආව කියන්නෙ මං කිලිනොච්චියෙ ඉද්දිලුනෙ.මටනං ඒ හැටි මතකයක් නෑ. ඒත් මං  අහගෙන කීප වතාවක්ම ගෙදර උංදැ ඔය කතාව කියනව  කිලිනොච්චියෙ ඉද්දි තමාලු හම්බ වුනේ කියල. සමාජෙං කොන් වෙයි කියල බය හංද මෙි ඔක්කෝගෙම නම් ටිකයි උපන්දින ටිකයි මං ඩයරියෙත් ලියාගෙන ඉන්නෙ. නැත්තං තාත්ත කෙනෙක් වශයෙන් කෝමද ජාති යන්තරේට මූන දෙන්නෙ. උවමනාවක් වෙච්චි ගමන් ඩයරිය බලල අහන එකෙකුට කියනවා. හරී සරලයි.

හැබැයි වැඩ ඇරිල එද්දි ගේන ටොපියක් උනත් බෙදන්න එච්චර අමාරුවක් නෑ
"වැලී ඉඳා"
"බැටී ඉඳා"
"කිළී ඉඳා"
 හරි සරල ජීවිත අප්පා. ඔය හතර බෑ ජටිලයොම එක්කාසු වෙලා තමා මට එරෙහිව කුමන්ත්‍රණය කරන්නෙ.
 සෙට්ටෙක අටම්පහියටම කතාව දායි සමහර විට. එහෙම එකක් කිව්ව කියල මට ආරංචියකුත් ආව. ඇපෘ කරන්ඩනං එපා මයේ දෙයියෝ.මට ඇඳුමක් ඇඳන් පාරෙවත් බැහැල යන්න බැරිවෙයි ඈ.

