මගේ වෙඩින් එක

මට හැමදාම මළ කරදරේ අපේ ගෙදර උන්දැගෙන් එයා ගැනත් කතාවක් දාන්න කියල. ඉතින් මාත් අදහස් කලා මගෙ පිංයබිකාව නොහොත් කේප්ප කුලප්පු උම්බෑවලාගේ පරුසලතා ගැන පොඩි ටෝකක් දෙන්න. මං මෙයාව හම්බවෙච්චි හැටි කියන්නං කියල හිතාගෙන හිටියත් ඔලුවට ආවෙිම වෙඩිං උස්සවෙි ගැනම කියාපිය කියල.  පස්සෙදි ඔන්නොහෙ යන කැකිරිවත්තකින් පලයන් කියල කලවම් කරලම දානව කියල හිතාගෙන මෙි කොටාගෙන කොටාගෙන ගියා.


මෙයා මට හම්බුනේ අත්තනගල්ලෙදි.  අත් තන ගල්ලෙ නෙමෙි. අත්තනගල්ලෙදි. අපේ ගමෙි පන්සලේ විලාසිතා තරඟයක් පවත්තනව ඒ දවස්වල මාසෙකට සැරයක්. ඒකට සහභාගි වෙන්නෙත් ගමෙිම ඉන්න කේප්ප වැස්සියො ටික තමා. සාය ගවුම දණහිස්සෙනුත් වියතක් දෙකක් උඩට  කොටයි. බුලිලටත් මෙිකප් දාලා එන්නෙ මුං. බැරිවෙලාවක්කත් අපි වගේ හැදිච්ච එකෙක්ගෙ අතක් පයක් වැදුනොත් හැට්ටෙ දනහිස්සෙ සාය වලලුකරේ. වැඩිය කල්පනාවක් නැතුව වගේ වැටිච්චි දෙයක් අහුලන්න නැමුනොත් ඒම මයෙ අප්පේ පිටිපස්සෙන් අහසත් පේනව. ආං එහෙමයි අපේ විලාසිතා තරඟෙ පවත්තන්නෙ. ඒක තියෙන්නෙ හැම මාසෙකටම සැරයක් පසලොස්වක පෝයදාට.

මාත් එදා තව එක අතීසාර මිත්‍තරයෙකුත් එක්කහු කරගෙන ගියා මෙි විලාසිතා තරගෙ බලන්න. මං ගියාම පල්ලෙහා අන්තිම පඩියෙ පැයක්නං ඉන්නවා. ඒ උඩින් තරඟ කාරියො බහින හැටි බලාන. ඒ බලල ඇතිවුනාම තමා උඩට නගින්නෙ. එදත් ඒමයි. අපිත් පස්සෙ ගෙදරින් අරන්ගිය අරලියමල් වට්ටියයි කටරොලු වට්ටියයි අනික් කලමනා ටිකයි අතිනුයි කටිනුයි එල්ලගෙන මදි උනාම කිහිල්ලෙත් ගහගෙන උඩට නැග්ගා. ඒ නගිද්දි මං දැක්කා ලස්සනම ලස්සන, මුහුන පායපු හඳක් වගේ දිලෙන, වරළ සිකි පිළ  වගේ හැඩ, තාලෙට පියවර ඔසවන, හැදිච්චි තැනක ගෑණු ලමෙක් හිමීට හිමීට බිම බලාගෙන පල්ලෙහාට බහිනව. හැබැයි ඒ උන්දැට අනුව. මම දැක්කෙ කකුලෙ මහපට ඇඟිල්ලෙ ඉදල ඉහලට කබර හැදිච්ච ඇස්දෙක වපර වෙච්ච හෙන වැදිච්චි පොල්ගහක් වගේ අයිටම් එකක්. මූනෙන් එකයි කුරුලෑ. දත් අරියාදුවට හිටෝපු පොල් පැල වගේ. ඇඳගෙන හිටියෙනං සුදු ඇඳුමක්. හැබැයි ඒකෙන් මෙි පංචස්කන්දෙ වැහිල තිබුනෙ. පල්ලෙහාට බැස්සෙත් එක අච්චුවෙන්ම හදපු ඉස්පංචි වගේ කෑලි ටිකක් එක්ක කිචි බිචි ගගා. මං රබර් ඇහැ දාල බැලුව මෙි දිහා. හැබැයි මෙි ලස්සන හැඩ පොඩි කොල්ලාව දැක්කම මෙවුන්දැගෙ හෝමෝන කියාකාරිත්වය වැඩිවෙලාද මංදා එක පාරටම ගැස්සිලා වගෙ ගියා.

