මෙි කඳවුර වටෙිට තියනව පොයින්ට් පහක්. එයින් එකක් කිරිමණ්ඩලය පොයින්ට් එක සහ ඒක මාර්ග බාධකයක් විදියටයි රාජකාරි කරන්නෙ. මෙි මාර්ගබාධකයෙන් එහා පැත්ත සම්පූර්ණයෙන්ම එල්ටීටීඊ බල ප්‍රදේශයක්. මෙහා පැත්ත යුධ හමුදාව යටතේ පාලනය බල ප්‍රදේශයක්.මෙික සිද්දවුනේ කාවත්තමුනෛ ප්‍රහාරයෙන් හරියටම මාසෙකට පස්සෙ වෙසක් පෝයට කලින්.
ඒ මූකරාල් තොප්පිගල වාකනේරි තාරාවිකුලම් උතුර ප්‍රදේශයේ වී අස්වනු නෙලන කාලය. මෙි ගොයම් කැපෙන කාලයේ රෑ තිස්සේ කමත්වල ගොයම් පාගා වී ගෝනි කර ට්‍රැක්ටර්වල පටවාගෙන උදේ නවයෙන් පස්සේ රජයේ පාලන ප්‍රදේශයට ගේනවා. ඒ වී ගෝනි අට්ටි ගැසූ ට්‍රැක්ටර් උදේට අපි පාර අරින තෙක් පෝලිමට පෝලිමට නවත්තගෙන ඉන්නවා. උදේ අටයි තිහට විතර තමා පාර අරින්නෙ. ඉන් පස්සෙ වී පැටවූ ට්‍රැක්ටර් එකින් එක ඇතුලට අරගෙන පරීක්ෂා කරල සැක කටයුතු මුකුත් නැතිනම් මුදා හරිනව. එදා මාත් රාජකාරි හිටියේ මෙි මාර්ග බාධකයේ. අපේ සහයට කාන්තා සෙබළියන් දෙන්නෙකුත් මෙතනට එනවා. එයාලා කාන්තා පිරිමි දෙපාර්ශ්වයම පරීක්ෂා කරනව. ඒ සයිකල්වල යන අය. අපිත් චෙක්කරනවා. නමුත් මෙි ගොයම් කැපෙන කාලයට රාජකාරිය ගොඩක් අමාරුයි. මොකද ට්‍රැක්ටරයක් පරීක්ෂා කරල ඉවරවෙන්න විනාඩි විස්සක්වත් අඩුම විනාඩි දහයක්වත් ගතවෙනවා.
එදින උදේ අටයි තිහට පාර අරිනකොට අපි දැක්කා ට්‍රැක්ටර් විස්සක් විතර දිගට දිගට පෝලිමෙි ඉන්නව. වැඩිය පරක්කු නොකර මෙිවා චෙක් කරලා යවන එක අපේ රාජකාරිය වුනත් එහි වගකීම ටිකක් බරපතලයි. ඒ නිසා අපේ තුන්දෙනෙක් වෙනම චෙක් කරන අයගේ ආරක්ෂාවට මෙි පොයින්ට් එකට ඇතුලුවෙන තැනට මීටර් පනහක් විතර දුරින් රඳවල තමා අපි වැඩෙි පටන් ගන්නෙ. ඒ වී ට්‍රැක්ටර් මුවාවෙන් එල්ටීටීඊ එකට වුනත් ඇවිත් ප්‍රහාරයක් එල්ල කරල යන්න පුලුවන් නිසා. මෙතනින් ආවගිය බොහොමයක් මුස්ලිම් අය. ඔවුන්ව සැක කරන්න හේතුවක් නොතිබුනත් සල්ලිවලට සහ තර්ජන වලට ඔිනම දෙයක් කරන්න පුලුවන්. අපිට අපේ ජාතියවත් විශ්වාස නැති වටපිටාවක මුස්ලිම් මනුස්සයා වුනත් දෙමළ මනුස්සයා වුනත් අපි හරියටම පරීක්ෂාකරල තමා යවන්නෙ.
හැමදාම දවසේ මැද්දක් විතර වෙනකොට අපි හොඳටම මහන්සිවෙලා ඉන්නෙ. ඉහිං කනින් දාඩිය පෙරාගෙන වක්කඩකින් වතුර ගලනවා වගෙ එන ට්‍රැක්ටර් පෝලිමට නැගල බැහැලම හන්දිත් බුරුල් වෙලා තියෙන්නෙ.