අහන්ඩලාකො.. ඔය කිලී කියනකොට මතක්වුනේ. මං හිටියනෙ කිලිනොච්චියෙ. ඔහෙට ආවෙත් එව්ව මෙව්ව පොඩි සීන් එකක් වෙලානෙ. අපේ මූලස්ථානෙ තිබුනෙ එතකොට තුනුක්කායි. එහෙ ඉද්දි ගෙවල්වල ඇතිකරපු හරක් බල්ලො පූසො සුදහගින්දරේ කුසුපොතු කොඳු නාරටියට ඇලිල යන එන මං නැතුව හිටියනෙ. පවු අහිංසක සත්තු. සංසාරෙ කලකිරෙන්න බාවනා කරන්නම ඔින නෑ. එක දවසක් ඒ දවස්වල මෙි සත්තුටිකයි මැරිච්චි සත්තු ටිකයි දැක්කනං සංසාරෙ ඔටෝම  කල කිරෙනව. මං වටාපිටාවෙ සිරි බලන්න තව එකෙකුත් ගෙන්නගෙන විසිට් එකක් යන අතරෙ මනුස්ස කටහඬක් ඇහිල දූවිලී වලා අහසට සුලි ආකාරයෙන් විහිදුවාගෙන විහිදුවාගෙන තමා ඒ සත්තු මයෙ ගාවට  දුවගෙන ආවෙ. එදා මට මෙි සත්තු දැකල සංසාරෙ විතරක් නෙමෙි,මට මාවත් කල කිරුන. එදා පාරවල් ගානෙ තිබ්බ හට්ටි හට්ටි එක්කහු කරල ලිඳකින් වතුර ඇදල ඇදල පිරෙව්වා. ඒත් තනි මං ඊට එහා මක්කරන්නද.
  හැබැයි ඊට පහුවෙන්ද ඉඳල කලේ හැමදාම මෙස් එකේ ඉතුරුවෙන කෑම පෝර උරේකට දාගෙන ඒකටම ඉතුරුවෙන හොදිත් දාගෙන කරේ තියාගෙන කිලෝමීටර් තුනක් විතර ටයර්වත් නැති රිම්දෙක විතරක් තියෙන සයිකලේක  පාගනව දවසට දෙපාරක් මෙි සත්තු ඉන්න ගම්මානෙට. ඒ යද්දි  ඉතුරුවෙන බත්වලට දාං යන මස් මාලු හොදි මගේ කොඳු නාරටිය දිගේ බෙිරි බෙිරි ඇවිත් තට්ටං දෙක මැද්දෙන් ගලා ගිහින් කකුල් දෙක දිගේමත් බෙිරිලා සෙරෙප්පුවලින් බිංදුව බිංදුව බිමට වැටෙනව. සෙරෙප්පු දෙකත් යටිපල්ලට ඇලිල සයිකලෙන් බහිද්දි. ඒක හරි අමාරු කාරියක්. මොකද මං ඒ කිලෝ මීටර් තුන යනකොට මුලු ඇඟම ඉඳුල්වලට දැවිල්ල අල්ලනව. ඒත්  ගේම අතෑරියෙ නෑ. දෙමලද මුස්ලිම්ද සිංහලද මට අදාල නෑ, ඒ අහිංසක සත්තු මෙි ලෝකෙ උපන් සත්තු විතරයි. බල්ලො හිටියා තිස් නවයක්,පූසොනං දාසයයි. හරක් පස් දෙනයි මට හම්බුනේ. කිව්වට විස්සාස කරන්ඩ, යුද්දෙක තියෙන භයංකාරත්වය කියන්නෙ , අර අහිංසක සත්තු පොකුරු පොකුරු තැන් තැන්වල මැරිල මුලු පලාතම ගන්දස්සාරෙ බෑ. මැරිල තියෙන්නෙ බඩගින්නෙ. සමහරු ආටි වලට වෙන්නැති. නෑඬි තියෙයිද මයෙ අප්පලා.
ඉතින්  මං අපේ කඳවුරේ ඔක්කෝටම හොරෙන් එලි පහලිය තියෙන වෙලාවෙ ඔිව ටික අරං ගිහින් අරුංට දාල කනකං බලං ඉඳල හරක් දක්කගෙන එනව ඉරනමඩු කොටින්ගෙ රනර් වෙි එක ගාවට. ඇවිත් උං කනකං බලා ඉඳලා ඔලුවත් අතගාල තමා එන්නෙ.
ඔික කොහොමහරි අපේ විදායක අධිකාරිතුමාට දවසක් මාට්ටුවුනා. ඊට පස්සෙ රට පහක කේස් දැම්ම කියන්ඩලාකො මට.  අපේ ඒකකයට අලුත් ඔපිසර් කෙනෙක් හිංද වැඩිය ආරච්චි ගැන දන්නෑ. ඒ නිසා මං තනියෙන් ගමට ගියාය කියල මගෙන් එස්පනේසනුත් ගත්තාම කියමුකො.
මාත් ඉල්ලන පමාවෙන් ලියල දුන්නා. හැබැයි අවංකෙම්ම කියන්නෙ ඒ සර්ගෙනං වැරැද්දක් නෑ. ඒ නිසා මං කවදාවත් උන්නාන්සෙට දොස් කියන්නෑ. මට මොනාහරි වුනානං වග කියන්නත් ඔින එතුමලාමනෙ. අනික යුද්දෙත් ඉවරනෑනෙ. හැබැයි මගෙ තිබ්බ හිතුවක්කාරකම කියන්නෙ මං  වැඩෙි කොච්චර එපා කිව්වත් නැවැත්තුවෙත් නෑ.

හැමදාම උදේ නවය වෙද්දි කෑම උරේ කරේ තියාගෙන පාගනව. ආයෙ තුන වෙද්දි පාගනව. වැස්සියො හතරදෙනාටත් වස්සටත් කවනව. බූරුවෙකුත් හිටිය ඔය අතරෙ. මාත් ඔවුන්ට ඉතුරුවුනොත් බතුත් දෙනව. තව රහසකුත් කියන්නංකො. මං ඔවුන්දැලාව දකින කොට හේමත් වෙලා එක එක තැන වැටිල හිටියෙ නැගිටගන්නවත් පන නැතුව වතුරවත් නැතුව. තව සමහරු ඒ වෙද්දි  පන අදිනව. මං පලමුව වතුර අල්ලෙන් පටන් ගත්තෙ. දෝතින්ම තමා ඉස්සෙල්ලම  ඔිකුංට  වතුර පෙව්වෙ.