මගෙත් කටට බ්‍රේක් නෑ.ඒ හුචක්කු ටික ලගට ආවම
*නංගි වැඳලද බහින්නෙ.
*ආ නෑ අයියා.අපි උඩ සිංදු කියලනෙ බහින්නෙ. ඒ උත්තර දුන්නෙ එවුන්දැගෙ මිත්‍ර පාක්ශික පරානයක්.
*මං ඔහේගෙන් නෙමෙි ඇහුවෙ. මෙවුන්දැගෙන්.
*කාගෙන් ඇහුවත් උත්තරේ ලැබුනනෙ.
*දේවාලෙටත් ගියාද?
*නෑ. කෝවිල් ගියේ.
*ලොකුද මං ඇස් දෙකත් ලොකු කරල ඇහුව.
*මොකද්ද
*කෝවිල.
*බලාගන්නව උඩට ගිහින්.
*හා මං බලාගන්නං. හැබැයි මීට පස්සෙ අනුන්ගෙ බුලත් නැටි පාගන්න එපා.
*ඇයි.
*නෑ. නෑ. මං අහපු කෙනා නෙමෙිනෙ උත්තර දුන්නෙ.ඒකයි. ආපෝ. කෙල්ලො නේද. ඇයි මෙි ඇවිස්සිලා??
*අනේ මේහ්... වදින්න ආවනං වැඳගෙන යනව. ආව මෙතන.
*වඳින්න කෝවිලක් නෑනෙ. ඒකනෙ මෙි කියන්නෙ.  මං කිව්ව.
එවුන්දලා කිචි බිචි ගගා පල්ලෙහාට ගියා. මාත් උඩට යන එක නවත්තලා හිටපු තැනින්ම යූ ටර්න් එකක් ගහල මුන්දැලගෙ පස්සෙන් පල්ලෙහාට ආව.

අපේ පංසලේ පල්ලෙහා හරියට මහපොල වගේ. නැති දෙයක් නෑ. මෙයාලා රටකජු ගන්න නැවතුනා. මාත් ඒ ගොඩෙන්ම මෙයාලා ගත්තු ගානම ගත්තා. මුන්දැලා බූන්චි ගත්තා.මාත් ගත්තා. ඔහොම ඔහොම ඇවිත් කෝම හරි ටෝක් කලා මෙිකිට. මයෙ අප්පෙ ඔලුව උස්සල බලන්නෑ.ඒ තරං හැදියාව. කොහොම හරි ඇඩ්‍රස් එක දුන්නා.දීල තමා උඩට නැග්ගෙ. අර ඉසකුඩිච්චියො ටික මෙයාගෙ බාප්පලාගෙ දුවල. නිවුන්නු කපල් දෙකක්. එකම විදිය. ඇඳගෙන හිටියෙත් එකම විදියට. දැන්නං හිතෙනව ඒවගෙන් එකක් එල්ල ගත්තනං සෝක්නෙ කියල. අක්ක නංගි මාරුවුනත් අවුලක් නෑනෙ.

හැබැයි අපි ඒ පැයට චුට්ටක් විතර හිතවත් වුනා.
මං ඔය අස්සෙ මෙිකිගෙ නම ඇහුව. නම කිව්වා. මගෙ නම ඇහුව.
*මගෙනං ඔයාගෙ වගෙ ලස්සන නමක් නෑ වස්තුවෙ.
*කියන්නකො.
*සීනි කරිඤ්ඤං අලෝදි අප්පුහාමිලාගෙ බංකු සේන. ඒත් ගොඩක් අය කතාකරන්නෙ බංකු කියල. ඔයත් එහෙම කතා කරන්න.මගෙ තරහක් නෑ.
මෙිකි නෙමෙි පිලිගත්තෙ. පස්සෙ ඇත්තම නම කිව්වා.
*සාප සාපති සා දිසාපති සාදින්නක්කාර මුදියන්සේලාගේ බෙලිකටු හැඳිනගේ වැදගැම්මකට නැති මුදියන්සේලාගේ කසුන් ප්‍රභාත් රුවින් චාමර අචිර ඉරෝෂන් යද්දෙහිආරච්චි.
*මොකක්.
*රුවින් කියල තමා ගොඩක් අය කතාකරන්නෙ. ඔයත් එහෙම කතාකරන්න.
පස්සෙ රුවින් "රුවින් අයියා" විදියට දික්කරල කතා කලා.