සමහර වෙලාවල්වලට කතා කරන්නත් එපාවෙනව. ඒ අතර තුර ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාරයක් එල්ලවුනොත් අපිට අඹ සරණයි. දුවාගන්නවත් පන නෑ. නමුත් සෙබළෙකුගේ දරාගැනීමෙි ශක්තිය සහ මනස වැඩ කරන ආකාරය සාමාන්‍ය සිවිල් මිනිසෙකුට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස්. ඒ නිසා අපි ජොබ් එක එපා කරගන් නැතුව පරිස්සමට කරගෙන යනව. ඒ මහන්සියට සිසිල් දිය බිඳක් එක්කරන්නෙ අපේ කාන්තා සෙබළියන්. එවුන්දැලත් එක්ක විහිලුවක් කාරිය කරල සැරෙන් සැරේ හීටරේ ගහල වලලු දාන අත්වලින් වත්කරල දෙන කහට එකත් මෙි වෙලාවට දිවිය අවුසදයක් වෙනව.
මෙි කතාව වෙන දවසෙත් අපේ රාජකාරි මට්ටම ඉතා ඉහල ආරක්ෂාවකින් කරගෙන හිටියත් මහන්සියට අපි "රිලව් ගුලි කාල වගේ" මත් වෙලා හිටියෙ.ගිනි කාස්ටකේ ඊට එහා. අපේ පොයින්ට් එකට එදා අණ දුන්නෙ කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සේ (ශ්‍රිලපාබල හමුදාව-40 කල්ලිය😊.)
දහවල් 12.30 - 1300 පැයට විතර අන්තිමට ආවෙ ඔිට්ටමාවඩි ඩුබායි කඩෙි මුදලාලි. මිනිහා මෙි කන්නයේ කුඹුරු අක්කර හැත්තෑපහක් කරල තිබුන කිව්ව. මෙි කඩෙිට ඩුබායි කඩෙි කියනවට වඩා හමුදාව අතර ප්‍රචලිතව තිබුනෙ මරිසි කඩෙි කියල. මෙිකෙ තියෙන්නෙ තනිකරම ඉලෙක්ට්‍රොනික් බඩු. රේඩියෝ,ෆෑන්,වීසිඩී, ටීවී, බෆල් වර්ග කාර් සෙට් ආදිය. මිල ගණනුත් ගොඩක් අඩුයි.
මෙයා මගේ හිතවතෙක්. මගේ ලොඳ පැනපු KPE රේඩියෝ එක දැකල ඒ වෙනුවට මට ගෙනවිත් දීල තිබුනා කොකාකෝලා ටින් එක විදිහේම අලුත් රේඩියෝවක්. ඒ වෙනකොට ඒකත් මෙි පොයින්ට් එකේ දාල තිබුනෙ. කොච්චර සල්ලි තිබුනත් මිනිහා යන්නෙ පුට් සයිකලේ. අපිට කෑමක් ගෙන්න ගන්න කඩෙිකට වුනත් අපි යවන්නෙ වැඩි ඇඳුනුම්කමක් තියෙන කෙනෙක්. විශ්වාස පුද්ගලයෙක්. ඒ ලිස්ට් එකේ මෙයත් හිටියා. නම මීරාන්. මෙයාගෙ පුරුද්දක් තියෙනව. ඒ එයාගෙ වී ට්‍රැක්ටරේ එනවනං මෙයා ඉස්සරලා සයිකලේ පැදගෙන ඇවිත් පොයින්ට් එකේ නතර වෙනවා. එතකොට අපි දන්නවා එයාගෙ වී ලෝඩ් එක තමා ඊලඟට එන්නේ කියල. කොච්චර ඇඳුරුම්කමක් තිබුනත් ඒ විශ්වාසයේ හැටියටම බඩු පරීක්ෂා කිරීමත් අපි කාගෙත් වගකීමක්. මොකද අඳුරන මනුස්සයා අතින් තමා වැරදි වෙනව වැඩි. මෙයාට නොතේරෙන්න අපි හැම දෙයක්ම ඉතා හොඳට චෙක් කරනවා. ඒ හිතවත් කමත් තියාගන්න ඔින නිසා. නමුත් කිසිම දාක සැක කටයුතු කිසිම දෙයක් මෙයාගෙන් අපිට ලැබිල නෑ.
එදා දවල් ඔය ආපු වෙලාවෙ මෙයා අපිට කතාවක් කිව්වා. ඒ කිව්වෙ අපේ ඉන්චාජ් හිටපු කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සෙට. මං ට්‍රැක්ටරේ උඩ හිටියෙ. මට කතාකරල කිව්වා ටක් ගාල බැහැල වරෙන් මල්ලි කියල. මාත් කර කර හිටපු වැඩෙි නවත්තලා ඉක්මනින් එතැනට ගියා. ඊට පස්සෙ කතාවෙ ඉතුරු හරිය මුදලාලි මටත් එක්කම කිව්වා.