පලවෙනි දවසෙ සර් කිව්වා "ආරච්චි ආයෙ අහුවෙන්න එපා පස්සැන් ලාස් චාස් කිව්වා. ඇහුවෙනෑ.
තව දවසක ටූඅයිසී සර්ට මාට්ටු. සර්නං හෝන් එක්කුත් ගහන්ම ගිහින් මං ඇතුලට ගියාම  ගෙන්නලම ඇහුවට පස්සෙ මං විස්තරේ කිව්වා.සර්රුත් මංදිහා විනාඩි පහක් විතර බලන් ඉඳල යන්න කිව්ව මිසක් වචනයක් කිව්වෙ නෑ. ඒත් ආයෙ විදායක තුමාටම කීප වරක් මාට්ටු වුනා. ඊට පස්සෙනං මට සමාවක් ලැබුන්නෑ. ඒකෙ පතිපලය වුනේ මං කිලිනොච්චියෙ තාවකාලික පදිංචියට යෑම.

ඒකනං අවුලක් නෑ කියමුකො. මං මාසයකට කිට්ටුවෙන්ඩ  අරුන්දැලාට කෑම දීල දීල පුරුදුවෙලා තුනුක්කායි ගමට ගිහින් ඩාලින්, රෙපා, සූටා, චලා, බට්ටා, අඩා, බුරියා, ඇටයා,කොස්සා, ලබ්බා කියල කෑ ගහපුවම මං වටෙි රෑනයි බල්ලො පූසො. ගොනයි ගොනියි කිව්වනං පස්දෙනයි හරක්. පුත්තලාන් කිව්වනං බූරුවෙකුත් එනව හිමීට හිමීට ඔලුව දෙපැත්තට වන වන බූරුවෙක් වගේ.  ඒකනං මෙි සංසාරෙටම ඇති දෙයියො.
ඔිං ඔහොම ගිහින් ඉන්න කාලෙ තමා අපිට "කිලී" හම්බුනා කියන්නෙ.. එතකොටත් යුද්දෙ ඉවර නෑ. අපි තාවකාලිකව ඒකක සංවත්සරයක් හිංද ඔතන නැවතිලා හිටියෙ. නැවත ආයෙ ඉතින් ඩෝං ඩෝං  තමා.

මං එදා දාපු කතාවෙන් අපේ උන්දැගෙ මදන යකා ඇවිස්සුනා කිව්වනෙ. ඒක ඇත්ත. මුරුංගා තෙල්දාල උයපු කතාවක් කිව්වනෙ. ඒකත් බොරු හොඳේ. මගේ ආදරණීය පිංයබිකාව ඉන්නවනෙ. එයාට මුරුංග එහෙම හොඳට උයන්ඩ පුලුවන් ඈ. මං නිකමට විහිලුවක් කලේ හොඳේ. (තාම මගේ ඉස්සරහ පොල්ලෙලි දත් දෙක ඇදුං කනව හලෝලා. ඒක එහෙමයි කියල කියන්ඩ කිව්වෙ පිහියකුත් බෙල්ලට තියල)
අපේ ඉස්තිරී පරානෙ  ආයෙ සෝක් දෙකයි. ලංකාවට ඉස්සර පිස්සො නැව්තුනක් ගෙන්නනවත් එක්කම ගොං බඳින කණු නැවකුත් ගෙන්නුවලුනේ.ඒක මට මතකයි ගැසට් කරලත් තිබ්බා ඒ දවස්වල. මං මෙි නිකමට වගේ වගකීමෙන් කියන්නෙ අපේ එක්කෙනා ඒ ගොං බඳින කණු ගෙනාපු නැවේ කුඹ ගහේ මුදුනෙ එහෙම නෙවෙයි ආවෙ හොඳේ. එයා ආවෙ ඒකට චූට්ටක් එහාපැත්තෙන් ආපු අර කණුවල බඳින්න රට හරක් ගෙන්නපු නැවෙි.
මයෙ අප්පලාට කියන්න දැන් හෙන මෙව්ව එකයිනෙ අපේ ගෙදර. ආං අද කෑමට බිත්තර ඔම්ලට් දාල තිබුන බුල්සයි කරල. මෙයානං කියන්නෙ ඔිකට බොන්සායි කරනව කියල.මං මෙි ඒක කන්නෙ කෝමද කියල හිත හිතා ඉන්නෙ. ඒකෙ කෑල්ලක් කඩල ගන්නකොට ඇඟිලි පල්ලෙන් ඉස්ම බේඒඒඒඒරෙනව.අනේ මංදාප්ප.