ඉතින් අපි පංසල් ගිහින් ඇවිත් ගෙදරත් ගියා.මං කඳවුරටත් ගියා. මාසෙකට විතර පස්සෙ මුතු කැට අකුරින් ලියුමක් ආව. මයෙ අප්පේ...ඒකෙ තිබුනු දේවල්.
එක තැනක තිබුනා "ඔයා දුනු ඇඩ්ඩස් එක තිබෙ මගෙ කොටෙි යට, ඔයා කරප වීලු මට හැමමත් රූට රූට  හරියට සිහිවෙි" කියල. ඉතිරි ටිකත් රාජකාරි ලියුමක් කියෙව්ව වගෙ
කිසිම ගතියක් නෑ. මාත් ලියුමක් යැව්වා. ඔහොම ⁣ඔහොම ලියුං හුවමාරු කරගෙන මාස දෙක තුනක් ගියාම අපි අත්තනගල්ලෙ පන්සලේදිම කතාවෙලා හමුවුනා. හැබැයි පෝය නැති දවසක. එදා ඇවිත් හිටියෙත් අර කපල් එකක් එක්ක.

එදානං පට්ටම පට්ට දවසක්. ඇතිවෙන්න උන්දැලව හිනස්සලා මාත් හිනාවුනා.  අපි ගොඩක් දේවල් එදා කතා කලා. මං මගේ විස්තර ඔක්කෝම කිව්වා. එයත් කැමති වුනා. එයත් විස්තර කිව්වා.මාත් කැමතිවුනා. දැං බෑවුම් තැනිතලා හෙල් අතරින් රිංගා අපේ ආදර කතාව ගලාගෙන ගලාගෙන යනව. හැබැයි මගේ අතින් අතපසුවීම්නං කීපයක්ම වුනා. සමහර වෙලාවල්වලට එයාගැන හොයා බලන්නත් බැරිවුනා. ඒත් එයා ඒව ගණන්ගත්තෙ නෑ. මං ඉතින් එහෙම වුනේ ඇයි කියල අහපුවම දවසක ඇත්තම කිව්වා. පපුවෙ තුන්කාලක් පිරිල තියෙන්නෙ.කාලයි ඉතුරු කියල.එයත් ගොඩක් දුක්වෙලා ඒ කාල එයා වෙනුවෙන් ඉතුරුකර ගන්න කිව්වා.
බලන්නකෝ නේද මගෙ ආදරණීය යාලුවනේ කරුමෙ කියන එක කැරකෙන හැටි.

අපි ගෙවල් වලින් කතාකරල දෙගොල්ල බලන්නත් ගියා. බැලින්නං මුන්දැගෙ අප්ප අපේ අම්මගෙ පන්තියෙ ඩෑල්ලෙකක්. ඔිස්ටෙිලියානු සම්බවයක් තමා තියෙන්නෙ. දැක්කගමන් නම කියලම කතාකලා. මටත් ඉතින් සංදෝශයි.
ඔය කටයුතුත් සිද්දවෙලා අපි වෙඩින් එකත් ගත්තාම කියමුකො.
බලන්නකො ඒකෙත් හැටි.

හැබැයි ඒ දවස්වල වුනත් මට වෙච්චි අසාදාරන ගැන කියන්න කව්රුත් හිටියෙ නෑ. පිරිමි අපි කොතනත් අසරණයි. සමහරු හිතන්නෙ පුරුෂාධිපත්‍ය තමා මෙි ලෝකෙ තියෙන්නෙ කියල. බම්බුව තමා. ඒව පොතකට පතකට සීමාවෙච්චි නිකන්ම නිකන් බහුබූත. ඔය කියන අය අරං ගිහින් පෙන්නන්න ඔින පවුල් කන පිරිමි ඉන්න ගෙවල්, සෙල්ලම බලන්න. හෙනයක් පාත්වෙනවනං පිරිමිය ඉදිරියට. වාසියක් වෙනවනං කාන්තාව ඉදිරියට. පපුවට අත තියල කියන්නෙ අපේ ගෙදරත් ඔය ටිකම තමා. මෙිකිට කඩෙි යන තරං මං ඉස්කෝලෙවත් ගිහින් නෑ.
 බලන්නකො මං අසරන වෙච්චි තැන්.
මං මෙික  පලමුවරට තමා  මාධ්‍යට කියන්නෙ.

මගේ ජීවිතේ එක එක හැලහැප්පීම් එක්ක ගලාගියේ ගලන ගංගාවක් වගේ. ඒක දැං ඔිගොල්ලො දන්නවනෙ.  බාධක හෙල් කඳු බෑවුම් තැනිතලා ගල්පර දියඇලි කටු පඳුරු වංගු වංගු  එකී මෙකී නොකී අරව මෙව්ව වල හැපී හැපී ගලාගෙන ගිහින් හිටියෙ හෙම්බත් වෙලා. මොකක් හරි කරුමෙකට ඔය තේ උඩිච්චියත් කරේ එල්ල ගන්න තැනටත් කරුනු කාරනා යෙදුනනෙ.