*සර්, මගේ තව ට්‍රැක්ටරයක් එනවා,ඒක එන්නෙ අන්තිමට. එතනින් පස්සෙ කිසිම වාහනයක්වත් මනුස්සයෙක්වත් නෑ. ඒත් සර් මෙතන ඉඳල හරියටම හැතැප්ම තුනකට විතර එහා සංවිධානෙන් කට්ටියක් ඇවිත් නැවතිලා ඉන්නවා. ගොඩක් පරිස්සමින් ඉන්න.
ඊට පස්සෙ මං ඇහුව
* බඩු ටික කොයි පැත්තටද වැඩිපුරම බර වෙලා හිටියෙ.
මෙි පැත්තට. මෙහෙට නූනොත් නාවල්අඩි පැත්තට.
*හරි, ඔයා දැක්කෙ කීයට විතරද?
*දැං පැය දෙකකට විතර කලින්.
*ටහුඩු. ඒනං බඩු බනිස් වෙලාද දන්නෑ මෙි වෙනකොටත්.
*සර්, ඔයාල මගේ දරුවො වගේ.ඒකයි කිව්වෙ. කෝකටත් පරිස්සමින් කරන දෙයක්.
*හරි අංකල්,බොහොම ස්තූතියි. අපි බලන්නං කියල එයාවයි එයාගෙ ටැක්ටරෙයි ඉක්මනින් යැව්වා.
කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සේ මට කිව්වා
ඉස්සරහ අපේ ආරක්ෂාවට ඉන්න අයට විස්තරේ කියල ගොඩක් කල්පනාවෙන් ඉන්න කියන්න කියල. එතන බයිනො එකකුත් තියෙනවා. මාත් බයිනො එක දාල හතර වටෙිම බැලුව. ට්‍රැක්ටර් දෙකයි පෝලිමෙි තියෙන්නෙ. අර මනුස්සය කිව්ව දේ හරි. ඒ ඇවිත් තිබුන ටැක්ටර් ටිකයි මිනිස්සුයි ඇරෙන්න බලුබල්ලෙක් පාරෙ නෑ. ඒ කිව්වට භූමියේ වෙන කිසිම වෙනසකුත් මං දැක්කෙ නෑ.
හැබැයි මගේ හිතටත් ඇත්තටම අමුත්තක් තේරුනා. මෙි ට්‍රැක්ටර් දෙක ගැනත් බය හිතුනා. ඒත් කරන්න දෙයක් නැති තැන අර තුන්දෙනාව පුල්ම ඇලට් කරල මාත් හිමීට ගිහින් එතනම ඉඳල ඇතුලට ගන්නැතුව ටැක්ටර් දෙකට කිට්ටු කරල හොඳට බලල උඩටම නැගල චෙක් කලා. මොන දේ වුනත් සිවිල් අය ලඟ තියාගන්න බෑනෙ. උන් මැරුනොත් එහෙම ඊට වඩා පස්නයක්නෙ වෙන්නෙ. මාත් බයෙන් බයෙන් ඒත් කල්පනාවෙන් විනාඩි දෙකෙන් චෙක් කරල උන් ඔක්කොම ටික ඉක්මනින්ම යැව්වා.
මෙිකට අපි පුලුවන් තරම් ඉක්මනින් ඇක්ෂන් එකක් ගන්න ඔින.
හොඳටම බඩගිනි වෙලාව. කෑම ඇවිත් තිබුනෙත් නෑ.
ඒකත් කරල පොයින්ට් එකට ඇවිත් කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සේට විස්තරේ කිව්වා. එයා ඒ වෙනකොටත් සෙට් එකේ කඳවුරට පණිවිඩෙි කියල.
ඒ කිව්වම අපිට නැවත කියල තිබුනා කල්පනාවෙන් ඉන්න,චෙක්කරන උදවිය ලඟට ගන්නෙපා,දුරතියල චෙක් කරන්න කියල. ආපු අය යැව්වට පස්සෙ ආයෙත් පොයින්ට් එක ඇතුලට කව්රුවත් ගන්න එපා කියල පාරත් වහන්න කිව්වා.
තව තවත් වෙලාව යනව කියන්නෙ, ඒ අපේ පොයින්ට් එකට ගහන්න ආපු ටීම් එකක්නං අපි ඔක්කොම මෙි වෙද්දි ලොකු අනතුරක ඉන්නෙ. හැබැයි අර මහන්සිය, විඩාව, බඩගින්න, නිවිල ගිහින් උනක් තිබිල හොඳ වුනා වගෙ අමුතු නැවුම් පනක් මෙි වෙද්දි මටනං ලැබිල තිබුනෙ.
*කෝප්‍රල්, උන් ගැහුවොත් කෙල්ලො එක්ක බෑ. කතාකරල යවන්නකො.අපි ජොබ් එක කරමු.
කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සේත් එසැනින් ඇතුලට කතා කරල කෙල්ලො දෙන්නත් එවෙලේම යැව්වා. මොකද හදිසි ප්‍රහාරයක් එල්ලවුනොත් අපිට එයාලව රකින්න බෑ. කොල්ලෙක් මැරුනා වගෙ නෙමෙි කෙල්ලෙක් මැරුනොත්.ඒක අපිටත් වෙඩි තියාගෙන මැරෙන්න තරං හිතෙන දුක් සීන් එකක්. අනික ආරක්ෂාවට තියන්න තරම් පිරිසකුත් මෙතන නෑ. ඔහොම විනාඩි විස්සක් යනකොට අපි සම්පූර්ණයෙන්ම ඔිනෑම හදිසි ප්‍රහාරයකට මුහුන දීමෙි අධිශ්ඨානෙන් ලක ලෑස්තිවුනා. සීයක් ආවත් නවයක් හොඳටම ඇති විනාඩි දහයක් අල්ලන් ඉන්න.
අපේ සහායට උවමනාවුනොත් කියල ඇතුලෙ කට්ටියත් ස්ටෑන්ඩ් බයි කලා. අපිට මෙි කඳවුරේ රයිඩර් ටීම් එක තමා හැමදේටම හයියකට හිටියෙ.මොකද අනිත් අය පයින් හැතැම්ම දෙකක් විතර දුවල එනකොට මෙයාලා විනාඩි පහෙන් අපි ලඟ. ඔතන හිටපු කෝප්‍රල් රණසිංහ(නම මට මතක විදියට) තමා ඉස්සෙල්ලම කඩාගෙන බිඳගෙන ඔින තැනකට එන්නෙ. බැරියර් පෙන්නන්නම බෑ.පොර ඒව අරිනකං ඉන්නෑ. එක්කො යටින් එක්කො උඩින් තමා දාල එන්නෙ. එහෙම මීට කලින් කීප අවස්ථාවකදිමත් උනා.
ඒත් එක්ක අපිට උපදෙස් ලැබුනා ඉස්සරහට ගිහින් ටිකක් විපරම් කරන්න කියල.
අන්තිමෙිදි කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සේ මට කිව්වා
*ආරච්චි උඹයි ලොක්කයි සයිමයි මෙතන බලා ගනින්
*පිස්සුද කෝපල් තාත්ත මොනා නොකියයිද. මට බෑ මාත් එනව.
*අනේ මෙි හුරතල් වෙන්නැතුව මෙිං මෙහෙ හිටහං.
*මට බෑ.මට බෑ.මං එනවා.ඒ සිසිර උඹ නැවතියන්. මට ටිකට් එක තියෙන්නෙ උඹට නෙමෙි. ආවොත් සෙන්ට් ගියොත් ඔිඩි කොලොං..කියල මංම මං වෙනුවට සිසිර කුමාරව නවත්තල ගමනට සහභාගිවුනා.
අපි ඉස්සෙල්ලම රයිඩර් ටීම් එක පුල්ම ඇලට් කරවල පරිස්සමින් හෙමීට හෙමීට ඉස්සරහට ගියා. අපි ගියේ හරස් පෙලක් විදියට දුරින් දුරින් දෙන්නෙක් අතර පරතරය මීටර් විස්සක් තිහක් විතර තියාගෙන. එහෙම ගියාම බැරිවෙලාවත් ප්‍රහාරයක් එල්ලවුනොත් අපිට වෙන හානිය අවමයි. වැඩි වෙඩි බලයක් දෙන්නත් පුලුවන් වගේම වැඩි ප්‍රදේශයකුත් ආවරණය වෙනව.
ඔය හරියෙ තියෙනව පරණ ගඩොල් කපපු වලවල් ගොඩක්. ඒවගෙ පං ගසුයි අහු ගසුයි සරුවට වැවිල තිබුනෙ. ඊට එහා පැත්තෙන් කලපුව. ඒක පොඩි ඇලක් වගේ. පේපර් මිල් එකේ කුනු බහින්නෙ ඔය ඇලේ.
අපි හිමින් හිමින් ඉස්සරහට ගිහින් ඔය වලවල් කට ගාවට ඇවිත් දණහිසෙන් නැවිල ඉඳගෙන ඉස්සරහ නිරීක්ෂණය කලා.(KNEELING POSITION). කිසිම හැල හොල්මනක් නෑ. හොඳට අපි හයදෙනා ඇස්වලිනුයි මොලෙනුයි ඉස්සරහ නිරීක්ෂණය කලා. ඒත් කිසිම වෙනසක් නෑ. මෙි හරියෙ වලවල් වැඩි හින්දා මමයි අපේම ඒකකයේ රණසිංහයි කෝපල් කිරීට කියල දකුණු පැත්තට ටිකක් ඇදිල බිමට නැවිල ඇස් මට්ටමින් ඉදිරි භූමිය නිරීක්ෂණය කරගෙන හිටියෙ. ඒත් වෙනසක් නෑ.