ඇත්තටම එයා මට ගොඩක් ආදරෙයි.ඒකත් කියන්න එපායැ. එක පැයක් මාව දකින්නෙ නැතුව ඉන්න බෑ. මං කොහේ ගියත් පැයෙන් ගෙදර එන්නෝන. එතකොට තමා මෙයා සතුටෙන් ඉන්නෙ. මාව නොදැක්කොත් එක පැයක්, මෙයාට වෙිල් සීයක් කෑවෙ නෑ වගෙ. ඊයෙත් මට උදේ අතට සල්ලි දීල කිව්වා

*අයියෙ, කඩෙිට ගිහින් ඉක්කන්ට මෙි බඩුටික ගෙනත් දෙනවකො.
*ඉතින් ඔික මිනිහට කියහංකො ගෑනියෙ.මට කියන්නෙ.
*ඉතින් මිනිහට තමා කිව්වෙ.නැතිනං ඔය ඉන්නෙ මොකාද.
*ආ එහෙමත් එකද්ද කියන්නෙ. මං ඇත්තටම කසාදත් බැඳලද බං. මාත් ඇස්දෙක ලොකු කරගෙන ඇහුව.
*නැහ්නං.
*ආ එතකොට මං උඹෙි මිනිහද ඒ කියන්නෙ. අයියෙ කිව්ව හිංද මං බැලුවෙ.
*නැත්තං, මෙි පැටව් හැදුනෙ හුලඟින්ද.
*ඒකනං සමහරවිට කියන්න බෑ. මොකද බෝක්කු දාල හුලං කව්ලු තියන හැටියට මට ඔිකත් සුවර් නෑ..
*අනේ මෙහ්..මෙිං මෙි බඩු ටික ගේනවා ගිහින් මගෙන් මුකුත් අහගන්නැතුව. හැබැයි රෝන්දෙ ගිහින් වෙනද වගේ පැයෙන් එනව කියල හැන්දෑවෙ පහට විතරනං එන්න එපා. දවල්ට උයන්ඩ හාල් නෑ. එහෙම උනොත් ඒ ඉන්න තැනකම නවතිනව ඈ.
 ඔහොම කියලා මට බඩු බඩු වල නං වගෙයක් ලියපු කොලකෑල්ලකුත් අ⁣තට දුන්නා.

මං ඒක කියෙව්වා.
1. නාල් සමීබා 5යි කි.ගෑ
2. සීති 1යි කි.ගෑ
3. 3×5 පැක 01යි 250 ගෑම්
4. පරිපු නැතිනං මුංඇට හොඳයි. 1යි කි.ගෑ
5. කීං කැකර ලොකු 1 යි පැ.
6. ෆෙයාර් ඇන්ඩ් ලව්ලි 01 යි (ඇඩ්වාන්ස් මල්ටි විටමින්,සොෆ්ට් ස්කින්,අල්ට්‍රා වයලට්, විටමින් B+ මිල්කි වයිට්නින්)
මං අර උඩ ඔක්කෝම ටික ගෙනාව. අන්තිම එක ගෙනාවෙ නෑ.
මාත් උදේ නවයට විතර කඩෙි ගිහින්  තුනහමාරට විතර පැයෙන් ගෙදර ආව.
අවුලක්මත් නෑ. තාවකාලික දියර වර්ග විතරයි තාම පුලුවන්. හැබැයි රෑ ඇඳේදිත් දෙකක්ද තුනක්ද මන්ද දනිස්සෙන් යටි බඩ දිහාට ඇන්න. මං ගනන් කලේනං නෑ. ගනන් කරල ලියනවනං එහෙම පිටු දෙසීයෙ සීආර් පොතක් සතියටත් මදි.