බැලින්නං මෙි උන්දැට මට වඩා පිස්සු. හැබැයි එකතුකරං එනකොට මෙලෝ හසරක් බෑ. හොද්දෙ ලුනු බලන එකේ හිටං කරන්න වුනේ අපේ අම්මට. අපරාදෙ කියන්න බෑ ඒකටත් එක්ක දැං. ඒ කියන්නෙ දැනුත් බෑම තමා.
ඊයෙ ඔය මුරුංගත් උයල තිබුනෙ තෙල්දාල රහට. තාම හට්ටිය වහලෙ.

අපි කසාද වෙඩින් මගුල් උත්සවය ගත්තනෙ. ලොකුවට නැතත් නිකන්මත් නෙමෙි. මෙවුන්දැට හරි ගායක් තිබුනා. ඒ තමා පාඩුවෙ ඉන්න බැරි ගතිය.
ඒක හරි සෝක් කසාදෙයක්.

අපේ වෙඩින් කසාද මගුල් උස්සවය දවසෙ උදේ තමා පලමු වරට මං මෙි උන්දැගෙ අතවරේට ලක්වුනේ.
 අපි හරි ලස්සනට ලෑස්තිවෙලා ඉන්නැද්දි  නැකත ආව ගෙදරින් පිටවෙන්න. මගේ දෙවෙනි මනමාලය හිටියෙත් ආමි එකෙන් හොයාගත්තු අම්බ අමන ඩෑල්ලෙකක්. ඌටත් රට පහක නැති පස්නම තමා තිබ්බෙ. ඇමරිකාවෙ ජනාදිපතිටවත් නෑ මූට තියෙන තරං පස්න.
 මට නිතරම කිව්වෙ "කල්පනාවෙන්" කියල. පොතේ අස්සන් කරන්න ගියාමත් කිව්වෙ"හොඳට හිතල බලහන්" කියල.දැන්නං තේරෙනව ඌ කිව්වෙ ඇත්ත කියල.

එදා  මං බයේ හිටියෙ පෝරුවෙදි මෙයැයිට ජබර කලංතෙ දාල හායි ගාල පෝරු මස්තකෙත් බදාගෙන පුන්කලසුත් තැරි ගහගෙන පත්තුකරල  තිබ්බ ලාම්පුත් පෙරලගෙන  දෙරි ගහගෙන ඇදන් වැටිලා මගුල් සාරියටත් ගිනි ඇවිලිලා මටම නිමන්ඩත් වෙයි වද්දෝ කියල. හැබැයි වුනේ නෑ. හිත හයියයි. නෑ.නෑ. දැං ඔයාල හිතපු දේ නෙමෙි ඒකට කාරණාව. මෙවුන්දැ හෙන නිළිය. මට කලින්ම කියල තිබුනෙ ඔක්කොම අඬද්දි මාත් අඬනව, නැත්තං හරි නෑනෙ කියල.

මං මගෙ දෙවෙනි මනමාලයට කලින්ම කියල තිබුන *මචං අපිට හැම දේම වමට ගහලනෙ පුරුදු.ඒ නිසා අවස්‍ය අවස්‍ය තැන්වල මට තියන්න ඔින කකුල මතක් කරාපං ඈ" කියල. මොකද අපේ සඟිස්කුරුතියට අනුව සුභ කටයුතු වලදි දකුණු කකුල පෙරට තියල පටන් ගත්තත් හමුදාවෙ හැම රෙද්දටම පුරුදු කරන්නෙ "වම" තියල පල කියලනෙ. හමුදාවෙ සුභ කටයුතු නෑ. තියෙන්නෙම අසුභ කටයුතු. ඔය වම කතාව නිසා මාත් වමටම ගහන්න පුරුදු වෙලා හිටියෙ. එහෙම වමට ගහන්න ගිහින් ඉල්ලංකාපු තැනුත් නොතිබුනාම නෙමෙි. දැං මෙිකා මගේ වෙඩිම ඩ්‍රිල් පෙරඩ් එකක් කරාගෙන ඇවිදින්නෙ කොතනද කොයි වෙලාවෙද අදාල නෑ..ලෙප්‍රයිට් ලෙප්‍රයිට් ලෙප්‍රයිට්.. නවතීන්..පෙරට යා...කල්බලාන්..නවතීන්..ඔිං ⁣ඔහොම.

උදේ මම ටොයිලට් යන්න  ලෑස්ති වුනාම "කොල්ලෝ දකුණ" කියනව. කෑම පිඟානත් අරං බංකුවෙන් ඉඳගන්න ගියාම "කොල්ලෝ දකුණ". මංගල ඇඳුම අදින්න කාමරේට ඇතුල් වෙන්න හදනකොටත් "කොල්⁣ලෝ දකුණ"

*හැම රෙද්දටම දකුණ දකුණ ගාන්න එපා වෙි&@%$වො. අවස්සිය තැන්වලදි විතරක් කියන්න ඔික ඉතුරු කරගං කියල ඌටත් පොඩි සත්තමක් දාන්න උනා ඒක නවත්ත ගන්න.