පස්සෙ අපි ආයෙ ඉස්සරහට ගියා.කලපුව කිට්ටුවට. මොකද අපිට ප්‍රහාරයක් එල්ල කරනවනං මෙි තමා උන්ට ලේසිම තැන. අපි වැඩි අවධානයක් දෙන්නෙත් මෙි ඒරියා එකට. ඒ වලවල් හිංද.
ඊට පස්සෙ හෙමින් හෙමින් කල්පනාවෙන් තව චූට්ටක් ඉදිරියට ඇදුනා. වෙනසක් නෑ. අපිට ඇත්තටම හිතුනා මීරාන් කාරයා අපිව ඇන්ඳුවවද්ද කියලත්. අපි දෙන්න, ඒ කිව්වෙ මායි රණෙයි ඔිකත් ඔතන කතාවුනා. එතකොට පට්ට ගිනි කාස්ටක අව්වක් තිබුනෙ.
ආයෙත් අපි නැවතිලා පැය කාලක් විතර හිටපු හිටපු තැන්වල KNEELING POSITION එකේ බලාගෙන හිටියා. ඔය අස්සෙ මට පට්ටම "චූ" බරක් හැදුනා. ඉන්න තැනම දනිස් දෙකම බිම ඇනල මං මගේ වැඩෙි කරාගත්තා. ඔික දැකපු අපේ උන්ටත් ඉන්න බෑනෙ. මොකද සිංහලය එකතු ඔිකට විතරනෙ. අර මහ යුද්දෙකුත් දිනුවලුනේ ඒ කාලෙ භඨ සේනාවෙ එකෙකුට ඔය බර හැදිල ඒකෙන් නිදහස් වෙනව දැකල අනික්වුනුත් පෝලිමට ඔික කරල. මෙතනත් ඔිකමයි උනේ.
එකා එකා ඉන්න විදියටම තම තමන්ගෙ වැඩෙි කර ගත්තා.කෝප්‍රල් කිරී අන්තිමෙිටම හිටගෙන සිප් එක ඇරල ඇල්ලුවෙ ඉස්සරහම තිබ්බ වලට.
බුදුන්පල්ලයි මෙි කියන්නෙ, පොරගෙ කරුමෙ කියන්නෙ ඔය වලේනෙ බඩු හිටියෙ. ඇඟිලි දෙකෙන් අල්ලගෙන "සී" කියල වක්කරන්න පටන් ගත්තා විතරයි වලේ ඉඳල උඩට පට පට සද්දෙන් වෙඩි හඬ කීපයක් පිටවුනා. මං එසැනින් ඒ පැත්ත බලද්දි කෝප්‍රල් කිරී ඇදගෙන වැටුනා. ඊලඟ මිලි තත්පරේ අපි පටන් ගත්තා. ඒ සූදානමින්ම හිටපු හංද.
ඇවිලුනා සටන. දෙගොල්ල මරා ගන්න පටන් ගත්තා. බට්ටො රතිඤ්ඤා වැල් සීයකට විතර එක පාර වෙඩි තිබ්බා වගෙ සද්දෙන් එක දිගටම වෙඩි සද්දෙ.
මං ඉන්න තැන ඉඳන් මුන්ට වෙඩි තියන්න බෑ. වම්පැත්තෙන් රණසිංහය.
මං කුණු හරපෙකුත් කියල කෑගැහුව ගහපිය හු%@&තො ග්‍රෙනේඩ් එකක් කියල .රණය උගේ ග්‍රෙනේඩ් එක අරුං හිටපු වලට අතාරිද්දි මාත් එකක් ඇදල අරන් කඩල ඊට ඉස්සරහින් තිබුනු වලට විසිකලා. දෙකම එකවර පිපිරුවෙ. අම්මට සිරි කියහල්ලකො. ඒ සද්දෙට අපිට මීටර් තිහක් විතර දුරින් ඇලක් වගේ තිබුනු දිග ගඩොල් වලකින් පැනල දුවන්න තියාගත්තනෙ විස්සක් විතර. එසැනින්ම අපිත් ඇල්ලුව ඇල්ලිල්ලක් "සට පට" ගාල කෑ ගහගෙනම. මට ඔය පොකුරු උන්ඩ කෙළිය හරියන්නෙම නෑනෙ. සිංගල් නැත්තං ඩබල් ටැප් එක තමා සුපිරියට වැඩ කරන්නෙ. ඇල පනිද්දිම එකෙක් ඩවුන්. වලෙන් ගොඩ වෙද්දිම තව එකෙක් ඩවුන්. අපි පස්දෙනත් ඇරියෙම නෑ. එක දිගටම වෙඩි තිබ්බා.උනුත් කලපුවෙ එහා පැත්තට පැනල ඉවුරෙ ඉඳල අපිට දෙන්න තියා ගත්තා ඔලුව උස්නන්නම බැරි වෙන්න. කෝප්‍රල් කිරා සද්දයක්වත් නෑ. කලබලේට ඇහුනෙ නැද්ද මංදන්නෑ. සද්දෙයක්වත් ඇහුනෙනං නෑ.