හැබැයි මාත් මගේ රත්තරං කඳට ගොඩක් ආදරෙයි. බොරු කියන්න ඔින නෑනෙ. මං ආදර කතා දෙකකින් නන්නස්තාර වෙලා ඉද්දිනෙ මෙයාව හම්බුනේ. මාත් පපුවෙ ඉතුරු වෙලා තිබ්බ ටිකෙන් පන ඇරල මෙවුන්දැට ආදරේ කලා. එක දවසක් උදේ පාන්දරක මයෙ පපුවෙ තියෙන සෙනේ කඳ මෙවුන්දැට පෙන්නන්න ඔින කියල හිතල ඇඳෙන් නැගිටින්න කලින් සුදු නලල් තලය ඉඹල "ගුඩ් මෝනින් වස්තුවෙි" කියල විශ් කලා. ඔලුවත් විනාඩි දහයක් විතර අතගෑව. එහෙම කරන්න හිතුනෙ, ආදරයෙන් පිරුන පවුල් ජීවිතයක් ගත කරන්න ඔිනනං පලමුවෙන් අපි එයාව සතුටෙන් තියන්න ඔින. එයාගෙ හැම දෙයක් ගැනම හාර හාර හොයල බලල කරල දෙන්න ඔින. එයාට සුවාමිපුරුසය ගාව විතරයි ආරක්ෂාව තියෙන්නෙ කියල හැමතිස්සෙම අඟවන්න ඔින. වැඩට පලට උදව් කරන්න ඔින. බැඳපු දවසට උපන්දිනේ දවසට පොඩි විශේෂයක් කරන්න ඔින නිසා.
කොටින්ම හැම දේකින්ම මං එයාට ගොඩක් ආදරෙයි කියල ඇඟවෙන්න අරින්නම ඔින. ඔික මං තේරුං අරන් කොරන්න ගිය ඉස්සරලාම දවසෙ මගෙන් එයා ආදරයෙන් ඇහුව එක වචන පේලියක් ලවන් පෙති යුග අග්ගිස්සෙ තාමත් රැව් දෙනව. "කවදක්කත් නැතුව මූනත් ඉඹල,ඔලුවත් අතගාල තවුසෙ  පාංදරින්ම මොකාටද මෙි එන්න හදන්නෙ??."
එදයින් අදත් මං ඔය යෝදිට අනංමනං කරන්න ගියෙ නෑ. ඉන්න විදියටම ඉන්න දුන්න.

එයාගෙ උපන් දිනය තිබුනෙ මට මතක විදියට පෙබරවාරි 24. මතක විදියට කිව්වෙ මං එයාගෙයි ලමයින්ගෙයි උපන්දින සම්පූර්ණ නම ආදි අරව මෙව්ව  ලියල තිබුනු ඩයරිය කිලී පෑනක් අහුවෙලා බිම දාගෙන කුරුටු ගාල. ඒ කුරුටු ගාපු හේතුවෙන් මං දැක්කෙ දෙකේ ඉලක්කම තුනේ ඉලක්කම වගේ. ඉතින් මාර්තු විසි හතර වෙනිදා මාත් දහයෙ චොකලට් එකක් එහෙම සාක්කුවෙ දාගෙන ඇවිත් නලල ඉඹල "හෑපි බඩ්ඩෙි මයෙ ෂුධාම්මීඊඊඊ" කියල විශ්කලා. කරුමෙ කියන්නෙ සාක්කුවෙ දාං හිටපු චොකලට් එකත් රස්නෙට දියවෙලා කියහල්ලකො. කෙලින් කරල දෙන්න හැදුවම ඒකත් දෙකට මැද්දෙං  නැමුන. එදානං මෙයා වඩිග පටුනත් නටල තාමත් නමක් නැති නැටුමකුත් නටල මහ පිරිතත් කියල ඇම්ජී ගුණසේනගෙ විරිදු බණ පංතියකුත් කියල තමා නැවතුනෙ. තාම රැව්දෙනව කංවල.