අපි වෙඩින් කසාදෙට හොටලේට ගියාම ගේට්ටුව ගාවදි
"කොල්ලෝ දකුණ"
⁣උත්සව ශාලාවට ඇතුල්වෙන්න ගියාම  "කොල්ලෝ දකුණ"
ආපු යාලුවන්ට අතට අත දෙනකොට කොල්ලෝ "දකුණ"
උන්ගෙ ගෑනු ටිකගෙ මෙිකප් තවරා කලු පාට සුදු කරල එකසිය විස්ස වැලිකොලන් කපල වාර්නිස් ගාල දිලිසෙන සුදු කම්මුල් ටික ඉඹිද්දිත්  "කොල්ලෝ දකුණ"
පෝරුවට නගින්න ලෑස්ති වුනාම විතරක් "කොල්ලෝ වම" කිව්වා.

*ඇයි උඹ පෝරුවට නගිනකොට විතරක් "වම" කිව්වෙ
*හරක් කරත්තෙට බදින්න ගන්නෙ වමෙන්නෙ..

අපි වෙඩින් හෝල් එකට ඇතුල් වෙනකොටම මාසෙම කැන්ටින් එකෙන් කඩසෝරු ගිලින්න ආසාවෙන් ලියුං කවරෙන් ගාන බලාපොරොත්තුවෙන නංගි බබාලා ටිකට ඇදල පැදල ජයමංගල ගාතා ටික කිව්වම උන්ටත් පනහ ගානෙ දාපු ලියුං කවර ටික දික්කරල අපි ගියා ඇතුලට.

පෝරුවෙ වැඩත් පටන් අරං කරගෙන යනවම කියමුකො. ස්තෝත්තර කිව්වෙ ජයේ මාමා. එයා මාව හොදට දන්නව.පොරගෙ මූන විතරක්  මිරිකල  වෙඩින් එකටම ඇතිවෙන්න කසිප්පු ටික ගන්න පුලුවන්. එයත් මං දිහා බැලුවෙ හරියට ගල් බෝතලයක් දිහා බලනව වගෙ.
 මෙි වෙඩින් කසාදෙට ඇවිත් හිටියා මෙවුන්දැගෙ නංගි. මයෙ අප්පේ බලඩෙපැයි වැඩෙි. ඒකි හිතං ඉඳල තියෙන්නෙ මෙි ඒකිගෙයි මගෙයි වෙඩිම කියල. අවුරුදුත් ඔන්නං ඉතින් දහඅටක් විතර ඇති. මගෙත් ඒ හැටි අකමැත්තක් තිබුනෙත් නෑ. ඒත් ඉතින් මං අපේ උන්දැටම හිරවෙලා හිටිය. නැත්තං හරිනෑනෙ කියල.

ටික වෙලාවක් යද්දි කිරිකච්චිය උස්සං ආපු අම්ම අඬනව හෝ ගාල. ඒ අස්සෙ අම්ම අඬනව දැකල මෙිකි අඬනව අම්මට එහා. මගෙ වැඩෙි වම් අතින් මෙිකිගෙ ඉඟටියට අනින එක. ඒත් නැවැත්තුවෙ නෑ.පස්සෙ රහසින් කනට කරලත් කිව්වා, "නාඩා හිටිපියව්කො යකෝ කනක්කැහිල ඉන්ඩ. හක්ක පන්නගන්න ආසද??
*ඇයි බම්බු ගහන්ඩද?
*නෑ බම්බුවෙ ගහන්ඩ..කට පියාගෙන හිටු. මෙිව මං කියන්නෙ කනට කරල. ඒක බලාගෙන හිටපු මාමෙක් කියනව, පුතේ වැඩිය අනින්ඩ යන්ඩෙපා  "ඔිකිට කිචි" කියල. පොර පොඩ්ඩක් දාගෙන හිටියෙ. මං ඒත් කෝකටත් කියල එදා රෑ මෙිකිගෙ හැමතැනටම ඇනල බැලුව කොතනද කිචි කියල බලන්න. කොතනකවත් කිචි තිබුන්නෑ. බොරු මාමගෙ.

ඒ අස්සෙ පොටෝ ගහන කැමරාමන්ට මෙිකි ටෝක් කරනව අඬ අඬාම
*අයියෙ මෙහෙමත් එකක් ගන්න,අයියෙ මෙහෙමත් එකක් ගන්න..කිය කිය
අනේ අරුත් හරකා වගේ මෙිකි කියන කියන විදියට පොටෝ ගන්නව. ගෑනුනේ. මනමාලිනේ. එක විකාරයයි එතන.
මෙිකි හරියට නිරූපන සිල්පිනියක් වගේ. ඔිකත් ඉවසගෙන හිටිය කියමුකො.