මීටර් තිහක් හතලිහක් විතර ලඟ ලඟ මූනට මූන දරුණු සටනක්. දෙගොල්ල මරාගන්නව හෝ ගාල. කලුදුම් වලාවයි.ඒ අස්සෙ එකින් එක බෝම්බත් පුපුරන්න ගත්තා.
මං ආයෙ දැක්කා එල්එම්ජියෙ දිසානායකය එක දිගටම "පොපොප් රිලීස්" සද්දෙන් වෙඩි තියනව වුනත් උගේ කමිසෙ ලේ තියෙනව. ආයෙ ඒව බල බල හිටියෙ නෑ. වැඩෙි දිග්ගැස්සෙන්න කලින් මායි රණෙයි තව චුට්ටක් දකුණු පැත්තට පැන්න.
අපි දෙන්නට ලේසියි ඉස්සරහට පනින්න. ඒ එතන තිබ්බ භූමිය අනුව. අපි දෙන්නා වෙඩි තියන ගමන් දකුණට ඇදිල ඇල කන්ඩියට කිට්ටු කලා. ඒ අස්සෙ රණය ඇලේ හිටපු තව එකෙක් නිහඬ කලා. දැං අපි දෙන්නගෙ ටාගට් එක ඇල ක්‍රොස් කරන්න. ඒත් පොඩ්ඩ මිස්වුනොත් ඔිඩි කොලොන්ම තමා. මොකද ඇල පැනල උන්ට වෙඩි තිබ්බෙ නැත්තං උන්ට වදින්නෙත් නෑ, මෙික ඉවර වෙන්නෙත් නෑ. මෙතන හිටියොත් සෙන්ට් ගහන්න වෙන්නෙ ලබන ආත්මෙි. එතකොටම මට ඇහුනා මහා කුණු හරප පේලියක් කියාගෙන කෝප්‍රල් සඳනායකයි එයාගෙ ගැන්සියයි කම්බි වැටවල් කෙලින් කරගෙන දුං දාගෙන පිටි පස්සෙන් දුවගෙන එන සද්දෙ. ආයෙ නව බලාපොරොත්තුවකුත් එක්කම කට්ටියකට වෙඩි ආවරණයක් දෙන්න කියල අපි කීප දෙනෙක් ඇල ක්‍රොස්කලා. ඒ ක්‍රොස් කරල දෙන්න තියාගත්තා දීමනාවක්... ආයෙ මොනාද රැස් විහිදෙන්ඩයි කනෙන් දුං විසිවෙන්ඩයි.අහවල්තැන මයිල් කෙලින් වෙන්ඩයි "ප්‍රීති" හීනෙන් දකින්ඩයි. උන්ට එක තත්පරයක් ආයෙ ඔලුව උස්සන්න දුන්නෙම නෑ. කෝප්‍රල් සඳනායකට එල්එම්ජියක් තිබුනෙ. ඒක ඉනේ තියාගෙන වැනුවෙ හතර අතේම තරු පායන්ඩ. ඒව බිම වැදිල පස් සීසීකඩ යනවත් හොඳට දැක්කා.
කොහොම හරි මුන්ට අපේ වෙඩි බලයට මුහුන දෙන්නම බැරිවුනා. උන්ගෙ මැරිච්චි තුවාල වෙච්චි වුන් දාල දුවන්න පටන් ගත්තා. අපි පැන්නුව. පන්න පන්න වෙඩි තිබ්බා. පන්න පන්නා වෙඩි තිබ්බා. පස්සෙන් එලෝගෙනම ගියා.දැං එකම යුද්දයයි. රයිඩර් ටීම් එක ඇවිත් උන්ව පාරෙන් කොටු කරල පාර පනින්න බැරි වෙන්න. අරුන්දැලා උන්ටත් වෙඩි තිය තිය දුවනව. රයිඩර් ටීම් එකේ අයට මෙි දුවන අයට වෙඩිතියන්න බෑ අපිට වදින හිංද. එයාලා ආවරණ අරගෙන හිටියා අවස්ථාවක් එනකං. ඒ අස්සෙ මං දැක්කා අපේ එකෙක් අවු ගහකත් හැප්පිලාද මංද තැරි ගහගෙන ඇදං වැටෙනව. (උගේ අතක් ඇමැට්ටි වෙලාලු ඒ අස්සෙ)
මගේ ජීවිතේ තියෙනව මෙහෙම පස්සෙන් පන්න පන්න වෙඩි තියල තියන අවස්ථා කීපයක්ම. මෙි තුන්වෙනි පාර.