උපන් දිනේ කිව්වම මතක්වුනේ. එවුන්දැගෙ මල්වානෙ යාලුවා ආවනෙ බඳින්ඩ කලින්  දවසක අපේ දිහා. ඒත් අපේ ගෙදර එක්කෙනාගෙ උපන්දිනේ දවසකනෙ. ඒ අවුරුද්ද⁣දෙ මෙයැයිගෙ උපන්දිනේ දවස් තුනකට විතර කලින් අහම්බෙන් මතක් වෙලා මං කාබන් පෑනක් අරන් අල්ලෙ තදින් පාට කරලම ලියාගත්තා. නැත්තං අමතකවුනොත් එහෙම කියන්න බෑනෙ. ඒ ලිව්වපාර කියන්නෙ දවස්ගානක් ඔික නොමැකී අතේ තිබුනා. උපන්දිනේ දවසෙ මං ගියා මෙයාට තෑග්ගක් ගන්න. ටාගට් එක තිබුනෙ හෑන් බෑග් එකක් ගන්න. මෙයාගෙ තිබ්බ එකෙත් අන්ඩක් ගැලවෙලා බත් ඇටවලින් අලවල වගෙ තිබුනෙ. ටිකක් තදින් අල්ලපු ගමන් "හුටස්" ගාල ගැලවෙනව. පව් කියල හිතුනු හංද ගියේ ඒකක් ගන්න කිරිබත්ගොඩ තිලකවර්ධනේට. මෙවුන්දැ පදින්නෙ ඩිස්කවරියක්. කොලඹ කෙල්ලොනේ. මගේ පෙර පිනේ හැටි කියන්නෙ මල්වානෙ කෑල්ලත් මං ටවුමෙ කරක් ගගහ ඉන්නව දැකල රූං ගාල ඩිස්කවරිය හරවලා දූලි වලාවක් එක්ක ඇවිත් මං ගාවින්ම නැවැත්තුව. ඒකිගේ පපුවෙ තියෙන්ඩ ඔින එව්ව ටැංකියෙන් එකයි.තිබ්බෙත් ටැංකිය උඩ,කට දෙකොන කනේ.
*ආ අයියා..
*මරන්ඩ හදනවද හුක්.  මං ඇහුවා. ඒකට හැප්පිලා මැරුනටනං කමක් නෑ, තුවාල වෙලා බෙිරුනොත් මැරෙනකං වෙනිවැල්ගැට තම්බ තම්බ බොන්න වෙනව සයිකලේ මලකඩ ඇගේ ඇනිල.
*හෙට අක්කගෙ උපන්දිනේ නේ??
*ඔව් ඔව් මටත් ආරංචියි.
* ආරංචි නෙමෙි..ඇයි මතක නැද්ද.
*දැං කියහන් ඔිකත් ගිහින්. මං මෙි හෑන් බෑග් එකක් ගන්න යන්නෙ.හෙට දෙන්න.
*වාව්.. කැට කැටනෙ. වරෙන් යන්න මං එකක් තෝරල දෙන්න.
*අනේ මෙි. මං හොඳ එකක් ගන්නං. පිං සිද්දවෙයි දැන් ඔයා මෙතනින් යන්න සුදු නංගි.
*ආ.. ඇයි මෙි..අය්යා බය වෙලා?? .ඔහොම බෑ හොඳේ. ඔහොම බය වෙලා පුලුවන්ද හලෝ..
*බය වෙන්නැතුව පුලුවන්ද නංගි. අපි දෙන්න මෙහෙම කතාකර කර ඉන්නව දැක්කොත් රට්ටු මොනවා නොකියයිද. දැං ඔයා මෙතනින් යන්න සුදු නංගි.
*අනේ මං උඹව උස්සගෙන යන්න ආවෙ නෑ. වරෙන් වරෙන් එකක් තෝරල දෙන්න.
*අනේ මට බයයි සුදු නංගි. අපිව අඳුරන කව්රුහරි එහෙම ආවොත්..මාත් ඉවරයිනෙ.
බොහොම අමාරුවෙන් කියල කියල එවුන්දැව එලෝගත්තෙ.ඇත්තටම මගේ ආදරණීය යාලුවනේ මං හරි බයයි ඔව්වට. ඊලඟට කරේ අතදායි.ඊට පස්සෙ අරහෙන් මෙහෙන් අල්ලයි මිරිකයි. අසරණ අපි තැලෙයි. ඔිකනෙ අද සමාජෙ.
කොහොම හරි ඒ අවුරුද්දෙ මං ලස්සන හෑන් බෑග් එකක් මයෙ සුද්දිට තෑගි දුන්නා. ඒක රැපියල් වලින්ම එකසිය පනහක් විතර උනා. ගෙනත් සතියයි මං දැක්ක දරමැස්සෙ යටලීයකත් එල්ලල තියෙනව ගමෙි ඈයොන්ට පේන්න. කොයි ගෑනු කෙනත් කැමතියිනෙ තමන්ගෙ මහත්තයාගෙන් උපන්දින තෑග්ගක් ලැබුනම කාට කාටත් පෙන්නන්න.

හැබැයි මං තාමත් එයාට ගොඩක් ආදරෙයි. මගේ පනටත් වඩා. කොටින්ම වෙනදටත් වඩා.

අඟහරු තුනේ උච්චය මගෙ සිකුරු හත
මෙි දීගයෙන් හැමදාමත් ලැබුනි       සෙත
බුදු වස්තුවෙි උතුරයිනං  පපුවෙ      තෙත
පතුරනු මැනවි තම සැමියට කුලුනු  හිත

" I'll Forget many things in my life time. But my darling i can't foget you."
අයි ලව් යූ සූමච් මයි බෙයිබෙි..😁😁😁😁


රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි
2020.06.18