පෝරුවෙන් බැහැල කේක් ගෙඩිය කපන්න ගිහාම...
හෙන කේක් එකයි දපනෙ දාල මෙිසෙ උඩ.අච්චර ලොකු කේක් එකක් කපන්න තිබුනෙත්  රිබන් පටියක් දාපු චූටි මෙච්චර විතර පිහියක්.
ඉතින් මං දෙවෙනි මනමාලයට කිව්වා,
*මෙිකෙන් මෙි වැඩෙි කරන්ඩ බෑ බං.මන්නෙයක් ගෙන්නල දියංකො.
*යකෝ ඔික කේක් ගෙඩියක්. පාංගෙඩියක් නෙමෙි..
*මනමාලි වස්තුවෙ,ඔයාට කපන්න පුලුවන් වෙයිද. මෙච්චර කාලයක් එව්ව මෙව්ව කපල තියෙනවද.
*කට වහං ඉන්නවද. නැත්තං මං යන්නද.
*වඳින්නං පලයං. තව කල්තියෙනව යනවනං.
ඔන්න වෙඩින් කසාදෙ දවසෙත් මිනිහට මෙිකි කතාකරපු විදිය.
ඒකෙ රිටන් එක මං ඒ වෙලාවෙම දුන්නා.
මට හරි ලස්සනට මෙිකි කේක් කෑල්ලක් කපල වැදගත් විදියට  කැව්වට කට වටෙි චුට්ටක් ගෑවුනා. කටට දැම්මෙත් අච්චර ලොකු කෑල්ලෙන් චූටි කෑල්ලක්.
මං ගත්ත කපල පාං කාලක් විතර ලොකු පලුවක්.. ඉලුව කාපිය කියල කටෙි..මල හත්තිලව්වයි කියන්නෙ නාහෙටත් එක්ක අයිසිං ගිහින් "හච්ච්ච්චෝස්ස්ස්" ගාල කිබුහුමක් ඇරිය පාර කේ⁣ක් එකෙං එකයි හොටු. ඊයා හලෝ...

දැං මෙි මනමාලිගෙ පාර්සවයෙන් ඇවිත් හිටපු එයාගෙ ගමෙි ඩෑල් ටිකෙන්  උපදෙස් කෝටියයි. උං බැඳලත් නෑ සමහරු. ඒ වුනාට අපිට උපදෙස් දෙනවා. එකියක් කියනවා..
*වෙච්චි දේ වුනා අනේ. දැං ඔිව ගැන කල්පනා කරල වැඩක් නෑ. හොඳට පවුල් කාල ඉන්න තියෙන්නෙ. මූත් එල හරකෙක්නෙ.නැත්තං උඹටම කරගහයියැ..අනේ මතක ඇතුව මුගේ ගාය හොඳ කරපං. පිං සිද්ද වෙයි.
*ඒක නෙමෙි..අද රෑ කොහොමද බං මම හැසිරෙන්න ඔින.. මං ඒ කියපු එකීගෙන් ඇහුවා.
*ඒක මගෙන් අහල හරියනවද? බං.
*මටත් පෙර අද්දැකීම් නෑ බං.පලවෙනි කසාදෙනෙ. ඉතින් මෙච්චර උපදෙස් දීපු හැටියට මං හිතුවෙ උඹල අපිටත් කලින් පෙරහුරුවීම් කරල ඇති කියල.. බැයිද මට පුරුදුකරන්න.
ආයෙ ආවෙ නෑ..ඒ අම්මන්ඩිල.

ඊලඟට පොටෝ සූට් ටික.
මයෙ අප්පේ ඒක හොලිවුඩ් චිත්තරපටියක් රඟපෑව වගේ. පොටෝ ගහල ගහල ඉවර වෙනකොට මගේ කොන්දත් රිදෙනව. අතකුත් ඇමැට්ටි වුනා මෙි බරබාගෙ උස්සල පොටෝ එකක් ගහන්ඩ ගිහින්.

ඔහොමත් ඉතින් වෙඩින් එක ඉවරවුනා කියමුකො.