අපි කිලෝමීටරයක් එකහමාරක් විතර ඔහොම පස්සෙන් පන්නගෙන ගිහින් නැවතුනා. ඒ තවත් ඉස්සරහට ගියොත් අපිව පස්සට ගන්න මුලු බ්‍රිගේඩ් එකටම එන්න වෙයි කියල හිතුනු හංදා. කෝප්‍රල් සඳනායක තමා ඒ වෙලාවෙ අපට අණ දුන්නෙ. පොරත් ගිනි මකරෙක්. මෙිවගෙන් පදම් වෙච්චි කෙනෙක්. පොරනං කිව්වෙ තව පන්නමු කියල.අපි බෑ කිව්වා.(එයා ආර්එස්එම් එකත් කරල තමා පැන්ෂන් ගියේ.)
මෙි වෙද්දි සටනත් ටික ටික තුනී වෙමින් තිබුනා. වෙඩි බෙහෙත්වල සැරට මාර වතුර තිබහක් එන්නෙ. ඒකයි සෙබළෙක් අවියක් දරණ හැම අවස්ථාවකම වතුර බෝතල් දෙකක් ලඟ තියාගෙන ඉන්නෙ. ඒත් ඒ වෙලාවෙ මගේ ලඟවත් කා ගාවවත් වතුර තිබුනෙ නෑ. මෙි වෙද්දි සටන් භූමියට ප්‍රධාන මාණ්ඩලික නිළධාරි 111 තුමා සහ අපේ ප්ලැටූන් කමාන්ඩරුත් (ලුතිතන් එන් සොයිසා) ඇවිත් රෝඩ් බ්ලොක් එක පැත්තෙන් පාරෙ ඉස්සරහ හිටියෙ.
අපිට පුදුම වතුර තිබහක් දැනුනා. හිටියෙත් බඩගින්නෙ. පැය දෙකක් විතර ගියපු සටනක්. ඒ අස්සෙ මැරෙන්න වතුර තිබහ. අර ඔක්කෝම ඉවසන්න පුලුවන්,වතුර තිබහ ඉවසන්න බෑ. තොල් දෙක එකට ඇලිල.දිව උඩුතල්ලට ඇලිල. කට වටෙිම සෙම. (මෙිව සිරා සිද්ධි හොඳේ. මෙි තිබහ ගැන දන්න කෙනෙක්ගෙන් අහල බලන්නකො සැප කෝමද කියල) අපිට සටන ඉවරවෙලා පස්සට එන්න කිව්වට එන්න බෑ. වතුර නැතුව ඇන්ජිම දුර්වලයි. විජලනය වැඩී.
ඔය අස්සෙ දුවපු එවුන් ප්‍රථිසංවිධානය වෙලා ආපහු හැරුනොත් සේරටෝම නොමිලේ මල්වඩම්.
මෙික බලපෑවෙ රෝඩ් බ්ලොක් එකේ හිටපු අපිට විතරයි. හොඳට වටපිට බලද්දි මං දැක්කා තව ටිකක් ඉස්සරහින් ඇල කෑල්ලක් යනව. මෙිකෙ වතුර සමහර දවස්වලට නෑ. සමහර දිවස්වලට තියෙනව. මෙික එන්නෙ වාකනේරි වැවෙන්. ඇලක් කිව්වට මීටරයක් පලල ඇති ඔන්නං.
කුඹුරුවලට වතුර එන ඇල. මං දුවගෙන ගියා ඔතනට. යද්දි දැක්කා ඇලෙන් එකයි වතුර. ඒත් කලුම කලුපාටයි. කලු පාට උනත් වතුරනෙ..අතින් වතුරෙ රොඩු දෙපැත්තට කරල එහෙම්මම ඩවුන් ගිහින් රහක් ගුණක් බලන්නැතුවම බඩ පිරෙන්න වතුර බිව්ව. රණයටත් කතා කලා . ඌ ඊට එහා. ආපු ගමන් මං දැක්කා උගේ ඇස් දෙක විසාල වෙලා දිලිසෙන හැටි.. ආයෙ මං දිහාවත් බැලුවෙ නෑ. ඩවුන් ගියා..ඇදගෙන ඇදගෙන ගියා.