රෑට ඇඳට නගින්න ගියත් නගින තැන්වලට නගින්න ගියත් උන්දැ හවස මට දාපු විනය නීති වලින් එකක්.
*විනය පවත්තා ගැනීම අනිවාර්යයි. රෑ ඇඳට නැග්ගත් එස්කියුස් කල යුතුයි. රාත්‍රි දහයෙන් පසු ඇඟට අත නොතැබිය යුතුයි(ඒකනං මෙිකිට තිබ්බ හදිස්සිය වෙන්ටැති මයෙ හිතේ.එතකොට ඊට කලින්ම අත තියනවනෙ)
ඉතින් එදා ඉඳන් අහිසංක මං ඇඳට නගින්න ගියත්
*එස්කියුස් මී රත්තරනේ ඇඳට නගින්නද,
*හ්ම්. සද්ද බද්ද නැතුව  බෙල්ල පාගන්නැතුව නගිනවා..
*එස්කියුස්මී වස්තුවෙ නැගල ඉන්නෙ (ඇඳට) ඊලඟට මොකද කරන්නෙ.
*නැගලද ඉන්නෙ.
*ඔව්.
*නිදි මතයිද.
*නිදාගන්නත් ඔින ඉතින්,ඊට කලින්
*එහෙනං කරුනාකරල අනික්පැත්ත හැරිල නිදාගන්නවා.

*මං විනය තියාගන්නං. හැබැයි මට රෑට ඇම්බුෂ් එකක් දාපු විදියට ජොබ් එක කරන්න ඔින.
*ඒ මොකද්ද ඒ..
*නෑ ඉතින් ඇම්බුෂ් එක ටැට්ටිස් අනුව තුවක්කුවත් අමෝරාගෙන ගිහින් සතුරා ලඟට ආහම එකපාරටම ගහගෙන ගහගෙන ගිහිල්ල නවත්තන එකනෙ කරන්නෙ..
ආයෙ ආවෙ නෑ විනය නීති පනවන්න උන්දැ.
මෙි දෙවෙනි දවස.
මෙි අවඩිට අන්දන්න ආපු අක්කි බබා පොඩ්ඩ.. අප්පේ බලන්ඩෙපැයි වැඩෙි. මට මෙිකිව අතෑරල ඒකිව පෝරුවට නග්ග ගන්න තිබුනෙ කියල හිතුනු වාර අනන්තයි. අපේ උන්දැට ගගහ එලවන්න හිතුනා ඒකි දැකල. ඒතරමට ඒකි  මනාලි වෙලා.
මං නිකමට මූන බැලුව අඟලක් පලලයි මුනෙ මෙිකප් තට්ටුව. ඒකත් උලල උලල එකසිය විස්සෙ වැලි කොලේකිනුත්  කපල වාර්නිසුත්  ගාල දිලිසෙනව දිලිසිල්ලක් ඇස් දෙකම ඇදුං කන්න. හෝටල් කාබරේට රිංගුවම මුලු හෝටලේම තාමත් නමක් හොයාගත්තු නැති මල් ජාතියක සුවඳමයි එන්නෙ.

මොනා කරන්නද හිතෝතුනි. ඔිං ඔහොමයි  මං එතන අසරන වුනේ. හැබැයි ඉතින් ටික කාලයයි.
කසාදෙත් ඉවරවෙලා ගෙදරත් ඇවිත්
නිස්කලංකව ඉන්න අතරෙ අපි සුහදව කතාබස් කලා. දෙන්නට දෙන්නා පොරොන්දු උනා කිසිමදාක යුධ ප්‍රකාශ නොකර ඉන්න. එක්කෙනෙකුට තරහ ගියොත් අනිකා ඉවසන්න. කන්න පරක්කු උනොත් උයල දෙනකං ඉන්න කඩෙිට යැව්වොත් ටක්ගාල ගිහින් එන්න. (දැං මෙි මෙයා මට කියන්නෙ)
මාත් හැම එකක්ම අහගෙන ඉඳලා ඇහුව.."දැං ඔිව කරන්න ඔින මොන වෙලාවටද?"
එතනින්ම යුධප්‍රකාශ පතිපත්තිය බිඳවැටුනා.