අපි පස්සට ආව. ඇවිත් සටනේ ෆීඩ්බෑක් එක ගත්තා. කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සේ මැරෙයි කියලමයි කිව්වෙ. වෙඩි පොකුරක්ම වැදිල තිබුන කිව්වා. නමුත් අදටත් ජීවත් වෙනව. හැබැයි අබ්බගාතයෙක් විදියට. පස්සෙ එකම එක දවසක් හමුවුනා මූලික පරීක්ෂණ උසාවියට ඇවිත් ඉද්දි. එයාට ඇවිදින්න තව කෙනෙක් ඔින.
දිසානායකගෙ බෙල්ල හූරගෙන එක උන්ඩයකුත් අතේ උඩබාහුවෙ තව උන්ඩෙකුත් වැදිල තිබුනා කිව්වා. බරපතලම නෑ කිව්වා. වාසනාව කියන්නෙ මස් විතරයි හිල්වෙලා තිබුන කිව්වෙ. බෝන් ඩැමෙිජ් නැතිලු. තව එක්කෙනෙක් බරපතල තුවාල ලබල තිබුනා කිව්වා.ඒ කෝප්‍රල් සඳනායකගෙ ටීම් එකේ පුෂ්ප කුමාර.
අපිව මරන්න ආපු උන්දැලාගෙ දහ හතරක් මැරිල තිබුනා. තුවාල තුනක් ඉන්නව කියල සෙට්වල මොනිටර් වෙලා තිබුනා කිව්වා. එකෙක් රණයගෙ හරි මගෙ හරි ග්‍රෙනේඩ් පාරකින්ම මහ පලවෙනියෙන්ම නිදහස් වෙලා තිබුනා. ඒ අතන වලේ.
දැං ඔය හිතවතුන් කල්පනා කරල බලන්න උදේ ඉඳන් විහිලු කර කර හිනාවෙවී එකම පිඟානෙ කාල කෙල්ලො වක්කරල දුන්නු කහට එකත් එකම කෝප්පෙ බීල එකම රාජකාරිය එකම තැන කරල එකටම හිටපු සහෝදර සෙබළු නව දෙනෙක්ගෙන් තුන් දෙනෙක් මොහොතකින් අපෙන් වෙන් වෙලා ගියහම ඒ වෙලාවට දැනෙන දුක වෙිදනාව කොහොමද කියල. ඒ දුක වෙිදනාව දරන්න පුලුවන් සොල්දාදුවෙකුට විතරමයි. මගේ තාත්තා මැරුනට වඩා වෙිදනාවක් මං යුධ පිටියෙ විඳල තියෙනව. ඒක එක වරකුත් නෙමෙි. සිය දෙසිය වාර ගානක් විතර.
ඒත් අපි සටන ඉවරවෙලා පොයින්ට් එකට ඇවිත් ආයෙ රාජකාරි. කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සෙ වෙනුවට කෝප්‍රල් සඳනායකත් තුවාල වුනු දිසා වෙනුවට තව කෙනෙකුත් වැඩිපුර තව තුන් දෙනෙකුත් දීල කඳවුරෙන් ආපු අයත් යන්න ගියා. අපේ තනියට ලුතිතන් සොයිසා විතරක් නැවතුනා. එයානං එක වචනයක් කතාකලේ නෑ. බලාගත්තු අතේ බලාගෙන හිටියෙ. අපිත් ජීවිතේම එපාවෙලා උනත් නැවත හොඳ මානසිකත්වයක් ගොඩනැගෙනකං පරිස්සමට ඉදිරි රාජකාරිය කරගෙන ගියා.
පහුවදා ආපු මීරාන් අංකල්ට අපි විස්තරේ කීවම පැය බාගයක් විතර මහ පාරෙ බිම ඉඳගෙන හොඳටම ඉකි ගගහ ඇඬුවා. වැඩියම ඇඬුවෙ එයාගෙන් පනිවිඩෙි අහපු කෝප්‍රල් කිරිමුදියන්සේ මැරුන කිව්වම. අපිත් ඉවසාගෙන හිටියෙ බොහොම අමාරුවෙන්. අපිත් ඒ වෙද්දි ඇත්තටම හිතාගෙන හිටියෙ එයා අපිව අතෑරල ගිහින් කියල. පහුවෙනිදත් රෑ තමා දැනගත්තෙ එයා ජීවතුන් අතර ඉන්නව කියල. ඒ අඬල අඬල ඉවරවෙලා මගෙත් ඔලුව අතගාල මූනත් ඉඹල කුඹුරු වැඩ පස්සට දාල ආපහු යන්න ගියා.
රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි
2020.06.20
අම්මෝ ඒ කතාවෙ තියෙන බර...!
ReplyDelete