අපි ගියා එයාලැයි අම්මලා දිහා. මෙයාට හිටියා කිව්වනෙ නංගි කෙනෙක්. ඒ දවස්වල අවුරුදු  දාහතක් දහ අටක් විතර ඇති. හෙන ගාය.
අපි යද්දි කොටම කොට ගවුං කෑල්ලකුත් ගහගෙන හිටියෙ රඹුටන් ගහේ මුදුනේ.
මටත් රඹුටන් කෑමෙි දොලක් උපන්නා මෙික දැකල. මං මෙයැයිගෙ අතත් ගසාදාල ගෙඩියක් කඩාගන්න කියල නංගි හිටපු තැන ගහ යටට යන්න හදනකොට  යන්න දුන්නෙම නෑනෙ. අර රට වැස්සි බහිනකංම හිටියනෙ අප්පා මගෙ අත අතාරින්න.
ඒකිත් ගහෙන් බැස්සම මට රඹුටන් ඔින්නෑ කියල හිතුන.
මෙයැයිගෙ නංගි සුදුයි. මාරම ලස්සනයි.හිංදි නිළියක් වගේ. ඇවිදිද්දි මදුරි ඩික්සිත් වගෙ. හිනාවෙද්දි කත්‍රිනා කපූර් වගේ. ඉඳගද්දි නැවෙද්දි වැඩක් කරද්දි ජුහී චව්ලා වගෙ. ලඟින් යද්දි පිච්ච මල් සුවඳමයි එන්නෙ. ඒ තරං. හැබැයි ඒ ඒකිට අනුව. මට අනුව
තනිකර ගොං පලුවක්. වල් ඌරු බෑයක්, තනිකර රක්සිතයකින් පැනපු චිංපන්සි දේනුවක්.
ලඟින් යන්ඩ බෑ ගස්ගඳ. එදා අපි ගිහින් දවස් දෙකක් ඉඳල ආවෙත් බොහොම අමාරුවෙන්. මෙිකි ගෙට ආහම ගේම ගස් ගඳයි.
දැං ආයෙ අපේ ගෙදර. අම්මත් අක්කලෑ දිහා ගියා. ඒ නිවාඩුව ඉවරවෙනකං කෑවෙ ගලුයි ලුනුයි මිරිසුයි. බැරිම තැන කඩෙන් ගෙනත් කෑව. අම්ම ආවට පස්සෙ තමා බඩ පිරෙන්න බත් කටක් හරි කෑවෙ. උයන්නවත් දන්නෑ එක්කහු කරන් එද්දි.
පිරිමි දාහක් වරෙන් උන්දැ නෙමෙි ඉන්න ඉරියව්ව වෙනස්කරන්නෙ.
එකදවසක් ආව මෙයාගෙ යාලුවො ටිකක් ගෙදර අපිව බලන්න. එතන හිටියා හරි ලස්සන අම්මන්ඩි කෙනෙක්. ගෙවල් මල්වානෙ ගෝනවල. මෙයා තමා මාත් එක්ක වැඩිපුර කයියට ආවෙ. මෙයාත් බොරුව දෙපැත්තට දාල ඇත්ත මැද්දට දාල අරින්නෙ තනිකර බඹ ගණන් දිග අලිපත කොබෝ නයි. කට ඇරියොත් කොබෝ නයෙක්. මටත් සෙකන්ඩ් වෙන්න බැරි එකේ මාත් ඇත්ත දෙපැත්තට දාල බොරුව මැද්දට දාල චූටි චූටි නයි ඇරල අරුන්දැත් ඉන්න තැනම කතිකා කරගත්ත එයාලගෙ ගෙදරත් රවුමක් කාරිය ගහල එන්න යන්න.
මං කිව්වා
*මාත් එන්නංකෝ නංගි ඔච්චර ලස්සන පලාතෙ රවුමක් ගහල යන්න.
*හා හා මං නෙමෙි අපි. දැන් දෙන්නෙක්නෙ ඔයා.
*අනේ පලයං . මල්වානෙ යද්දි කව්ද බං ගෙදරින් රඹුටන් අරන් යන්නෙ.
ඒකිට කතාව තේරුනා. අප්පේ... මෙිකි දාපු හිනාවට මට එදාම යන්න හිතුන එහෙ. ඒ අතින් මං හෙන වාසනාවන්තයි. කීප වාරයක්ම  මල්වානෙ  ගියා. හැබැයි ගෙදරින් රඹුටන් අරගෙනම තමා යන්නවුනේ.

අපි දෙන්න ඒ දවස්වල හැමතැනම ඇවිද්දා. මගෙ එක් විනෝදාංශයක් තමා රට වටෙි ඇවිදින්න යන එක. ඒකටත් ඒක්ක දැං. දැනුත් කියල විශේෂයක් නෑ. තාම ඇවිදින එකම තමා. හැබැයි තනියම. මෙි කතාව කියන්න හේතුවුනේ අර මුලින් කිව්ව වගේ මං හැමදාම මගේ අත්දැකීම් ලිය ලිය ඉන්නව මිසක් එයා ගැන හරි අපි දෙන්න ගැන හරි කතාවක් දාන්න කියල අඬෝවැඩියාව හිංද දැන් දවස් කීපයක ඉඳන්. ඉතින් මාත් එයාට පොරොන්දු වුනා..එයාගේ ජීවිතේ ලස්සනම දවසක් වුනු  වෙඩින් එක ගැන ලියල දාන්නං කියල. දැං ආසාවෙන් ඉන්නෙ මෙික කියවන්න. මං පෝන් එක පැත්තකින් තියනකං.

 බලල වරෙන් මයෙ අම්මා..හැබැයි රෑට ඉඳන් බත් තියහං වස්තුවෙි ඈ..


රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි
2020.06.14